En ineens zijn ze dood

Geplaatst op 1 oktober, 2012 

Na het bericht dat mijn oud-collega P. was overleden, ging ik graven in oud fotomateriaal. Best confronterend om behalve P. ook andere oud-collega’s te zien stralen en lachen die inmiddels al zijn overleden.

Nooit meer de gelegenheid om herinneringen om te halen, nooit meer de gelegenheid ze te vertellen hoe fijn ik het vond dat ze er waren, nooit meer de gelegenheid om van hun uniekheid te genieten. Ook nooit meer de gelegenheid te leren van hun scherpe randjes en donkere kantjes.

Ik kan nou wel zeggen dat ik voortaan meer bewust ga genieten van mensen terwijl ze nog in leven zijn maar het is een illusie te veronderstellen dat het dan ook meteen gebeurt.

Het hoort bij de eigenaardigheden van het leven, dat je pas beseft hoe belangrijk iets voor je was als je het niet meer hebt, het hoort het gewoon bij omgaan met verlies.

Of misschien is het wel veel minder fraai en is het zoals Byron Katie zegt: ‘But if you don’t question your thinking, someone dies and it’s all about you. You may think it has to do with them and with how much you love them, but if you look more closely, it’s really pure ego.‘

Lees ook: Een prachtig moeilijk mens

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk

Tags: , , ,

Reacties

2 Reacties to “En ineens zijn ze dood”

  1. karin r. on oktober 3rd, 2012 20:08

    bij begrafenissen huilen. waarom huil je nu eigenlijk? om vanalles en nog wat, natuurlijk om degene die je mist, maar jij bent verdrietig omdat jíj de ander mist … en da’s prima, daar zijn we mens voor. denk ik dan.

  2. Peter de Kock on oktober 3rd, 2012 20:44

    @Karin: Vind ik ook. Ik las laatst nog een stukje over verschillende waarheden naast elkaar laten bestaan. Bijvoorbeeld een spirituele waarheid zoals Byron Katie die benoemt naast een menselijke waarheid waarin ruimte voor verdriet en rouwen is.

Laat je reactie achter!