Het lelijke smoel van kwetsbaarheid
Geplaatst op 9 november, 2012
Als je dat gedweep met kwetsbaarheid ook een beetje volgt, dan zou je haast denken dat kwetsbaarheid iets ongelooflijk schattigs is, iets met veel hartjes, roze bloemetjes en donsveertjes.
Brene Brown die onderzoek heeft gedaan naar schaamte en kwetsbaarheid, zegt over kwetsbaarheid dat we niet altijd weten dat we erin zitten:
We don’t always have a trauma response to vulnerability like we do with shame where the limbic system is activated. With vulnerability it’s softer, we don’t know we’re in it.
We hebben anders dan bij schaamte geen duidelijke alarmbellen voor onze kwetsbaarheid. Onze fysiologie reageert er niet op maar onze keuzes verschuiven. Ze geeft hiervan een persoonlijk voorbeeld:
For me, one of the things I have realized (….) is that one of my early warning systems for vulnerability is: I know I am feeling vulnerable when I start dress rehearsing really mean cruel things to say to other people. Like when I start rehearsing put downs and conversations where I take somebody down and put them in their place and make them feel probably as shitty as I am feeling.
Zit je nog steeds op je roze kwetsbaarheidswolk?
Bewaard onder Mening
Tags: Brene Brown, kwetsbaarheid, schaamte
Reacties
2 Reacties to “Het lelijke smoel van kwetsbaarheid”
Laat je reactie achter!
of zoals Charles Whitfield in Healing the Child within zegt: het gewonde kind moet na zijn healing voorzichtig uitvinden wie safe is en wie niet … mijn lichaam krijgt pijnen vanuit het kindfeld als ik me bij de verkeerde mensen kwetsbaar opstel
@ES: ja, daarom is het nodig skeptisch te zijn bij al die oproepen op twitter om toch vooral je kwetsbaarheid te tonen. Onderscheidingsvermogen, daar drait het om.