Het vervelendste griepmoment

Geplaatst op 30 april, 2012 

Het vervelendste moment van griep vind ik gek genoeg niet het moment dat de symptomen het hevigst zijn maar juist het moment daarna, het moment dat het ergste alweer achter de rug is en ik voel dat ik langzaam maar zeker weer ergens toe in staat ben. Ergens toe in staat maar nog niet tot alles.

Het is dat moment dat die innerlijke slavendrijver weer van zich laat horen. Er moet dan ineens weer een heleboel maar er kan nog maar weinig en dat voelt frustrerend, zoiets als bewust onbekwaam zijn. Maar waarom mag ik niet een paar dagen rustig aan doen, waarom moet ik zoveel van mezelf?

Griep voelt op een gegeven moment best vredig omdat er niks meer hoeft.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Ik hoor hier

Geplaatst op 22 augustus, 2011 

Zomaar een korte middagwandeling vorige week, een wandeling zoals ik ze wel vaker maak. De route is mij bekend en ook de gedachten die ik voorbij zie komen terwijl ik loop.

Ineens is alles anders. De lichtkrant die in mijn hersenen al die zinnige en onzinnige gedachten voorbij laat flitsen, laat me ineens iets zien dat ik nog nooit eerder op die lichtkrant heb gezien. Het staat er in hoofdletters en de tekst staat enkele seconden stil net als ik:

IK HOOR HIER

Daarna begint de tekst op de lichtkrant weer te lopen: Ik hoor hier, ik hoor hier te zijn met wie ik ben en wat ik doe.

Ik begin ook weer te lopen en zie dat de blauwe lucht ineens blauwer is, de wolkjes witter, de bloemen talrijker en de zon stralender. Het is een mooie dag om letterlijk en figuurlijk even stil te staan bij dat ik hier hoor.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Menselijkheid en oorlog

Geplaatst op 23 december, 2010 

Ik snap het niet en wil het ook niet snappen.

Ik heb het over oorlogsrecht. Dat er mensen zijn die zich bezighouden met oorlogsrecht, met de (zogenaamde) menselijke maat van het oorlog voeren.

Oorlog voeren is per definitie de meest onmenselijke handeling waar mensen op deze planeet toe in staat zijn. Hoe kan zoiets ook maar een klein beetje menselijk worden gemaakt? Moeten we dat wel willen, dat oorlog voeren zo menselijk mogelijk wordt gemaakt? Zo van: het is nu eenmaal een gegeven dat er oorlog wordt gevoerd, dan kunnen we er maar beter  regels voor opstellen om het zo menselijk mogelijk te maken.

Ik snap het niet en wil het ook niet snappen.

We hebben het hier over vernietiging en dood op een massale schaal. Hoe kan zoiets ook maar enigszins menselijk zijn? Is het menselijk als er geen burgerslachtoffers vallen? En militairen dan, zijn dat dan geen mensen? En is oorlog voeren überhaupt mogelijk zonder dat er burgerslachtoffers vallen?

Ik snap het niet en wil het ook niet snappen.

Waarom is er een oorlogsrecht? We hebben toch allemaal recht op vrede? Waarom is er eigenlijk nog oorlog?

Je kunt me naïef noemen maar liever dat dan een oorlogvoerende realist.

‘If everyone demanded peace instead of another television set, then there’d be peace.’ John Lennon

Bewaard onder Mening | 13 Comments

Tags: , , ,

Gouden tijden

Geplaatst op 14 augustus, 2010 

Stel je voor dat iedereen waar je mee in contact komt, op het werk, in de supermarkt, op straat of op Internet, je gratis en voor niks drugs aanbiedt. En dat ook de nieuwslezer van het journaal en je ochtendkrantje je het spul gratis aanbieden. Het ware luilekkerland voor junks.

De drugs liggen letterlijk en figuurlijk voor het oprapen in de vorm van drama. Liefhebbers van drama leven in zo’n luilekkerland. Het is smikkelen en smullen en het enige gevaar is een overdosis. En ach, met een overdosis kun je altijd nog headlines voor de ochtendkranten gaan schrijven.

Voor liefhebbers van vrede zijn dit ook gouden tijden. Nooit eerder waren de stimulansen om de vrede in jezelf te vinden krachtiger en talrijker dan nu. Dankzij al die drama’s.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: ,

Verzet je niet tegen je pijn

Geplaatst op 22 juli, 2010 

Geef je over aan het verdriet, de wanhoop, angst, eenzaamheid of welke vorm het lijden ook aanneemt. Kijk ernaar zonder er mentaal een etiket op te plakken. Laat het er zijn. Omarm het.  Dan zul je zien hoe het wonder van de overgave het diepe lijden verandert in diepe vrede.

Eckhart Tolle

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: , , ,

Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd

Geplaatst op 25 maart, 2010 

Vanochtend las ik op Jooper’s blog een prachtig geschreven en zeer herkenbaar verhaal over illusies en vooroordelen. Een verhaal zoals iedereen dat dagelijks in één of andere vorm overkomt: je ziet iemand, hoort iemand of ziet iets gebeuren en binnen een nanoseconde vormen zich oordelen.

Weerstand

Het doet me denken aan een conflict dat ik met iemand had. Het begon met een meningsverschil en groeide uit tot een conflict. Telkens als ik die persoon zag, hoorde of  aan die persoon dacht, voelde ik weerstand die ik dan weer stapelde boven op de weerstand van de dag ervoor, de week ervoor en de maand ervoor. Wat er dan gebeurt, is wat ik verdichting noem: de weerstand neemt steeds vastere vormen aan tot deze ondoordringbaar wordt en zich een voedingsbodem vormt voor haat.

Haat

In zijn artikel ‘This is why some people hate you’ schrijft Farouk Radwan dat we andere mensen niet haten en ook niet het werk dat we doen of de taak die voor ons ligt, maar dat we de emoties haten die we ervaren in relatie tot die persoon, dat werk of taak. Met andere woorden, de bron van de haat ligt niet buiten ons maar in ons doordat we bepaalde gevoelens afwijzen. Gevoelens van stress, angst of machteloosheid bijvoorbeeld.

En dat is wat er gebeurde in het conflict dat ik had: ik voelde me machteloos omdat ik niet wist om te gaan met het meningsverschil. Ik wees mijn gevoel van machteloosheid af en projecteerde dat op die ander door er een enorme denkbeeldige asshole van te maken.

Verhalen

Hoe maak je van iemand een enorme asshole? Door jezelf een verhaal te vertellen over die ander en telkens als je die ander ziet of hoort een stukje aan dat verhaal toe te voegen. Op de vraag van Karin Ramaker ‘Wat zoek je?’ schreef ik haar onder andere het volgende:

Wat ik zoek zijn nieuwe verhalen, verhalen die me bekrachtigen in plaats van verhalen die me bang en machteloos maken.

Dit geldt dus ook voor de verhalen die ik mezelf vertel over anderen.

Aikido

In haar prachtige boek ‘The Practice of Freedom  – Aikido Principles as a Spiritual Guide’ beschrijft Wendy Palmer de volgende oefening:

Pak twee voorwerpen van ongeveer dezelfde vorm en afmetingen maar verschillend in gewicht. Bijvoorbeeld een hamer en een schroevendraaier. Pak de hamer in je ene hand en de schroevendraaier in de andere hand. Hou je handen en armen ontspannen en voel het verschil in gewicht tussen beide voorwerpen. Begin vervolgens te knijpen tot al je spieren in handen en armen aangespannen zijn. Kun je dan nog steeds het verschil in gewicht voelen? Waarschijnlijk is het enige dat je nog voelt de spanning van je spieren omdat je het onderscheidingsvermogen bent kwijt geraakt het gewichtsverschil te voelen.

Als je, zoals ik in het voorbeeld van het meningsverschil, al je energie samentrekt rondom een bepaalde situatie, ben je niet meer in staat informatie te krijgen over deze situatie. Het opgeven van verzet en weerstand herstelt het vermogen om weer gevoelig te zijn voor de nuances van het hier en nu.

Tijdens Aikido training stelt Wendy Palmer zich voor dat haar trainingspartner een verlengstuk is van zichzelf, dat zij en haar partner twee conflicterende delen zijn van haarzelf,  dat de persoon is die haar aanvalt in werkelijkheid zijzelf is die zichzelf aanvalt.

Vrede

De impact hiervan is naar mijn idee niet minder dan dat alle strijd en oorlog die we voeren een strijd en oorlog is tegen onszelf. En dat wereldvrede een feit is als we alle innerlijke verzet en weerstand hebben opgegeven en innerlijke vrede hebben.

Toen ik hier met iemand over sprak vroeg zij mij wat je er aan hebt dit te weten omdat je de eerste de beste keer dat je met een conflict geconfronteerd wordt toch weer in dezelfde valkuil stapt.

Een goede vraag. Alleen weten is niet genoeg maar net zoals bij Aikido denk ik dat dit een kwestie is van oefenen, oefenen en oefenen. Het leven is één grote dojo en elk conflict is een trainingspartner om mee te oefenen. Elke ademhaling is een kans om conflict en strijd in te ruilen voor harmonie en vrede. Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd.

Maar de kracht van iets weten is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer niet kunt weten. Als jij de deze blog hebt gelezen weet jij het nu ook 🙂

Bewaard onder Boeken, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Gevoel van herkenning

Geplaatst op 20 januari, 2010 

Gisteren noemde ik in ‘Wereldvrede‘ het e-book ‘What matters now’ van Seth Godin. Ik kan je echt aanraden dit gratis e-book te downloaden via Seth Godin’s blog want het staat vol korte inspirerende stukjes van verschillende schrijvers.

Ik vond het ene stukje nog inspirerender dan het andere, wilde liefst het hele boekje van buiten leren om me er aan te herinneren hoe alles wat ik doe en denk een verschil kan maken. Maar net die ene bladzijde over ‘World healers’ van Martha Beck raakte nog een extra snaartje.

Gevoelens zijn voor mij een soort van stromende rivier die haar eigen weg volgt. Langs die stromende rivier liggen hier en daar ijsblokken te wachten tot ze meegenomen worden door het water. Die ijsblokken zijn een soort van herinneringen die wachten op herkenning. Toen ik het stuk over ‘World healers’ las voelde ik hoe zo’n ijsblok loskwam en verder meegevoerd werd met de rivier. Hoe verder het met de rivier mee stroomde, hoe verder het ijs smolt en één werd met het water.

Het ijsblok bestaat nu niet meer, heeft z’n werk gedaan. Het verhaal over ‘World healers’ laat me nu niet meer los, heeft iets in beweging gezet. ‘Big thoughts and small actions make a difference‘ schrijft Seth Godin aan het begin van zijn e-book.  Het lezen van ‘World healers’, nog geen 200 woorden alles bij elkaar, was zo’n ‘small action’ en wereldvrede een  ‘big thought’.

Uit de elektronica weet ik nog dat als je een klein stroompje naar een transistor stuurt, deze een veel grotere stroom doet lopen. Acties, ook al zijn ze nog zo klein, werken ook als een transistor. Kleine actie, groot effect. Wat het precieze effect is van het lezen (en voelen) van ‘World healers’ weet ik nu niet. Ik zet groot in en ga ervan uit dat het uiteindelijke effect de wereldvrede is.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Wereldvrede

Geplaatst op 19 januari, 2010 

Als het dan toch ‘moet’ gebeuren, dan maar liever omdat we het allemaal samen voor elkaar hebben gekregen dan dat het het werk is van één man of vrouw :).  Ik heb het hier over wereldvrede.

Gisteren las ik in Seth Godin’s e-book ‘What matters now’ een stukje van Martha Beck over ‘World healers’:

The great challenge of the 21st century is to wage peace on a globe full of humans while repairing the unintended damage we’ve inflicted on ourselves, other beings, and the earth. We need modern shamans to channel ancient “technologies of magic” like empathy, creativity, art, and spiritual interconnection, through “magical technologies”
like medicine, computers, and satellites. That marriage of ancient and cutting-edge genius can heal hearts, minds, beasts, plants, ecosystems—almost anything.

En vandaag, met die inspirerende woorden van Martha Beck nog in gedachten, ontdekte ik het promo filmpje van Internet for Peace:

Ik denk: ‘Waarom ook niet?’ Die moderne sjamanen waar Martha Beck het over heeft, dat zijn wij, de Internetters. En Internet is het technologie kanaal dat we gebruiken om ons vredeswerk te doen. En daarom gaat de Nobel prijs voor de vrede in 2010 niet naar èèn man of vrouw maar naar ons allemaal. Zet maar alvast op je CV: 2010 Nobelprijs voor de vrede gewonnen.

Beatrix zal nog wel eens terugdenken aan haar Kersttoespraak als de wereldvrede een feit is. Dan citeert ze JP met de woorden: ‘Met de kennis van nu…..’.

Credits: ik vond het promofilmpje via de blog van Ramon Stoppelenburg

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 10 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →