M, waar ben je? Leef je nog?
Geplaatst op 1 september, 2011
Dinsdag kreeg ik een mailtje van W:
Ik reed zondag langs het huis van M en zag haar huis leeg en te koop staan. Weet jij hoe het met haar is?
Ik schrok. W en ik hadden M vorig jaar voor het laatst gezien toen we met z’n drieën gezellig uit eten waren geweest. M had af en toe moeite het gesprek te volgen maar W en ik waren blij dat ze er bij kon zijn. Ze had een lang en zwaar traject achter de rug nadat ze in december 2008 een hersenbloeding had gekregen.
Meteen checkte ik de website van M: uit de lucht. Ik schrok nog meer. Het was al te laat om M te bellen.
Woensdagochtend met een zwaar gevoel in mijn buik haar vaste en mobiele telefoon geprobeerd maar de nummers bleken niet meer te bestaan. Haar een mailtje gestuurd en ik kreeg meteen een melding retour dat ook haar e-mail adres niet meer bestaat.
M, waar ben je? Leef je nog?
Op 31 oktober 2007 stelde ze zichzelf voor als M. Haar interesse was gewekt door de elevator pitch die ik had afgevuurd tijdens een bijeenkomst van startende ondernemers.
Het klikte meteen en tijdens de borrel na afloop van de bijeenkomst maakten we meteen plannen om samen met een aantal startende ondernemers een netwerk op te zetten in de regio Breda. Een paar maanden later was het al zover: de eerste netwerkbijeenkomst.
M en ik hadden verschillende afspraakjes, altijd gezellig en inspirerend. Soms samen zoals tijdens een eindejaarsbijeenkomst van de KvK (waar we helemaal niks aan vonden behalve het cabaret) en soms met W erbij, een gemeenschappelijke vriend van M en mij.
M en ik wisselden tips, informatie en ervaringen uit op het gebied van ondernemen. Als ze voor mij tips en ideeën had, en die had ze eigenlijk altijd, waren het er meteen zoveel tegelijk dat ik ervan duizelde. Overal zag ze kansen en mogelijkheden voor zichzelf, voor mij en voor haar cliënten.
In december 2008 stond ik in op de Grote Markt in Breda op haar te wachten voor weer een leuk afspraakje. Ze kwam niet opdagen en toen ik haar nummer belde nam haar vader of schoonvader de telefoon op. Hij vertelde dat M in het ziekenhuis lag en dat ze een hersenbloeding had gehad.
Pas in mei 2009 hadden we weer contact. M kon toen net weer een beetje praten maar het duurde tot mei 2010 voor we weer konden afspreken. Het werd het laatste afspraakje dat ik met M heb gehad, samen met W.
M, waar ben je? Leef je nog?
Ik lees wel van die blogs en inspirerend bedoelde citaten dat je elke dag moet leven alsof het je laatste is, dat je elk contact moet vieren alsof het de laatste keer is dat je elkaar ziet. Ik kan dat niet.
Als ik aan M denk voel ik me bedroefd dat ik tijdens haar herstel niet vaker van me heb laten horen. En ik voel me nog bedroefder dat ik sinds ons laatste afspraakje niks meer van me heb laten horen.
Het ga je goed M en tot de volgende keer, dat schreef ik haar de dag na ons laatste afspraakje. Wat bezielde me ervan uit te gaan dat er een volgende keer zou komen? Wat ben ik voor een vriend?
Maar wat maakt het uit. M is weg. Misschien wel voor altijd. Misschien heeft ze de jackpot gewonnen en leeft ze nu ergens als god in Frankrijk.
M, ben je in Frankrijk en leef je als god?
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: vriendschap
Reacties
8 Reacties to “M, waar ben je? Leef je nog?”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Hm, mooi stuk. De realiteit is dat er geen contact is nu. Het hoofd maakt daar een verhaal van in de zin van ‘jammer’ of ‘had ik maar’. En in het verhaal is er altijd wel ergens een gemiste kans. Lastig hoor. Sterkte.
@Marjanneke: Dank je wel. Er zijn inderdaad de feiten en het verhaal. Ik vind in dit geval het verhaal mooier dan de feiten. Vaak is het andersom.
Daar word ik stil van Peter…
@Edwin: Ja, confronterend ook. Dat iemand ineens kan verdwijnen.
Ik ‘moet’ zeggen: Klinkt als het begin van een spannende thriller!
@Petra: dat is het dubbele gevoel. Dat ik haar van de ene kant misschien nooit meer zie en van de andere kant het verhaal.
Ik had een paar geleden spontaan een gesprek met een directeur van een kunstinstelling bij de opening van een expositie. Toevallig bleek hij een gezamenlijke kennis te kennen. Maar de mededeling die dat bevestigde was: ‘o die, ja die is vorig jaar zomer overleden’… Ik was nogal verbluft door die mededeling. Blijkbaar had ik niet in het adresboekje van die gezamenlijke kennis gestaan…
@Huub: dat lijkt me ook even schrikken als je dat te horen krijgt. Jij staat trouwens wel in mijn adresboekje hoor.