Onverdraagzaamheid verdragen
Geplaatst op 6 mei, 2010
Ik kon eergisteren de #twitteronverdraagzaamheid niet zo verdragen. Mensen die elkaar op Twitter aanspraken op wat ze twitterden rond acht uur ’s avonds. Er was opgeroepen tot twee minuten #twitterstilte om acht uur tijdens de dodenherdenking maar ook voor acht uur zwaaiden er al wat vermanende vingers over wat je wel en niet geacht wordt te twitteren op zo’n moment.
En die onverdraagzaamheid kon ik niet zo verdragen. Maar, als je je ergert aan onverdraagzaamheid, dan ben je toch eigenlijk zelf ook onverdraagzaam?
Misschien helpt geweldloze communicatie er een andere en meer menselijke draai aan te geven. Als ik me erger aan wat ik interpreteer als onverdraagzaamheid, heb ik dan niet gewoon behoefte aan erkenning en respect? En hebben twitteraars die die zich ergeren aan andere twitteraars die de #twitterstilte doorbreken niet ook gewoon behoefte aan erkenning en respect?
De behoeften zijn het probleem niet. Maar het wordt wel een probleem als je een ander verantwoordelijk maakt voor jouw onvervulde behoeften. En het wordt ook een probleem als je vasthoudt aan de strategie die je inzet om je behoefte te vervullen en als de ander ook vasthoudt aan zijn/haar strategie en als die verschillende strategieën met elkaar botsen. Want dan kan strijd ontstaan en strijd is het laatste wat we willen op 4 mei.
Ik sta er iedere keer weer versteld van hoe wezenlijk anders iets klinkt als ik het vertaal naar behoeften. Tussen een oordeel en een behoefte klinkt een wereld van verschil.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk
Tags: behoeften, geweldloze communicatie
Reacties
13 Reacties to “Onverdraagzaamheid verdragen”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
ik stelde op een andere blog ook de vraag wat dan vanzelfsprekend is. dat je om acht uur stil bent op 4 mei lijkt voor velen vanzelfsprekend maar voor anderen weer niet.
het enige waar ik me wel van achter mijn oren krabbelde was dat er op twitter tijdens de herdenking voor eigen bedrijf flink gepromoot werd. ik was nog niet eens zozeer verbolgen over het feit dat men twitterde, want herdenken kun je op vele manieren. (op andermans blog werd het bijv. ook als vanzelfsprekendheid gezien dat je niet achter je laptop zou zitten.)
wat de één vanzelfsprekend vindt, vindt de ander niet persé vanzelfsprekend.
Daar zeg je zowat Karin. Wat je in je laatste zin zegt raakt volgens mij de kern van het hele verhaal: leren leven en omgaan met verschillen en die ook leren accepteren.
Twee minuten stilte lijkt mij niet teveel gevraagd. De personen die dat niet op kunnen brengen (ik herinner me bijvoorbeeld een beschamend interview met Jan Smit bij P&W) breng je toch niet op andere gedachten met een twitter-oproep. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij zelf wil, maar ik vind het wel van respect getuigen als je ondanks een afwijkende mening anderen in ieder geval de ruimte (en stilte) geeft om in rust te gedenken.
Wat mij betreft dus gemengde gevoelens, voor gedenken in stilte ben je afhankelijk van anderen, dat maakt het lastig om alleen van je eigen behoefte uit te gaan.
En wat twitter betreft: twitter is geen noodzaak. Dus als je weet dat je mensen op hun ziel trapt door gewoon door te twitteren lijkt het me beschaafd om het gewoon heel even niet te doen.
Dank Jooper. Als ik in stilte zou willen gedenken, dan zou ik om te beginnen Twitter uitzetten, ben je ook niet afhankelijk van anderen. Stil zijn is voor mij niet hetzelfde als even niets zeggen. Niets zeggen terwijl je op Twitter zit te koekeloeren wie er wel twitteren noem ik geen stil zijn. Dat noem ik controle. Verder heb ik de indruk dat er onder de vraag om twee minuten niet te twitteren, een aanname verborgen lag dat iedereen het dan ook automatisch doet. Of misschien was de vraag wel niet als vraag bedoeld (waar je straffeloos ja of nee op kunt antwoorden) maar als eis.
Goh Jooper, als ik mijn eigen reactie aan jou teruglees dan lees ik er strijd in terug en dat wilde ik nou juist niet. Tijd voor zelfreflectie…
Hoe is het mogelijk, gezien het feit dat jij en anderen zaten te stilten en te herdenken, dat jij kon zien dat anderen dus als de gek verder twitterden. Ook is Twitter een internationaal medium en niet alleen hollands.
Ik persoonlijk dorste al niks te zeggen van die vermanende toon van sommige tweets ik ben tenslotte van de tegenpartij afkomstig – ook weer zoiets……
En gezien het feit dat overal ter wereld nog steeds oorlogen werden en worden gevoerd, ook Nederland kent zijn oorlogsverleden,mensen niet vrij zijn, geen eigen mening mogen hebben laat staan die uiten, vind ik zelf die hele herdenking niet kunnen – eerst vrede dan herdenken.
Mijn behoefte is: respect voor mijn doen en laten
…en ik bedoel niemand in het bijzonder met jij en alle anderen….wie de schoen past trekt hem zich wel aan
Dank je wel voor het delen Es.
Ja, daar zeg je wat. Nu storen mensen zich snel aan elkaar op twitter – net als ieder ander webplatform trouwens. Ik vind het prima dat mensen om 8 uur twee minuten stil willen zijn, en hou me dan rustig voor anderen, ook al ben ik op dat moment waarschijnlijk ergens anders mee bezig dan herdenken.
Twitter is daarbij natuurlijk een internationale applicatie – de rest van de wereld heeft geen boodschap aan 4 mei. Verontwaardigde reacties op twitter vanwege mensen die doortwitteren lijken me daarom niet op z’n plaats. Daarbij: is twitter op het tikken van het toetsenbord na wellicht niet geluidloos?
🙂
Haha, zo heb ik het nog niet gezien Michael. Twitter is heel stil (het gezoem van de servers ergens op de wereld ook niet meegerekend)
@Peter
Zo had ik het niet opgevat hoor 🙂
En ben het wel met je eens, als je geen twitter-berichten wil zien dan is de simpelste oplossing inderdaad om niet in te loggen op twitter. Overigens had ik er geen moment bij stilgestaan dat wel/niet twitteren tijdens de herdenking een issue zou kunnen zijn. Als iemand in een gevoelig en prachtig verwoord bericht zou tweeten dat hij op dat moment aan zijn opa dacht die tijdens een verzetsdaad is omgekomen, is het dan nog ongepast? En wie bepaalt dat dan eigenlijk?
Fijn om jouw kijk erop te lezen Jooper, dank. Ik merk dat ik af en toe bezig ben met mijn gelijk te halen en dat noem ik dan strijd. Ik kijk alweer uit naar volgend jaar 4 mei 🙂
en dan vind ik het niet meer dan vanzelfsprekend dat wij nu even een stilte in acht nemen. …
…
…