Dit moet er even heel hard uit

Geplaatst op 26 september, 2012 

Je hebt van die goddelijke toevalligheden die te mooi zijn er niks mee te doen. Zat ik gisteravond net een potje punkrock te luisteren naar een nummer dat ‘Free’ heet, valt tegelijkertijd via Twitter in een uitwisseling met Petra Maartense het woord ‘Vrijheid’.

Let’s go!
Hey, hey, hey!
Alright then
This is the story of your life man

FREE

Dus wat is hier dan zo bijzonder aan? Niet eens zozeer het nummer en ook niet de uitwisseling via Twitter maar wel hoe ik me voelde bij die toevallige samenloop: als een Powerman.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Ik doe maar wat

Geplaatst op 17 juli, 2012 

Een stukje verderop, met hetzelfde handschrift en in dezelfde blauwe kleur, stond op de muur geschreven: ‘Ik doe maar wat’.

Het klinkt minder poëtisch en doet in de verste verte niet aan een nummer van the Waterboys denken (the raggle taggle gypsy) maar het thema is hetzelfde: VRIJHEID.

Ik verlang ook naar dat open veld…

Met dank aan de onbekende graffiti-artiest en aan Michael Minneboo die me met zijn fotoblog ‘Daily Webhead‘ inspireert om anders dan anders te kijken en dat zo nu en dan eens op een foto vast te leggen.

Bewaard onder Citaten, Fotobloggen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Beste gelovigen

Geplaatst op 24 mei, 2012 

Geloven is vrijheid. Je mag geloven wat je wilt. Je mag zelfs in dingen geloven die bij wet verboden zijn of waarvan ouders, politici, leraren, priesters of andere mensen die denken dat ze het allemaal wel weten, zeggen dat het niet mag of niet juist is.

Als je een tijdje spirituele boeken, blogs en channelings leest, spirituele oefeningen doet zoals mediteren en omgaat met  mensen die zich ook met spiritualiteit bezig houden, gebeurt er op een gegeven moment iets engs. Dan vergeten sommige mensen dat het nog steeds een kwestie van geloven is en dat geloof iets persoonlijks is. Dan zijn sommige mensen opgeschoven voorbij het punt van geloven en denken ze dat wat ze geloven een feit is dat voor iedereen geldt.

Als je dan iets zegt, schrijft of doet, dan kan het gebeuren dat zonder dat het onderwerp ter sprake is gekomen en zonder dat je ergens om hebt gevraagd, ineens te horen krijgt: daar heb jij nog karmische lessen te leren.

Ik weet niet hoe zoiets voor jou klinkt maar voor mij klinkt het als het religieuze equivalent van jij komt nog eens in de hel of als het Monopoly equivalent van ga direct naar de gevangenis (en niet langs start natuurlijk).

Op zo’n moment vind ik het tijd om waar ik in geloof eens 180 graden om te draaien en om te doen alsof ik het tegenovergestelde geloof. Dat voorkomt dat je gaat denken dat het om feiten gaat in plaats van dat het gaat om iets waar je persoonlijk in gelooft.

Zo heb ik vandaag een ‘karma bestaat niet dag’ en dat bevalt me best goed. Misschien dat ik er morgen nog zo’n dagje aan vastknoop of misschien zelfs wel een hele week, maand, jaar of een heel leven.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: , ,

Waarom maakte ik die keuze ook alweer?

Geplaatst op 23 augustus, 2011 

Soms maak ik een keuze, een goede keuze zelfs, en vergeet ik later waarom ik die keuze ook alweer maakte.

Echt vervelend wordt het pas als ik me dan ook nog eens ga focussen op de minder leuke consequenties van die keuze. Ook goede keuzes hebben namelijk minder leuke consequenties: voor het ene kiezen betekent het andere laten, bij elke keuze win je iets en neem je afscheid van iets.

Misschien helpt het als ik even concreet wordt.

Jaren geleden ben ik minder gaan werken. Een goede keuze want ik wilde meer afwisseling, vrijheid en creativiteit en in het werk dat ik toen deed, vond ik dat niet in die mate die ik graag wilde. Daarbuiten vond ik wat ik zocht in overvloed:  bloggen bijvoorbeeld.

Maar de consequentie was ook minder geld in de portemonnee en dat laat zich soms merkbaar voelen. Vooral op het einde van de maand.

Afgelopen vrijdag had ik afgesproken met Edwin Mijnsbergen. Ik lees zijn blogs bijzonder graag en zijn manier van bloggen intrigeert me, ik was dus benieuwd genoeg hem eens persoonlijk te ontmoeten. Dat hij in Middelburg woont vond ik een prettige bijkomstigheid omdat ik die stad graag nog eens wilde bezoeken nadat ik er eind juni een paar uurtjes heerlijk had rondgeslenterd.

Ik had een vroege trein genomen. Aangekomen bij het NS station in Middelburg overwoog ik mijn opties: hier uitstappen en een paar uurtjes door Middelburg zwerven voordat ik Edwin zou ontmoeten of in de trein blijven zitten en doorrijden naar Vlissingen en daar nog even van de zon, zee en wind genieten.

Het werd zon, zee en wind. Daarna treinde ik terug naar Middelburg voor mijn afspraak met Edwin. Ik had geen idee waar ik precies met hem over wilde praten en het bleek een prima plan om geen plan te hebben. Vanaf het moment dat we neerstreken op het terras werd elke vorm van regie onmogelijk want verschillende verhalenvertellers schoven aan bij ons tafeltje.

’s Avonds in de trein op weg naar huis herinnerde ik me waarom eind van de maand het geld meestal op is. Omdat ik minder ben gaan werken vanwege mijn verlangen naar vrijheid, afwisseling en creativiteit. Omdat ik van zo’n dag als in Middelburg hou, omringd door verhalenvertellers en verzadigd met verhalen.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , ,

Spelregels van het universum: onthechting en vrijheid

Geplaatst op 28 maart, 2011 

Spelregel 16 is ‘de vijand’ van alle marketeers die ons willen doen geloven dat je allerlei materiële rotzooi nodig hebt om gelukkig te zijn, dat je eruit moet zien op een bepaalde manier en je leven moet leven op een bepaalde manier om gelukkig te zijn. Welke manier dat is? Hun manier natuurlijk, de manier die het meeste geld oplevert.

Spelregel 16: onthechting en vrijheid

Het idee dat we behoefte hebben om ons aan iets of iemand vast te klampen, laat duidelijk ons geloof in schaarste zien. Ons vastklampen aan mensen of bezittingen blokkeert de energiestroom met die mensen of bezittingen en vermindert het plezier dat we er aan beleven. Het belet zelfs dat nieuwe mensen of nieuwe dingen in ons leven kunnen komen.

Als we ons hart openen en het vertrouwen in de natuurlijke overvloed van het universum laten groeien, geven we onszelf en alle anderen het mooiste geschenk dat er bestaat: vrijheid.

Lees ook:

Bewaard onder spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , , ,

Alles kapot

Geplaatst op 14 september, 2010 

Alles is kapot: de banken, de economie, de kerk, de politiek. De tralies van wat maatschappij werd genoemd, zijn vanzelf weggeroest. Ik ruik de vrijheid al.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 4 Comments

Tags: ,

Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd

Geplaatst op 25 maart, 2010 

Vanochtend las ik op Jooper’s blog een prachtig geschreven en zeer herkenbaar verhaal over illusies en vooroordelen. Een verhaal zoals iedereen dat dagelijks in één of andere vorm overkomt: je ziet iemand, hoort iemand of ziet iets gebeuren en binnen een nanoseconde vormen zich oordelen.

Weerstand

Het doet me denken aan een conflict dat ik met iemand had. Het begon met een meningsverschil en groeide uit tot een conflict. Telkens als ik die persoon zag, hoorde of  aan die persoon dacht, voelde ik weerstand die ik dan weer stapelde boven op de weerstand van de dag ervoor, de week ervoor en de maand ervoor. Wat er dan gebeurt, is wat ik verdichting noem: de weerstand neemt steeds vastere vormen aan tot deze ondoordringbaar wordt en zich een voedingsbodem vormt voor haat.

Haat

In zijn artikel ‘This is why some people hate you’ schrijft Farouk Radwan dat we andere mensen niet haten en ook niet het werk dat we doen of de taak die voor ons ligt, maar dat we de emoties haten die we ervaren in relatie tot die persoon, dat werk of taak. Met andere woorden, de bron van de haat ligt niet buiten ons maar in ons doordat we bepaalde gevoelens afwijzen. Gevoelens van stress, angst of machteloosheid bijvoorbeeld.

En dat is wat er gebeurde in het conflict dat ik had: ik voelde me machteloos omdat ik niet wist om te gaan met het meningsverschil. Ik wees mijn gevoel van machteloosheid af en projecteerde dat op die ander door er een enorme denkbeeldige asshole van te maken.

Verhalen

Hoe maak je van iemand een enorme asshole? Door jezelf een verhaal te vertellen over die ander en telkens als je die ander ziet of hoort een stukje aan dat verhaal toe te voegen. Op de vraag van Karin Ramaker ‘Wat zoek je?’ schreef ik haar onder andere het volgende:

Wat ik zoek zijn nieuwe verhalen, verhalen die me bekrachtigen in plaats van verhalen die me bang en machteloos maken.

Dit geldt dus ook voor de verhalen die ik mezelf vertel over anderen.

Aikido

In haar prachtige boek ‘The Practice of Freedom  – Aikido Principles as a Spiritual Guide’ beschrijft Wendy Palmer de volgende oefening:

Pak twee voorwerpen van ongeveer dezelfde vorm en afmetingen maar verschillend in gewicht. Bijvoorbeeld een hamer en een schroevendraaier. Pak de hamer in je ene hand en de schroevendraaier in de andere hand. Hou je handen en armen ontspannen en voel het verschil in gewicht tussen beide voorwerpen. Begin vervolgens te knijpen tot al je spieren in handen en armen aangespannen zijn. Kun je dan nog steeds het verschil in gewicht voelen? Waarschijnlijk is het enige dat je nog voelt de spanning van je spieren omdat je het onderscheidingsvermogen bent kwijt geraakt het gewichtsverschil te voelen.

Als je, zoals ik in het voorbeeld van het meningsverschil, al je energie samentrekt rondom een bepaalde situatie, ben je niet meer in staat informatie te krijgen over deze situatie. Het opgeven van verzet en weerstand herstelt het vermogen om weer gevoelig te zijn voor de nuances van het hier en nu.

Tijdens Aikido training stelt Wendy Palmer zich voor dat haar trainingspartner een verlengstuk is van zichzelf, dat zij en haar partner twee conflicterende delen zijn van haarzelf,  dat de persoon is die haar aanvalt in werkelijkheid zijzelf is die zichzelf aanvalt.

Vrede

De impact hiervan is naar mijn idee niet minder dan dat alle strijd en oorlog die we voeren een strijd en oorlog is tegen onszelf. En dat wereldvrede een feit is als we alle innerlijke verzet en weerstand hebben opgegeven en innerlijke vrede hebben.

Toen ik hier met iemand over sprak vroeg zij mij wat je er aan hebt dit te weten omdat je de eerste de beste keer dat je met een conflict geconfronteerd wordt toch weer in dezelfde valkuil stapt.

Een goede vraag. Alleen weten is niet genoeg maar net zoals bij Aikido denk ik dat dit een kwestie is van oefenen, oefenen en oefenen. Het leven is één grote dojo en elk conflict is een trainingspartner om mee te oefenen. Elke ademhaling is een kans om conflict en strijd in te ruilen voor harmonie en vrede. Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd.

Maar de kracht van iets weten is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer niet kunt weten. Als jij de deze blog hebt gelezen weet jij het nu ook 🙂

Bewaard onder Boeken, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Aikido als spirituele gids naar vrijheid

Geplaatst op 16 februari, 2010 

Ik ben een prachtig mooi boek aan het lezen: ‘The practice of freedom’ van Wendy Palmer. Het boek heeft als subtitel: ‘Aikido principles as a Spiritual Guide’.

In het kort komt het erop neer dat Wendy Palmer de Akido principes aanhaalt als kompas en als bron van inspiratie voor het alledaagse leven. Hoe kunnen we ons besef van vrijheid, vitaliteit en integriteit behouden onder de druk van het leven? Hoe kunnen we onze negativiteit in liefde transformeren en hoe bewegen we van reageren (op een situatie) naar vrijheid? Dat zijn vragen waar de principes van Aikido antwoord op geven.

Het is niet een boek om even snel te lezen, integendeel. Het is een boek om na elke bladzijde even pauze te nemen om het te laten inwerken. Het is een boek vol herkenning van ‘Oh ja, dit wil ik ook anders doen, en dat ook en…’.

Wat me vooral opvalt tijdens het lezen, is op hoeveel momenten ik dagelijks reageer vanuit weerstand. Weerstand tegen wat er om me heen gebeurt, weerstand tegen wat er in mij gebeurt. Weerstand, weerstand en nog eens weerstand. En dat is precies waar de principes van Aikido een uitweg bieden: overgave. Overgave als vorm van empowerment.

Afgelopen weekend las ik een stukje dat precies aansluit bij mijn creatieve schrijfproces en de angst en opwinding die ik daarbij ervaar. Wendy Palmer schrijft:

‘An ordeal, such as a black belt test (….) can be a challenging and exciting event when we face it willingly. In this case there is some foreknowledge, some sense that the upcoming event will have moments that will be difficult, even frightening, or painful. Nonetheless, participants willingly submit to the situation, encouraged by the possibility of growth.’

En verder: ‘But by going through the process, we face this fear and become stronger‘.

En dat is wat niemand je vertelt voordat je jezelf in een nieuw avontuur stort met onbekende afloop.

En dat is maar goed ook. Ik herinner me nog mijn hardlooptrainingen. Aan het begin van de training vroegen we de trainer altijd naar zijn programma voor die dag. Hoe vaak we het ook vroegen, hij vertelde het ons nooit. Na de training, als we helemaal stuk zaten, vroeg hij wel eens: ‘Als jullie van te voren hadden geweten dat jullie dit gingen doen, was het dan ook gelukt?’. Ons antwoord was:  ‘Nee’. Als we van te voren hadden geweten wat we die dag gingen trainen, dan waren sommigen er misschien niet eens aan begonnen. Als je van te voren niet weet wat je te wachten staat, kun je meer.

Het enige dat je kunt doen is accepteren wat voor je ligt en daar het beste maken, aangemoedigd door de mogelijkheid ervan te leren en te groeien.

En denk niet dat dit slappe hap is:

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk, Schrijven, spiritualiteit | 12 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →