De dubbele mindfuck
Geplaatst op 29 juni, 2012
Een paar weken geleden was ik in Domburg en liep op een avond langs het strand. Ik passeerde de plek waar ik ’s morgens ook had gezeten en zag mezelf daar als het ware opnieuw zitten. Terwijl ik mezelf zag zitten, zag ik zag hoe mooi dat moment ’s morgens was geweest en zag ik ook hoe ik een deel van dat moois buiten de deur had gehouden door aan dingen te denken die er op dat moment totaal niet toe deden.
Ik liep verder langs het strand en bedacht me wat een enorme mindfuck gedachten kunnen zijn, hoe ze mooie momenten kunnen overwoekeren tot je al dat moois niet meer ziet. Ik nam me voor er beter op te letten en mooie momenten niet te laten vestoren door welke gedachte dan ook.
Ik liep verder langs het strand en merkte dat ik meer dan honderd meter had afgelegd zonder de golven te horen, zonder de wind te voelen en zonder de schelpjes te zien. Waar waren die honderd meter gebleven? Die waren weg, overwoekerd door gedachten over een mindfuck eerder die dag.
Lees ook: Mindfucks ontfucken
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: gedachten
Reacties
5 Reacties to “De dubbele mindfuck”
Laat je reactie achter!
Ja, niet verbazingswekkend. We kunnen de aandachtsboog maar kort spannen. Bovendien doen gedachten waarvoor ze gemaakt zijn: denken. Ze komen (en gaan ook weer) gewoon vanzelf, zonder dat we ook maar érgens om gevraagd hebben. Bovendien blijven die lastige of juist die vreselijk leuke hangen, als een kapotte grammofoonplaat. Als ik het voor het kiezen had (en ik weet heeeel goed dat ik niets te kiezen heb) koos ik alleen maar gezellige, snoepige, vrolijke gedachten uit:).
Ik begin er niet meer aan hoor, denken:).
@Marjanneke: zo denk ik er ook over 🙂
Herkenbaar. Zo nemen we onszelf de verwondering af.
Goed dat je je het bewust bent,want vanaf nu ga je je verwonderen over het wonder dat de natuur en omgeving biedt.
@Alice: Dank je wel. Nou je het woord verwondering noemt bedenk ik me opeens dat ik me over het constateren van een mindfuck ook best kan verwonderen.