Het boek ‘Aria’ van Nassim Assefi

Geplaatst op 10 december, 2008 

Onderstaande boekrecensie is geschreven voor de nieuwsbrief ‘In Gesprek‘ (november 2008) van Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie: Aria van Nassim Assefi

Jasmine Talahi wordt op een dag getroffen door een tragische gebeurtenis. Haar vijfjarig dochtertje Aria is buiten aan het spelen als een 17-jarige studente haar aanrijdt. Aria overleeft het ongeluk niet.

Jasmine, arts en alleenstaande moeder, is geboren in Amerika uit Iraanse ouders. Haar ouders zijn teruggekeerd naar Iran maar zij hebben geen enkel contact meer met Jasmine. Haar ouders konden de ‘Amerikaanse levensstijl’ van Jasmine niet accepteren en keurden ook haar relatie met Justin af. Justin, de vader van Aria, overleed toen Jasmine zwanger was van Aria.

Jasmine laat alles en iedereen achter zich en gaat reizen in een poging het verlies van Aria te verwerken. Haar vrienden noemen het een vlucht en willen dat zij terugkomt naar Amerika. Zij hebben ook verdriet om het verlies van Aria en willen hierover samen met Jasmine rouwen.

Jasmine komt uiteindelijk in Tibet terecht waar zij in een klooster intrekt om te mediteren. Zij schrijft haar moeder dat zij naar Iran komt. Jasmine wil de verwijdering tussen haar en haar ouders (die dan tien jaar heeft geduurd) ongedaan maken.

Jasmine die altijd troost heeft gevonden in de eenzaamheid, wordt in Iran geconfronteerd met veel familie en veel aandacht. Zij ontdekt dat voor haar familie het verdriet bij het leven hoort en dat is zo anders dan zij in Amerika heeft ervaren. Zij is Aria dankbaar dat haar ongeluk haar terug naar Iran heeft gebracht.

Wat mij als kersverse vader bij de keel grijpt is het overlijden van Aria. Het lijkt mij het meest vreselijke verlies dat je als mens kunt meemaken: het verlies van jouw kind. Hoe ga je daarmee om, welke strategieën heb je als jouw wereld lijkt in te storten?

In het boek beleef ik twee thema’s:

Na het overlijden van Aria gaat Jasmine reizen vanuit haar behoefte aan ruimte. Jasmine komt letterlijk en figuurlijk in beweging waardoor er langzaam maar zeker ruimte voor haar ontstaat.

Wat mij intrigeert is dat die ruimte als zondanig niet bestaat, die ruimte is de voorwaarde die nodig is om de beweging verder te ondersteunen. Doordat Jasmine de ruimte schept door te gaan reizen biedt die ruimte openingen om anders tegen zaken aan te kijken zoals het contact met haar ouders. Zonder ruimte konden dit nieuwe inzicht er niet zijn. Zij komt hierdoor als het ware nog verder in beweging. De vervulling van de behoefte om te rouwen, bewegen en ruimte zijn nauw met elkaar verbonden en versterken elkaar. Uiteindelijk gebeurt hierdoor het ondenkbare, namelijk dat Jasmine naar Iran gaat om het contact met haar ouders te herstellen.

Het boek fungeert voor mij ook als een spiegel: het geweld in de ander laat het geweld in mijzelf zien. In het begin van het boek staat een passage waarin de moeder van Jasmine het gedrag van haar dochter afkeurt op een wijze die mij stevig deed oordelen: “Wat een ….. is die moeder zeg, die zou ik nooit meer willen zien!”. Daarmee deed ik dus precies hetzelfde als de moeder van Jasmine die haar dochter ook niet meer wilde zien. Een spiegel maar wel wat pijnlijk. Auw!

Bewaard onder Boeken

Tags: , , ,

Reacties

Laat je reactie achter!