De ballast van loodzware informatiesilo’s

Geplaatst op 28 oktober, 2013 

Vroeger was het heel normaal dat als je in een bedrijf informatie nodig had, je daarom moest vragen. Een wandeling langs veel bureaus of een uurtje rondbellen om de informatie te vinden die je nodig had, het was heel normaal. En als je over informatie beschikte, dan hield je die voor jezelf.  Zo was je lekker belangrijk en hoe meer mensen bij jou aanklopten om informatie, hoe beter het was voor je carrière.

Ondanks de overvloed aan mogelijkheden die er tegenwoordig zijn om informatie te delen, werken veel bedrijven nog steeds zo. Die bedrijven staan barstens vol met zogenaamde informatiesilo’s, vaak dikke vette mailboxen waar informatie in zit die er alleen uitkomt als er naar wordt gevraagd en als de eigenaar ervan een goed humeur heeft.

En dit wordt nog steeds heel normaal gevonden. En dat is het niet.

Vroeger, door de beperkte technische mogelijkheden, lag de verantwoordelijkheid bij degene die de informatie nodig had. Nu is dat precies andersom, ligt de verantwoordelijkheid bij degene die over de informatie beschikt. Die hoort deze namelijk te delen, ook al wordt er niet om gevraagd.

Bedrijven die vol informatiesilo’s staan kun je hier aan herkennen: als er een informatieprobleem is, wordt degene erop aangesproken die er last van heeft dat informatie niet wordt gedeeld in plaats van degene die de informatie voor zichzelf houdt.

En dit wordt er nog steeds heel normaal gevonden. En dat is het niet.

Zinken zullen ze, deze bedrijven, zinken door de ballast van loodzware informatiesilo’s.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Het Emiel effect

Geplaatst op 23 oktober, 2013 

Kom je op een feestje en vraagt iemand je wat je zoals bezig houdt de laatste tijd. Zijn gezelschap voelt goed en de vraag klinkt oprecht dus je deelt een droom, een verlangen.

Dan gaat hij vragen stellen over je droom.

Zo op het eerste gezicht hele normale vragen maar na de vijfde vraag krijg je het in de gaten: bij elk antwoord ga je je droom scherper zien, kun je de beelden bijna vastpakken, aanraken, voelen, proeven, ruiken, horen. Je bent bezig je droom tot realiteit te transformeren. Dat is wat hij aan het doen is: je daarbij helpen. Ik noem dit het Emiel effect.

Bij veel bedrijven en organisaties werkt het heel anders. Als je daar een droom deelt krijg je een ‘Ja maar……‘ Die bedrijven en organisaties kunnen nog veel leren van echte feestjes.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , ,

#Bloginterview door @marysjabbens

Geplaatst op 21 augustus, 2013 

Vragen, vragen, vragen. Een manier om iets te leren, een manier om iemand te leren kennen, een manier om van een gesprek iets moois te maken, een manier om iemand te coachen, een manier ook om flinke irritatie te triggeren.

In welke categorie vallen de volgende 14 vragen die Mary Sjabbens me onlangs stelde voor haar bloginterview?

Wil jij je even voorstellen?
Nou nee dus, niet op deze manier. Voorstellen betekent voor mij dat we elkaar ontmoeten en een middagje samen verhalen, ervaringen, ideeën, verlangens en dromen uitwisselen. Dat we delen waar we succes hadden en waar we ellendig faalden. En ook waar we bang voor zijn, waar we blij mee zijn, waar we boos over zijn en wat pijn doet. Ik heb vaker de vraag gekregen me in een paar zinnen voor te stellen en ik ben het geworstel ermee zat. Ik worstel ermee omdat voorstellen voor mij een andere betekenis heeft dan voor de meeste andere mensen. Ik wil niet meer met mezelf vechten om me in te passen in een betekenis die een ander ergens aan geeft. Afspreken?

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Ik heb wel eens gezegd dat bloggen een daad van liefde is voor jezelf. De reden dat ik ben gaan bloggen is dat ik bijna zes jaar geleden eindelijk genoeg van mezelf hield om iets avontuurlijks te gaan doen en dat is onder andere bloggen geworden. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik vroeger graag brieven schreef. Als ik alle brieven in handen kon krijgen die ik ooit had geschreven, dan zouden die een geweldig en overtuigend bewijs leveren van mijn persoonlijke groei. Maar dat doet een blog ook: je eraan herinneren dat je na het posten van een nieuwe blog alweer een stapje verder bent in je ontwikkeling, dat je de dingen anders ziet en ervaart. Bloggen is jezelf eraan herinneren dat je constant in beweging bent.  En dat vind ik een daad van liefde.

Hoe lang blog jij al?
Sinds december 2007. Dus over een paar maandjes alweer zes jaar.

Hoe vaak blog jij?
Op mijn eigen blog 3 tot 4x per week. Dit aantal voelt precies goed. Bij meer ga ik mezelf forceren en bij minder word ik lui.

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Meestal ’s avonds maar dat is puur vanuit praktische overwegingen omdat al het werk dan is gedaan en er rust in huis is. Maar als ik een dag alleen thuis ben merk ik dat ik net zo gemakkelijk overdag schrijf. Het maakt me dus eigenlijk niet uit. Als ik elke dag kon uitslapen zou ik ‘s avonds heel laat schrijven als het donker is en iedereen slaapt. Tijdens motorvakantie heb ik altijd een schriftje bij om een soort van dagboekje bij te houden. Veel daarvan wordt later een Blog. Eigenlijk blog ik dan in een schriftje en dat kan ik de hele dag door doen.

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Als ik ga zitten voor een thema komt het juist niet. Dat probeer ik wel eens maar dan eindig ik meestal in frustratie, dat werkt dus niet voor mij. De onderwerpen komen met het ervaren. Dat kan zijn iets wat ik beleef of wat ik zie of hoor of lees. Dan rijgen zich in mij ineens een paar zinnen aaneen en dan weet ik: blogpost.

Blog jij over alles?
Dingen waar de kranten ’s morgens mee vol staan en de journaals ’s avonds nog een schepje bovenop doen, daar doe ik zo goed als niks mee. Als er een thermometer bestond waarmee je kon meten hoe je in het leven staat en je kon dan meten voordat je een krant leest of voordat je naar het journaal kijkt en je kon na het lezen of kijken nog een keer meten, dan was meteen duidelijk waarom ik over die onderwerpen niet blog. Ook dat is trouwens een daad van liefde.

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
Ik heb toevallig tijdens motorvakantie een stukje geschreven over het duiden van blogs. Ik vind dat je als kunstenaar, en bloggers zijn kunstenaars, je eigen werk niet moet willen duiden. Als ik naar een kunstwerk kijk, bijvoorbeeld een modern schilderij, dan wil ik kijken en zelf ervaren wat het met me doet. Resoneert het niet, dan is het niet voor mij bestemd en loop ik verder. Resoneert het wel, dan wil ik ontdekken wat het bij me oproept aan gedachten en verhalen en ook hoe het me emotioneel raakt. Als de kunstenaar me op datzelfde moment zou vertellen wat zijn verhaal erover is, dan gaat mijn denkgeest met zijn verhaal aan de haal en is er minder of geen ruimte voor dat van mijzelf. Dan is het genot kapot. Dan is dat schilderij geen kunst meer maar een ding net zoals een vork en een mes dingen zijn.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
De meeste lezers ken ik niet dus hoe kan ik daar rekening mee houden? Als je daar aan begint ben je meer een politicus in verkiezingstijd dan een blogger. Ik denk trouwens dat veel van de dingen die we denken te doen omwille van anderen, in feite voortkomen uit een behoefte in onszelf. We doen meer vanuit onszelf dan we denken. Maar ja, we zijn geconditioneerd onze eigen macht weg te geven en dat doen we onder andere door te denken dat we dingen doen vanwege anderen.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
Dan kom ik uit bij onderwerpen die ik exclusief bewaar voor persoonlijke ontmoetingen met goede vrienden en vriendinnen. Daar komen die onderwerpen meer tot hun recht dan op een blog. Een blog is maar een blog maar sommige onderwerpen hebben een heel erg zacht kussentje nodig om op te landen. Een goede vriendschap is zo’n kussentje. Sommige van die onderwerpen worden dan later in aangepaste vorm soms alsnog een blog maar dan moeten ze wel eerst de veiligheid en zachtheid van dat kussentje hebben gevoeld.

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Belangrijk genoeg om elke dag even te checken wat er gelezen wordt en waar mensen naar op zoek zijn. Onbelangrijk genoeg om wat ik blog, hoe ik blog, en of ik blog, er nul komma nul van te laten afhangen.

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Via Twitter en Google +. En soms maak ik het niet kenbaar, is het voor wie er toevallig terecht komt.

Ben je tevreden over jouw site?
Had me die vraag na een half jaar bloggen gesteld en ik had een waslijst aan wensen opgesomd. Hoe het eruit ziet doet me nu veel minder dan een paar jaar geleden. Een leuk idee voor een blogpost betekent veel meer dan die tien plugins die ik volgens de kenners per se moet hebben.

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
De meeste mensen die regelmatig reageren ken ik persoonlijk, heb ik via het bloggen leren kennen. Een aantal daarvan zijn echt vrienden/vriendinnen geworden. Een reactie kan dus leiden tot vriendschap en dat maakt elke reactie voor mij bijzonder genoeg om er bijna altijd persoonlijk op te reageren.

Je vindt Mary Sjabbens hier:
Blog: http://www.marysjabbens.nl/
Twitter: https://twitter.com/marysjabbens

Ik heb wel eens gelezen dat het goed is om jezelf zo af en toe de vraag te stellen hoe je als kind zou aankijken tegen de volwassene die je nu bent. Als ik als volwassene terug kon gaan naar het kind dat ik was en ik kon het vertellen over wat ik hier heb geschreven, dan zou het me zeggen: neem me alsjeblieft mee naar 2013.

Dus in welke categorie vallen de vragen die Mary Sjabbens me stelde voor haar bloginterview? Ik ga er geen woord voor verzinnen. Ik ben gewoon blij nu. Bedankt Mary.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Nee is niet OK

Geplaatst op 26 november, 2012 

Ga je mee een eindje fietsen?

Nee.

Waarom niet?

Ik heb geen zin om te fietsen

Hoe zo niet?

Ik wil afmaken waar ik nu mee bezig ben.

Waar ben je mee bezig dan?

Met een blogpost

Kan dat niet later?

Nee

Waarom niet?

En zo kan zo’n gesprek nog wel een uurtje duren met vooral heel veel vragen. En als je dan een wedervraag stelt zoals ‘waarom wil je dit allemaal weten?’, dan krijg je als antwoord ‘omdat ik het wil begrijpen’. Had je op de vraag om een eindje te gaan fietsen met ja geantwoord, dan was het vragenuurtje meteen afgelopen.

Een ‘nee’ begrijpen valt niet mee. Een ‘ja’ wel. Of hoeft niet te worden begrepen, als je maar lekker kunt fietsen.

Bewaard onder Communicatie | 8 Comments

Tags:

Durf te vragen

Geplaatst op 28 augustus, 2012 

Geleerd tijdens een training Geweldloze Communicatie toen #durftevragen nog niet bestond:

‘Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, dan krijg je wat er over blijft en dat is zelden wat je wilt hebben.’

En dan te bedenken dat kinderen vroeger en nu misschien nog, geprogrammeerd werden met bullshit als ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: ,

Allemansvriend

Geplaatst op 31 januari, 2012 

Vorige week vroeg iemand me of ik met iedereen goed wil kunnen opschieten.

De vraagsteller doelde op mijn blog. Wek ik bloggend de indruk een allemansvriend te willen zijn? Getver, nee toch? Ik dacht even na.

Nee, ik wil niet met iedereen goed kunnen opschieten. Wat ik wel wil is goed met mezelf kunnen opschieten, ongeacht in wiens inspirerende dan wel irriterende gezelschap ik verkeer.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 5 Comments

Tags: ,

Het moeten moet niet weg

Geplaatst op 12 januari, 2012 

‘Weg met het moeten’ schreef Petra Maartense.

Met een beetje creativiteit en bewustzijn kom je een heel eind het ‘moeten’ in je taalgebruik te omzeilen en het te vervangen door bijvoorbeeld ‘ik wil…’ of ‘ik kies ervoor om…’.

Moeten ontkracht je eigen macht, willen en kiezen bekrachtigen je eigen macht. Dus doe je iets omdat je het moet of omdat je het wilt of kiest?

En nou de praktijk.

Vorige week fietste ik ’s morgens heel vroeg over een donkere polderweg. Het stormde en ik had tegenwind en het begon  zo hard te regenen dat ik vrijwel niets meer zag. Niet echt een lekkere situatie met aan beide kanten van die donkere weg ook nog eens een sloot.

Eerst had ik hoop. Hoop dat de regen snel ophoudt en dat mijn kleren toch nog een beetje droog blijven. Hoop ook dat de wind snel gaat liggen zodat ik weer vooruit kom. Die hoop maakte snel plaats voor boosheid en als het weer in de vorm van een boksbal voor me had gestaan, waren er klappen gevallen.

Doorweekt als ik op een gegeven moment was, zag ik mezelf als slachtoffer en het weer als dader. Ik ‘moest’ naar een afspraak en het weer ‘moest’ mijn reis zonodig verpesten. Het kwam uit mijn kleine teen maar ik stelde mezelf twee vragen. Waarom rijd ik hier ook alweer? Aha, omdat ik graag een afspraak wil nakomen. En waarom ben ik zo nat? Aha, omdat ik ervoor gekozen heb geen regenkleding aan te trekken.

Het deed mijn boosheid niet meteen verdwijnen en ook de storm en de hoosbui hielden aan. En toch heb ik het idee dat mijn vragen een verschil maakten. Vroeger kon ik door zo’n voorval mijn humeur echt een hele dag laten verpesten. Nu was ik er na aankomst op mijn afspraak redelijk snel weer overheen. Ik zorgde lekker voor mezelf met warme koffie en  door zoveel mogelijk vierkante centimeters van de centrale verwarming te benutten om mijn kleren en laarzen te drogen.

Het moeten verdwijnt niet als we het uit ons taalgebruik bannen, het helpt wel maar niet helemaal. Als je tegen het moeten zegt dat het weg moet, gaat het ondergronds en laat het zich zien als je het echt niet kunt gebruiken. Als je nat en ellendig in het donker door de polder fietst bijvoorbeeld. Jezelf een paar vragen stellen haalt je dan weg uit de illusie van het moeten en zet je terug in de realiteit van het willen.

Lees ook: De strijd tussen presteren en behoeften

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , , , ,

Respect: vragen of verdienen?

Geplaatst op 30 september, 2011 

Regelmatig hoor en lees ik dat respect iets is waar je niet om vraagt maar iets dat je moet verdienen.

Iemand vragen om respect werkt zelden. Immers: hoe weet die ander precies hoe jij het respect wilt hebben, hoe het er voor jou uitziet? Het is net zoiets als in een restaurant ‘lekker eten’ bestellen. Hoe kan de kok weten wat voor jou lekker eten is?

En toch kun je om respect vragen. Hoe? Door na te gaan hoe respect er voor jou in een bepaalde situatie uitziet. Iemand spreekt je bijvoorbeeld aan met een bijnaam waar je een hekel aan hebt. Als respect in dat geval voor jou betekent dat je wordt aangesproken met je echte naam, zeg dan dat je aangesproken wilt worden met je echte naam.

Misschien weten mensen die zeggen dat respect iets is waar je niet om vraagt, zelf niet hoe ze respect willen hebben en hoe het er voor ze uitziet. En dan wordt het lastig want:

Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.

Bewaard onder Communicatie | 11 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →