Vergeven, mededogen en loslaten

Geplaatst op 23 maart, 2009 

Ik sprak laatst iemand over vergeven, mededogen en loslaten. Er was wat verwarring: wat is nou eigenlijk wat?

Vergeven is voor mij een ‘kerk-woord’ en alleen daarom al beladen met oordelen. Je vraagt God om vergeving voor je zonden en dan maar hopen (veel bidden) dat God die dag een goed humeur heeft en er de humor wel van inziet dat je iets vraagt wat je zelf ook niet helemaal snapt. Maar dat terzijde.

In het woord vergeven klinkt voor mij een oordeel door. Als ik iemand vergeef dan zeg ik daarmee impliciet dat die ander een ‘zonde’ heeft begaan, een ‘fout’ heeft gemaakt. Vergeven is dan eigenlijk een vorm van oordelen. Vergeven heeft voor mij ook iets definitiefs. Door iemand te vergeven ontneem ik mijzelf de ruimte om daarna nog mijn pijn en verdriet te voelen die het gevolg zijn van het gedrag van de ander. Immers, ik heb die ander toch vergeven? Dan moet het toch klaar zijn? Voor mij werkt dit niet.

Ik heb meer iets met mededogen. Mededogen naar een ander en mededogen naar mezelf. Mededogen is iets van het moment, het moment waarop mijn gevoelens aangeven dat ik mededogen nodig heb. En die behoefte kan er telkens opnieuw zijn. Door steeds vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken heel ik het steeds een stukje. Zo vaak en zo lang als nodig. Meer een proces dus. En het werkt ook de andere kant op, naar een ander toe.

Door vanuit mededogen te communiceren, met mezelf en/of met een ander, tap ik letterlijk en figuurlijk uit een ander vaatje dan wanneer ik vergeef.

En loslaten dan? Misschien is loslaten wel wat er gebeurt door steeds weer vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken. De pijn en verdriet lossen steeds een stukje verder op, ik laat er steeds een stukje van los. Net zo lang als nodig.

Bewaard onder Communicatie, Mening

Tags: , , ,

Reacties

6 Reacties to “Vergeven, mededogen en loslaten”

  1. Gertrud Althausen on maart 24th, 2009 06:56

    Mooi neergezet Peter, je kan alleen jezelf vergeven in jou aandeel in de situatie. De Ander heeft alleen zijn ding gedaan. Zo wordt het inzicht van waaruit men kan loslaten.

    Mooi!

  2. Peter de Kock on maart 24th, 2009 17:45

    Dank Gertrud. Ik ga zodadelijk ook eens op het spiritueel ondernemersnetwerk kijken. Daar is een forum discussie aan de gang over ditzelfde onderwerp. Ben benieuwd.

  3. Vergeven en vergeten, of niet? | Peter’s weblog on april 13th, 2009 12:49

    […] Op de blog van Paulo Coelho las ik een stukje dat een mooie aanvulling is op wat ik eerder schreef in ‘Vergeven, mededogen en loslaten‘ […]

  4. Vergeven | Peter’s weblog on april 30th, 2009 11:10

    […] citaat sluit mooi aan bij wat ik eerder schreef in ‘Vergeven, mededogen en loslaten‘. Als je niet oordeelt hoef je ook niks te vergeven.  En als je vergeeft dan oordeel […]

  5. maaike on juli 9th, 2009 19:48

    dank je wel peter…stof tot nadenken..zit zelf erg met een probleem met een ex…vergeven/loslaten…ben ook aan het oordelen maar wil dat niet…mededogen is beter en langszaam elke dat meer loslaten hoe pijnlijk ook…

  6. Peter de Kock on juli 9th, 2009 20:08

    Graag gedaan Maaike. Oordelen kan OK zijn: oordelen kunnen je helpen in contact te komen met de achterliggende behoeften. Als je die kunt herkennen en erkennen draagt dat ook bij aan het helen van de pijn. Sterkte met loslaten.

Laat je reactie achter!