Automatisch overlijdensbericht

Geplaatst op 22 september, 2011 

Ik had de hulp van N even nodig. Hij had me al vaker geholpen en ik was blij dat ik hem kende binnen de logge organisatie waarvoor hij werkte. Altijd handig zo’n directe ingang.

Ik stuurde hem een mailtje en zag een minuut later al reactie. Zo snel al antwoord? Ik opende zijn mail en las het volgende:

Bedankt voor uw e-mail. In verband met het overlijden van N wordt deze mail niet meer gelezen.

Wat volgde waren de gegevens van twee andere contactpersonen. Het was een hele rare seconde, de omschakeling van ‘Wow, N reageert wel snel’ naar ‘OMG, N is dood’. Dit gebruik van de afwezigheids wizard van Outlook had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Petra Maartense schreef het me deze week nog wel:

De rode draad begint zich duidelijk af te tekenen in je graafwerk: Mensen die verdwijnen, je uit het nest duwen, zakelijk afscheid nemen…

Om niet nog meer open eindjes op te stapelen van een relatie of samenwerking die wordt afgesloten zonder afscheid, besloot ik een collega van N te bellen. Hij vertelde me kort wat er was gebeurd en wat een schok het op kantoor was geweest. Ik liet hem weten hoe ik N had gewaardeerd en hoe blij ik altijd was met zijn hulp. Het gesprek voelde toch als een afscheid, ook al sprak ik iemand anders.

Onderweg naar huis bedankte ik N hardop terwijl ik door de polder fietste. Ik kreeg meteen kippenvel. N had me gehoord en nam nu ook afscheid.

Wat ik in de loop der jaren in die polder allemaal al gezegd, gevraagd, gezongen, geklaagd en bedankt heb, weet alleen die polder. En het is veel, heel veel.

Lees ook: Afscheid nemen is een kunst

Bewaard onder Persoonlijk

Tags: , , ,

Reacties

5 Reacties to “Automatisch overlijdensbericht”

  1. Petra on september 22nd, 2011 11:03

    Poeh! Je krijgt ze wel voor je kiezen!

    Maar je hebt gelijk, ‘dood is niet echt dood’ op het moment dat je het anders kunt ervaren. Zo heb ik Rumi bijvoorbeeld nog dagelijks gewoon om me heen. De enige momenten waarop ik haar mis, zijn de momenten waarop ik mezelf eigenlijk ook mis omdat ik me heb laten meesleuren in een drama (geholpen door een paar glazen wijn daarbij bijvoorbeeld, moet ik eerlijk bekennen…)

  2. Peter de Kock on september 22nd, 2011 21:09

    @Petra: ik zag Rumi laatst nog op tv tijdens jouw documentaire over Ganpati Spirit en vroeg me toen af hoe het voor jou was haar te zien. Ik stel me zo voor dat je er heel bewust voor koos haar te laten zien in de documentaire. Ik vond het een mooie keuze: zij hoorde erbij.

  3. Petra on september 22nd, 2011 22:47

    Ja. Ze hoort erbij! Nog steeds, maar nu op een andere manier. Ook in het boek over dierencommunicatie met Piek heeft ze een prominente rol. Dat is misschien ook wel het geheim: Die communicatie is er nog steeds… Daarom vind ik het zo mooi dat jij dat op jouw manier ook ervaren heb en dat omschrijft hierboven. Zo kan het ook!

  4. Hanneke on september 24th, 2011 13:58

    Peter, wat een schrik! Ik vind het mooi hoe je op jouw manier afscheid hebt kunnen nemen. Dat is denk ik erg belangrijk.

    @Petra: Rumi was en is zo speciaal, daar krijg ik steeds kippenvel van.

  5. Peter de Kock on september 25th, 2011 11:00

    @Hanneke: Afscheid nemen, zo is mijn ervaring, schept ruimte. Het is ook een uiting van dankbaarheid.

Laat je reactie achter!