Dit is misschien mijn laatste blogpost

Geplaatst op 25 juli, 2011 

Zaterdag liep ik door het overdekte winkelcentrum. Het was maanden geleden dat ik daar was wat mijn wandeling langs mensen, etalages en wanhopig aandoende uitverkoop borden een beetje vervreemd deed aanvoelen.

Misschien kwam mijn gevoel van vervreemding door wat er een dag eerder in Noorwegen gebeurde. De confrontatie met dat mijn dierbaren of ik van het ene op het andere moment ineens dood kunnen zijn. De confrontatie met dat veiligheid een illusie is waar we veel geld en aandacht aan besteden. De confrontatie met als we in die illusie van veiligheid geschokt worden, we al snel overgaan tot analyses, oordelen, beschuldigingen en complottheorieën. De confrontatie met als zich ergens een drama voltrekt, we vooral in actie moeten komen, iets moeten doen, een mening vormen, afschuw uitspreken of oproepen om positieve gedachten te sturen. In dat winkelcentrum was Noorwegen ineens akelig dichtbij. Stel dat ik mijn dierbaren nooit meer zou zien……

Voor mij gaat Noorwegen over kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid van dat er misschien geen morgen is. De kwetsbaarheid van dat dit misschien de laatste blogpost is die ik ooit schrijf. De kwetsbaarheid van dat ik mijn dierbaren misschien voor de laatste keer heb gezien. De kwetsbaarheid die zo onlosmakelijk verbonden is met onze menselijkheid en die soms maar moeilijk is uit te houden. Het raakt in angst en pijn en daar plakken we graag een dikke pleister overheen bestaande uit analyses, oordelen en beschuldigingen.

Voor de zekerheid misschien toch maar wat positieve gedachten naar Noorwegen sturen, misschien wordt me dan toch een morgen gegund, een volgende blogpost en een volgend samen zijn met mijn dierbaren.

Lees ook: Japangevoel en vervang ‘Japan’ door ‘Noorwegen’ en de boodschap is dezelfde.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

De betekenis van het weeralarm

Geplaatst op 3 februari, 2010 

Wat ik eerder blogde over centrale deurvergrendeling om ons van die nationale winter-hulpeloosheid af te helpen, bracht me in contact met de harde realiteit. De realiteit van het harde asfalt wel te verstaan.

Ik rij op de fiets en laat zonder valpartijen het donkerste en glibberigste gedeelte door de polder achter me. Voor me ligt de bebouwde kom, een rechte weg en goed verlicht. No problem. Rechts, op een paar meter afstand, zie ik opeens hoe een vrouw lopend naast een fiets beladen met krantentassen, de weg wil oversteken. Ik bel en roep om haar te waarschuwen. Ze kijkt even naar me om en zet door: ze steekt over. Ik heb twee keuzes: rechtdoor en tegen haar aan knallen of remmen. Ik kies voor het laatste en zodra ik rem, ga ik al onderuit. Het is er spiegelglad. In mijn poging een aanrijding met haar te voorkomen ga ik plat.

Ze heeft me gezien en gehoord en toch steekt ze vlak voor mijn neus over terwijl het daar ook nog eens zo glad is. Ik kom hard neer op mijn rechterbeen en voel me woedend dat ik door haar onvoorzichtigheid op de grond lig en zij doodleuk verder loopt. Ik roep haar na dat ze moet uitkijken en op de stoep moet blijven staan. Mijn stem klinkt hard want het is nog stil en donker op straat. Het enige dat ze antwoordt is ‘Ik kan er niks aan doen’ en ze wijst op haar krantentassen. Ik heb geen idee wat die daarmee te maken hebben. De naam van het noodlijdende oude media bedrijf kan ik net niet lezen. Het schokt me nog het meest dat ze gewoon verder loopt zonder dat ze me helpt opstaan of even checkt of ik niks heb bezeerd.

Een minuut of tien later ben ik bijna op mijn bestemming. Nog één bocht. Ik zie het asfalt al glinsteren, uitkijken dus. Ik minder snelheid en hoor ineens hoe een auto vlak achter me hetzelfde doet. Ik zie hem naast me komen op een afstand van ongeveer 50 – 100 cm. Als ik mij arm strek kan ik hem aanraken. Ik ga door die bocht en die auto ook. Hij is vlak bij me als ik voel hoe mijn achterwiel begint te schuiven. Ik schrik. Het lukt me overeind te blijven. Ga ik hier onderuit, dan lig ik onder die auto.

Zomaar een winterse Hollandse dag op de fiets.

Het winterweer is niet het probleem. Het gedrag van de mensen is het probleem. De straat oversteken terwijl er net een fietser aan komt rijden, dat is het probleem. Met de auto veel te weinig afstand houden van een fietser, dat is het probleem.

Ik wil graag het plan van de centrale deurvergrendeling herzien: er moeten seizoenscertificaten komen. Elke Nederlander moet een certificaat halen voor die seizoenen waarin hij of zij buiten wil komen. Zo kun je kiezen of je een winter-, lente-, zomer- of herfstcertificaat haalt of een combinatie van verschillende certificaten. Voordat je het certificaat krijgt moet je een training volgen bestaande uit een theorie- en praktijkdeel gericht op de specifieke weersomstandigheden en gevaren van dat seizoen. Als je slaagt voor het examen krijg je het certificaat en mag je de straat op. Slaag je niet, dan blijf je binnen.

Die krantenmevrouw die ineens de weg overstak kan haar wintercertificaat vergeten. Gezakt. Die automobilist die veel te weinig afstand hield kan zijn wintercertificaat vergeten. Gezakt. Deze mensen blijven ’s winters gewoon binnen.

Ik passeerde ook een wegomleiding. Dat wil zeggen: auto’s mogen de kortste weg nemen en rechtdoor blijven rijden, de fietsers die normaal gesproken ook rechtdoor rijden, moeten omrijden. Nou vind ik dat al tamelijk ongewoon maar het ergste komt nog. De route rechtdoor voor de auto’s is gestrooid en sneeuw- en ijsvrij. De omleiding voor de fietsers van ongeveer een kilometer, gaat dwars door een woonwijk. Daar is niet gestrooid, overal ligt sneeuw en ijs. En daar mogen de fietsers overheen glibberen.

Het brein dat deze wegomleiding heeft bedacht krijgt ook geen wintercertificaat. Gezakt. Binnen blijven volgende winter.

Een weeralarm betekent niet dat je moet uitkijken voor het weer maar dat je moet uitkijken voor het onverantwoordelijke gedrag van andere mensen.

Ik zie een goudmijntje in die trainingen en seizoenscertificaten . En het wordt weer lekker rustig en veilig op straat.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

Het gevaar van veiligheid

Geplaatst op 9 november, 2009 

Steve en Erin Pavlina. Misschien zeggen deze namen je niets. Ik kende ze een jaar geleden ook niet tot ik hun blogs ontdekte op Internet. Steve blogt op www.stevepavlina.com over ‘Personal development for smart people’ en Erin blogt op www.erinpavlina.com over ‘Spiritual Wisdom for Conscious People’.

Steven en Erin zijn wat je kunt noemen een ‘blogpaar’. Bloggen zullen ze hopelijk nog heel lang blijven doen maar niet meer als ‘paar’: ze gaan scheiden. Niet bepaald opmerkelijk nieuws want scheidingen komen in de beste families voor.

Maar wat het nieuws van hun scheiding wel opmerkelijk maakte, was dat Steven en Erin er allebei over schreven op hun blog. Steve schreef erover in ‘Separation’ en Erin in ‘Our separation’. De openheid, helderheid en respect waarmee Steve en Erin over hun scheiding schrijven heb ik nog niet eerder gezien.

Steve schrijft dat hij en Erin genoeg van elkaar houden om te zien dat ze elkaar de vrijheid moeten geven zodat ze ieder hun eigen persoonlijke dromen kunnen realiseren.

Erin schrijft dat hun wensen en verlangens in de loop der jaren steeds minder met elkaar te verenigen waren en dat ze op een gegeven moment voortdurend compromissen aan het sluiten waren omwille van het geluk van de ander.

De grote vraag die Erin haar lezers stelt is deze: moet jij je sterkste wensen en verlangens onderdrukken om samen te zijn met je partner?

Niet alleen relaties maar ook bijvoorbeeld de vaste baan, verzekeringen, vakbonden en religie, vinden naar mijn idee hun oorsprong in een haast onverzadigbare behoefte om het leven steeds veiliger te maken. En als je dan de bijsluiter van zo’n veilig leventje leest, dan staat daar met kleine lettertjes: ‘heeft een sterk verdovende werking op elke vorm van avontuur tot de dood erop volgt’.

Het is niet toevallig dat veel methodes op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en zelfrealisatie, met oefeningen werken die als doel hebben je te helpen om bewust de comfort zone te verlaten en om de twilight zone van angst en onzekerheid te betreden.

Terug naar de vraag van Erin Pavlina. Ik vrees dat ik wel een aantal verlangens al een tijdje op een laag pitje heb gezet terwijl ze het liefst op groot vuur tot realisatie komen. In de zomer eens een maand op de motor door Europa toeren bijvoorbeeld. Of ergens in hartje Parijs op een plein gitaar spelen lijkt me ook wel kicken.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Bewonersbrief van de gemeente

Geplaatst op 21 oktober, 2009 

Zaterdagochtend lag er ineens een brief van de gemeente op de mat. De brief was gericht aan alle omwonenden en winkeliers van het buurtcentrum. De brief opende met vetgedrukte letters dat er een samenscholingsverbod van kracht is en dat deze maatregel een uiting is van zero tolerance beleid.

In het kort komt de inhoud van de brief erop neer dat een samenscholingsverbod is ingesteld omdat na een aantal incidenten rond het buurtcentrum sprake zou zijn van een veiligheidsprobleem. Het gedrag van een relatief kleine groep vraagt volgens de brief om een hardere aanpak. Die aanpak betekent onder andere dat het in de hele wijk niet is toegestaan om met meer dan drie mensen bij elkaar te zijn.

Ik had zaterdag geen idee wat precies het veiligheidsprobleem was. Ik woon vlakbij dat buurtcentrum en het enige wat mij de afgelopen weken was opgevallen, was het geknal van vuurwerk dat soms zo luid was dat het zelfs met oud en nieuw nog vragen zou opgeroepen of het niet wat minder kan.

Ik dacht eerst dat de brief een zieke grap was omdat de brief door niemand was ondertekend. Om te checken wat er aan de hand was, ben ik wat gaan Googelen. Via verschillende Internetbronnen begreep ik de achtergrond van de brief en ook dat steeds meer gemeenten het dwangmiddel van het samenscholingsverbod gebruiken en misbruiken.

Met een andere opzet en inhoud van de brief had ge gemeente zichzelf en de wijkbewoners een dienst kunnen bewijzen. Hier een aantal aanbevelingen om van ‘even een bewonersbrief schrijven’ de overstap te maken naar  echt communiceren met de wijkbewoners.

1. Onderteken de brief. Zeker als het gaat om een brief met een ernstige strekking als een samenscholingsverbod, dan hoort daar de naam en handtekening onder van de verantwoordelijke ambtenaar. Mij lijkt dat de burgemeester deze brief had moeten ondertekenen. Een naam en handtekening maken de brief persoonlijker en geloofwaardiger.

2. Bezorg de brief op tijd. De brief lag pas in de bus een dag nadat het samenscholingsverbod was ingegaan.

3. Zorg dat een verwijzing naar beleid herkenbaar is. In de brief wordt verwezen naar het zogenaamde zero tolerance beleid. Volgens de Wikipedia is het zero tolerance beleid een beleid waarbij zelfs het kleinste vergrijp (hard) wordt bestraft. In de wijk waar ik woon is dit beleid totaal onherkenbaar. Het aanhalen van zero tolerance beleid maakt de brief in dit geval ongeloofwaardig. Ofwel deze term gebruiken en met herkenbare voorbeelden duidelijk maken, ofwel deze term niet gebruiken. In dit geval lijkt het mij beter deze term niet te gebruiken vanwege de geloofwaardigheid.

4. Benoem feiten. In de brief staat dat door diverse incidenten de onrust rond het buurtcentrum zo is toegenomen dat gesproken kan worden van een veiligheidsprobleem. Benoem concreet en specifiek enkele van die incidenten zodat de lezer van de brief ook tot de conclusie kan komen dat er een veiligheidsprobleem is. Nu moest ik op Internet zelf op onderzoek uit om te ontdekken wat er was gebeurd. Een andere reden om de feiten te benoemen is dat de buurtbewoners zelf kunnen inschatten of zij eventueel gevaar lopen. Als ik lees dat ik in een wijk woon met een veiligheidsprobleem, dan wil ik weten of mijn gezin en ik risico’s lopen en welke deze risico’s zijn. Ik wil weten wat er aan de hand is zodat ik eventueel maatregelen kan treffen.

5. Voorkom oordelend taalgebruik. In de bief wordt onder andere gesproken over ‘asociaal gedrag’. Benoem in plaats van het oordeel over het gedrag (asociaal) het concrete gedrag zelf: wat is dat gedrag en hoe ziet het eruit? Als het gaat om het afsteken van vuurwerk, noem dit dan. Als het gaat om brandstichting, noem dit dan. Oordelend taalgebruik werkt als olie op het vuur en dat wil je in zo’n situatie juist voorkomen.

6. Licht de consequenties toe. Maak duidelijk was het betekent dat het niet is toegestaan met meer dan drie mensen samen te zijn. Betekent dit ook dat een gezin bestaande uit vader, moeder en twee kinderen, niet samen de straat op mogen?  In de buurt is een trapveldje waar kinderen voetballen. Mag dat ook niet? Ergens anders in de brief staat weer dat het verbod gericht is op mensen die overlast veroorzaken. Betekent dit dat het samenscholingsverbod alleen voor mensen geldt die overlast veroorzaken en dus niet voor iedereen? Maak van de lezers geen spoorzoekers maar wees volstrekt helder en duidelijk.

7. Maak duidelijk waarom zo’n zware maatregel voor een hele wijk nodig is om het probleem op te lossen. Het politiebureau staat op 100m afstand van het betreffende buurtcentrum, vanuit de bovenste verdieping van het politiebureau is er direct zicht op het buurthuis en de directe omgeving. Zijn er dan echt geen andere oplossingen? Als die er wel zijn en ook al zijn uitgeprobeerd, benoem deze dan. Hierdoor ontstaat een groter draagvlak voor de afgekondigde maatregel. Beargumenteer de gemaakte keuzes en doe dit open en integer, het gaat immers om vrijheidsbeperkende maatregelen die een hele wijk treffen. Toon ook begrip en inlevingsvermogen voor de consequenties van die maatregelen.

8. Vraag om hulp. Vraag de wijkbewoners of zij nog ideeën of suggesties hebben die bijdragen aan veiligheid en woonplezier. Zo nodig je de wijkbewoners uit om mee te denken en mee te doen.

9. Communiceer, communiceer en communiceer. Open een forum op de website van de gemeente of communiceer bijvoorbeeld via Twitter. Een contactpersoon en telefoonnummer is nog geen open communicatie. Maak het de mensen zo gemakkelijk mogelijk hun stem te laten horen. Ga als gemeente actief de dialoog aan met de wijkbewoners en schakel Internet daarvoor in. Vermeld deze communicatie mogelijkheden in de brief.

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 3 Comments

Tags: , , ,

Andere kijk op veiligheid

Geplaatst op 11 augustus, 2009 

‘Every time we choose safety, we reinforce fear.’

Cheri Huber

‘It is risky to be safe.’

Seth Godin

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: , ,

Veiligheid zit van binnen

Geplaatst op 29 mei, 2009 

Deze week kreeg ik een hele rake reactie van Petra Maartense. Zij reageerde op het stuk ‘Veiligheid als gevangenis‘. Omdat haar reactie zo wezenlijk is,  herhaal ik hier wat ze eerder deze week schreef:

‘Ha Peter,
Dat is weer een interessante, alweer exact aansluitend op de thema’s die mij bezig houden. Mag ik mijn visie op basis van mijn ervaring, er op loslaten? Zoek je veiligheid buiten jezelf (bv bij een ander, je huis, materie of door patronen en gewoontes te koesteren) of zoek je het in jezelf? Voel je de veiligheid in jezelf, met wie en waar je ook bent, dan voel je ook vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent, waar je ook bent en wat je ook doet. Dan is veiligheid verrijkend in plaats van beperkend!’

Inderdaad, het gaat om de veiligheid van binnen!  In een wereld die bol staat van de verzekeringen, je kunt jezelf zowat tegen elke scheet verzekeren als je maar betaalt, wordt dit wel eens vergeten. En zo leven we in een binnenstebuiten wereld waarin we datgene wat we in ons hebben buiten onszelf gaan zoeken, we vullen onze behoefte aan veiligheid in met dingen buiten onszelf. En daar zullen we de veiligheid die we werkelijk nodig hebben niet vinden, hoeveel verzekeringen, camera’s, politieagenten, vakbonden, wetten en regels er ook zijn.

Een probleem aan de binnenkant lost zich niet op aan de buitenkant. Wat is dan dat probleem aan de binnenkant? Dat we ons niet veilig voelen met onszelf, dat we onszelf niet de veiligheid, gerustheid en vertrouwen kunnen bieden dat wat er aan de buitenkant ook gebeurt, wat er zich in ons leven ook voordoet, we er voor onszelf zullen zijn, no matter what!

Petra, bedankt voor je reactie! Wil je meer van Petra lezen, check dan haar blog http://devliegendeschildpad.blogspot.com/

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags: , ,

Veiligheid als gevangenis

Geplaatst op 26 mei, 2009 

Het leuke van een blog is dat een artikel nooit af is want zodra het artikel online is geboren begint het aan een eigen leven. Dagen, weken of soms maanden na de publicatie van een artikel ontstaan er ineens nieuwe ideeën over datzelfde onderwerp. Of soms vallen verschillende onderwerpen ineens samen en ontstaat uit die samensmelting weer een nieuw idee. Ja, creativiteit is een magisch proces.

Zo schreef ik ‘Veiligheid en geluk‘ over veiligheid en ‘Blog, nozems en vrijheid‘ over vrijheid. En ineens zie ik het: de behoefte aan veiligheid kan de beleving van vrijheid in de weg zitten.

Vrijheid betekent avontuur, je hart volgen, nieuwe wegen inslaan, nieuwe dingen doen op nieuwe manieren. Avontuur kan je perceptie van veiligheid aardig doen wankelen.

Waar kies je dan voor? Hoever ben je bereid te gaan om je hart te volgen en hoeveel ”onveiligheid’ ben je bereid daarvoor te trotseren? En van de andere kant bekeken: hoeveel vrijheid ben je bereid in te leveren om de beleving van veiligheid te kunnen koesteren?

Veiligheid is tot op zekere hoogte een basisvoorwaarde om als mens te kunnen functioneren. Maar NOG meer veiligheid kan ten koste gaan van de vrijheid. Veiligheid, hoe gek het misschien ook klinkt, kan dan een zelfgebouwde gevangenis worden. Zit je wel lekker veilig. Maar niet vrij.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Veiligheid en geluk

Geplaatst op 22 mei, 2009 

Deze week las ik in de blogpost ‘Maakt veiligheid gelukkig’ van Brigitte van Tuijl twee inspirerende citaten over veiligheid.

“Vertrouw op dat waarvan je houdt, blijf het doen en het zal je brengen waar je hoort te gaan. En maak je niet druk over veiligheid. Uiteindelijk zul je een sterk veiligheidsgevoel krijgen wanneer je doet wat je wilt doen. Hoevelen van ons met een riant salaris voelen zich trouwens veilig?”

(Uit het boek Schrijven vanuit je hart – de kunst van creatief schrijven van Natalie Goldberg)

“Security is not the meaning of life. Great opportunities are worth the risks.”

(Van: Shirley Hufstedler)

Bewaard onder Boeken, Citaten | 1 Comment

Tags: , ,

← Vorige pagina