Pusdagen

Geplaatst op 12 november, 2012 

Er zijn van die dagen die voelen alsof je lijf een gigantische puist is waar enorm veel druk op wordt uitgeoefend.

Waar die druk vandaan komt? Zeg het maar want ik weet het niet. In spirituele kringen wordt het vibratie genoemd die steeds verder toeneemt en die alles omhoog stuwt wat verborgen is, begraven onder bergen ontkenning en andere verdedigingsmechanismen. Oude pijn, angsten, oordelen en verhalen waarvan je niet eens wist dat je ze had komen omhoog. Als pus komt het eruit gespat.

Je kunt het een rouwproces noemen, een helingsproces, een transformatieproces of wat voor proces dan ook. Welke naam je er ook aan geeft: het is een afschuwelijk proces.  Mensen die roepen dat transformeren heel natuurlijk is en dat het een kwestie is van acceptatie en loslaten weten niet waar ze het over hebben, zijn nog nooit door zo’n proces heengegaan. Ze kletsen uit hun nek.

Het voelt als emotioneel dood gaan.

‘De dood van het ego is geen gebeurtenis – het is een proces. Het is geen daad van geweld – het is een daad van Liefde. Een proces van leren Lief te hebben.

We brengen het ego-zelf in verbinding met Spirituele Waarheid. We verbinden opnieuw met onze Spirituele natuur en Spirituele doel zodat we wat vervulling en geluk kunnen vinden in het leven.’

Robert Burney in ‘De Dans van Gewonde Zielen

Een daad van liefde….. Voelde het maar zo.

Lees ook: Universum vol stront

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Ontmoeting met je oude zelf

Geplaatst op 24 augustus, 2012 

Een tijdje geleden was mijn laptop defect en om dit te laten verhelpen moest ik hem een weekje missen.  Gelukkig heb ik mijn oude laptop nog die ik bijna tien jaar geleden kocht, het is een oud masjientje dat ik wel eens meeneem op vakantie.  Ik heb er vrijwel alle software afgehaald om mezelf in bescherming te nemen dat ik tijdens de vakantie niet aan het Internet ga hangen. Ik gebruik mijn oude computer alleen om stukjes te schrijven in mijn dagboek en voor blogideetjes.

Dus mijn oude laptop toch maar weer ingericht om er het Internet mee op te kunnen. Dat viel nog flink tegen want als je zo’n oud masjientje na al die jaren offline gebruik opnieuw kennis laat maken met het Internet dan krijg je me toch een partij updates voor je kiezen….

Maar het werkte. En traag, enorm traag. Ik zat me te ergeren dat het zo traag ging. En ik was blij dat het werkte. Ergernis vanuit de vergelijking met de snelheid van mijn andere laptop. Blijdschap omdat ik tenminste weer kon mailen, bloggen,  RSS feeds lezen en social media volgen.

Soms ontmoet ik wel eens iemand die iets doet of zegt waar ik me aan erger. Als ik dan aan mijn oude laptop denk, dan voel ik me mild worden en zie ik in die ander wie ik zelf was tien, vijftien of twintig jaar geleden. Dan sta ik tegenover een kant van mezelf die er niets aan kan doen dat er zoveel veranderd is. Net zoals mijn oude laptop er niks aan kan doen dat hij  niet zo snel is als mijn andere laptop.

Mijn oude laptop deed tien jaar geleden perfect wat hij toen geacht werd te doen. Ik deed tien jaar geleden perfect wat ik toen geacht werd te doen, ook al zie ik veel dingen nu heel anders.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Bangmakende gedachten om niet te vrezen

Geplaatst op 28 mei, 2012 

Geld heeft z’n langste tijd gehad. De nieuwe economie is de economie van het gratis.

We hebben meer rouwverwerking te doen dan we denken en alsof dat nog niet genoeg is hebben we ook nog flink wat collectieve rouw te verwerken vanwege wat in naam van ons landje her en der is aangericht.

Veel banen zijn praktisch inhoudsloos en betekenisloos en dienen geen enkel maatschappelijk nut. Deze banen verdwijnen.

Veel werk dat nu niet gedaan wordt omdat er zogenaamd geen geld voor is, gaan we alsnog doen. Omdat het nodig is. Omdat we het willen. Onbetaald.

Wat we vrijheid noemen zullen we steeds beter herkennen als de contouren van een gevangenis en van slavernij.

Er is geen god die ons komt redden, het is nodig dat we dat zelf doen. Doen we dat niet, dan is dat ook OK en vieren we feest dat we naar de kloten gaan.

Bewaard onder Mening | 7 Comments

Tags:

Verliefd op het leven

Geplaatst op 9 april, 2012 

Ik schrijf niet zo vaak over films en zie er meestal een beetje tegenop om het verhaal samen te vatten. Want hoe mooi en meeslepend het verhaal ook is, het meest bijzondere van een mooie film zijn de gevoelens die de film oproept.  En die gevoelens komen niet echt uit de verf met een samenvatting van het verhaal.

Vrijdagavond laat zag ik de prachtige en ontroerende film  ‘As it is in Heaven’. Ik zou deze film tekort doen als ik hier alleen het verhaal zou samenvatten. Voor wie deze film niet kent: een prima samenvatting kun je hier lezen
http://nl.wikipedia.org/wiki/As_It_Is_in_Heaven

Wat me het meest raakte, is de schoonheid van een groep mensen die door een diepgaand veranderingsproces gaan. Het is niet alleen mooi in de zin van dat mensen als gevolg van dat proces sinds lange tijd weer in staat zijn om verliefd te worden, maar ook mooi in de zin van dat ze weer in staat zijn hun pijn te uiten, hun ingehouden boosheid los te laten, jarenlange conflicten in de openheid te brengen en pijnlijke beslissingen te nemen. Ze zijn weer in staat het leven ten volle te leven, met alle verschillende kanten die daarbij horen.

Je zou de film kunnen zien als een eerbetoon aan het leven als mens. Een film die maakt dat je weer zin krijgt om verliefd te worden op het leven. Er weer zin in hebben, wordt prachtig weergegeven door het lied dat Gabriella, die door haar man wordt mishandeld, zingt:

En waar zo’n groep mensen die samen met elkaar in verandering zijn, die leren zich te verbinden met zichzelf en met elkaar, toe in staat is, blijkt uit het slot. Het koor is voor een wedstrijd in Oostenrijk. Hun dirigent Daniël die het hele veranderingsproces op gang heeft gebracht en daarbij ook zelf door dat proces is gegaan, krijgt net voor aanvang van het optreden een hartaanval en kan, terwijl hij in het toilet valt en op de grond ligt, horen wat zijn koor in beweging brengt.

Lees ook: Waar menselijkheid toe in staat is

Bewaard onder Films | 9 Comments

Tags: , , , ,

Stoppen met bloggen

Geplaatst op 29 maart, 2012 

Met hart en ziel hield ik van bepaalde muziek, van dat ene bandje dat nog niet was doorgebroken tot het grote publiek en  van dat ene nummer dat elke cel in mijn lichaam in extase bracht. Met passie heb ik me in relaties gestort en in andere levensveranderende ‘projecten’ zoals oplossingsgericht werken,  geweldloze communicatie en codependency.

Als ik diezelfde muziek nu terug hoor, is die extase er niet meer zoals vroeger, wel de herinnering eraan. Als ik terugdenk aan mijn relaties, is die passie er niet meer zoals vroeger, wel  de herinnering eraan. En hetzelfde geldt voor oplossingsgericht werken, geweldloze communicatie en codependency.

En voor het eerst sinds ik in december 2007 begon met bloggen, kon ik me deze week voorstellen dat ik ook stop met bloggen. Nee, ik stop er niet mee, althans niet nu, maar ik kan me voorstellen dat ik ermee stop. Ook bloggen is tijdelijk en als ik er nu mee zou stoppen, zou ik er best vrede mee hebben.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , ,

Uit het eigen nest gepest

Geplaatst op 16 september, 2011 

Of het waar is of niet weet ik niet maar ik vind de metafoor mooi passen bij Duwen + trekken = groeien.

Het verhaal is dat er een vogelsoort bestaat waarbij het volwassen dier de jonge vogeltjes stimuleert om uit te vliegen en het nest te verlaten door het eigen nest te vervuilen en onleefbaar te maken.

In mijn vorige blogpost noem ik dat de ‘duwers’.

Ik heb eens afscheid genomen van zo’n duwer. Voorafgaand aan het afscheid had hij flink zijn best gedaan het nest  onleefbaar te maken. Het had op mij een uitwerking die er aan heeft bijgedragen dat ik minder ben gaan werken en dat ik ben gaan bloggen. Ik was dus eigenlijk best dankbaar en schreef hem een afscheidsbrief met daarin de metafoor van de vogel die het eigen nest vervuilt. Hij vond het niet leuk. Hij vond het helemaal niet leuk. En ik vond het niet leuk dat hij het niet leuk vond. Zelfs bij het afscheid speelde hij zijn rol van ‘duwer’ voortreffelijk. Een echte vakman.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Duwen + trekken = groeien

Geplaatst op 15 september, 2011 

Groeien voelt niet altijd fijn en de prikkels die me ertoe aan zetten zijn meestal ook niet echt een feestje waard.

Een groeifase begint voor mij meestal met prikkels die me wegduwen van waar ik ben. Een situatie, omgeving of relatie wordt ineens steeds ondraaglijker en duwt me weg.  Maar waarheen?

Als ik geluk heb merk ik al snel andere prikkels op, prikkels die aan me trekken. Nieuwe kansen, mogelijkheden, plannen en ideetjes die me als een magneet langzaam naar zich toe trekken.

De acteurs die de rol van ‘duwers’ spelen, vervullen een zeer ondankbare rol. Het zijn als het ware de ‘bad guys’ om het maar eens in filmtermen uit te drukken. De acteurs die de rol van ’trekkers’ spelen, zijn natuurlijk de ‘good guys’.

Zowel het duwen als het trekken lanceert angst. Angst voor het nieuwe en onbekende. Angst om te falen, het niet te kunnen. Angst dat mijn verhalen over mijzelf niet kloppen. Dat die verhalen niet kloppen weet ik, maar nog erger vind ik het als dat in de praktijk bewezen wordt 🙂

Als ik zou kunnen, zou ik meteen terug mijn comfort zone induiken maar helaas…. De ‘bad guys’ spelen hun rol meestal zo goed dat ik daar niet meer heen wil, ze maken het oude en vertrouwde zo ondraaglijk dat ik er nauwelijks adem kan halen.

Dus wat dan? Onderweg zijn dan maar. En daar ben ik vandaag. Er wordt geduwd en getrokken, steeds harder en harder en ik ga steeds sneller en sneller.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , ,

Het is zoals je het zelf wilt

Geplaatst op 30 augustus, 2011 

Je beste vriend verdeelt de appeltaart en geeft jou het kleinste stuk…

Soms denk ik wel eens: was ik maar iemand anders. Maar als ik dan werkelijk iemand anders zou zijn, zou ik waarschijnlijk ook weer iemand anders willen zijn. Wie ik nu ben bijvoorbeeld. Dus waarom zou ik iemand anders willen zijn?

Wat je ook krijgt (zelfs als het om het kleinste stuk appeltaart gaat) of wie je ook bent: het is uiteindelijk zoals je het zelf wilt. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen: we zijn goed genoeg zoals we zijn.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →