Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

De terugkeer van de eigen macht

Geplaatst op 9 december, 2010 

Niet zo lang geleden en ook niet ver hier vandaan, leefde een volk dat was geleerd om alle macht weg te geven. De mensen gaven hun macht weg over hun eigen leven, over hun eigenwaarde en zelfvertrouwen, over hun waarheid en keuzes die ze maakten. Ze gaven het met bakken tegelijk weg aan de politiek, kerk, media en wetenschap, aan artsen, leraren  en ondernemingen.

Je kon het zo gek niet bedenken of de mensen gaven hun eigen macht erover weg. Zelfs hun macht over wat ze aten en dronken en hoe ze zich kleedden gaven ze weg. Aan reclamemensen bijvoorbeeld.

Ze deden dit al heel lang en konden zich niet herinneren dat ze het ooit anders deden. Macht weggeven was net zo vanzelfsprekend geworden als adem halen.

Op een dag gebeurde wat niemand had zien aankomen: alle macht was weggegeven, er was geen druppeltje macht meer over om nog weg te geven.

Politici, kerkleiders, media leiders, wetenschappers, artsen, leraren en bedrijfseigenaren raakten in paniek want ze wilden nog meer macht. Een klein groepje onder hen, de machtsverslaafden, bedacht een oplossing: ze zouden een crisis creëren. Dat had in het verleden ook altijd geholpen om de mensen bang te maken en bange mensen geven graag hun macht uit handen.

Dus er kwam een crisis en nog één en nog één. De mensen werden inderdaad bang en wilden maar al te graag nog meer macht weggeven. Maar er was een probleem: ze hadden zichzelf al leeggegeven, ze hadden geen macht meer over om weg te geven.

Sommige mensen worden helden als ze niets meer te verliezen hebben en daar hadden de machtsverslaafden niet op gerekend. Hoe ze hun best ook deden om de crisis nog groter te maken of om nog meer crisissen te bedenken, er kwamen steeds meer helden bij die zeiden: wij nemen onze eigen macht weer in handen.

En zo werd het december 2010: het volk was op een massale schaal bezig hun eigen macht weer uit te oefenen, bezig om weer mens te worden en om macht uit te oefenen met elkaar in plaats van over elkaar.

Bewaard onder Verhaaltjes | 13 Comments

Tags: ,

Claim je eigen macht

Geplaatst op 11 november, 2010 

Strategisch opgesteld bij de ingang van de supermarkt staat een rek met daarin een aantal kranten. Alleen als je naar binnen stapt met de bewuste intentie en het vurige verlangen om verschoond te blijven van allerlei bullshit, zie je één of meerdere krantenkoppen.

‘DE MACHTIGSTE MAN’ blèrde een krant. Onder de kop stond een foto van de Chinese president Hu Jintao die sinds een week machtiger is dan Obama en daarmee de machtigste man ter wereld is.

Ik kan niet zoveel met dat concept van machtigste man. Ik bedoel: is die man dan zo machtig dat hij voor wereldvrede heeft gezorgd, dat iedereen op deze planeet genoeg en gezond te eten en te drinken heeft, dat ons milieu ‘spic and span’ is? Zo machtig is hij dus ook weer niet.

Weet je hoe het zit met macht? Macht is wat we met bakken tegelijk weggeven aan anderen. Aan kerkleiders, aan politici, aan artsen, aan leraren, aan therapeuten en aan allerlei andere goeroes. Oh ja, en aan geld, we geven ook heel veel macht weg aan geld.

De machtigste man ter wereld is de man aan wie de meeste mensen hun eigen macht uit handen geven.

Machthebbers bestaan alleen omdat er zoveel machtgevers zijn. Als iedereen z’n eigen macht claimt, zijn er een dikke zes miljard Hu Jintao’s op aarde in plaats van maar eentje. Dat is niet alleen beter maar vooral ook veiliger.

Rage against the machine: take the power back

Bewaard onder Actualiteit, Mening, Muziek | 6 Comments

Tags:

Leef je eigen waarheid

Geplaatst op 23 september, 2010 

Als voorbeeld van de onmogelijkheid om aan een begrip een definitie te koppelen die voor iedereen hetzelfde betekent en waar iedereen zich in herkent, noemde ik al ‘Gelukkig zijn’.

Algemene waarheden worden steeds schaarser en staan onder grote druk terwijl individuele waarheden steeds meer aan kracht winnen en dankzij sociale media vrij en overvloedig de wereld instromen.

Toch zijn er nog boeken zoals wetboeken en de Bijbel, die pretenderen een soort van algemene waarheid te verkondigen.

Maar het is niet voor niks dat juist deze boeken een wereldwijd leger aan tekstverklaarders en schriftgeleerden nodig hebben die zich in allerlei moeilijke bochten moeten wringen om aan te tonen dat wat hun boeken zeggen, waar is. Als het over de wet gaat, vervullen rechters, advocaten en juristen de rol van tekstverklaarders en schriftgeleerden. In het geval van de Bijbel zijn het de kardinalen, bisschoppen en priesters die deze rol vervullen.

Als rechters, advocaten en juristen zich zouden bezig houden met ‘gelukkig zijn’, dan zouden ze aan de hand van een uitgebreide en onleesbare definitie van ‘gelukkig zijn’, vaststellen of je wel of niet gelukkig bent en wat de consequenties dan wel sancties zijn als je het wel of niet bent. Het onderzoek of je wel of niet gelukkig bent, heet dan een rechtzaak.

Kardinalen, bisschoppen en priesters, zouden ‘gelukkig zijn’ vertalen naar een gigantische hoeveelheid leefregels die op een heleboel verschillende manieren geïnterpreteerd kunnen worden en die, als je je eraan houdt, leiden tot ‘gelukkig zijn’. Het naleven van die leefregels heet dan in de hemel komen.

Maar als het onmogelijk is om absolute en voor iedereen geldende waarheden te beschrijven, waarom gebeurt het dan?

Op de eerste plaats omdat het geld oplevert. Heel veel geld want de juridische en religieuze branche zijn niet bepaald armoedig. Op de tweede plaats omdat het de mogelijkheid biedt om macht uit te oefenen over anderen. Wie zogenaamd DE waarheid in pacht heeft en anderen kan vertellen wat ze moeten doen, hoe en wanneer en waarom, kan macht uitoefenen over anderen.

Algemene waarheden bestaan niet, het zijn door de eeuwen heen instrumenten van macht geweest. Trek de stekker eruit en leef je eigen waarheid.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: ,

Focus en de cirkel van invloed

Geplaatst op 17 mei, 2010 

Dankzij een comment van Michael Minneboo herontdekte ik Stephen Covey’s cirkels van invloed en betrokkenheid.

Stel je een grote cirkel voor met daarin alles waar je op een of andere manier bij betrokken bent. Binnen deze cirkel staan dingen waar je wel bij betrokken bent maar geen invloed op hebt (het nieuws, de prijzen in de supermarkt, de vorming van een nieuwe regering, je collega’s op het werk of het gedrag van je partner) en ook dingen waar je bij betrokken bent en waar je wel invloed op hebt (de keuze van je hobby’s, je tijdsbesteding, je eetgewoonten, het werk dat je doet of je eigen gedrag).

De grote cirkel heet de cirkel van betrokkenheid. Binnen die grote cirkel bestaat een kleinere cirkel: de cirkel van invloed. Als je nagaat aan welke van de twee cirkels je de meeste tijd en energie besteedt, kun je bepalen hoe proactief je bent.

Covey zegt hierover dat proactieve mensen hun tijd en energie vooral richten op hun cirkel van invloed. Met hun positieve energie vergroten ze hun cirkel van invloed. Reactieve mensen richten hun tijd en energie vooral op de cirkel van betrokkenheid. Hun focus genereert negatieve energie en zorgt ervoor dat ze de dingen waar ze wel invloed op kunnen uitoefenen, verwaarlozen. Hierdoor verkleinen ze hun cirkel van invloed.

De cirkels van invloed en betrokkenheid sluiten mooi aan op het thema focussen. Focussen betekent in eerste instantie je aandacht, tijd en energie richten op die dingen waar je invloed op hebt. Als je dat doet, oefen je je eigen macht uit. Richt je je aandacht, tijd en energie op de dingen waar je geen invloed op hebt, dan kom je terecht in de beleving van machteloosheid. Je geeft je eigen macht als het ware weg.

Ook de serenity prayer wijst in gebedsvorm op het maken van onderscheid tussen de dingen die je wel kunt veranderen en de dingen die je niet kunt veranderen. Zo is de serenity prayer het spirituele equivalent van de cirkels van invloed en betrokkenheid en een spiritueel hulpmiddel bij het focussen.

Lees ook:

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , ,

Afleidingen bestaan niet

Geplaatst op 12 mei, 2010 

Wat is de belangrijkste oorzaak van het verlies van of gebrek aan concentratie? Met stip op nummer één: afleidingen. Overal om ons heen zijn afleidingen. Het dagelijks leven is er vol van. Via onze zintuigen komt er continu een stortvloed aan prikkels op ons af en dat zijn allemaal afleidingen. Gevolg: weg concentratie, weg aandacht, weg focus.

Maar is dat wel zo? Jaren geleden had ik elke maandagavond Tai Chi les. De lerares begon de les altijd met een paar eenvoudige warming ups om, zoals ze dat noemde, even binnen te komen. Warming ups om aanwezig te zijn in het zaaltje in plaats van in je hoofd nog aanwezig zijn bij die ene vergadering eerder op de dag of bij de afwas. Daarna oefenden we ‘de vorm’ en leerden we de bewegingen zo vol mogelijk uit te voeren. Vol betekent weg zijn uit het hoofd en echt helemaal aanwezig zijn in de beweging.

Toevallig oefende er op maandagavond in hetzelfde gebouw ook een rockbandje. Hoe goed wij ons best ook deden op onze oefeningen en bewegingen, zodra de muzikanten begonnen te spelen wat het afgelopen met ons en lagen we eruit. Alle aandacht, concentratie en focus foetsie. We zaten meteen in ons hoofd en dat was te merken aan de bewegingen.

De lerares lachte dan en zei dat als je Tai Chi beoefent, de grootste uitdaging is de oefeningen te doen midden op een kruispunt in een drukke stad. We hadden op maandagavond eigenlijk twee leermeesters: onze lerares en het rockbandje.

Na verloop van tijd lukte het ons steeds beter om onze aandacht bij de bewegingen te houden en ons minder te laten afleiden door het rockbandje. De geluiden van de rockband waren er nog steeds maar het waren niet langer afleidingen. Hoe kwam dat?

Afleidingen als zodanig bestaan helemaal niet. Iets is pas een afleiding als de denkgeest er aandacht aan geeft en er de focus op richt. En dat is wat wij na jaren Tai Chi leerden: wat de rockband ook speelde, of het nou mooi of lelijk was, zuiver of vals, wij leerden met onze aandacht en focus bij onszelf te blijven. Als het rockbandje dan begon te spelen, hadden we een soort van innerlijke glimlach, (meestal) niet meer dan dat.

Alles wat wij afleidingen noemen, is in feite het ‘werk in uitvoering’ van de denkgeest met de intentie, misschien onbewust maar wel doelbewust, om onze aandacht en focus te verstrooien.

Als ik de metafoor van de zaklantaarn weer gebruik zoals genoemd in ‘Machteloosheid als teken van kracht‘ , dan kun je dit proces vergelijken met het in een donkere kamer wild om je heen zwaaien met een zaklantaarn. Het geeft een leuk lichteffect in de kamer maar je wordt er vreselijk onrustig van en je ziet in feite niks van wat er in de kamer is. Als je de zaklantaarn echter op één punt richt, zie je pas wat er is. En als je genoeg hebt gezien en besluit dat je wat anders wilt zien, richt je de zaklantaarn rustig op iets anders en laat je het licht daarop schijnen zodat je kunt zien wat daar is.

De zaklantaarn is niet een op zichzelf staand ding dat een geheel eigen leven leeft en er maar een potje op los schijnt. De hand en arm die de zaklantaarn bedienen, bepalen waar deze op is gericht en voor hoe lang.

Wij zijn het zelf die de zaklantaarn (onze aandacht en focus) bedienen, niks of niemand anders dan wijzelf doen het. Als er een rockband begint te spelen, bepaal je zelf of je er je aandacht en focus op richt of niet. Als je dat doet terwijl je met Tai Chi bezig bent, geef je je eigen macht in de vorm van aandacht en focus uit handen aan de rockband. In ons dagelijks taalgebruik zeggen we dan dat de rockband ons afleidt maar wat er feitelijk gebeurt, is dat we toestaan dat onze aandacht en focus verschuift van de Tai Chi oefeningen naar de rockband. Het verschuiven van aandacht en focus doen we zelf.

De menselijke denkgeest is wereldkampioen in het zoeken en bedenken van afleidingen. Is er geen rockband in de buurt, dan zorgt de denkgeest wel voor een gedachtenstoom van dingen die zijn gebeurd (en die toch niet meer veranderd kunnen worden)  of van dingen die gaan gebeuren (en waarvan niet eens zeker is of ze daadwerkelijk zullen  gebeuren).

Het is niet gemakkelijk dit ineens anders te doen maar als we ons zelf hebben aangeleerd om onze aandacht en focus te versnipperen, dan kunnen we het ook weer afleren. We kunnen leren om het anders te doen.

Het is daarom dat het dagelijks leven zo boordevol prikkels is: elke prikkel is een gelegenheid onze aandacht en focus te trainen zodat we weer meesterschap uitoefenen over onze eigen zaklantaarn. Alles wat we een afleiding noemen is een leermeester in vermomming.

Perfectie is niet mogelijk maar progressie is gegarandeerd.

Lees ook: Bewustzijn en focus.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 11 Comments

Tags: , , , ,

Vraag en antwoord: hoe kom ik van codependency af? (4)

Geplaatst op 26 april, 2010 

Dit artikel is een vervolg op de lezersvraag: ‘Hoe kom ik van codependency af?’ In het vierde deel  van deze lezersvraag: the serenity prayer.

The serenity prayer luidt als volgt:

God,Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.

In het Nederlands:

God, geef mij kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de  moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en de wijsheid om tussen deze twee dingen onderscheid te maken.

Één van de kernissues van codependency is proberen dingen te controleren waar je geen controle over hebt (andere mensen, het leven) in plaats van die dingen waar je wel controle over hebt (jezelf).  Proberen om andere mensen te controleren of zelfs proberen het leven te controleren, is gekmakend. Het is gekmakend omdat het betekent dat je het leven achterstevoren en binnenstebuiten leeft. Het is gekmakend omdat je je eigen macht weggeeft. Het is gekmakend omdat het je eigen leven onbeheersbaar maakt.

Onze disfunctionele cultuur juicht het aan om het leven achterstevoren en binnenstebuiten te leven en kent status toe aan mensen die macht en controle uitoefenen over anderen. Het is een verdraaide en vervormde perceptie van macht want ware macht gaat niet over andere mensen maar gaat uitsluitend over jezelf:

Wie anderen overwint is sterk; wie zichzelf overwint is machtig. (Lao-Tse)

The serenity prayer helpt, net als andere spirituele hulp zoals het 12 stappen programma, om stapje voor stapje je ware macht uit te oefenen. Begin bijvoorbeeld elke de dag met het uitspreken the serenity prayer.

Lees ook deel 1, 2 en 3 van ‘Hoe kom ik van codependency af?’

Bewaard onder Citaten, Codependency, spiritualiteit, Vraag en antwoord | 5 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina