Druk alles uit in kosten voor een betere wereld

Geplaatst op 4 november, 2011 

Onze taal is, hoe rijk die ook lijkt en hoeveel woorden we ook hebben, een beperkt instrument om onze werkelijkheid  volledig mee uit te drukken. En als we dan een paar woorden vinden die onze werkelijkheid van het moment precies weergeven, dan blijken die woorden voor een ander ineens een andere betekenis te hebben. Lastig gevalletje die taal.

Economen en boekhouders hebben daar iets op gevonden: druk de werkelijkheid niet uit in woorden maar in kosten. Dat is veel gemakkelijker en een kostprijs van bijvoorbeeld 100 Euro betekent voor iedereen 100 Euro. Nooit meer  misverstanden en miscommunicatie.

En het is ook veel gemakkelijker om aan te leren. In plaats van een haast oneindige verzameling woorden en hun betekenis en allerlei ingewikkelde grammaticale regels, hoef je alleen nog maar tien cijfers te kennen en een rekenmachine kunnen bedienen.

Taal is een hulpmiddel ons met elkaar te verbinden. Roept verbinding met een ander angst op? Druk dan alles uit in kosten en geniet van de vervreemding.

Lees ook: Factuur van moeder aarde

Bewaard onder Mening | 7 Comments

Tags: , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 1

Geplaatst op 5 augustus, 2010 

Troosteloosheid en schoonheid

Ik had op de motor een tocht gemaakt waar ik nog van onder de indruk was. Hij begon met troosteloze fabrieksgebouwen in Duitsland, eindigde met troosteloze fabrieksgebouwen in België en daartussenin zat de schoonheid van het Moezeldal tussen Trier en Koblenz.

Pizza inferno

Ik was neergezakt op het terras van een pizza restaurant en had op de kaart nummer 14 uitgezocht: de inferno. De naam klonk veelbelovend. Zoals altijd had ik mijn rugzakje meegenomen met daarin mijn belangrijkste gereedschappen: een boek van Paulo Coelho, een schrijfschrift en een pen.

De inferno smaakte goddelijk heerlijk en pittig en was in no time kennis aan het maken met mijn maag. Wat kun je van het verteren van een heerlijke maaltijd toch lekker ontspannen. Beter dan mediteren. Terwijl ik op het terras nog wat zat te genieten, begon ik te schrijven in mijn schrift.

Vergane glorie

In gedachten zag ik die fabrieksgebouwen weer. In Duitsland waren de grote bakstenen gebouwen me opgevallen met matglazen ruiten die de binnenwereld strikt scheidden van de buitenwereld. In België was er geen ontkomen aan de reclameborden die zeer nadrukkelijk aanwezig waren aan weerszijden van de weg.

Ik schreef op: vergane glorie, de vergane glorie van het industriële tijdperk dat we in snel tempo aan het afsluiten zijn.

De fabrieken in Duitsland draaien nog maar zijn innerlijk dood. De ziel is er gillend de tent uitgevlucht en het lichaam, de fabriek, weet het maar wil er nog niet aan toegeven. De dood is onvermijdelijk. In België dringt het langzaam door dat grote reclameborden, nog grotere reclameborden en zelfs de allergrootste reclameborden, niet meer helpen.

Terwijl ik zat te schrijven werd ik steeds meer geraakt door de passie en de energie die uit het pizza restaurant stroomde.

Passie

Als je het pizza restaurant binnenkomt, passeer je aan je linkerkant meteen de open keuken. Je kunt er alles zien, horen, ruiken en ervaren. Ook al heb je nog niks gegeten, bij binnenkomst heb je meteen je eerste smaakervaring. In de keuken is Sjaak eigenaar, gastheer, kok en entertainer tegelijk en ook de co-creator van de passie en energie die mij buiten zo raakte.

Bij binnenkomst heeft Sjaak voor iedereen een hartelijk woord. Het kan niet anders of hij heeft zijn keuken bewust bij de ingang gebouwd want zo heeft hij met iedereen contact. De bekende gasten (hij noemt zijn klanten gasten) worden als ze voldaan weer vertrekken bedankt met een hand of knuffel. Woorden van passie, empathie, plezier en dankbaarheid  stromen aan één stuk door. Ze klinken warm, echt en gemeend. Het restaurant zit vol maar druk of niet druk, voor de mensen maakt hij tijd want hij weet dat het daar om draait: om de mensen. En daarom is Sjaak vooral dat: mens. Het pizza restaurant is veel meer dan alleen een plek waar mensen gaan eten en drinken. Dit restaurant is een plek van verbinding en contact.

Ik stelde het moment van afrekenen zo lang mogelijk uit om alles op me te laten inwerken. Ik kom al een aantal jaren in Vaals en heb er in snel tempo eettentjes en restaurants zien komen en gaan. Sommige bestaan een jaar of hooguit twee jaar en zijn weer verdwenen. Het pizza restaurant heb ik al vaker gezien maar op de één of andere manier nog niet eerder bezocht. Vandaag wel en ik schrijf het meteen bij op mijn lijstje locale favorieten.

Tijdens het afrekenen vertel ik Sjaak dat pizza nummer 14 zijn naam veel eer aan doet en hoe ik heb genoten van hoe hij met zijn gasten en zijn team omgaat. Ik ben geraakt door het zien en horen van zoveel passie. Sjaak vertelt liefdevol over zijn keuze van de pepertjes die hij gebruikt en over die speciale olie en ik krijg weer trek. Zal ik nog een nummer 14 bestellen?

Hij vindt het eigenlijk abnormaal dat het alleen mij opvalt dat hij zijn werk met zoveel passie doet. Dat het andere mensen niet opvalt kan ik maar moeilijk geloven, dat maar weinig mensen er erkenning voor geven geloof ik wel. We leven in spannende tijden zeg ik hem, het komt terug dat we allemaal weer vanuit passie werken.

Binnenkort deel 2 van oude en nieuwe glorie. Dan vertel ik je ook hoe en waar je zelf getuige kunt zijn van wat ik hier schreef.

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , ,

De essentie van een onderneming

Geplaatst op 7 juni, 2010 

Connect!

Ik las net een stukje in het boek ‘Connect!’ van Menno Lanting over de belangrijkste kenmerken van wat hij noemt de Connected!organisatie. Onder het kopje ‘Authenticiteit’ schrijft hij:

Merken, organisaties en werkgevers moeten weer ‘mens’ worden. Eigenlijk is dat een passende definitie van authenticiteit: menselijk zijn.

Connect! is een zeer helder en inspirerend geschreven boek over de ontwikkelingen op het gebied van sociale netwerken en de gevolgen daarvan voor organisaties, bedrijven en individuen. Het boek is de geschreven getuigenis van veranderingen die overal om ons heen plaatsvinden.

Borrelen

Toen ik dat stukje las over het weer ‘mens’ worden, dacht ik terug aan een super geslaagde borrel afgelopen vrijdag samen met een groot aantal ex-collega’s. De formule van deze borrel is heel eenvoudig: iemand bedenkt een plaats en tijdstip en nodigt een aantal ex-collega’s uit die hij/zij graag weer eens wil zien en spreken. Iedereen die uitgenodigd wordt mag op zijn/haar beurt weer andere ex-collega’s uitnodigen die hij/zij graag weer wil ontmoeten. Zo ontstaat een informele kettingreactie met aan het eind ervan een borrel waarvan niemand van tevoren weet wie er allemaal komen.

Sommige deelnemers hadden maar korte tijd voor het bedrijf gewerkt (anderhalf jaar) en anderen juist heel lang (veertig jaar). De één had het bedrijf nog maar kort geleden verlaten en de ander deed dat vijfentwintig jaar geleden. Sommigen vertrokken vanwege pensioen of een andere baan en anderen hadden liefst nog wat langer willen blijven maar waren vanwege reorganisaties ontslagen. Het leeftijdsverschil tussen de jongste en oudste deelnemer was meer dan vijftig jaar.

Samen met twee anderen startte ik een paar maanden geleden met veel plezier de kettingreactie voor deze borrel  en afgelopen vrijdag heb ik met nog meer plezier genoten van het samen zijn met zoveel bijzondere mensen.

Menselijkheid

Wat al die mensen gemeenschappelijk hadden, is dat ze voor kortere of langere tijd voor hetzelfde bedrijf hebben gewerkt. Maar wat deze mensen samenbracht en met elkaar verbond, was niet het bedrijf. Mensen kwamen niet samen vanwege financiële cijfers, bedrijfsstrategieën, marketing plannen, of productontwikkelingen. Deze onderwerpen, die de dagelijkse gang van zaken binnen een bedrijf overheersen, waren niet de verbindende factor om samen te komen. Geen van deze onderwerpen vormde ook maar 10 seconden het gespreksonderwerp.

Wat deze mensen samen bracht en met elkaar verbond, was hun mens-zijn. De formele kanten van een bedrijf of organisatie zoals de cijfers, strategieën, plannen, regels en procedures zijn het bekende zichtbare topje van de ijsberg, het stukje dat steeds in de schijnwerpers staat.  Maar het grootste deel van de ijsberg, het onzichtbare deel onder water, is de menselijkheid. Hoewel deze menselijke kant niet zo veel en vaak in de schijnwerpers staat, is het wel de essentie van het bedrijf of organisatie.

Het weer mens worden van bedrijven en organisaties klinkt daarom paradoxaal. De mensen zijn namelijk altijd al de essentie van bedrijven en organisaties geweest dus hoezo dan weer mens worden?

Ik denk dat het mens worden betekent dat het onzichtbare deel van de ijsberg zichtbaar gemaakt wordt. Zoals op zo’n borrel. Verandering betekent soms dat wat er altijd al was, zichtbaar maken. Want ere wie ere toekomt: de mens.

Bewaard onder Boeken, Ondernemen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

6,5 miljard verschillende talen

Geplaatst op 7 juli, 2009 

Er bestaan op aarde bijna zevenduizend verschillende talen. Als je een beetje over de grens leeft, door te reizen of via internet/radio/tv, dan is de kans groot dat je te maken krijgt met mensen die je niet kunt verstaan en die jou ook niet kunnen verstaan. Dan kan het lastig zijn jezelf verstaanbaar te maken en om de ander te verstaan. Met handen- en voetenwerk kom je een heel eind, maar om elkaar ook wezenlijk te verstaan, het wezen in jezelf verstaanbaar te maken en het wezen in de ander te verstaan, daar is meer voor nodig.

Blijf je binnen de grenzen van een land, of binnen de grenzen van een regio, dan kun je  jezelf in dat land of in die regio verstaanbaar maken en kun je ook andere mensen verstaan. Om elkaar wezenlijk te verstaan is meer nodig dan dezelfde taal te spreken. Vrijwel direct na de geboorte beginnen we een taal te leren, eerst wat onsamenhangende geluiden en later woorden die andere mensen kunnen verstaan. Die woorden worden zinnen en hoera!, we spreken een taal.

Naarmate we ouder worden leren we een heleboel nieuwe woorden. Woorden die een ander, die wel diezelfde taal spreekt, misschien niet kent. Veel beroepen en ook hobby’s hebben zo hun eigen taaltje. Buiten een selecte groep mensen kom je niet ver met die jargontaal.

Behalve dat we meer woorden leren die een ander misschien niet kent, gebeurt er nog meer met onze taalontwikkeling. Woorden, zinnen en klanken, krijgen een persoonlijke betekenis, afhankelijk van de herinneringen en emoties die ze oproepen. Bij de één roept het woord ‘kerk’ herinneringen op van samen zingen, wierrook en kaarsen, roept het een beleving van sfeer en samen zijn op. En bij de ander roept het herinneringen op van schuld, schaamte en zonde, roept het de beleving van manipulatie op. Als twee mensen met een zo uiteenlopende woordbeleving het over ‘kerk’ hebben, dan is het een hele toer elkaar wezenlijk te verstaan.

Zo kent iedereen aan woorden zijn of haar eigen geur- kleur- en smaakstoffen toe in de vorm van herinneringen, interpretaties, associaties, oordelen en emoties.

En dan is er nog ons karakter en persoonlijke voorkeur voor hoe we taal toepassen en inzetten. De één is graag meteen to the point en de ander houdt van een verhalende inleiding. Iemand die van een verhalende inleiding houdt om op zijn/haar gemak te komen in het gesprek, kan schrikken als hij/zij geconfronteerd wordt met iemand die meteen to the point komt. En andersom, iemand die graag meteen to the point komt omdat dit voor hem/haar efficiency brengt, kan na een paar minuten de aandacht verliezen als hij/zij geconfronteerd wordt met iemand die eerst een verhalende inleiding houdt.

We spreken op aarde geen zevenduizend talen. Was dat maar waar! We spreken op aarde bijna zes en een half miljard verschillende talen: elke bewoner van de planeet zijn of haar eigen taal! En met die eigen taal moeten we het voor elkaar zien te krijgen om wezenlijk contact te maken, wezenlijk verbinding, onszelf wezenlijk verstaanbaar maken, de ander wezenlijk verstaan.

Als je ophoudt als vanzelfsprekend aan te nemen dat de ander jou verstaat zoals je verstaan wilt worden en dat jij de ander verstaat zoals de ander verstaan wil worden, dan zet je al een belangrijke stap.

De paradox is dat als je je bewust bent van die verschillen, die zes en een half miljard unieke talen, dat het gemakkelijker wordt om te communiceren. Als je tenminste wezenlijk nieuwsgierig kunt zijn naar jezelf en de ander. Oh ja, en bewustzijn is ook erg handig. En dan is het soms nog een worsteling.

Bewaard onder Communicatie | 3 Comments

Tags: , , , ,

Hoezo nee?

Geplaatst op 5 mei, 2009 

Gisteren schreef ik over ‘Straffeloos nee zeggen‘. Ik wil nog even inzoomen op het ‘nee’ zeggen.

Herken je de situatie dat de ander je wat vraagt en jij nee zegt, dat de ander dan meteen vraagt naar het waarom? Hoezo nee? HOEZO NEE?

Als je nee zegt ‘moet’ je toch ten minste een voor de ander acceptabele reden opgeven. Zo niet, dan kans op straf. ‘Straffen’ gebeurt in alle soorten van relaties: werkrelaties, familierelaties, vriendschapsrelaties en liefdesrelaties. Misschien denk je dat je nooit gestraft wordt maar ook genegeerd worden of de ‘cold shoulder treatment’ zijn vormen van straf. Althans, ik ervaar het soms als vormen van straf. Rationeel weet ik dat het gedrag van de ander niets met mij te maken heeft, toch laat ik me er soms door raken. Hoe meer ik in het hier en nu ben, hoe beter ik ‘mijn en dijn’ van elkaar kan scheiden.

Wat je kunt doen is na het ‘nee’ zeggen even checken bij de ander, de verbinding maken, door te vragen: ‘Hoe is het voor jou dit nee te horen?’ En dan achter het antwoord van de ander proberen te herkennen en erkennen wat er leeft en speelt. ‘Goh, voel je je verdrietig omdat je je er helemaal op had verheugd om samen naar de film te gaan? Dat kan ik me voorstellen’.

Of, als de ander je bijvoorbeeld vraagt mee te gaan naar de film, erkenning uitspreken voor de uitnodiging.  ‘Dank je wel dat je me uitnodigt, onze vriendschap betekent veel voor me. Ik voel me nu moe en wil vanavond op tijd naar bed. Ik ga niet met je mee naar de film. Hoe is dit voor jou?’

Bewaard onder Communicatie | 1 Comment

Tags: ,

← Vorige pagina