Als je vertraagt zie je meer
Geplaatst op 10 juli, 2015
Als je motor rijdt zie je meer van de omgeving dan wanneer je in de auto zit. Je zit niet gevangen in een kooi maar zit open en bloot middenin het landschap waar je doorheen rijdt waardoor je zintuigen veel meer opvangen van wat daar te beleven is.
Op donderdag zou het zo heet worden dat ik geen zin had om op de motor te stappen en ook niet om me in de drukte van Aken te begeven. Wat dan? Dat stuk naar het Drielandenpunt kan ik wel dromen maar te voet legde ik deze weg nog nooit af. Wat als ik ’s morgens nou eens vanaf de camping naar dat Drielandenpunt wandel en daar op het terras ga ontbijten?
Als je gaat lopen neem je andere weggetjes en paadjes dan wanneer je met de auto of motor rijdt. Alleen daardoor al zie je ineens heel andere dingen dan wanneer je met de auto of motor naar dezelfde eindbestemming rijdt. Hoewel ik dat stuk naar het Drielandenpunt met de motor al vele tientalen keren heb gereden, ontdek ik er lopend een wandelpad naar boven. Dat wandelpad is wonderschoon en voert veel steiler dan de weg waarlangs ik al zo vaak was gereden naar het hoogste punt van Nederland. Door dit pad zit ik al binnen een uur bovenop de Vaalserberg aan de kersenvlaai en de koffie met een panorama uitzicht over de stad Aken.
Aken vanaf de Vaalserberg
Na nog meer koffie en ook een lunch vertrek ik weer naar beneden. Het wandelen bevalt me zo goed dat ik nog een stukje van de Mergelland route meepik. Bij het kasteel Vaalsbroek gaat die rechtsaf richting Holset maar ik ga daar rechtdoor weer omhoog de heuvel op naar het Vijlenerbos. Ook dit stuk ken ik, vanuit de andere richting en vanaf de motor, erg goed.
Maar lopend is echt alles anders en onderweg sta ik dan ook regelmatig stil om te genieten van het landschap dat ik meen al zo goed te kennen…. vanaf de motor ja maar niet lopend. Neem een iets ander weggetje of paadje omdat je te voet gaat in plaats met de motor of auto en je ziet zoveel meer. Te voet gaan betekent ook dat je veel langzamer gaat en dat je vertraagt en dat doet wat met je.
Onderweg moet ik denken aan mijn Tai Chi lerares. Tijdens de les wijst ze ons er vaak op om eens een andere plaats in de zaal in te nemen of om tijdens een vergadering op kantoor eens op een heel andere plek te gaan zitten. Kleine dingetjes veranderen en kijken wat het met je doet, kijken wat er gebeurt. Hier in Zuid-Limburg is dat amazing. Ga met aandacht naar je bewegingen door nog verder te vertragen, ook dat hoor ik haar in gedachten zeggen terwijl ik daar loop. Het is hier één grote Tai Chi oefening die ik aan het beoefenen ben en I love it.
Het eerstvolgende terras is dat van Lodge7 en het uitzicht is verrukkelijk. In de verte zie ik de top van de Vaalserberg waar ik vandaan ben gekomen.
De Vaalserberg gezien vanuit het Vijlenerbos
Het is niet uit te leggen maar elke keer als in in Zuid-Limburg ben voel ik hoe het me een beetje verandert als mens. Als ik op jacht ga naar die verandering gebeurt er niets maar als ik vertraag en geniet van al dat moois voel ik het gebeuren. En daarom, Vaals zo bedacht ik me, betekent Verliefd Als Alle Liefde Samen.
Bewaard onder Fotobloggen, Persoonlijk | 6 Comments
Tags: liefde, motorvakantie, Tai Chi, Vaals
Waarom mensen het mooiste werk laten liggen
Geplaatst op 1 maart, 2015
Het citaat komt uit het boek van Clive Hamilton: Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change.
Ik heb het boek uit en leef nog steeds. Mijn god wat een verhaal en wat kan ik ermee? Ik heb wel een draadje in het boek gevonden waar ik op kan voortborduren maar niet voordat ik eerst even de tijd neem het boek te laten afdalen.
Maar nu eerst dat citaat uit het boek van Clive Hamilton:
Reneé Lertzmann argues that inaction does not mean the absence of caring, but may be a strategy to defend ourselves from the anxiety and distress that follow from allowing ourselves to care too much. If I don;t care, I won’t feel bad.
Ik gebruik het citaat graag even in een andere context, die van om je eigen straat, buurt en wijk geven. Zoals ik dat sinds eind 2013 ervaar ligt het mooiste werk dat je kunt doen op je te wachten in je eigen straat, buurt en wijk. Velen zien het liggen, dat geloof ik echt, maar lopen er liever met een grote bocht omheen. Ik snap waarom dat is: uit emotionele zelfbescherming.
Het klopt dat als je in je eigen straat, buurt of wijk aan de slag gaat met om het even wat, je veel dieper geraakt wordt door wat je er tegen komt. Het is in dat opzicht net als met een hevige verliefdheid, ook dan zijn de emoties over het hele spectrum veel intenser.
Die emoties worden wel eens verkeerd verstaan, bijvoorbeeld als je je geraakt voelt door iets wat in je eigen straat, buurt of wijk mis ziet gaan en waar je helemaal niks aan kunt doen. Hoe je dan reageert wordt wel eens uitgelegd als negatief en dat is een grote misvatting van mensen die er grote moeite mee hebben de boosheid, verdriet of pijn van een ander uit te houden omdat ze die gevoelens bij zichzelf maar moeilijk accepteren. Het is hetzelfde mechanisme als wanneer de relatie van een goede vriend of vriendin stuk is gelopen reageren met pijnlijke blabla dat er meer nieuwe partners zijn dan lantaarnpalen.
In de zomer van 2014 deden we met een aantal actieve wijkbewoners mee aan een culturele manifestatie waarbij we onze activiteiten in de wijk mochten presenteren. We kregen een aantal agressieve reacties op het opruimen van zwerfafval. Diep van binnen weten die mensen dat ook wel, dat als je zwerfafval gaat opruimen je er als mens door verandert, je veel meer betrokken raakt en ook kwetsbaarder wordt. En wat is dan makkelijker dan roepen: De rotzooi van een ander opruimen? Ben je besodemieterd!
En zo blijft al dat mooie werk liggen, het blijft geduldig wachten tot we bereid zijn om te leren met al die gevoelens die dat werk oproept om te gaan. Het mooiste werk is nu eenmaal emotioneel werk.
Lees ook:
- Begin nooit een wijkblog
- Met die liefde moet je wel wat doen
- Wijkrouw
- Het nadeel van wijkeigenaarschap
Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening | 4 Comments
Tags: acceptatie, buurtbeheer, Clive Hamilton, gevoelens, liefde
Met die liefde moet je wel wat doen
Geplaatst op 23 januari, 2015
Afgelopen vrijdag mocht ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van Groen Links in Oosterhout een groen lintje plus oorkonde in ontvangst nemen. Niet omdat ik lid ben van Groen Links of ook maar enige politieke ambitie heb maar, zoals ik het zie, omdat Groen Links graag waardering wil uiten voor wat onze wijk Oosterheide afgelopen jaar in beweging heeft gebracht.
Diezelfde vrijdag, ’s morgens tijdens het hardlopen, bedacht ik een dankwoord. Hier een fragment daarvan:
Het tegenovergestelde van liefde is niet haat maar onverschilligheid. Wij mensen zijn onuitputtelijke en oneindige bronnen van liefde, niemand uitgezonderd. Maar met die liefde moet je wel wat doen….
Gelukkig kent ons dagelijks leven een overvloed aan uitnodigingen om iets met die liefde te doen. Als voorbeeld iets dat letterlijk en figuurlijk voor het oprapen ligt: zwerfafval. Behalve een probleem van ongekende proporties, zijn al die plastic flesjes en blikjes op straat ook een uitnodiging om iets te gaan doen.
Probeer het maar eens uit en ruim eens een maand lang elke dag één stukje zwerfafval op, één stukje, meer is niet nodig. En ontdek, ervaar en voel hoe het je verandert tot in het diepste van je wezen. Dat is de liefde die aan het werk is.
Je kunt aan dat proces nog een katalysator toedienen met behulp van een verhaal. Mijn verhaal is een wijk waar mensen samen eigenaarschap uitoefenen over hun eigen wijk en dat in die wijk overvloed stroomt naar waar gebrek, schaarste en behoefte is.
Maak je verhaal groot want andere mensen doen graag mee aan iets groots. Vertel je verhaal zo vaak je maar kunt, niet met de bedoeling anderen te overtuigen maar omdat je elke keer als je je verhaal vertelt, je er zelf een stukje meer in gaat geloven.
Maar let op: er kunnen bijwerkingen optreden. Zo is het mogelijk dat je je uiterste best doet zover mogelijk uit de buurt van de politiek te blijven en dat je ineens op een nieuwjaarsreceptie van Groen Links staat of (gebeurde ter plekke) een arm van een wethouder van de SP om je heen krijgt…
Op 31 januari gaan we weer zwerfafval opruimen. Als je zin hebt: doe met ons mee. En als het je na afloop niets heeft gedaan, zeg het me dan: Peter, je verhaal is bullshit. Als het je wel wat heeft gedaan, zeg het me dan ook want dat helpt mij weer om in mijn eigen verzinsels te geloven.
Dank jullie wel voor de uitnodiging, de erkenning en de aanmoediging…..
Voor wie er bij was: de tekst zoals ik die heb uitgesproken kan best iets anders zijn geweest. Ik heb deze namelijk nooit opgeschreven.
Lees ook: Oorkonde voor de wijk
Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments
Tags: afval, buurtbeheer, liefde, politiek, verhalen vertellen
Liefde en degelijkheid
Geplaatst op 11 augustus, 2014
Op het station spreken twee mannen me aan. In schat in Italianen. Willen met de trein naar Emmen. Vragen me hoe dat werkt. Blijkt dat ze uit Kazachstan komen. Degene die in aardig Engels het woord voert vertelt dat hij van het Nederlandse voetbal houdt en noemt als bewijs de namen van alle Nederlandse EK- en WK-helden vanaf 1974. Hij kent er meer dan ik maar ik hoef gelukkig niet naar Emmen: ik ga naar Keulen.
Reizend worden vragen soms vanzelf beantwoord. Zoals: wat is de zin van wat ik doe? Tijdens motorvakantie geniet ik volop van dingen die ik te danken heb aan het werk van anderen. Zonder dat werk geen camping, geen broodje gebakken ei ’s morgens bij die lekkere broodjeszaak en geen terrasjes om maar eens wat te noemen. Met wat ik doe draag ik hopelijk net zozeer bij aan het plezier van anderen. En vraag beantwoord. Voorlopig dan…..
Als je in Keulen uit de trein stapt moet je uitkijken dat je niet tegen de Dom aanloopt. Imposant, dat zeker. Binnen vind ik het onaangenaam luidruchtig. De Dom van Aken is dan wel een stuk kleiner maar wel veel intiemer.
Het voelt heerlijk hier te zijn. Aan alles kun je merken dat dit een flinke stad is. De drukte van de Dom ruil ik in voor koffie op een terrasje. Vertrouwen is een kop hete koffie naar je mond brengen en erop vertrouwen dat het oortje niet afbreekt. Het oortje blijft trouwens heel hoor.
Het leuke van een vreemde stad is er gewoon rondlopen, zonder plan. Via de Hohenzollernbrücke loop ik over de Rijn.
Ik denk aan Breda waar ze zo’n lullig bruggetje hebben waar verliefde mensen liefdesslotjes in hebben gehangen. Omdat dat lullig bruggetje gevaar liep te bezwijken onder het gewicht van die slotjes, moesten die slotjes worden verwijderd. Later mochten ze toch weer blijven hangen.
De Hohenzollernbrücke is een paar honderd meter lang en is vol behangen met liefdesslotjes. De brug geeft geen krimp. Duitse degelijkheid Breda….
Het is natuurlijk niet de degelijkheid van de brug die indruk maakt maar de duizenden liefdesverklaringen die eraan zijn bevestigd. Ach ja, de liefde…..
Na een wandeling door het oude stadscentrum van Keulen neem ik de trein terug naar Aken. Het is druk op het station, chaotisch zelfs. Ik heb genoten van Keulen en verlang nu naar de rust van Vaals. Een terugreis is nooit zo leuk als een heenreis en lijkt ook altijd langer te duren. Ik ben blij als ik weer in Vaals ben. Dit soort dagen leren me hoe ik allebei nodig heb: de drukte van Keulen en de rust van Vaals en dat ik het beste functioneer als ik drukte en rust afwissel.
In Vaals zoek ik een terrasje op om mijn dagboek bij te werken en voicemail te checken. Het wordt Allure en helaas de plek waar ik via een voicemail bericht te horen krijg dat het bijenveld is gemaaid. Veel ga ik daarover niet meer zeggen, lees bijvoorbeeld Wijkziek en wijkpijn. Alles kapot, zo voelt het op dat moment.
’s Avonds laat ontmoet ik Frank weer en het wordt lekker laat. Grote veranderingen, daar gaat het over. Hij ziet en ervaart ze al, ik verlang ernaar.
Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments
Tags: liefde, motorvakantie
We doen het voor de stad
Geplaatst op 10 maart, 2014
Vraagt een gemeenteraadslid aan Paul de Bruijn en Peter Groot van Coehoorn Centraal: Waarom doen jullie dit nou Allemaal?
Antwoord van Paul en Peter: We doen het voor de stad, daar zou jij het ook voor moeten doen.
Volgens Paul en Peter beginnen raadsleden ook vanuit liefde voor de stad maar komen ze in een systeem terecht en wordt alles anders.
Op 19 maart kiezen we nieuwe gemeenteraadsleden. Het doet er niet toe of dit kleine groepje de liefde voor de stad wel of niet verliest, ook al hebben ze nog zoveel macht en invloed. Zolang wij, de meerderheid, de burgers, de vrijwilligers, de idealisten, de dromers of hoe je ons ook wilt noemen, die liefde maar behouden.
Lees ook: De blije burgers van Coehoorn Centraal
Bewaard onder Mening | Reageer
Tags: Coehoorn Centraal, gemeenteraad, liefde, politiek, verkiezingen
Ergens in geloven
Geplaatst op 6 maart, 2014
Geloven in iets dat niet is te beredeneren. Daarom heet het ook geloven. Geloven dat iets mogelijk is omdat je het kunt dromen. Geloven omdat dat nou eenmaal is wat je doet. Geloven om iets na te laten, al is het maar één dingetje, voor wie zoveel liefhebt.
Ja maar de feiten….
F*ck de feiten
Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments
Tags: dromen, feiten, geloof, liefde
Mensen kijken
Geplaatst op 20 september, 2013
Ik stond dus op Breda Barst naar al die mensen te kijken. Dat is soms wat overweldigend zoveel prikkels tegelijk ervaren.
Een moment dacht ik: al die mensen hebben het oneindige vermogen tot liefhebben. Wil niet zeggen dat ze het allemaal ten volle benutten maar ze hebben het vermogen ertoe wel.
Als je dat even tot je laat doordringen verandert alles. Is iedereen je beste vriend en is vrede op aarde een feit.
Heb een goed weekend.
Lees over Breda Barst ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2
Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments
Tags: Breda Barst, liefde, vrede
De liefde bedrijven: met overtuiging en luidruchtig
Geplaatst op 21 maart, 2013
‘The problem on the planet is not that more people hate than love (….) So why is it that hatred has such effect on this planet? Well, from a spiritual perspective, let us remember the line in A Course in Miracles: ‘Miracles are born of conviction’.
Conviction is a force multiplier. The problem is not that there are more people who hate than who love. The problem is that those who hate on this planet hate with conviction. And those of us who love need to get some of that. Right now, right now. The problem in this country and the problem on this planet is not that those who hate speeak so loud. The problem even bigger than that is that those who love speak too softly.’
Bewaard onder Citaten | 5 Comments
Tags: liefde, Marianne Williamson
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.