Vermomde uitnodigingen iets te doen

Geplaatst op 2 juni, 2014 

If you find your here and now intolerable and it makes you unhappy, you have three options: remove yourself from the situation, change it, or accept it totally. If you want to take responsibility for your life, you must choose one of those three options, and you must choose now. Then accept the consequences. No excuses. No negativity. No psychic pollution. Keep your inner space clear.

Eckhart Tolle – The Power of Now.

De optie ‘change it‘ vind ik op dit moment zo interessant. In de filosofie van de buurtmoestuin stelde ik dat deze een uitnodiging is om vanuit vrijheid en blijheid bij te dragen. Er is geen baas, geen leider maar de aanwezigheid van de buurtmoestuin is een uitnodiging er letterlijk in te stappen en mee te doen.  Zie je iets wat beter kan en je kunt het bijdragen? Doe het.

Veel alledaagse dingen waar we last van hebben zijn vermomde uitnodigingen iets te doen. Zwerfafval op straat? Een uitnodiging het op te ruimen. Een blog waar je het helemaal niet mee eens bent? Een uitnodiging zelf te gaan bloggen. De gemeente die de wijkbibliotheek sluit? Een uitnodiging een kist met boeken die je toch niet meer leest naast je voordeur te zetten.

Altijd al de wereld willen veranderen? Elke dag biedt een overvloed aan uitnodigingen het ook echt te doen.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , ,

Misschien is het al te laat

Geplaatst op 13 januari, 2014 

Gekleurd door een weekje griep. Zo’n weekje dat problemen weer gewoon problemen zijn in plaats van uitdagingen. Zo’n weekje dat mensen die de aarde om zeep helpen weer gewoon klootzakken zijn in plaats van meesters die ons leren onvoorwaardelijk  lief te hebben.

Na zo’n weekje wilde ik dit even kwijt:

Al die problemen, zo veel en zo groot. Misschien zijn we al te laat om te veranderen, om de problemen die we zelf hebben veroorzaakt aan te pakken en op te lossen. Misschien moeten we dan toch erkennen dat onze destructieve krachten het gewonnen hebben van onze constructieve krachten.  Misschien hebben we nog net genoeg tijd het eindfeest te organiseren.

Ben benieuwd hoe ik dit teruglees als de griep helemaal voorbij is.

Lees ook:

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Voor ik sterf

Geplaatst op 6 september, 2013 

Met Huub Koch in Rotterdam. Een intiem gesprek over kwetsbare onderwerpen.  Over dingen die niet mogen veranderen maar die daar schijt aan hebben en wel veranderen. En dan zie je maar hoe je daar mee omgaat.

Op weg naar de trein kwam ik een veelzeggend bord. Het ontroerde me.

Helemaal onderaan heeft iemand geschreven ‘Learn how to grunt‘. Ik hoop dat ik erbij ben als hij/zij voor het eerst op een podium staat en zijn/haar buik laat spreken.

Before I die

Bewaard onder Fotobloggen | 15 Comments

Tags: , , , ,

Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven

Geplaatst op 15 augustus, 2013 

Ik bestel wat ik al jaren bestel: bami goreng met kipsaté en extra satésaus. Bam, da’s pas lekker na een koninginnenrit.

Vroeger kon ik er altijd buiten op het terras eten wanneer ik maar wilde. Er was altijd wel plek. Buiten stonden wat ronde wiebeltafels en het eten werd geserveerd op een bord dat uit mijn oma’s kast leek te komen. Een gezellig eetcafésfeertje. En de bami goreng was van de buitencategorie.

Vorig jaar waren de ronde wiebeltafels ineens verdwenen. Vervangen door nieuw meubilair. Het zag er degelijk uit, dat wel, maar het hele terras stond ineens overvol. Er waren, ik doe een voorzichtige schatting, twee keer zoveel zitplekken gecreëerd dan in de tijd van de ronde wiebeltafels. En er was een nieuwe overkapping boven het terras. Ook heel degelijk. Weg nostalgie van het juiste tafeltje weten te kiezen waar je droog blijft als het gaat regenen.

Maar vooruit, ik ben verliefd op die bami goreng dus ik plan ’s avonds wat later te eten zodat het er niet meer zo druk is met mensen die er vroeger nooit kwamen. Ik slaag in mijn opzet want ik zit alleen aan een 8-persoons tafel die op een plek staat waar vroeger één 4-persoons wiebeltafel stond.

Ik bestel zonder kaart te zien. Ik heb er zin in.

Dat kan niet meneer want dat is een lunchgerecht.

Maar dat eet ik hier altijd, al jaren.

We hebben een nieuwe kaart meneer.

Nou vooruit, geef me de kaart dan maar even.

En ik kijk. En nog eens en nog eens. WTF, mijn bami goreng is ineens een lunchgerecht geworden. Ik zoek iets uit dat er op lijkt en open alvast mijn schriftje voor wat later een blog gaat worden.

Dan komt het bord. Het is niet mijn oma’s bord met bloemetjesmotief maar een  langwerpig wit bord zoals je op tv in kookprogramma’s ziet en waar dan de hoeveelheid calorieën van een worteltje op liggen die dan bedoeld zijn als hoofdgerecht. Maar dan natuurlijk keurig opgemaakt als een kunstwerk waar je, eenmaal in je mond, niks aan hebt.

Hoera, er ligt bami op maar wel aanzienlijk minder dan wat ik vroeger kreeg en ook zonder gebakken ei. De prijs is ook aangepast: anderhalf keer wat ik voorheen betaalde.

Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven. Je propt twee keer zoveel mensen op het terras, maakt onderscheid tussen wat je ’s middags en ’s avonds kunt eten en speelt wat met de porties die je opdient op kookprogrammaborden. Als laatste trap van de verdienmodel raket stel je de prijzen bij.

En ik gun het ze hoor, ik gun het ze van harte om goed te verdienen hier want het eten is er altijd fantastisch. Maar fuck marketing en fuck verdienmodeldenken. Bollocks tot de macht bollocks.

Ik reken af en steek de straat over op weg naar een kroeg waar ze weten dat sommige dingen niet mogen veranderen en waar ze dat zeer consciëntieus niet doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Sommige dingen mogen niet veranderen

Geplaatst op 31 juli, 2013 

In Vaals ben ik nieuwsgierig naar de reconstructie van de Maastrichterlaan. Vorig jaar hingen er nog overal affiches tegen deze reconstructie.

Die affiches zijn nu weg en, veel erger, de meeste platanen ook.  De eerste meters op de Maastrichterlaan ben ik in verwarring. Via een berichtje op Twitter had ik begrepen dat de reconstructie helemaal klaar zou zijn maar ik zie geen enkel verschil met vorig jaar.  Oh ja, toch wel: alle bomen zijn hier weg.

In het middelste deel van de Maastrichterlaan staan nog wel bomen, zo is Vaals zoals ik het ken: een plek om naar te verlangen, elk jaar weer. Verderop zie ik dat het gedeelte richting Aken  al helemaal klaar is, daar is Vaals zoals het gaat worden: zonder bomen, twee nieuw aangelegde rijbanen met daaronder nieuwe riolering en geen parkeerplaatsen meer aan weerszijden. Vaals zoals het gaat worden is saai en karakterloos.

Het karakteristieke hart van Vaals maakt plaats voor een tekentafelontwerp. Sommige dingen mogen niet veranderen. De prachtige bomen op de Maastrichterlaan bijvoorbeeld. Van meer veiligheid worden mensen niet blijer. Veiligheid is net als gezondheid: het is vanzelfsprekend als het er is en pas als er serieus gevaar dreigt gaat het een rol spelen. Nee, dan schoonheid, daar worden mensen wel blijer van.

Met lijn 50 vlug naar de schoonheid van Aken. Het is te warm voor op de motor. In Aken zie ik alle schoonheid die me vorig jaar zo beroerde. De schoonheid is er nog maar ook hier is iets veranderd dat niet mag veranderen: mijn beroering.

Gelukkig is daar die man weer die ik vorig jaar ook aan het werk had gezien. Hij speelt een rol, die van de door tegenslag en ellende gekwelde bedelaar. Als je die rol te veel en te lang speelt, wordt ie echt. Hij kan er nog uitstappen, dat heb ik vorig jaar wel gezien.  Nu zit hij er weer even in.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Vingeroefeningen van machtverschuivers

Geplaatst op 10 mei, 2013 

Woensdag had ik een afspraak met offline vrienden. Voor LinkedIn maken ze een uitzondering maar verder vinden ze social media maar niks.

Ik geeft ze wat brandstof en vertel over hoe het op Twitter tekeer ging met de discussie over het koningslied. ‘Ja, dat is precies wat we bedoelen, zo negatief allemaal’.

Dankzij social media kunnen snel grote groepen mensen worden gemobiliseerd en kunnen mensen samen een macht uitoefenen die tot voor kort was voorbehouden aan mensen aan de top van de politiek en bedrijfsleven.

En ja, dat is even wennen. Het is een beetje zoals iemand die net op een brommer kan rijden en ineens op een kanon als een Ducati 1199 wordt gezet. Dan gaat het in het begin wel eens mis.

Mijn vrienden hebben voor een deel gelijk met hun opmerking over negativiteit maar het is een klein gelijk. Het grote gelijk is dat discussies en strijd als die over het koningslied alleen maar vingeroefeningen zijn voor machtverschuivers, het zijn slechts oefeningen voor wat gaat komen. .

Ik kan niet wachten op de dag dat we die social media krachten weten te beheersen en gebruiken. Denk aan die brommerrijder op die Ducati, denk aan het moment dat hij/zij heeft geleerd  met die krachten te werken. Op dat moment wordt alles anders.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Dankbaarheid voor 2012: veranderingen

Geplaatst op 27 december, 2012 

Als ik zo tegen het einde van het jaar achteruit kijk, dan zie ik vooral veranderingen. Hoewel mijn externe wereld chaotischer lijkt dan ooit tevoren, ervaar ik in mijn innerlijke wereld het tegenovergestelde.  Het is er goed vertoeven dankzij alle veranderingen. Als dankbaar voorbeeld daarvan: wegkijken van mijn gedachten.

 

Bewaard onder Fotobloggen, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Spirituele ongesteldheid

Geplaatst op 15 november, 2012 

Toen ik vorige week zo’n beetje middenin een paar van die confronterende pusdagen zat, ontdekte ik per toeval het bestaan van zogenaamde regeneratiedagen. Ik had hierover via Twitter een uitwisseling met @JokeVesseur en @SkyEarthWalker, Joke schreef er een verhelderende blogpost over: Regeneratiedagen.

Volgens de Tzolkin, de Maya kalender, zijn er elke twintig dagen vier van die regeneratiedagen, dagen waarop er van binnen van alles en nog wat gebeurt. Ik weet natuurlijk niet of wat ik pusdagen noem, overeenkomt met wat de Tzolkin regeneratiedagen noemt. Het zou interessant zijn in mijn dagboek terug te zoeken naar die pusdagen en om te checken of het inderdaad gaat om een terugkerend verschijnsel en of ik die periode van twintig dagen kan herkennen.

Deze week sprak ik vriend en blogcollega Henny Bos. Hij kende het bestaan van regeneratiedagen niet maar herkende wel het fenomeen en noemt het pyjamadagen. Ik vond dit wel lief klinken.

Of je het nou pusdagen noemt of regeneratiedagen of pyjamadagen, het zijn dagen die zich laten voelen als een soort van spirituele ongesteldheid. Wat goed doet is van anderen te horen dat ze het herkennen, even je verhaal doen en horen: ‘Goh, dat herken ik, ik heb ook wel eens van die dagen’. En er dan samen om lachen (als die dagen tenminste weer achter de rug zijn).

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →