De pijnshow

Geplaatst op 31 augustus, 2008 

Gisteren deed ik mee aan de pijnshow. Ik had me daar niet voor aangemeld maar ik zat er op een gegeven moment middenin. Ik had het niet zien aan komen anders had ik wel een stapje terug gezet. Toen ik er eenmaal middenin zat was leek er maar één weg te gaan: meedoen met de show en proberen te winnen. Hoewel winnen? Een pijnshow kent geen winnaars, alleen verliezers. Dat moet ook wel want anders is het geen pijnshow.

Ik gebruik de metafoor van de pijnshow voor een ruzie die ik gisteren had. Het was niet zomaar een ruzie, het was het soort ruzie dat ik wel eens op tv zie bij Dr. Phil en waar ik dan vol afschuw over zit te oordelen. Nou is zo’n tv programma als dat van Dr. Phil ook een soort pijnshow maar dat is een ander verhaal. Wat ik bedoel zijn ouders die ruzie maken in het bijzijn van hun kinderen. Verschrikkelijk vind ik dat, vreselijk moet dat zijn voor die kinderen.

Toen ik zelf vader werd had ik een aantal goede voornemens gemaakt. Nou is het gekke van goede voornemens dat als je goede voornemens maakt je er donder op kunt zeggen dat je op de proef wordt gesteld, je wordt als het ware getest. Het gebeurde al toen mijn dochter een maand of twee was. Ik haalde haar met de auto op bij een oppasadres en had haar in de Maxi-Cosi naast me in de auto geïnstalleerd. Autorijden met een baby aan boord maakt extra bewust van veiligheid dus ik reed voorzichtig. Ik reed bij een viaduct omhoog om in te voegen op de snelweg toen ik ineens werd gesneden door een andere auto die nog net voor mij wilde invoegen. Ik moest op de rem anders had ik hem geraakt. De adrenaline gutste door me heen, van schrik. Mijn eerste reactie: middelvinger omhoog. Oei! Dat was nou net iets wat ik niet had willen doen en al helemaal niet in het bijzijn van mijn dochter. Het voorbeeld dat ik haar wil geven is iedereen met respect te behandelen. Dat goede voornemen was zojuist in rook opgegaan. Ik schrok van mijn eigen reactie. Misschien heeft mijn dochter het niet opgemerkt maar daar gaat het niet om. Mijn ‘respecteer-iedereen-code’ was gebroken.

Gisteren ging er een ander voornemen om zeep: geen ruzie maken met mijn partner waar onze dochter bij is. In zijn boek “Leer van de mensen in je leven” schrijft K. Pollak dat ruzie nooit begint met de eerste zin, ruzie begint altijd met het antwoord. Ik herken dit wel en het is precies wat er gisteren gebeurde. Want zo kwam ik ineens in de pijnshow terecht: er werd iets gezegd en er kwam een antwoord en ineens was er pijn, irritatie, boosheid  en machteloosheid. Kortom, ik zat in die show. Op zich niks mis mee, pijnuitwisseling, want dat is een ruzie in mijn beleving, is onderdeel van het leven. Het is er gewoon. Geen ontkennen aan. Maar ik had me nog wel zo voorgenomen geen ruzie te maken waar onze dochter bij is. Pats! Daar ging dus weer een voornemen aan diggelen. En met dit besef was ook de pijnshow voorbij. Geen winnaars, alleen verliezers.

Als verliezer kun je dan alleen nog je wonden verzorgen. Diep ademhalen en accepteren wat er is gebeurd. En vanuit die acceptatie kun je verantwoordelijkheid nemen. Door in het bijzijn van onze dochter te zeggen dat we de ruzie betreuren en het daarna met een kus goed te maken. En zo kun je als verliezer er toch voor zorgen dat er nog wat te winnen valt, dat er zelfs voor iedereen wat te winnen valt.

Misschien zijn voornemens juist bedoeld om ooit eens te sneuvelen en is de head fake, dat wat je indirect leert als je goede voornemens maakt, juist wel om daar mee om te gaan. Om te accepteren wat geaccepterd moet worden. Om te repareren wat gerepareerd moet worden. Om te zeggen wat gezegd moet worden. Om te doen wat gedaan moet worden. Leuk is het niet, wel nuttig. Mensen zijn zo heerlijk perfect in hun imperfectie.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk, vaderschap

Tags: ,

Reacties

Laat je reactie achter!