Angst voor verlies – deel 1

Geplaatst op 8 februari, 2010 

Nadat ik het interview met Mark David Gerson had gezien, was ik begonnen met schrijven in een zwart gat: controle loslaten en schrijven maar, de touwtjes in handen geven van dat wat verteld en geschreven wil worden.

Ik zit nog in de fase van dialoogvoering met het betreffende verhaal maar de sfeer is een beetje grimmiger geworden. Zo van: best leuk en aardig hoor zo’n uitwisseling maar wanneer wordt het nou eens concreet, waar blijft dat verhaal met een begin, een midden en een eind, met een thema en verhaallijn?

En dan krijg ik als antwoord dat ik geduld moet hebben, dat er eerst nog wat aan onze relatie moet worden gewerkt. Het verhaal waarmee ik aan het communiceren ben heeft zo waar enkele vrouwelijke eigenschappen 🙂

Een blogvriendin vroeg me vorige week per e-mail met welke schrijfprojecten ik bezig was. Ik schreef haar onder andere over mijn project ‘verhaal vertelt’, het verhaal dat zichzelf aan mij vertelt. Ik schreef haar dat ik al een tijdje het idee heb dat er een verhaal op mijn deur klopt en dat ik via de methode van Mark David Gerson het verhaal zichzelf wil laten vertellen.

De dag na ons e-mail contact fietste ik ’s middags naar huis. Onderweg had ik mijn wintermuts in mijn jaszak gestopt omdat ik het warm had. Toen ik thuis van mijn fiets afstapte, merkte ik meteen dat mijn jaszak leeg was: ik was mijn muts verloren. Het was nog licht buiten en ik reed terug om mijn muts te zoeken.  Ik zou hem onderweg vast en zeker ergens langs de kant van de weg zien liggen. Ik fietste verder en verder en zag geen muts. Ik gaf de zoektocht op en hoopte dat mijn muts nu in het bezit was van iemand die dringend een warme muts nodig had. Hoewel ik de zoektocht had opgegeven, merkte ik dat ik terug op weg naar huis toch bleef kijken of ik niet toevallig mijn zwarte muts ergens zag liggen.

’s Avonds had ik in mijn mailbox weer een berichtje van mijn blogvriendin. Ze stelde me een vraag over mijn schrijfproces:

…if the story is knocking (on your door), what do you think keeps you from opening the door? what are you afraid of?….. By keeping your story at bay, what are you protecting yourself from?

Het zal wel faalangst zijn dacht ik en wilde er verder geen aandacht aan besteden. Maar haar vraag had al iets getriggerd, iets dieper en wezenlijker dan faalangst.

Na deze ‘cliffhanger’ morgen deel 2 van ‘Angst voor verlies’.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 11 Comments

Tags: , ,

Rouwen en ruimte maken

Geplaatst op 22 juni, 2009 

Zondagochtend liep ik in het bos en voelde me eenzaam en leeg. Ik had even nodig om te herkennen dat ik aan het rouwen was. Gezellig, lekker rouwen in het bos op zondagochtend.

Rouwen gaat over het vieren van verlies. Kun je verlies dan vieren? Jawel, door te rouwen.  Rouwen is een viering van een verlies. Bij vieren denkt je misschien aan feest, slingers en ballonnen en iedereen in de hiep-hiep-hoera-stemming. Maar ook rouwen is een vorm van vieren.

Ik was dus aan het rouwen en ik weet ook waarover: over een verandering. Een verandering die mij niet snel genoeg kan gaan omdat ik het nieuwe, dat wat in de plaats komt van dat wat voorbij is, wil omarmen en verwelkomen. Liever nog vandaag dan morgen. Maar zo werkt dat niet.

Terwijl ik zo door het bos liep begreep ik ineens dat de leegte die ik voelde een belangrijke functie had. Die leegte moest er zijn, was nodig om ruimte te bieden aan het nieuwe, dat waar ik zo naar verlang.

Om plaats te maken voor iets nieuws, moet er eerst gerouwd worden om het verlies, over dat wat voorbij is. Het gevoel van leegte wil gevoeld worden. Door het te voelen wordt de leegte herkend en erkend, wordt de leegte als het ware bevestigd in haar bestaan. Pas dan is de leegte klaar om het nieuwe in ontvangst te kunnen nemen.

Verlies betekent ruimte maken voor iets nieuws.

Het zal me niet verbazen als wetenschappers binnenkort aantonen dat leegte subtiele signalen voortbrengt waarmee het communiceert dat het klaar is om het nieuwe te ontvangen. En dat nieuwe, zo zal uit verder onderzoek blijken, ontvangt die signaaltjes en weet dan dat het welkom is. Zo werkt het. Nobelprijs gegarandeerd.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Het boek ‘Aria’ van Nassim Assefi

Geplaatst op 10 december, 2008 

Onderstaande boekrecensie is geschreven voor de nieuwsbrief ‘In Gesprek‘ (november 2008) van Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie: Aria van Nassim Assefi

Jasmine Talahi wordt op een dag getroffen door een tragische gebeurtenis. Haar vijfjarig dochtertje Aria is buiten aan het spelen als een 17-jarige studente haar aanrijdt. Aria overleeft het ongeluk niet.

Jasmine, arts en alleenstaande moeder, is geboren in Amerika uit Iraanse ouders. Haar ouders zijn teruggekeerd naar Iran maar zij hebben geen enkel contact meer met Jasmine. Haar ouders konden de ‘Amerikaanse levensstijl’ van Jasmine niet accepteren en keurden ook haar relatie met Justin af. Justin, de vader van Aria, overleed toen Jasmine zwanger was van Aria.

Jasmine laat alles en iedereen achter zich en gaat reizen in een poging het verlies van Aria te verwerken. Haar vrienden noemen het een vlucht en willen dat zij terugkomt naar Amerika. Zij hebben ook verdriet om het verlies van Aria en willen hierover samen met Jasmine rouwen.

Jasmine komt uiteindelijk in Tibet terecht waar zij in een klooster intrekt om te mediteren. Zij schrijft haar moeder dat zij naar Iran komt. Jasmine wil de verwijdering tussen haar en haar ouders (die dan tien jaar heeft geduurd) ongedaan maken.

Jasmine die altijd troost heeft gevonden in de eenzaamheid, wordt in Iran geconfronteerd met veel familie en veel aandacht. Zij ontdekt dat voor haar familie het verdriet bij het leven hoort en dat is zo anders dan zij in Amerika heeft ervaren. Zij is Aria dankbaar dat haar ongeluk haar terug naar Iran heeft gebracht.

Wat mij als kersverse vader bij de keel grijpt is het overlijden van Aria. Het lijkt mij het meest vreselijke verlies dat je als mens kunt meemaken: het verlies van jouw kind. Hoe ga je daarmee om, welke strategieën heb je als jouw wereld lijkt in te storten?

In het boek beleef ik twee thema’s:

Na het overlijden van Aria gaat Jasmine reizen vanuit haar behoefte aan ruimte. Jasmine komt letterlijk en figuurlijk in beweging waardoor er langzaam maar zeker ruimte voor haar ontstaat.

Wat mij intrigeert is dat die ruimte als zondanig niet bestaat, die ruimte is de voorwaarde die nodig is om de beweging verder te ondersteunen. Doordat Jasmine de ruimte schept door te gaan reizen biedt die ruimte openingen om anders tegen zaken aan te kijken zoals het contact met haar ouders. Zonder ruimte konden dit nieuwe inzicht er niet zijn. Zij komt hierdoor als het ware nog verder in beweging. De vervulling van de behoefte om te rouwen, bewegen en ruimte zijn nauw met elkaar verbonden en versterken elkaar. Uiteindelijk gebeurt hierdoor het ondenkbare, namelijk dat Jasmine naar Iran gaat om het contact met haar ouders te herstellen.

Het boek fungeert voor mij ook als een spiegel: het geweld in de ander laat het geweld in mijzelf zien. In het begin van het boek staat een passage waarin de moeder van Jasmine het gedrag van haar dochter afkeurt op een wijze die mij stevig deed oordelen: “Wat een ….. is die moeder zeg, die zou ik nooit meer willen zien!”. Daarmee deed ik dus precies hetzelfde als de moeder van Jasmine die haar dochter ook niet meer wilde zien. Een spiegel maar wel wat pijnlijk. Auw!

Bewaard onder Boeken | Reageer

Tags: , , ,

← Vorige pagina