Hoe ver ga je om voor jezelf te zorgen?
Geplaatst op 9 augustus, 2014
De volgende dag is het droog en mijn motorpak nog steeds nat. Dus ja, er zit niks anders op dan het pak droog te föhnen met de rijwind als föhn. En dat betekent een nat motorpak aantrekken, wat erg oncomfortabel voelt, op de motor stappen en zo snel mogelijk een snelweg zoeken om daar flink gas te geven.
Vanuit Vaals kun je dan globaal twee kanten op: richting Duitsland of richting Maastricht. Omdat ik geen concreet toerplan heb kies ik voor de richting Maastricht. De voorspelde omslag naar mooi zonnig zomerweer zet door en tegen de tijd dat mijn pak helemaal droog is, is het stralend mooi weer.
Ik ben dan ter hoogte van Baexem terecht gekomen wat niet helemaal toevallig is omdat een blogvriend daar is gaan wonen. Vorig jaar hadden we nog afgesproken in Aken. Ik zal dat nooit vergeten omdat daar, met hem, buurtdemocratie is geboren en daarmee de activiteiten waar ik over blog op de wijkblog.
Door een vervelend toeval, hij tijdelijk geen telefoon, ik een Internetvrije week, lukt het helaas niet dit jaar weer af te spreken. Zijn nieuwe woonplaats is Baexem, dat is het enige wat ik weet. Niet met het idee hem daar toevallig te treffen maar wel met nieuwsgierigheid iets van Baexem te zien, verlaat ik met een droog motorpak de snelweg richting Baexem.
Wat dan volgt is misschien wel het leukste van motorrijden: gewoon weggetjes inslaan niet omdat je ze kent of omdat je weet waar ze heen gaan maar omdat je ze mooi vindt. Tot ik op en gegeven moment merk in de buurt van Venlo te zijn en me afvraag: waar heb ik zin in? Geen Venlo maar Aken met tussenstop op de camping om me om te kleden. Het is dan al flink warm geworden.
Vanuit de camping naar de Vaals is een leuke wandeling met als eerste horeca-stop Taverne Chalet van Jo en Veronique. Geweldig leuk deze mensen weer te zien, alsof een jaar voorbij is gevlogen. Het taverne ligt, anders dan de meeste horeca gelegenheden in Vaals, niet aan de drukke Maastrichterlaan maar in een rustig zijstraatje ervan. Heerlijk. En als je weet dat hun Taverne ook de laatste horeca-stop is als ik ’s avonds laat vanuit Vaals terug naar de camping loop, dan weet je dat ik daar graag en vaak kom.
Op het terras kom ik in gesprek met H. Een oudere man die afwisselend Nederlands en Duits spreekt en soms ineens middenin een verhaal van de ene taal overschakelt naar de andere. Ach, grenzen bestaan hier niet en alles vloeit hier in elkaar over. H. is een echte entertainer, hij zingt en werkt voor een radio omroep. Zijn verhalen over vroeger, toen hij in Spanje werd aangezien voor Leo Beenhakker, doen hem opfleuren. Als hij het over zijn overleden vrouw heeft, word hij somber. Hij heeft zich uit een hoop activiteiten teruggetrokken, geen zin meer. Ik heb wel te doen met deze mooie verteller.
Veel later dan gepland ga ik alsnog naar Aken, de stad waar ik twee jaar geleden voor ben gevallen. Ik verlang terug naar die verwondering van de eerste keer, de eerste keer in een vreemde stad en dat je voelt dat die stad iets met je doet. Keulen! Ja, Keulen, ik wil naar Keulen. Ik wil die eerst keer herbeleven in een andere vreemde stad: Keulen.
Terug op weg naar de bushalte loop ik langs de Elisenbrunnen. Ja goh, ik wil daar ook wel even met mijn voeten in het water maar dan ben ik misschien te laat terug in Vaals voor een afspraak met twee motorvrienden. Althans, afspraak? Ik had ze gisteren per sms gevraagd of ze zin en tijd hadden af te spreken maar nog geen reactie ontvangen. De verleiding van de Elisenbrunnen wint het en als ik lekker relaxed met mijn voeten in het water zit, zonnebril en cowboy style zonnehoed op, zie ik een sms bericht dat de voorgestelde afspraak helaas er niet in zit. Aken is dan weer het Aken van die eerste keer…..
In de bus van Aken terug naar Vaals stapt een oude vrouw in helemaal in het wit gekleed. Voordat ze gaat zitten maakt ze met een doekje haar zitplaats helemaal schoon. Ook de zitplaats naast haar en voordat ze daar haar boodschappentassen op zet, aan de opschriften te zien vol biologisch spul, maakt ze met hetzelfde doekje ook de onderkant van die tassen schoon. Energetische vervuiling, dat komt bij me op. Ik heb er wel respect voor dat ze daar zo’n werk van maakt en dat ook gewoon durft, wat een ander er ook van denkt.
En wat denk ik ervan? Dat het ook wel ver gaat zo voor jezelf te zorgen maar dat is bullshit. Het gaat juist ver om niet voor jezelf te doen wat je nodig hebt.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: motorvakantie
Reacties
2 Reacties to “Hoe ver ga je om voor jezelf te zorgen?”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Aken ken ik nog niet zo goed, evenals Vaals, dat terwijl een deel van mijn familielijn daarvan afkomstig is en een deel ook nog daar in het zuiden woont, Maastricht, Simpelveld, Landgraaf, krijg helemaal een vakantiegevoel als ik je blogs lees, zin om ook weer op pad te gaan.
@Daan: Simpelveld ligt echt heel close bij Vaals. Met de bus sta je vanuit Vaals in een kwarties in centrum Aken. Ik word weer helemaal blij als ik eraan terugdenk aan dat mooie weekje. Hopelijk vanavond tijd voor het volgende blogje.