Innerlijke zeikerd
Geplaatst op 8 oktober, 2012
Aan blogonderwerpen en ideetjes geen gebrek. Ik bedenk er meer dan ik kan realiseren. Veel van die ideetjes blijven echter zaadjes en komen nooit tot bloei. Dan heb ik er gewoon geen zin in om ermee aan het werk te gaan, ben ik blij met het idee en wil ik graag dat het daarmee klaar is. Ik hou ervan om nieuwe ideeën te bedenken maar heb niet altijd zin de mouwen op te stropen en aan de slag te gaan.
Dat ik geen zin heb om de mouwen op te stropen is trouwens niet waar. De bottomline is dat ik geen zin heb om dat gezeik van mijn innerlijke criticus aan te horen en om dat gezeik te voorkomen laat ik een ideetje wel eens een ideetje blijven in plaats van dat ik het tot ontwikkeling breng.
Werkt dit? Nee. Waarom doe ik het dan? Waarom ken ik zoveel kracht toe aan die innerlijke zeikerd?
Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk
Tags: Bloggen, reptielenbrein
Reacties
12 Reacties to “Innerlijke zeikerd”
Laat je reactie achter!
soms is het daarom best goed om een groter geheel proberen te voorzien. het stellen van een doel, of het verzinnen van wat voorwaarden, een kader of iets dergelijks.
@Marco: bedankt voor de tips. Wat ik in zo’n geval ook wel doe is het blogidee (als het om iets persoonlijks gaat) in mijn dagboek uitschrijven. Dan wordt het soms alsnog een blog. En soms kan ik er dan ook vrede mee hebben als het bij het dagboek blijft.
Niet alle ideeen hoeven geblogd te worden. Ik laat de laatste tijd ook steeds meer schieten. Dat heeft in mij geval niet zozeer met mijn innerlijke zeikerd te maken, maar met de keuze of ik wil gaan bloggen of dat ik mijn tijd aan iets anders wil besteden.
@Michael: Goed punt, die innerlijke zeikerd zou me ook best kunnen helpen. Op zijn/haar typische manier dan 🙂
Ruil ‘m in voor de stem van je hart! Dan blijft-ie nergens meer, zoeffff, pleite! 😉
@Petra: Wil je weten wat die innerlijke zeikerd daarop te zeggen heeft? 🙂
@Peter: Ja, die innerlijke zeikerds kunnen zich heel typisch gedragen inderdaad 🙂
@Michael: Er zit soms ook best een humoristische kant aan. Denk bijvoorbeeld aan die twee oude mannetjes bij de Muppets, misschien is die innerlijke zeikerd ook zo’n type 🙂
De innerlijke zeikerd gewoon toelaten, dan verdwijnt ie vanzelf.
@Alice: Dat ik er minder kracht aan toe ken kan ik me voorstellen, dat ie helemaal verdwijnt zie ik op dit moment nog niet gebeuren.
@Peter: Als je innerlijke zeikerd zo grappig is als die twee mannetjes van de Muppets moet je hem zo nu en dan een blogpost laten schrijven. Kunnen we lachen 🙂
@Michael: Dan wordt het denk ik een Jooper-achtig stukje, maar wel in de schaduw van de meester zelf 🙂