Doen wat werkt

Geplaatst op 17 mei, 2008 

Begin dit jaar volgde ik bij de NOAM een training oplossingsgericht werken . Naast de trainingen in oplossingsgericht werken geeft de NOAM ook trainingen in oplossingsgericht coachen.

Onlangs heb ik tijdens een training oplossingsgericht coachen gefungeerd als ‘live cliënt’ zodat de deelnemers aan de training het oplossingsgericht coachen in de praktijk konden oefenen. Na een aantal oplossingsgerichte gesprekken was ik werkelijk blij verrast over wat er tijdens een dergelijk gesprek gebeurt.

De energie tijdens een oplossingsgericht coachingsgesprek heb ik ervaren als gelanceerd worden. Werkelijk gelanceerd worden in de richting van de gewenste situatie. De rol van de coach is daarbij zeer ondersteunend door oplossingsgerichte vragen te stellen en door op de juiste momenten even samen te vatten in de woorden van de cliënt.

De oplossingsgerichte vragen dragen bij aan de beleving van gelanceerd worden. Na elke vraag werd ik steeds meer nieuwsgierig, onderzoekend, vitaal en energiek. Door het samenvatten heb ik de bevestiging te worden gehoord en voel ik me veilig, geaccepteerd en erkend. Dit  helpt mezelf tijdens het gesprek kwetsbaar op te stellen waardoor ik verder en dieper durf te gaan.

Het was behulpzaam om mezelf hardop te horen denken want dit ondersteunde het proces van verheldering. Verhelderen van wat het precies is wat ik wil, hoe dat er uitziet, hoe het zal zijn als de gewenste situatie zich voordoet. Verhelderen ook van welke successen er al zijn geboekt en hoe ik datgene wat voor mij werkt vaker kan toepassen.

Dat wat ik hardop dacht leek soms wel een onsamenhangende brij. Tegelijkertijd was het alsof een ander proces in mij die brei aan het observeren was om er de nuttige en bruikbare inzichten uit naar boven te halen.

Ik ontdekte een belangrijke metafoor, namelijk die van het motorrijden. Als ik ga motorrijden dan weet ik dat daar risico’s aan zijn verbonden. Ik bereid me goed voor door beschermende kleding te dragen, mijn motor goed te onderhouden en voor het rijden de belangrijkste functies van mijn motor te controleren. Als ik rij dan doe ik dat met aandacht. En hoewel dit geen garanties biedt ben ik vol vertrouwen dat als ik op de motor van A naar B wil, dat ik veilig in B arriveer.

Deze metafoor was bijzonder krachtig omdat deze mij vertrouwen geeft in een avontuur dat ik aan het ondernemen ben: doen wat ik leuk vind en erop vertrouwen dat dit voldoende geld oplevert om comfortabel van te leven. Deze metafoor gaf me nieuwe moed want als ik bij het motorrijden (waar de risico’s groter zijn) het vertrouwen heb dat ik bij mijn doel arriveer, dan lukt het ook bij het doen wat ik leuk vind en daar geld mee verdienen.

Wil je meer weten over het werk van de NOAM, over oplossingsgericht werken of oplossingsgericht coachen, bezoek dan de volgende sites eens; ze bieden een overvloed aan inspirerende artikelen over deze onderwerpen:

Of lees het boek ‘Doen wat werkt’ van Coert Visser.

Bewaard onder Boeken, Oplossingsgericht werken | Reageer

Tags: , , ,

Verjaardagsfeestjes en de angst voor uitsluiting

Geplaatst op 2 mei, 2008 

Ik heb wat verjaardagsfeestjes aan me voorbij laten gaan. Soms zijn uitnodigingen minder vrijblijvend dan het woord doet vermoeden. Als je er geen gebruik van maakt dan moet je er in ieder geval een goede en acceptabele verklaring voor kunnen geven. Zonder zo’n verklaring bestaat de kans dat je de volgende keer niet wordt uitgenodigd ‘want hij komt toch niet’. Ja, we zijn kwetsbare wezens.

Kwestbaar zijn we als we mensen uitnodigen. Als ze  ‘nee’ zeggen kunnen we dat als een persoonlijke afwijzing ervaren, we hebben immers behoefte aan acceptatie. Kwetsbaar zijn we als we uitgenodigd worden. Als we ‘nee’ zeggen kunnen we bang zijn voor de consequenties van ons ‘nee’ en kunnen we ons bang voelen om te worden uitgesloten. Ook de genodigden hebben behoefte aan acceptatie.

Ikzelf zat in de laatste categorie: bang voor de consequenties van mijn ‘nee’, bang er niet meer bij te horen. Ik verwonderde me erover hoe graag wij mensen geaccepteerd willen worden en wat we al niet uit de kast halen om die behoefte aan acceptatie te vervullen. We zeggen ‘ja’ als we eigenlijk ‘nee’ willen zeggen en andersom. Ik noem dat zelfverloochening en betrap me daar vaker op dan ik graag wil.

Die behoefte aan acceptatie werd me vanochtend ineens een stuk duidelijker toen ik in het magzine ‘Happinez‘ (nummer 3 2008) het artikel ‘Gevangen in geheimen’ las. In het artikel wordt onder het kopje ‘Angst voor  uitsluiting’ Wilfried Nelles aangehaald, schrijver van het boek ‘De helende kracht van de werkelijkheid’. Deze angst voor uitsluiting verwijst naar heel lang geleden toen we voor ons overleven letterlijk en figuurlijk afhankelijk waren van de groep waarin we leefden. Zonder die groep waren we ten dode opgeschreven.

Hoe anders is de tijd nu waarin we onafhankelijk zijn. Wilfried Nelles stelt dat we de oerbehoefte om erbij te horen met ons meedragen in elke cel van ons lichaam. Deze behoefte zo schrijft hij, ervaren wij als geweten.  Via ons geweten weten we of er er nog bij horen of niet.

Zo kan het dus gebeuren dat als je ‘nee’ zegt tegen een feestje of als je ‘nee’ te horen krijgt op een uitnodging, een erfenis uit een ver verleden opspeelt. Ken je trouwens het nummer ‘Verjaardagsfeest’ van Frank Boeijen?

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina