Leven in een gigantische lasagneschotel

Geplaatst op 4 november, 2009 

Stel je voor dat je in een gigantisch grote lasagne schotel leeft, ergens in de laag kaas bovenop. Het enige wat je ziet is kaas, overal kaas. Als iemand je vraagt naar jouw wereldje zeg je: ‘kaas’.

Op een gegeven moment heb je het wel gehad met die kaas en ga je op onderzoek uit. Je gaat graven en na een tijdje kom je in een laag saus terecht. Je hele wereld verandert van kaas in saus, ineens is alles saus.

Maar ook dat gaat op een gegeven moment vervelen en je graaft nog verder, nog dieper tot je op een laag pasta terecht komt. En weer verandert alles en is je hele wereld ineens pasta.

En zo graaf je steeds verder en verder, dieper en dieper, laag na laag. Maar hoe diep je ook graaft, je hebt geen idee dat je in een lasagneschotel zit. Alleen degene die de lasagneschotel heeft klaargemaakt, ziet en weet dat al die laagjes samen een heerlijke lasagneschotel vormen.

Het leven is ook zo’n laagjes aangelegenheid. Je kunt erin graven en allerlei laagjes ontdekken. Hartstikke leuk en spannend. In sommige laagjes is het goed uit te houden, in andere heel wat minder.

Maar de verwarring wordt groot als je de realiteit en waarheid van het ene laagje projecteert op de realiteit van het andere laagje. Als voorbeeld weer de lasagne. Stel je zit een paar laagjes diep ergens tussen de tomaten. Ergens in een bovenliggend laagje hoor je iemand roepen: ‘Help  me want het leven is zo vreselijk. Alles is kaas en ik hou niet van kaas’. Antwoord je dan terug: ‘Hoezo is het leven vreselijk? Alles is tomaat en tomaat is heerlijk’ ?

Ik moet hier aan denken als ik hoor zeggen dat alles liefde is, dat ook het geweld in zijn meest gruwelijke verschijning eigenlijk een daad van liefde is omdat er lessen zijn te leren van het geweld en omdat zielen hebben afgesproken elkaar die lessen aan te bieden hier op aarde.

In het laagje lasagne waarin wij hier zitten, is geweld echt geen liefde. Misschien bestaan er diepere laagjes waar geweld een andere betekenis heeft maar hier op aarde, in het laagje aardse modder waar wij in rondlopen, is geweld niet iets wat we maar moeten wegwuiven met het idee dat alles liefde is.

In zijn boek ‘The Dance of Wounded Souls’ schrijft Robert Burney dat het verdraaide en  vervormde perspectief dat we van het leven hebben ontwikkeld, voor een deel het resultaat is van proberen de waarheden van het ene niveau, toe te passen op de realiteit van een ander niveau.

Andersom werkt het natuurlijk ook zo: omdat in het laagje waarin we ons hier bevinden zoiets  als geweld bestaat, betekent dit nog niet dat er ook geweld is op de andere lagen. Of dat het universum of god of hoe je alles wat er is maar wilt noemen, een gestoord gewelddadig zootje is.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Mening, spiritualiteit

Tags: , , , ,

Reacties

2 Reacties to “Leven in een gigantische lasagneschotel”

  1. Gertrud on november 6th, 2009 09:03

    Hoi Peter,

    Leuk geschreven! Ik zou die in de kaas en die in de tomaten meenemen naar de rand van de Lasagneschotel en ze het geheel laten zien en dan erin duiken om ze de diverser lagen te laten ervaren tot ze geheelt zijn in hun totaliteit….meezeuren met die in de tomaten(noem maar aarde) of meejubelen met die in de kaas (hemel)brengt beiden niet verder. Het totaal is ontzettend lekker mits met LIEFDE gekookt!!!

  2. Peter de Kock on november 6th, 2009 10:51

    Dat is wel de kern die je daar naar mijn idee raakt Gertrud: dat het totaal zo ontzettend lekker is (al is in een lasagneschotel het laagje kaas wel mijn favoriet).

Laat je reactie achter!