Motorrijden en sociale contacten

Geplaatst op 8 augustus, 2011 

Tijdens het motorrijden zijn de sociale contacten beperkt tot het nonchalant opsteken van de linkerhand, het nog nonchalanter knikken met het hoofd of het nog nog nog nonchalanter uitstrekken van het rechterbeen. Uiteraard alleen naar andere motorrijders en mits de omstandigheden het toelaten.

Toch stond mijn motorvakantie dit jaar in het teken van de sociale contacten.

Ik sprak S en T. Samen runnen ze een eigen bedrijf en hebben het dit jaar wegens persoonlijke omstandigheden erg zwaar gehad. Ze werken hard, misschien wel harder dan te hard maar doen dat met merkbaar en aanstekelijk veel plezier. Wat ik van S en T leerde is dit: maak fouten en heb altijd oog voor de mens in de ander. S zou voor mijn blog een prima gastblog kunnen schrijven over menselijkheid maar ik denk dat hij het er te druk voor heeft.

Ik ontmoette J en V. Zij hebben ook een eigen bedrijf en nooit eens tijd voor vakantie. Lange dagen en dat zeven dagen per week. Ik kwam graag bij J en V om er de dag even af te sluiten. Hoewel ze het zelf erg druk hebben ademt hun bedrijf rust uit. Een heerlijke plek om te reflecteren en te fantaseren. Wat ik van J en V leerde is dat een tafel vier poten heeft en daardoor stevig op de grond staat. Als je verschillende dingen onderneemt, zorg er dan voor ze bij elkaar passen en dat ze samen vier poten vormen.

J kende ik al via Internet en ik wilde hem graag eens in levende lijve ontmoeten. De klik die we via Internet hebben, was er ook in real life. J had een verhaal dat het meer dan prima zou doen in Karin Ramaker’s boek in wording ‘Opkrabbelen’. Mijn God, wat is J een hoop narigheid te boven gekomen. Wat ik van J leerde: het moment dat je weet ‘ik moet het zelf doen’, verandert alles. J’s partner B kende ik nog niet maar nu wel. Toen ik op de motor weer wegreed vond ik het jammer dat ik haar niet wat meer had gevraagd naar haar verhaal.

Ook M had ik leren kennen via Internet en ook hem wilde ik graag ontmoeten. Wat een rust straalde hij uit. Hij leek zo gezond zeker van z’n zaak. M blogt alleen en doet bewust niet mee aan andere sociale media. Zijn blog is zijn ding en daar richt hij zich helemaal op. Wat ik van M. leerde: vereenvoudig je leven, we hebben veel minder nodig dan we denken en met minder kan het leven veel leuker worden.

Dan sprak ik nog F. Zijn verhaal was dat hij in korte tijd een heleboel narigheid tegelijk had meegemaakt. Zoveel dat ik hem vroeg wat hem er doorheen had gesleept. Het besef het zelf te moeten doen was zijn antwoord. Iets soortgelijks had J me ook al gezegd. Ik moet dat toch eens onthouden: het zelf doen, niks en niemand de schuld geven maar zelf aan de bak. F staat op een intrigerend kruispunt: de sprong van het zakenleven naar dat van muziek maken. Ik hoop van harte dat het hem lukt, dan kan ik daar moed en inspiratie uit putten.

Dan was er nog de groep van E. Ze waren met z’n vieren maar ik heb alleen de naam van E onthouden. Vandaar de groep E. Ik vroeg of ik bij ze mocht aanschuiven aan hun tafeltje met als gevolg dat ik veel later in mijn tentje lag dan gepland. We hadden het over buitenstaanders, mensen die hun best doen om in een locale gemeenschap te integreren maar daar niet voor vol worden aangezien. Wat ik van de groep E leerde was dat het prima is ergens bij te willen horen, je best ervoor doen, maar tegelijkertijd wel je eigenheid behouden. We hadden het ook over geld en waarde, zo’n beetje mijn stokpaardje. Ik merk dat het een onderwerp is waar de meeste mensen gulzig op inhaken.

Volgend jaar hoop ik S en T, J en V, J en B, M, F en de groep E weer te ontmoeten. Mijn openingszin staat al vast: wat gaat een jaar toch snel. Van mij mag het: tot gauw folks.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Ben jij Herman Brusselmans

Geplaatst op 28 december, 2010 

Op Twitter gebruik ik een lijst ‘Inspiratie’ om een aantal ‘inspirerende zwaargewichten’ te volgen zoals Paulo Coelho, Eckhart Tolle en Byron Katie. Ook Deepak Chopra volg ik via deze lijst en het valt me al een tijdje op dat zijn tweets zo serieus zijn, steeds weer die ‘stichtelijke’ boodschap. Het valt me niet alleen op, ik zit me er ook aan te ergeren.

Als je mijn blogs al wat langer leest, dan weet je waarschijnlijk al wat er nu gaat komen: mijn ergernis heeft niets met Deepak Chopra te maken of met zijn tweets maar met mijn wens om zelf ook zo af en toe eens wat minder serieus voor de dag te komen.

En daarvoor geef ik mezelf nu meteen toestemming. Wat ik nu ga schrijven gaat dus totaal nergens over.

Tweede kerstdag sta ik in de kroeg en zie dat er een man op me afkomt. ‘Mag ik je wat vragen?’ Beetje rare vraag om te vragen of je wat mag vragen maar vooruit, het is kerst dus waarom niet. Dus ik zeg: ‘natuurlijk’ . Ook een raar antwoord want zo natuurlijk is dat niet. ‘Ben jij Herman Brusselmans?’ Mijn god zeg, de man is nuchter en mijn oren doen het prima dus de vraag is echt of ik Herman Brusselmans ben.

Het is het begin van een heel leuk gesprek. Even later vraagt de man één van zijn vrienden om assistentie: ‘vind je niet dat hij op Herman Brusselmans lijkt?’ De vriend kijkt me aan en zegt: ‘Ja maar dan wel met een kleurspoeling’.

Bewaard onder Persoonlijk | 11 Comments

Tags: ,

Basiskennis van codependentie: gratis e-books

Geplaatst op 8 november, 2010 

In maart dit jaar kreeg ik onverwachts een e-mailtje van iemand die graag met me wilde afspreken om over codependency (in het Nederlands ook wel vertaald als codependentie of medeafhankelijkheid) te praten. Deze meneer had me ontdekt via mijn blog en was bereid helemaal vanuit Doetinchem te komen voor een ontmoeting.

Ik herinner me onze eerste afspraak nog levendig. Binnen 30 seconden nadat we elkaar de hand hadden geschud, legde hij moedig een beschrijving op tafel van zijn zelfonderzoek naar codependency issues. Nou, dan hoef je niet lang aan elkaar te ‘snuffelen’ om tot verbinding en verdieping te komen.

Deze meneer was Henny Bos en na onze eerste afspraak begin dit jaar volgde een tweede afspraak in Doetinchem en  inspirerende telefoongesprekken en e-mailtjes over codependency en het proces van heling.

Wie Henny Bos is en wat hij doet ga ik hier niet vertellen. Dat kun je beter zelf lezen in de twee e-books die hij schreef over codependency. Je kunt ze hier gratis downloaden:

Bewaard onder Codependency | Reageer

Tags: , , ,

Tien verrassende ontmoetingen

Geplaatst op 4 oktober, 2010 

  1. Een filmmaakster die films maakt van inspirerende mensen.
  2. Een ex-miljonair die de wereld rondreist om samen te komen, te delen, te ontmoeten en uit te wisselen.
  3. Een natuurkundige met een wetenschappelijke kijk op het begrip energie.
  4. Een rechter die de meeste voldoening beleeft als mensen hun problemen onderling oplossen.
  5. Twee zielen die elkaars tweelingziel zijn.
  6. Een politica met een visie op een eigentijdse grondwet.
  7. Een gepassioneerd dierencommunicator die tolkt tussen mens en dier.
  8. Een tv-programmamaakster met een passie voor mensen en hun verhalen.
  9. Een superhandige alleskunner die het hart en ziel van een machine begrijpt.
  10. Een Macedonische die haar eigen weg vindt in Nederland.

Het zouden de tien verrassingen van een hele week kunnen zijn en het zou een rijke week zijn. Maar dat waren het niet, het waren de verrassingen van één dag, van één verjaardagsfeestje van iemand die ik maar één keer eerder had ontmoet.

En dat ik daar was, was ook een verrassing. Niet in de laatste plaats voor mijzelf. Toen ik de uitnodiging kreeg zei mijn intuïtie meteen: wat leuk, gaan. En mijn reptielenbrein riep nog harder: belachelijk, je kent haar niet eens.

Onderweg naar het feestje had ik de intentie uitgesproken om een leuke middag te hebben met creatieve mensen en inspirerende gesprekken. Nou, dat heb ik geweten. Ik kwam ogen en oren tekort.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina