Mexicaanse griepprik ja of nee?

Geplaatst op 13 november, 2009 

Een vraag die veel mensen bezig houdt: een Mexicaanse griepprik ja of nee? Van wat ik op Internet lees en in mijn directe omgeving hoor, zijn er drie groepen: de groep die met zekerheid een prik wil, de groep die met zekerheid geen prik wil en de groep die twijfelt.

Wat me opvalt  is dat mensen uit de ene groep mensen uit de andere groep wil overtuigen. De ja-prikkers bewerken de niet-prikkers om toch maar te laten prikken en andersom. En de twijfelaars worden door beide andere groepen bewerkt.

Nou gaat het me niet om de inhoudelijke kant van de discussie want daar staat het Internet al vol van. Gevolg van al die overvloed aan informatie is dat niemand meer weet wat de waarheid is. Wat kun je nog geloven en wat niet? Iedereen wordt op zichzelf teruggeworpen om dat zelf te beslissen. En dat is soms best eng, bang om de ‘verkeerde’ beslissing te nemen. En  elkaar overtuigen, wakkert die angst naar mijn idee nog verder aan.

Deze week was ik tijdens een etentje zelf getuige van zo’n ja-prik / nee-prik discussie en ik schok ervan. Maar naarmate de discussie vorderde hoorde ik de beide ‘kampen’ eigenlijk hetzelfde zeggen, namelijk dat de keuze voortkomt uit de behoefte aan bescherming van de gezondheid. Iemand kiest voor niet-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn. En iemand anders kiest voor wel-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn.

Iedereen wil hetzelfde: gezond zijn. Alleen de strategie, de invulling ervan, is anders. En dat maakt dat mensen die hetzelfde willen met elkaar de strijd aangaan. En daar kun je volgens mij ook ziek van worden.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

6,5 miljard verschillende talen

Geplaatst op 7 juli, 2009 

Er bestaan op aarde bijna zevenduizend verschillende talen. Als je een beetje over de grens leeft, door te reizen of via internet/radio/tv, dan is de kans groot dat je te maken krijgt met mensen die je niet kunt verstaan en die jou ook niet kunnen verstaan. Dan kan het lastig zijn jezelf verstaanbaar te maken en om de ander te verstaan. Met handen- en voetenwerk kom je een heel eind, maar om elkaar ook wezenlijk te verstaan, het wezen in jezelf verstaanbaar te maken en het wezen in de ander te verstaan, daar is meer voor nodig.

Blijf je binnen de grenzen van een land, of binnen de grenzen van een regio, dan kun je  jezelf in dat land of in die regio verstaanbaar maken en kun je ook andere mensen verstaan. Om elkaar wezenlijk te verstaan is meer nodig dan dezelfde taal te spreken. Vrijwel direct na de geboorte beginnen we een taal te leren, eerst wat onsamenhangende geluiden en later woorden die andere mensen kunnen verstaan. Die woorden worden zinnen en hoera!, we spreken een taal.

Naarmate we ouder worden leren we een heleboel nieuwe woorden. Woorden die een ander, die wel diezelfde taal spreekt, misschien niet kent. Veel beroepen en ook hobby’s hebben zo hun eigen taaltje. Buiten een selecte groep mensen kom je niet ver met die jargontaal.

Behalve dat we meer woorden leren die een ander misschien niet kent, gebeurt er nog meer met onze taalontwikkeling. Woorden, zinnen en klanken, krijgen een persoonlijke betekenis, afhankelijk van de herinneringen en emoties die ze oproepen. Bij de één roept het woord ‘kerk’ herinneringen op van samen zingen, wierrook en kaarsen, roept het een beleving van sfeer en samen zijn op. En bij de ander roept het herinneringen op van schuld, schaamte en zonde, roept het de beleving van manipulatie op. Als twee mensen met een zo uiteenlopende woordbeleving het over ‘kerk’ hebben, dan is het een hele toer elkaar wezenlijk te verstaan.

Zo kent iedereen aan woorden zijn of haar eigen geur- kleur- en smaakstoffen toe in de vorm van herinneringen, interpretaties, associaties, oordelen en emoties.

En dan is er nog ons karakter en persoonlijke voorkeur voor hoe we taal toepassen en inzetten. De één is graag meteen to the point en de ander houdt van een verhalende inleiding. Iemand die van een verhalende inleiding houdt om op zijn/haar gemak te komen in het gesprek, kan schrikken als hij/zij geconfronteerd wordt met iemand die meteen to the point komt. En andersom, iemand die graag meteen to the point komt omdat dit voor hem/haar efficiency brengt, kan na een paar minuten de aandacht verliezen als hij/zij geconfronteerd wordt met iemand die eerst een verhalende inleiding houdt.

We spreken op aarde geen zevenduizend talen. Was dat maar waar! We spreken op aarde bijna zes en een half miljard verschillende talen: elke bewoner van de planeet zijn of haar eigen taal! En met die eigen taal moeten we het voor elkaar zien te krijgen om wezenlijk contact te maken, wezenlijk verbinding, onszelf wezenlijk verstaanbaar maken, de ander wezenlijk verstaan.

Als je ophoudt als vanzelfsprekend aan te nemen dat de ander jou verstaat zoals je verstaan wilt worden en dat jij de ander verstaat zoals de ander verstaan wil worden, dan zet je al een belangrijke stap.

De paradox is dat als je je bewust bent van die verschillen, die zes en een half miljard unieke talen, dat het gemakkelijker wordt om te communiceren. Als je tenminste wezenlijk nieuwsgierig kunt zijn naar jezelf en de ander. Oh ja, en bewustzijn is ook erg handig. En dan is het soms nog een worsteling.

Bewaard onder Communicatie | 3 Comments

Tags: , , , ,

Gelijkwaardigheid en verschillen

Geplaatst op 6 juni, 2009 

Mensen zijn gelijkwaardig en verschillend.

Vanuit het perspectief van Geweldloze Communicatie hebben alle mensen op aarde dezelfde behoeften. Alle mensen!

Mannen en vrouwen hebben dezelfde behoeften. Kinderen en volwassenen hebben dezelfde behoeften. Rijke en arme mensen hebben dezelfde behoeften. Mensen met verschillende huidskleuren hebben dezelfde behoeften. Mensen uit verschillende culturen hebben allemaal dezelfde behoeften.

Vanuit deze behoeften kunnen we elkaar herkennen en erkennen, vanuit onze behoeften zijn we allemaal gelijkwaardig.

Waar we in verschillen is hoe we die behoeften bevredigen. Dat wat we doen om voor een behoefte te zorgen noemen we in Geweldloze Communicatie een strategie.

Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal de behoefte aan ontspanning. Als ik graag even motor ga rijden om voor mijn behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan een ander een oordeel hebben over de strategie ‘motor rijden’. Bijvoorbeeld: motorrijden is gevaarlijk. Als een ander graag naar een soap serie kijkt om voor haar behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan ik een oordeel hebben over de strategie ‘soap serie kijken’. Bijvoorbeeld: naar een soap serie kijken is stom.

Als we over elkaar oordelen gaat het vaak over de strategieën die we toepassen om voor onze behoeften te zorgen.  Als we voorbij de strategieën kijken naar de achterliggende behoeften, dan kunnen we onze verschillen gemakkelijker accepteren en ons gemakkelijker verbinden met elkaar.

Al zien iemands keuzes er nog zo onhandig uit, elk gedrag heeft nut in de zin van dat het gericht is op de bevrediging van een behoefte.

In de nieuwsbrief ‘NVC Quick Connect’ van Juni 2009 staat een toepasselijk voorbeeld van een moeder die tegen haar kind had staan schreeuwen. Deze moeder oordeelde over zichzelf  (Wat is er toch verkeerd met mij?) omdat ze dat had gedaan. Uiteindelijk blijkt, na wat doorvragen, dat haar gedrag tegen haar kind schreeuwen, voortkwam uit haar behoefte om het welzijn van haar kind te beschermen. En die behoefte zal iedereen herkennen.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Het boek ‘Aria’ van Nassim Assefi

Geplaatst op 10 december, 2008 

Onderstaande boekrecensie is geschreven voor de nieuwsbrief ‘In Gesprek‘ (november 2008) van Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie: Aria van Nassim Assefi

Jasmine Talahi wordt op een dag getroffen door een tragische gebeurtenis. Haar vijfjarig dochtertje Aria is buiten aan het spelen als een 17-jarige studente haar aanrijdt. Aria overleeft het ongeluk niet.

Jasmine, arts en alleenstaande moeder, is geboren in Amerika uit Iraanse ouders. Haar ouders zijn teruggekeerd naar Iran maar zij hebben geen enkel contact meer met Jasmine. Haar ouders konden de ‘Amerikaanse levensstijl’ van Jasmine niet accepteren en keurden ook haar relatie met Justin af. Justin, de vader van Aria, overleed toen Jasmine zwanger was van Aria.

Jasmine laat alles en iedereen achter zich en gaat reizen in een poging het verlies van Aria te verwerken. Haar vrienden noemen het een vlucht en willen dat zij terugkomt naar Amerika. Zij hebben ook verdriet om het verlies van Aria en willen hierover samen met Jasmine rouwen.

Jasmine komt uiteindelijk in Tibet terecht waar zij in een klooster intrekt om te mediteren. Zij schrijft haar moeder dat zij naar Iran komt. Jasmine wil de verwijdering tussen haar en haar ouders (die dan tien jaar heeft geduurd) ongedaan maken.

Jasmine die altijd troost heeft gevonden in de eenzaamheid, wordt in Iran geconfronteerd met veel familie en veel aandacht. Zij ontdekt dat voor haar familie het verdriet bij het leven hoort en dat is zo anders dan zij in Amerika heeft ervaren. Zij is Aria dankbaar dat haar ongeluk haar terug naar Iran heeft gebracht.

Wat mij als kersverse vader bij de keel grijpt is het overlijden van Aria. Het lijkt mij het meest vreselijke verlies dat je als mens kunt meemaken: het verlies van jouw kind. Hoe ga je daarmee om, welke strategieën heb je als jouw wereld lijkt in te storten?

In het boek beleef ik twee thema’s:

Na het overlijden van Aria gaat Jasmine reizen vanuit haar behoefte aan ruimte. Jasmine komt letterlijk en figuurlijk in beweging waardoor er langzaam maar zeker ruimte voor haar ontstaat.

Wat mij intrigeert is dat die ruimte als zondanig niet bestaat, die ruimte is de voorwaarde die nodig is om de beweging verder te ondersteunen. Doordat Jasmine de ruimte schept door te gaan reizen biedt die ruimte openingen om anders tegen zaken aan te kijken zoals het contact met haar ouders. Zonder ruimte konden dit nieuwe inzicht er niet zijn. Zij komt hierdoor als het ware nog verder in beweging. De vervulling van de behoefte om te rouwen, bewegen en ruimte zijn nauw met elkaar verbonden en versterken elkaar. Uiteindelijk gebeurt hierdoor het ondenkbare, namelijk dat Jasmine naar Iran gaat om het contact met haar ouders te herstellen.

Het boek fungeert voor mij ook als een spiegel: het geweld in de ander laat het geweld in mijzelf zien. In het begin van het boek staat een passage waarin de moeder van Jasmine het gedrag van haar dochter afkeurt op een wijze die mij stevig deed oordelen: “Wat een ….. is die moeder zeg, die zou ik nooit meer willen zien!”. Daarmee deed ik dus precies hetzelfde als de moeder van Jasmine die haar dochter ook niet meer wilde zien. Een spiegel maar wel wat pijnlijk. Auw!

Bewaard onder Boeken | Reageer

Tags: , , ,

Tegen de grens van niet oordelen aangeknald

Geplaatst op 8 november, 2008 

Gisteravond laat zat ik wat tv te kijken en viel ergens middenin een programma over seksualiteit en hoe daar in verschillende landen mee wordt omgegaan. Ik kan je vertellen dat ik even vol tegen de grens van niet oordelen ben aangeknald.

Beelden, in mijn herinnering uit Congo, grepen me aan. Vrouwen werden opgeleid om zich in het huwelijk met een man toch vooral als de perfecte partner te gedragen en het de man naar de zin te maken, alles voor hem te doen om hem thuis te houden. Vrouwen die de boodschap meekregen dat de vrouw er is om de man te dienen.

Ik wil graag dat die vrouwen respectvol worden behandeld en dat ze zichzelf respectvol behandelen. Maar wellicht heb ik een ander beeld als het gaat over respect en respectvol gedrag dan die vrouwen. Misschien gaat het daar over: het omgaan met verschillen. Op dit moment kan ik die verschillen even niet accepteren. Ik laat het geloof ik maar even uitsudderen. Er zijn op de wereld nog heel wat Obama’s nodig. Om te beginnen in Congo. Hier in Nederland mag ook.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

← Vorige pagina