Wie goed doet, goed ontmoet

Geplaatst op 17 februari, 2012 

Wie goed doet, goed ontmoet. Zo luid het gezegde en gezegden hebben de reputatie waar te zijn. Het is waar dat achter de wolken de zon schijnt en het is waar dat na regen zonneschijn komt.

Ik zou het niet erg vinden als uit nieuw wetenschappelijk onderzoek zou blijken dat de zon niet schijnt achter de wolken en dat er na regen geen zonneschijn komt. Van alle gezegden mag wat mij betreft het tegendeel bewezen worden behalve….. wie goed doet, goed ontmoet.

Het doet pijn als iemand die een goed leven heeft geleefd ineens met een bak ellende wordt geconfronteerd. Het doet pijn omdat we, ik in ieder geval, diep van binnen graag willen geloven dat het waar is, dat wie goed doet, goed ontmoet.  Maar het is niet waar. Ik herhaal: het is niet waar.

Wil je nu graag iets lezen waar je hart drie keer van in de rondte draait? Lees dan SOMETHING TO THINK ABOUT …. If You’re Brave van Melody Beattie.

Goed weekend.

Bewaard onder Mening | 5 Comments

Tags: , ,

Kwetsbaarheid is ook…

Geplaatst op 26 januari, 2012 

Kwetsbaarheid betekent voor mij (aan)raken en (aan)geraakt kunnen worden. Bij kwetsbaarheid denk ik dan in eerste instantie aan de confrontatie met gevoelens, behoeften, gedachten, gedrag, eigenschappen en herinneringen waar een flinke laag schaamte en pijn op ligt. Alsof een oude wond waar niemand van mag weten ineens open scheurt en begint te bloeden.

Maar kwetsbaarheid betekent voor mij ook geraakt kunnen worden door muziek, een boek, een film, een vogeltje dat ’s morgens vroeg zingt, een kind dat lacht, een bejaard echtpaar dat arm in arm over straat loopt, het geluid en de geur van ze zee, de eerste warme zonnestralen in de lente, na een mooi ritje op de motor weer veilig thuis komen, het eerste kopje koffie ’s morgens, de smaak van bami met satésaus, de sterrenhemel, het vuur in de vuurkorf, een verfrissend briesje na een warme dag, een vriendschap, mijn geliefden en door de oneindigheid van deze lijst.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Mooi kwetsbaar zijn

Geplaatst op 23 januari, 2012 

Vorige week hebben Lia van den Berg, Janine Göbel en ik, het sociaal netwerk ‘Mooi kwetsbaar zijn’ opgericht:

‘Mooi kwetsbaar zijn’ is bedoeld voor moedige mensen: mensen die hun verhalen over kwetsbaarheid en ervaringen met kwetsbaarheid willen delen met anderen. Mensen die ondervonden hebben dat het leven niet altijd ‘maakbaar’ is, dat het tegen kan zitten en ze er soms flink van balen. Deze site is ook bedoeld om elkaar te bemoedigen, ervaringen en tips uit te wisselen omdat je uit ervaring weet wat de ander doormaakt.’

De aanloop ernaar toe begon eigenlijk in september vorig jaar. Via Twitter zocht Lia van den Berg naar mensen die graag een soort ‘Over de streep‘ wilden organiseren maar dan voor volwassenen. Meteen ontstond er een groep van zeven enthousiaste mensen, zes ervan actief op het gebied van coaching en eentje die zich zwerver door het alledaagse noemt 🙂

Van deze groep zijn uiteindelijk alleen Lia, Janine en ik overgebleven. Ook het oorspronkelijke idee, over de streep voor volwassenen, is onderweg gesneuveld. Uit de rokende puinhopen van wat we in eerste instantie voor ogen hadden, was daar ineens het idee om ‘Mooi kwetsbaar zijn’ op te richten. En dan is NING wel een heel mooi gereedschap om meteen aan de slag te gaan.

Heb je zin om mee te doen (gratis)? Je vindt ‘Mooi kwetsbaar zijn’ hier: http://mooikwetsbaarzijn.ning.com/

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Daarom heet het kwetsbaarheid

Geplaatst op 20 januari, 2012 

Stel: je wilt iets delen waar voor jou een emotionele lading op ligt, iets met veel schaamte en pijn erop. Bedenk zelf even iets…..

En dan schraap je alle moed bij elkaar om datgene dat jaren in een donkere hoek van je onderbewustzijn moest leven in de openbaarheid te brengen. Je trotseert de schaamte en de pijn, negeert alle wat-zullen-de-mensen-wel-niet-van-je-denken-gedachten en vertelt je verhaal.

Het is eruit, het is klaar. Oef, dat lucht op.

Je kijkt je gesprekspartner aan en die zegt dan zoiets als: ‘Oh, daar ben ik jaren geleden al mee gestopt‘ of ‘Oh, dat heb ik al heel lang geleden overboord gegooid‘ of ‘Oh, dat heb ik al lang en breed losgelaten‘.

Voel je het?

Daarom heet kwetsbaarheid kwetsbaarheid.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags:

Misvattingen over volwassenheid

Geplaatst op 19 december, 2011 

Deze week las via Brene Brown de volgende quote van Madeleine L’Engle :

‘When we were children, we used to think that when we were grown-up we would no longer be vulnerable. But to grow up is to accept vulnerability. To be alive is to be vulnerable.’

Ik had als kind ook een aantal misvattingen over volwassen zijn.

Ik dacht dat volwassen zijn betekende nooit problemen hebben en dat als een volwassene wel problemen had, ze de ‘schuld’ van iemand anders waren.

Ik dacht dat volwassen zijn betekent dat je klaar bent met leren en jezelf ontwikkelen, dat je er dan ‘bent’.

Ik dacht dat volwassen zijn vreselijk saai was en dat je als volwassene alleen maar werkt of zorgt.

Ik dacht dat volwassenen zijn betekent dat je andere mensen kunt zeggen wat ze moeten doen terwijl je zelf ook niet doet wat je anderen zegt te doen.

Wat zat ik er gelukkig ver naast.

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Angst om in jezelf te laten kijken

Geplaatst op 17 oktober, 2011 

Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent.

Blogs waarin de blogger zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn/haar menselijkheid deelt, zijn blogs die ik het liefste lees en die me het meest raken en beroeren. Het zijn blogs waar ik me in kan herkennen, kan spiegelen. Blogs waar ik lezend een stukje van mezelf heel door dat ene schaduwkantje dat die ander ook heeft, te herkennen, erkennen en accepteren.

Er zijn heel wat redenen te bedenken om jezelf in je blogs juist niet kwetsbaar op te stellen, om jezelf niet te laten zien of om alleen een heel beperkt stukje van jezelf te laten zien en dat uit te vergroten. Personal branding heet dat dan.

Wat voor mij soms doorklinkt in discussies hierover, is de angst om te worden afgewezen als anderen lezen wie we werkelijk zijn. Het Engelse woord voor intimiteit, intimacy, kun je lezen als INTO-ME-SEE. Angst voor intimiteit is de angst om in jezelf te laten kijken.

Soms wordt deze angst begrijpelijk, logisch en rationeel verpakt in zakelijke argumenten. Ik kan me die argumenten soms voorstellen en tegelijkertijd mis ik in de zakelijke wereld het persoonlijke, het menselijke, het kwetsbare.

Als we in een wereld zouden leven waar iedereen bewust en integer genoeg is, een wereld waar we kunnen zijn en laten zien wie we zijn, zonder te worden afgewezen of ‘gestraft’, zouden blogs dan nog steeds zakelijk en onpersoonlijk zijn?

Lees ook:

Bewaard onder Bloggen, Mening | 6 Comments

Tags: , , , , , , ,

Dit is misschien mijn laatste blogpost

Geplaatst op 25 juli, 2011 

Zaterdag liep ik door het overdekte winkelcentrum. Het was maanden geleden dat ik daar was wat mijn wandeling langs mensen, etalages en wanhopig aandoende uitverkoop borden een beetje vervreemd deed aanvoelen.

Misschien kwam mijn gevoel van vervreemding door wat er een dag eerder in Noorwegen gebeurde. De confrontatie met dat mijn dierbaren of ik van het ene op het andere moment ineens dood kunnen zijn. De confrontatie met dat veiligheid een illusie is waar we veel geld en aandacht aan besteden. De confrontatie met als we in die illusie van veiligheid geschokt worden, we al snel overgaan tot analyses, oordelen, beschuldigingen en complottheorieën. De confrontatie met als zich ergens een drama voltrekt, we vooral in actie moeten komen, iets moeten doen, een mening vormen, afschuw uitspreken of oproepen om positieve gedachten te sturen. In dat winkelcentrum was Noorwegen ineens akelig dichtbij. Stel dat ik mijn dierbaren nooit meer zou zien……

Voor mij gaat Noorwegen over kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid van dat er misschien geen morgen is. De kwetsbaarheid van dat dit misschien de laatste blogpost is die ik ooit schrijf. De kwetsbaarheid van dat ik mijn dierbaren misschien voor de laatste keer heb gezien. De kwetsbaarheid die zo onlosmakelijk verbonden is met onze menselijkheid en die soms maar moeilijk is uit te houden. Het raakt in angst en pijn en daar plakken we graag een dikke pleister overheen bestaande uit analyses, oordelen en beschuldigingen.

Voor de zekerheid misschien toch maar wat positieve gedachten naar Noorwegen sturen, misschien wordt me dan toch een morgen gegund, een volgende blogpost en een volgend samen zijn met mijn dierbaren.

Lees ook: Japangevoel en vervang ‘Japan’ door ‘Noorwegen’ en de boodschap is dezelfde.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Onze cultuur maakt ons onzichtbaar

Geplaatst op 6 juni, 2011 

Fantaseerde je als kind ook wel eens over hoe het zou zijn om onzichtbaar te zijn?

In haar boek ‘I thought it was just me (but it isn’t)’ vertelt Brene Brown over een workshop waarin zij de deelneemsters een oefening laat doen. De vrouwen mogen hun favoriete tijdschriften meenemen en krijgen als opdracht om knippend en plakkend een collage te maken van hoe ze er graag uit zouden willen zien, een collage van hun ideale uiterlijk zoals kleding, sieraden, haar, make-up, armen, benen, voeten en schoenen.

Letterlijk ontleden ze de vrouwen uit de tijdschriften om hun eigen ideaalbeeld samen te stellen: van haar de neus, van die ander de ogen en van weer een ander de haren maar dan liefst in een andere kleur, graag de benen van deze vrouw maar niet haar armen want die zijn te dun. Na een uur heeft iedereen een complete collage waarvan de meeste zeer gedetailleerd zijn.

Daarna krijgen ze als opdracht om een nieuwe collage te maken en in de tijdschriften op zoek te gaan naar plaatjes die zoveel mogelijk overeenkomen met hoe ze er op dat moment zelf uitzien qua omvang, lichaamsvorm (armen, benen, billen), de kleding die ze die dag dragen en hun haar en dergelijke.

Na ongeveer een kwartier stoppen de deelneemsters gefrustreerd met zoeken. Op hun collages staan hier en daar een paar schoenen of een gelijkende haarstijl maar dat is dan ook alles.

Brene: ‘Waar zijn jullie? Jullie houden van deze tijdschriften en betalen ervoor maar waar zijn jullie?’

De deelneemsters, maar ook jij en ik, staan niet in die tijdschriften omdat we er in die cultuur niet toe doen. Hoe verder we afwijken van het ideaalbeeld, hoe minder we ertoe doen. We leven in een cultuur die perfectie verheerlijkt en die de imperfectie onzichtbaar maakt.

Brene: ‘hoe voelt het voor je om onzichtbaar te zijn?’

De meeste deelneemsters reageren met zelfverwijt: ik ben onzichtbaar omdat ik niet goed genoeg ben of omdat ik er niet toe doe.

Onzichtbaarheid gaat over het verbreken van de verbinding en machteloosheid. Als we onszelf niet weerspiegeld zien in onze cultuur, voelen we ons gereduceerd tot iets dat zo klein en onbelangrijk is dat we gemakkelijk weggegumd worden uit de wereld van belangrijke dingen. Het proces te worden gereduceerd en ook het uiteindelijke product van dat proces, onzichtbaarheid, veroorzaken ongelooflijke schaamte.

Terug naar de vraag of je als kind ook wel eens fantaseerde over hoe het zou zijn om onzichtbaar te zijn? Het is je gelukt.

Lees ook:  boekwaarschuwing

Bewaard onder Boeken | 9 Comments

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →