Bestuur de verbinding

Geplaatst op 5 juni, 2015 

Woensdagavond reed ik met de fiets richting park waar afgelopen weekend nog het Parkfeest werd gehouden. Objectief ben ik daar niet over en dat hoeft ook niet: ondanks alle regen heb ik van een geweldige zondag genoten met muziek, kletspraat, in een hangmat schommelen, lachen, broodjes hamburger, biertjes en vooral goed gezelschap van mensen waar ik graag mee samen ben.  Dus ja, regen, wat moet je daar dan mee? Niks!

Voor de organisatie pakte de zondag minder gezellig uit want door de regen bleef de opkomst en daarmee de inkomsten, flink achter op wat nodig is om financieel gezond af te sluiten. De dag erna, op maandag, spoelde het berichten dat het zeer onzeker is of we volgend jaar nog een Parkfeest hebben.

En zo was woensdagavond het terras van restaurant ‘de Vrijheid’, aan het park waar een paar dagen daarvoor nog flink was gefeest, de plek om het verhaal van de organisatie te horen, om vragen te stellen, om olie op het vuur van de moed te kieperen en om te doneren.

Op de fiets moest ik denken aan een uitnodiging die ik de dag ervoor van de gemeente had ontvangen voor een bijeenkomst over verbindend bestuur. Een avond praten zonder dat er echt iets wezenlijks verandert trekt me niet. Van de andere kant is het wel weer een kans om wel iets te laten gebeuren.

En met een hoofd vol vooroordelen over verbindend bestuur zag ik precies voor mijn neus hoe zoiets  kan werken:

Een organisatie met een probleem.
Komt daarmee meteen naar buiten.
Roept iedereen op naar het park te komen voor het verhaal en om te helpen.
Houdt een eerlijke, duidelijke en korte toespraak vanaf een heftruck.   

Dan is kwetsbaarheid lef. En dan heb je mij.

De bloggers van Ook van Wosterhout maakten een kort beeldverslag:

Verbindend bestuur, het trekt me niet zo, het klinkt me zo ambtelijk. Nee, dan de organisatie van het Parkfeest, wat zij deden, dat was een mooi voorbeeld van verbindend bestuur. Nee, beter nog, want zij deden was vooral aan het besturen van de verbinding.

Na de degradatie van NAC, ook op diezelfde verregende zondag, schreef Sjoerd Mossou in zijn column dat hij nu nog meer van NAC houdt. Het Parkfeest krijgt hetzelfde voor elkaar: we houden nu nog meer van het Parkfeest.

Help je mee het Parkfeest te steunen? En laten we afspreken dat we elkaar volgend jaar rond deze tijd weer treffen voor een geweldige nieuwe editie van het Parkfeest.

Oh ja, toch nog even de gemeente met verbindend bestuur. Kom die raadzaal eens uit en organiseer eens een raadsvergadering buiten. Op de markt bijvoorbeeld of in het park. Ja, kans op slecht weer maar so what? Wel eens een optreden gezien van een band die voor een vrijwel lege zaal speelt en besluit er extra tegenaan te knallen om de mensen die er wel zijn iets onvergetelijks mee te geven?  Dan ga je nog meer van zo’n band houden.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,

Verbinding met de wijk begint met transparantie

Geplaatst op 2 januari, 2015 

Het verhaal is er eentje dat in veel gemeenten speelt: bezuinigen en daarom bibliotheken sluiten.

Gewoon een financieel besluit dat liefst wordt overgoten met een verhaal dat de bibliotheken toch niet meer van deze tijd zijn, dat mensen hun boeken steeds meer via het Internet downloaden of als ze iets willen weten ze niet naar de bibliotheek gaan maar Google raadplegen. En voor je het weet is het net alsof dat de redenen zijn waarom de bibliotheken moeten sluiten en dat de bezuinigingen slechts een bijkomstigheid zijn.

Ook in mijn stad gebeurt dit. In het centrum komt een gloednieuwe centrale bibliotheek en twee wijkbibliotheken, eentje in noord en eentje in zuid, worden gesloten. 90% van de collectie in de wijken komt te vervallen en wat overblijft wordt geïntegreerd in naburige activiteitencentra waardoor, zo is de uitleg, de ontmoetingsfunctie wordt versterkt.

De wijkbibliotheek wil als het ware in de genen van de wijk gaan zitten.

Het resultaat noemen we bibliotheekfunctie en zie daar het verhaal dat de wijkbibliotheek helemaal niet wordt gesloten maar slechts een ander karakter krijgt.

Inhoudelijk neem ik de bibliotheek niks kwalijk. Ga er maar aan staan als je op een dag te horen krijgt dat je een paar ton per jaar moet bezuinigen. Dan is 90% krimp in de wijk en wat overblijft inschuiven in de activiteitencentra misschien wel het best haalbare.

Wat betreft het proces is er wel een verbeterpunt.

Transparantie

Voorafgaand aan het bekend maken van de plannen voor de nieuwe wijkbibliotheken is het stil. Maanden lang horen we in de wijk niks en ook medewerkers van de wijkbibliotheek hebben geen antwoorden op vragen over de toekomst.

De bibliotheek zit niet stil want er wordt onder andere gestreden voor het behoud van een bibliotheek een kilometer of 20 verderop, de rol die we van de bibliotheek graag zien. Maar waarom is de bibliotheek zo stil over wat er met de wijkbibliotheken staat te gebeuren?

Een broedende kip moet je niet storen.

Na die zogenaamde broedperiode komt er een kuiken uit dan aan de wijk wordt gepresenteerd en dan is het de bedoeling dat wij dat kuiken liefdevol in onze armen sluiten? Het is zoveel makkelijker voor de wijk als we mee mogen doen met dat uitbroeden, als dat kuiken vanaf het allereerste begin ook ons kuiken wordt.

De wijk wil meepraten, meedenken en meedoen en dat vraagt om transparantie over de plannen van de kant van de gemeente, de bibliotheek en de betrokken activiteitencentra en de bereidheid deze plannen samen met de wijk op basis van gelijkwaardigheid vorm te geven. Net zoals de bibliotheek zo graag in de genen van de wijk wil gaan zitten, wil de wijk in de genen van de bibliotheek gaan zitten want pas dan ontstaat er iets dat van ons allemaal is.

Einde bewonersinitiatief?

De bibliotheek wil in de wijk een echt ontmoetingspunt worden. De activiteitencentra moeten plekken worden waar mensen voortdurend in en uit kunnen lopen, waar ze de krant en tijdschriften kunnen lezen en waar ze kunnen Internetten. De bibliotheek wil mensen in de wijk digitaal sterker maken.  

Sinds juni draait er in één van de activiteitencentra waar de bibliotheek eind volgend jaar intrek neemt, een Internetcafé. Dit Internetcafé is een initiatief van wijkbewoners en is voortgekomen uit het idee dat er in de wijk volop mensen wonen zonder computer of zonder Internet en dat we die via het Internetcafé hulp en ondersteuning kunnen bieden, niet alleen met computergebruik of Internetten maar ook met het gebruik van een tablet of smartphone.

Dat Internetcafé is helemaal gratis en heeft daarvoor de beschikking gekregen over een aantal computers die cursus centrum NIBA speciaal voor dat doel aan de wijk heeft geschonken. Dit initiatief is een mooi voorbeeld van burgerregie: burgers die initiatieven ontwikkelen en dat samen met andere burgers, verenigingen en ondernemers uitvoeren.

Internetcafé is alleen op dinsdagmiddag open en trekt nog niet bijzonder veel bezoekers. Desondanks is het een initiatief om trots op te zijn omdat bewoners het zelf hebben bedacht en voor elkaar hebben gekregen. En dat met nul komma nul Euro aan financiële middelen. Geld om reclame te maken is er niet en daarom moet dit initiatief het vooral van mond op mond reclame hebben.

Voor het invullen van de bibliotheekvoorzieningen, waaronder het Internetten en mensen digitaal sterker maken, krijgt de bibliotheek van de gemeente een aardige som geld mee en daar kan ons budgetloze bewonersinitiatief niet tegenop. Zoals de plannen voor de wijkbibliotheek er nu uitzien stopt ons bewonersinitiatief eind volgend jaar.

De nieuwe wijkbibliotheek wil een verbinder worden in de wijk en inspelen op initiatieven in de wijk.

Het Internetcafé is zo’n initiatief. Wie (gemeente en/of bibliotheek en/of activiteitencentrum) stelt ons alsnog, en beter laat dan nooit, de vraag: Goh, wat een mooi initiatief van jullie, hoe kunnen we jullie erbij helpen? Het zou helpen alsnog een beetje verliefd te worden op dat kuiken van een ander.

Ik denk niet dat de gemeente, de bibliotheek en de activiteitencentra hebben gedacht: weet je, deze plannen bedenken we zelf wel, daar gaan we de mensen in de wijk echt niet bij betrekken. Nee, ze hebben er volgens mij geen moment bij stilgestaan de mensen in de wijken erbij te betrekken. In deze zin is het niet eens een gemiste kans want een gemiste kans is een kans die je wel ziet maar niet benut. Nee, het is een niet geziene kans: de mensen in de wijk als blinde vlek. Ik word daar treurig van.

Hallo systeemwereld, wordt eens wakker voor onze leefwereld.

De cursief gedrukte citaten zijn afkomstig uit een uitzending van de ORTS over dit onderwerp van 20 december 2014 tijdens het programma ‘Oosterhout vandaag op zaterdag’.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , , ,

Wat die hoogspanningsleidingen weerspiegelen

Geplaatst op 9 september, 2014 

Hoogspanningsleidingen, waar staan die voor, wat spiegelen ze ons terug? Om eens drie dingen te noemen:

Want laat dat nou precies zijn wat diezelfde hoogspanningsleidingen hier in de wijk teweeg brengen:

Natuurlijk is er verzet tegen de plannen om die hoogspanningsleidingen rakelings langs de wijk te laten lopen en zijn de hoogspanningsleidingen de ‘vijand’ die bestreden moet worden’. Maar nu die leidingen er nog niet zijn, is het ook een ‘vriend’ die ons helpt aan verbinding, energie en voeding. Een mooie symboliek die hoogspanningsleidingen.

Zou het dan ook zo werken dat als we ons maar genoeg focussen op verbinding, energie en voeding in de wijk, die hoogspanningsleidingen hun rol hebben gespeeld en ze niet meer nodig zijn? We zullen het zien. Op dit moment gonst het van de verbindingen en knettert het van de energie en voeding in de wijk.

Lees hierover ook: ‘Het beste wat jullie kan overkomen‘

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Stop met beslissen, ga verbinden

Geplaatst op 24 maart, 2014 

‘Beslissingen worden niet meer genomen maar beslissingen ontstaan in het enorme veld van verbindingen’

Pascal van der Maas tijdens het congres ‘Verbinden in de buurt’ #mijnbuurtje

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: , ,

Een probleem is meer dan een probleem

Geplaatst op 14 maart, 2014 

Dit bedacht ik me zondagmiddag toen ik die prachtige tocht door boswachterij Dorst maakte.

In het bos had ik dat Eckhart Tolle momentje. Later, op weg terug naar huis, zag ik aan de rand van het bos langs de weg en paden weer zwerfafval liggen. Pijnlijk.

Tegelijkertijd bedacht ik me dat dit zwerfafval veel meer is dan alleen een probleem. Het is namelijk ook een uitnodiging om in beweging te komen, om iets te gaan doen. Het is behalve een probleem, want dat is het echt, ook een geschenk dat samenwerking tot stand brengt en verbindingen.

Ik kan zelfs zeggen dat ik er wel het een en ander aan te danken heb.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , ,

Uiteindelijk wil je samen winnen

Geplaatst op 28 maart, 2013 

Eerst wil je alleen maar winnen, je gelijk halen en het ongelijk van de ander bewijzen. Strijd en conflict voelen als het meest natuurlijke om te doen.

Daarna wil je gehoord worden, dat die ander begrip toont voor jouw standpunt, voor jouw gevoelens en behoeften en percepties.

Vervolgens ontdek je dat strijd en conflict het gehoord worden niet dichterbij brengen maar juist het tegendeel bewerkstelligen.

De volgende stap is dat je tot het inzicht komt dat het nodig is dat je eerst jezelf hoort, dat je voelt wat je nodig hebt en daar eerst zelf begrip en empathie voor toont.

Strijd en conflict voelen nu het minst natuurlijke om te doen.

En dan begint de zoektocht naar iets dat jou en die ander met elkaar verbindt, naar iets waar je samen mee kunt winnen.

Knetter wat is dit zwaar werk maar zo vervullend. En wat voelt het onnatuurlijk om niet meteen de doen wat het meest natuurlijke aanvoelt maar uiteindelijk is dat wel het meest natuurlijke om te doen.

Deze blogpost begon eigenlijk bij: Uitgedaagd worden op je kwaliteiten

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Hoe neem jij jezelf het liefst te pakken?

Geplaatst op 31 januari, 2013 

Als je het eenmaal weet, niet weten in de zin van er alleen maar een gedachte over hebben (al kan dat al erg fijn zijn) maar weten in de zin van zien, ervaren, voelen en beleven, al  is het maar voor een seconde, dan kun je niet eens meer over anderen oordelen.

Als je eenmaal weet dat alles met elkaar verbonden is, dan kun je niet meer oordelen over je vijanden maar ze alleen maar het beste toewensen. Dat wil zeggen: die oordelen zijn er nog wel maar ze verliezen snel hun kracht, de wrok erachter smelt langzaam weg. En als zo’n oordeel dan ineens toch opduikt, dan is het een uitnodiging je vijand nog eens extra het allerbeste toe te wensen.

Met oordelen over je vijand heb je alleen jezelf maar te pakken en met je vijand het allerbeste toewensen ook.  Dus hoe neem jij jezelf het liefst te pakken?

Deze blogpost is geïnspireerd door ‘Download it…‘ van Petra Maartense. Dat filmpje met Marianne Williamson over ‘The Law of Devine Compensation’ …. echt even kijken en laten inwerken.

Bewaard onder spiritualiteit | 3 Comments

Tags: , , , , ,

Masker af: Maanwilla van der Horst

Geplaatst op 2 juli, 2012 

Wat begon als een uitnodiging voor een gastblog werd uiteindelijk een gesprek in een prachtig park op een zonnige en warme dag en in het bijzonder goede gezelschap van Maanwilla van der Horst. 

Peter: Wat zou je graag willen delen met anderen? Wat is voor jou heel belangrijk?

Maanwilla: Dat je passie hebt voor wat je doet en dat het moed kost om jezelf te durven zijn met alle regels die tegenwoordig heersen. Misschien is dat wel iets dat ik eerder zou willen communiceren met mensen. Omdat je een aantal taboes toch voorbij moet, geconfronteerd wordt met overtuigingen die je over jezelf hebt of waarvan je denkt dat anderen dat van jou verwachten en wat vaak niet zo blijkt te zijn. Ik zie dat ook terug bij veel mensen met wie ik werk. En daarom heb ik deze fles wijn van Stormhoek gekocht vanwege het etiket (Maanwilla haalt een fles wijn uit haar tas):

Ik geloof in het verander de wereld, begin bij jezelf.

Peter: Waar ligt voor jou hier de essentie?

Maanwilla: Bij ‘dream big, be spontaneous en celebrate’. Omdat er zoveel dingen zijn die beren op de weg kunnen zijn waardoor je niet doet wat je eigenlijk zo ontzettend graag zou willen doen. Als je mij nou zou vragen om groot te dromen, dan zou ik een school willen hebben of een instituut waarbij ik mensen ondersteun hoe ze door hun lichaam en door het gebruik van hun stem veiligheid vinden bij zichzelf en doordat ze die veiligheid ervaren, uit kunnen dragen of durven zeggen of doen wat ze echt willen. En dat ze merken dat als ze dat gaan doen, dat je heel vaak een ja krijgt in plaats van nee.

Peter: Nou hoor ik ook waarom jij de persoon bent om dit te gaan doen. Jij kunt je voorstellen hoe het is om bang te zijn en om wel een droom te hebben maar er geen raad mee te weten. Jij weet hoe het is om daarmee te worstelen en om terug te krabbelen en om toch weer te proberen en weer opnieuw terug te krabbelen.

Maanwilla: Ik had nooit kunnen denken dat ik iedere keer toch weer de moed zou vinden om dingen te kunnen doen waarvan ik niet dacht dat ik ze kon. Een eigen huis kopen, mijn eigen praktijk starten, eerlijker zijn tegen mensen, gewoon zeggen wat ik zie maar ook soms zeggen waar het op staat. Dat wil niet zeggen dat ik dat altijd durf. Maar dat heeft me wel een heleboel kennis opgeleverd over mijzelf en iedere keer op zoek te gaan naar een weg om eerlijker en liefdevoller met mezelf om te gaan. Ik had daar wel altijd de mond van vol maar ondertussen…  En dan kom ik weer terug bij het etiket, change the world or go home. Ik geloof ontzettend in wie goed doet, goed ontmoet. 50% kans, 50% geen kans. Ik kan soms zo teleurgesteld raken of worden en toch wil ik behoren tot die 50% die wel een vreemde aankijkt, lacht en groet. Voor mij voelt dat als een goede daad, hoe klein dat ook is en daar word ik blij van. En uit mijn moeilijke tijd komt ook dat ik aan het eind van de dag terugkijk en denk wat zijn nou vijf dingen waar ik van genoten heb? Soms zijn dat ook rotte dingen.

Peter: Een soort oefening in dankbaarheid?

Maanwilla: Ja. En het moesten dingen zijn die ik zelf kon herhalen, voor een deel. En zo heb ik ontdekt, echt super simpel, tanden gepoetst hebben en voelen hoe lekker dat smaakt met mijn tong langs mijn tanden laten gaan, schoon ondergoed aantrekken en voelen dat het lekker zit. Echt simpel, kopje koffie drinken, de krant even lezen, een koel glaasje water drinken, fietsen buiten en de wind door mijn haren voelen. Dat soort simpele dingen daar ging ik me toen op focussen in moeilijke tijden want ik kon het herhalen en ik had er niemand voor nodig om toch eventjes uit de ellende te stappen. En ik denk ook heel vaak, ik weet inmiddels dat het niet meer zo is, dat je denkt dat jij de enige bent die daarmee worstelt. Nee natuurlijk ben jij niet de enige die daarmee worstelt. Alleen: wanneer klapt die luchtbel en durven we gewoon wat meer hulp te vragen en eerlijker te zijn? Vraag jij je dat nooit af?

Peter: Volgens mij is die luchtbel al aan het klappen.

Maanwilla: Ja. Ik merk wel dat het helpt om daarin vaak een eerste aanzet te geven.

Peter: Ja, als je jezelf bloot geeft dan wordt het voor sommige mensen wel een lage drempel dat zelf ook te gaan doen.

Maanwilla: Maar door ons met anderen te vergelijken kun je ook tegen mensen gaan opkijken en dat weer als excuus gebruiken om iets niet te doen. Zo van: dat kan ik toch niet.

Peter: Volgens mij is dat een hele oude gewoonte namelijk de gewoonte ons tot slachtoffer te maken. Ik zie dat mezelf ook wel eens doen, ga ik mezelf vergelijken met anderen die in mijn beleving succesvoller zijn en dan maak ik mijzelf onbewust en doelbewust tot een soort slachtoffer: zie je wel, met mij wordt het niks, het gaat mij niet lukken.

Maanwilla: En daar krijg je dan echt geen energie van.

Peter: Ik heb bij geweldloze communicatie geleerd dat elke vergelijking tot oordelen lijdt. Hetzij over een ander, hetzij over onszelf. Maar het denken in termen van vergelijkingen zit zo in ons systeem. Ik zie dat al in kinderboeken: deze boom is groter dan de andere boom, deze auto is kleiner dan de andere auto. Het zit al in kinderboeken, het vergelijken, het trainen van de linker hersenhelft tot het denken in termen van vergelijkingen. En dan denken we op een gegeven moment ook mensen te kunnen vergelijken. Hij is succesvoller dan ik, zij kan beter touwtje springen dan ik, zij heeft meer zakgeld dan ik. Het lijdt tot oordelen over de ander of over onszelf. En als we gaan oordelen over een ander of over onszelf, dan raken we de verbinding kwijt met onszelf en de ander.

Maanwilla: Ja, absoluut en daarom vind ik mijn werk ook zo leuk. Ik had eerst als nieuwe termen op mijn visitekaartje: puur spreken, verbinden en puur. Toen had ik een gesprek met een goede vriendin en ze zegt: ik mis het luisteren. Want hoe kun je verbinden als je niet wezenlijk luistert? Dat vond ik zo’n belangrijk inzicht. Eigenlijk heel recent nog. Toen dacht ik: het wordt luisteren, spreken, verbinden. Terwijl ik nu met jou zit te praten realiseer ik me dat ik graag de verbinding tot stand wil brengen tussen jou en je communicatie met jou. En kun je daar mededogen voor opbrengen want onze interne criticus is vaak zo sterk en ook zo vasthoudend, kan 24 uur per dag doorgaan. Niemand ziet het en jij kan hem niet uitzetten misschien. En daarnaast: heb je ook de moed om met alle krasjes die er op jou zitten toch weer de verbinding aan te gaan met de ander? Kun je dan zoveel veiligheid en vertrouwen in jezelf vinden om die verbinding met daarbuiten weer te kunnen maken in plaats van een schijnverbinding aan te gaan en je terug te trekken en jij doet jouw ding en ik doe mijn ding en zo is het goed want ik heb het al druk genoeg? Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar wezenlijke heart to heart meeting. Toch?

Peter: Exact. En dat is waar jij andere mensen bij wilt ondersteunen?

Maanwilla: Ja, dat is wel de visie die ten grondslag ligt aan mijn werk.

Peter: En dat is ook jouw grote droom?

Maanwilla: Ja, nou dat doe ik eigenlijk al. In mijn logopediepraktijk komen mensen met een probleem. We kunnen het soms hebben over het probleem maar soms ook niet en dan leer je ze een techniek. Maar mijn tegemoettreding naar hen is er wel één van een warm hart.

Peter: Dus jouw droom is al aan het uitkomen?

Maanwilla: Ja en het gaat steeds verder.

Peter: Als we hier over een jaar weer zitten en we hebben het weer over die grote droom, wat zou je dan graag willen dat er dan meer is uitgekomen van die droom dan op dit moment?

Maanwilla: Dat ik zelf meer naar buiten durf te treden en daardoor meer mensen uitnodigen datzelfde proces te gaan doen. En ik ben een paar jaar verder en ik voel en zie en doorleef zelf ook dat het een proces is. Je start, je gaat op weg, je weet niet waar je uit gaat komen maar je komt ergens.

Peter: Er is ook geen weg meer terug als je eenmaal begonnen bent.

Maanwilla: Terug weet ik niet maar je kunt in ieder geval zeggen: ik stop hier. Ik heb ook wel echt door schade en schande geleerd dat je mensen niet die weg op kunt schoppen. Ik zie vaak heel veel talent in mensen maar als ze zelf nog niet de veiligheid vinden of zien of voelen om daarmee aan de slag te gaan, dan is het kloppen op de deur van een onbewoond huis. Wat die weg mij gebracht heeft is veel meer rust in mijn donder, echt veel meer. Ik heb geleerd te durven voelen en het te doorleven. En vooral de moeilijke emoties.

Peter: En als we hier over een jaar zitten, wat is er dan nog meer uitgekomen van jouw droom?

Maanwilla: Meer mensen bereiken, zichtbaarder zijn. Mensen motiveren en enthousiasmeren om dingen te doen waar ze echt blij van worden. En nog meer in praktijk brengen dat zichtbaar durven zijn als ik anderen daartoe uitnodig, eerst opgaat voor mijzelf. En ik merk dat ik daarvan in mijn broek schijt. Ik weet dat ik heb niets te verliezen heb en toch vind ik het reuze spannend. Ik heb mezelf ook leren kennen als iemand die er moeite mee heeft om te zeggen: hier ben ik goed in. Terwijl ik wel merk dat het best handig zou zijn als ik dat wel doe.

Peter: Goeie vraag: noem eens drie dingen waar jij ontzettend goed in bent.

Maanwilla: Ik ben ontzettend goed in mensen enthousiast maken. Ik heb altijd leuke ontmoetingen met mensen. Misschien 1:100 niet. Genieten van de dagelijkse dingen, ik denk dat ik dat ook wel goed kan. Wat ook in me opkomt is gezelligheid maken, dicht bij mezelf durven blijven want dicht bij mezelf blijven confronteert mij…. Gatver wil ik eigenlijk zeggen. Ik realiseer me nu door dat door dicht bij mezelf te blijven ik niet meer voor mijn eigen pijn kan wegrennen. Dus ik val eerder met mijn neus in de boter.

Peter: In je eigen pijn…

Maanwilla: Pijn van vroeger ja. Het duurt nooit langer dan drie weken voordat ik het ontdek. Als ik hier volgend jaar weer zit met jou dan hoop ik dat ik het woord accepteren meer body heb kunnen geven. Iedereen heeft er z’n mond van vol en het is alleen maar een woord zolang je het niet kunt praktiseren. Accepteren betekent ook dat je naast de leuke dingen pijn durft te voelen zonder ervoor weg te lopen. Dat betekent het voor mij.

Peter: Heb je het nou over accepteren wie je zelf bent of wat er om je heen gebeurt?

Maanwilla: Op alle fronten. Dat kan zijn  als jij in de file staat terwijl je om zeven uur een afspraak hebt, je gaat het niet redden maar het was voor jou wel een belangrijke afspraak en je maag keert zich om want je weet dat als je uit deze file bent je net zo goed weer om kunt keren en waar is de tijd dan gebleven? Met succes omgaan, dat zou ik willen Peter. Dat ik beter met succes om kan gaan en dat ik mezelf meer succes gun. Ja, oh wat confronterend. Gut zeg… Ik wil succes en het mezelf ook gunnen en toestaan.

Peter: Wat betekent succes voor jou Maanwilla?

Maanwilla: Auw, wat een moeilijke vraag…. Succes betekent voor mij overvloed op een heleboel vlakken. Ja, dat is succes. En het mezelf toestaan.

Peter: Die laatste vind ik wel heel erg mooi. Misschien hebben we al heel veel overvloed op allerlei vlakken maar zien we het niet omdat we het onszelf niet toestaan. Dat is wat er bij mij opkomt.

Maanwilla: Nou dat is ook zo denk ik.

Peter: Het raakt ook aan het thema menselijkheid dat voor mij heel wezenlijk is. En dat vind ik zo ontzettend belangrijk in deze tijd omdat het wel lijkt alsof we alles belangrijk vinden behalve menselijkheid terwijl ik denk dat het juist andersom is. Als je de televisie aanzet of de krant openslaat dan is alles belangrijk behalve menselijkheid. Economie is belangrijk, politiek is belangrijk, zorg is belangrijk, onderwijs is belangrijk. Alles is belangrijk maar over menselijkheid heeft bijna niemand het maar het is volgens mij het meest wezenlijke dat er op dit moment is.

Maanwilla: Wat vat je dat mooi samen. Ik had het niet kunnen bedenken maar inderdaad is dat het ja.

Peter: Ik lees het wel eens op Twitter, mensen die dan roepen waar is de menselijkheid gebleven of wat is hier een gebrek aan menselijkheid. Mijn perceptie is dat als je in een situatie bent waarin je een tekort aan menselijkheid ziet of ervaart, het een uitnodiging is om het zelf te brengen.

Maanwilla: Dat is denk ik wel de essentie van wat ik over wil brengen, de menselijkheid. Daarom hou ik denk ik ook zo van dat liedje wat ik wel eens zing als ik groepen doe. Dat liedje van Marco Borsato over masker af, dat raakt zo de essentie. Ik schijt wel wat minder in mijn broek dan vroeger als ik dat liedje voor de groep zing. Mensen kunnen dan zien dat ook mij de vlammen uit kunnen slaan, dat er rode vlekken in mijn nek verschijnen en dat mijn stem kan trillen. Zo van: zij staat er nu wel maar zij heeft dat dus ook. Herkenbaarheid, menselijkheid. Misschien is dat nog meer wat ik uit wil dragen maar het klinkt helemaal niet sexy 🙂

Over Maanwilla
Stemmen zijn altijd mijn passie geweest. Toen zangeres worden afviel, werd ik logopedist die natuurlijk met stem wilde gaan werken. Zelf heb ik ondervonden hoe spannend het kan zijn om iets te zeggen in een groep, voor mezelf op te komen of mijn idee te delen tijdens een presentatie. Die spanning wilde ik leren reguleren! De spanning hoefde niet weg te zijn! Nee ik wilde meer plezier hebben in wat ik zei en het tegelijkertijd meer beleven terwijl ik stond te praten. Je lichaam en stem vertellen altijd wat je werkelijk bedoelt.

Getroffen door de mogelijkheden die we hebben om met meer gemak je idee te delen, werkelijk in contact te zijn met anderen, besloot ik stem-, en presentatiecoach te worden. In de trainingen die ik geef, deel ik mijn kennis. Je ervaart hoe je jezelf door je manier van praten kunt begeleiden. Hoe? Door de mogelijkheden van je houding, adem, stemklank, mimiek, uitspraak en gebaren uit te proberen en af te stemmen op wat bij jou past.  Door mijn werk hoop ik dat mensen ontdekken hoe leuk en boeiend ze zijn waardoor ze zich gesterkt voelen om hun talenten te benutten en zaken echt op gaan pakken waar ze met hart en ziel voor willen gaan.

Sinds kort ben ik ook ‘ik leer anders coach’. Mijn kinderen bleken allebei dyslexie te hebben. Het huidige schoolsysteem sprak hun voorkeursmanier van leren, namelijk het opslaan van kennis door beelden, weinig aan. Vakken waarbij automatiseren belangrijk was, werden een struikelblok. Dit gold vooral voor het leren van de letters, lezen, de tafels, rekenen, maanden van het jaar en kleuren.

Na veel dingen geprobeerd te hebben, kwamen we uit bij de methode  ‘ik leer anders’. Deze methode benut de kwaliteit van het opslaan van kennis in beelden. Het is bijzonder geschikt voor kinderen met dyslexie, leerproblemen(het leren ontdekken van structuren) concentratieproblemen, beelddenkende kinderen en kinderen ADHD. Mijn zoon voelt zich zekerder, heeft meer plezier gekregen in leren en  leert makkelijker. Hij heeft dit jaar voor het eerst een 6 voor spelling gehaald op zijn rapport. Wij waren ruim 5 jaar bezig voordat we hier uitkwamen. Graag help ik kinderen hun weg te vinden in het huidige leersysteem op een manier die bij hun aansluit. Waarom? Het bevordert hun zelfvertrouwen, leert hun zien dat beelddenken veel voordelen heeft en dat ze met meer gemak kunnen leren.

 

Bewaard onder Gastblogs | 8 Comments

Tags: , , , , , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →