De elektrische fietser als astronaut

Geplaatst op 13 juni, 2015 

Het was bij de koffie dat we het over elektrische fietsen hadden. Laatst haalde ik mijn fiets uit een fietsenstalling met zeven fietsen waarvan zes elektrische en de mijne. Daar hadden we het dus even over, bij de koffie.

Van astronauten die lange tijd in de ruimte zijn geweest en die weer terugkeren naar de aarde is bekend dat ze maar amper kunnen lopen. Gewichtloos als ze buiten onze dampkring zijn gebruiken ze hun spieren amper en wat je niet gebruikt, dat schakelt automatisch een paar tandjes terug. Opnieuw leren lopen dus.

Elektrische fietsers doen zo’n beetje hetzelfde. Ook die komen uiteindelijk tot de ontdekking dat wat ze fysiek niet gebruiken, terugschakelt.

NEE, niet mee eens, riep iemand verderop. De verdediging luidde als volgt: op mijn elektrische fiets trap ik net zo hard als vroeger op mijn gewone fiets want ik wil graag in conditie blijven maar ik ga alleen harder. Jullie zijn gewoon jaloers.

OK, dus je gaat harder, dan is bij gelijkblijvende krachtuitoefening op de pedalen de tijdsduur van deze krachtuitoefening korter. Je levert dus minder arbeid. En je wilt graag in conditie blijven? I rest my case.

Ik heb niks tegen elektrische fietsen. Geweldig die technologie voor mensen die anders helemaal niet meer zouden fietsen of die anders de auto zouden pakken. Maar die astronauten die makkelijk zonder elektrische trapondersteuning kunnen fietsen…

Goed weekend allemaal

Bewaard onder Mening

Reacties

8 Reacties to “De elektrische fietser als astronaut”

  1. Elly on juni 13th, 2015 19:28

    Zonder mijn electrische fiets moet ik met de auto van huis, en dat valt in centrum echt niet mee, en dan nog een rollator mee, dus geef mij. Mijn fiets maar met trapondersteuning dus! Voor gezonde mensen is het lui fietsen, maar mensen met een beperking een ideale uitkomst. Geloof me, al 9 jaar

  2. Peter de Kock on juni 13th, 2015 21:55

    @Elly: ik ben het helemaal met je eens hoor.

  3. Daan on juni 14th, 2015 15:19

    Ik fiets nu naar mijn werk in vijftig minuten, vind dat best veel, echt sporten, iets wat ik liever wat rustiger aan zou doen, maar heb geen zin om langer dan die 50 minuten onderweg te zijn, electrisch fietsen zou een uitkomst zijn. Ik ben een forens en geen wielrenner.

    Maar ik voorzie ook een toekomst met minder bewegen en slappe spiern, of erger nog, we zijn al redelijk ver daarin. Tandenpoetsen gaat ook al electrisch, een hoop zaken gaan electrisch, we gebruiken onze spieren minder en minder.

    Nu is het nog een overgang, trapondersteuning, maar je raakt gewend, je doet steeds minder mee. Op een dag zijn we als de mensen uit de film wall-e, amper nog spieren en alles wordt voor ons gedaan door robots en apparaten.

  4. Rob Alberts on juni 14th, 2015 18:50

    Ik fiets nog steeds op spierkracht.
    Dat bevalt mij prima.

    Vriendelijke groet,

  5. Peter de Kock on juni 14th, 2015 21:06

    @Daan, @Rob: op deze manier worden we cyborgs, mensen die de fun, de humor, het plezier en de beperkingen van een fysiek lichaam inruilen voor het gemak.

  6. Rob Alberts on juni 15th, 2015 07:52

    Sommige vrienden met een lastig lichaam hebben daarentegen wel baat bij een elektrische fiets.
    Dat maakt hen nog geen cyborgs …….

    Vriendelijke groet,

  7. Daan de tekenaar on juni 19th, 2015 10:43

    Cyborg is als je het motortje in je heupen laat plaatsen en zo je benen automatisch laat fietsen 🙂

  8. Peter de Kock on juni 19th, 2015 22:17

    @Daan: Dat is de volgende stap voor als deze fietsers nog wat meer spierweefsel zijn kwijtgeraakt

Laat je reactie achter!