Respect: vragen of verdienen?

Geplaatst op 30 september, 2011 

Regelmatig hoor en lees ik dat respect iets is waar je niet om vraagt maar iets dat je moet verdienen.

Iemand vragen om respect werkt zelden. Immers: hoe weet die ander precies hoe jij het respect wilt hebben, hoe het er voor jou uitziet? Het is net zoiets als in een restaurant ‘lekker eten’ bestellen. Hoe kan de kok weten wat voor jou lekker eten is?

En toch kun je om respect vragen. Hoe? Door na te gaan hoe respect er voor jou in een bepaalde situatie uitziet. Iemand spreekt je bijvoorbeeld aan met een bijnaam waar je een hekel aan hebt. Als respect in dat geval voor jou betekent dat je wordt aangesproken met je echte naam, zeg dan dat je aangesproken wilt worden met je echte naam.

Misschien weten mensen die zeggen dat respect iets is waar je niet om vraagt, zelf niet hoe ze respect willen hebben en hoe het er voor ze uitziet. En dan wordt het lastig want:

Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.

Bewaard onder Communicatie | 11 Comments

Tags: ,

Elkaar trakteren op een vraag

Geplaatst op 8 september, 2011 

In plaats van onze verhalen over elkaar te vertellen (niet doen, niet doen, niet doen), kunnen we elkaar (of onszelf) beter trakteren op een vraag.

Thi-Thanh-Tâm Nguyen deelde op haar blog ‘Mijn Transparantie’ laatst zo’n traktatie uit: Wat doe jij in het dagelijks leven? Mijn antwoord: Ik zwerf bloggend door het alledaagse. Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven.

Helemaal compleet was mijn antwoord niet en ik wil er iets aan toevoegen:  Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Maar ook dat hoort bij een echte vriendschap: het vermogen om af en toe een beetje ruzie met elkaar te maken.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

De belangrijkste menselijke eigenschap

Geplaatst op 20 mei, 2010 

Wat DE belangrijkste menselijke eigenschap is, weet ik niet want het idee dat er één eigenschap is die het belangrijkste is, diskwalificeert gemakkelijk andere eigenschappen die ook belangrijk zijn. Maar sinds ik het boek ‘The Age of Empathy’ aan het lezen ben van Frans de Waal, herontdek ik het wezenlijke belang van het vermogen om meningen, percepties  en paradigma’s te bevragen, verwerpen, bijstellen en veranderen door actief op zoek te gaan naar nieuwe informatie en door vragen te stellen.

Vragen stellen aan jezelf en anderen en in het bijzonder in die situaties waarin een mening, perceptie of paradigma als een zekerheidje wordt gepresenteerd. Zekerheidjes zijn er altijd al geweest en zullen er altijd zijn. Ooit waren ‘de aarde is plat’ en ‘de aarde is het middelpunt van het heelal’ zekerheidjes. Meer van deze tijd waren het kapitalisme en communisme zekerheidjes.

Maar al deze zekerheidjes hebben één ding met elkaar gemeen: ze waren tijdelijk van aard. Ze zijn allemaal verdwenen of zijn bezig te verdwijnen en hebben dankzij wetenschap of maatschappelijke ontwikkelingen plaatsgemaakt voor andere zekerheidjes. Tot ook die weer verdwijnen want alle zekerheidjes zijn tijdelijk. Hetzelfde geldt voor persoonlijke zekerheidjes, dingen die je zeker denkt te weten over jezelf.

De grootse dienst die we elkaar kunnen bewijzen, is het stellen van vragen. Door elkaar vragen te stellen kunnen oude zekerheidjes plaatsmaken voor nieuwe zekerheidjes. Maar wat is het nut van de ene tijdelijke zekerheid inruilen voor de andere? Het antwoord is ruimte, ruimte om te groeien.

Nieuwe zekerheidjes bieden meer ruimte dan de oude. Het is net als met kleding waar je letterlijk en figuurlijk uit groeit. Kleding die altijd prima paste, zit ineens te strak en je kunt niet meer prettig bewegen. Dan is het tijd voor nieuwe kleding. Met zekerheidjes werkt het ook zo: die zitten op een gegeven moment ook te strak.

Een tijdje geleden las ik de blogpost ‘Metaphors for life’. Er volgde een interessante uitwisseling met Irina, de schrijfster. Ze vroeg me naar mijn verborgen overtuiging over het leven. Mijn eerste reactie was: het leven is niet te vertrouwen. Hmmm, interessante overtuiging maar is het ook echt waar? Nee, het is niet waar, het is een projectie van mijn gebrek aan vertrouwen in mijzelf op dat moment.

Maar Irina bleef doorvragen en ik bedacht een nieuwe metafoor: het leven is een zachtaardige leraar/lerares. Ook interessant maar als ik het leven zie als een leraar of lerares, dan zie ik het leven als leren, studeren en werken. Niet iets waar ik helemaal blij van wordt. En zo ben ik nu op zoek naar een nieuwe metafoor, eentje met de woorden plezier en spelen erin.

En zo heb ik dankzij de vragen van Irina enkele overtuigingen blootgelegd waar ik me niet zo bewust van was. Overtuigingen die ik nu kan inruilen voor andere overtuigingen die wat ruimer zitten van de vorige.

‘Every metaphor empowers and limits, no matter how fabulous they might sound’ schreef Irina me en het klopt. Metaforen, overtuigingen, zekerheidjes, ze bieden in eerste instantie ruimte, net zo lang tot je eruit groeit en ze beginnen te knellen. Dan is het tijd om vragen te stellen want vragen stellen brengt het proces van ruimte op gang. Als je wilt groeien: durf te vragen.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , , ,

← Vorige pagina