De kracht van kwetsbaarheid

Geplaatst op 24 december, 2010 

‘Menselijkheid’ is al een tijdje een thema waar ik me mee bezig hou en over blog. Ik zat laatst op een kladje wat woorden en zinnetjes op te schrijven die voor mij de essentie van menselijkheid weergeven. ‘De essentie van de menselijke ervaring is ons herinneren dat we geliefd worden en dat we liefdevol zijn‘  schreef ik onder andere en ook het woord ‘kwetsbaarheid‘.

Gisteravond zag ik in mijn RSS reader ineens de TED-talk van Brene Brown: The power of vulnerability. Ik wilde deze feed bijna ongelezen markeren als gelezen toen mijn oog viel op het woord vulnerability. Kijken en luisteren dus naar Brene Brown. De eerste minuten had ik het idee mijn tijd te verspillen maar daarna….. Brene Brown geeft hier één van de meest inspirerende en ontroerende TED-talks die ik ken.

Wat zij vertelt is werkelijk de essentie van menselijkheid:  de kracht van kwetsbaarheid. Haar woorden ‘the courage to be imperfect‘ echoën nog na.

Meer van Brene Brown:

Lees ook: In je kracht staan

Bewaard onder Inspiratie | 5 Comments

Tags: , , ,

Een emotionele wond als bron van kracht

Geplaatst op 6 december, 2010 

Een emotionele wond is meer dan alleen maar het epicentrum van een heleboel pijn.

In haar blogpost ‘Persistence pays off’ geeft Melody Beattie als voorbeeld obsessie:

Know yourself.  Know Life. Then be true to yourself. Take some of that obsession.  Turn it into persistence and passion.  Then go after what you want. The defect becomes power.’

Obsessie klinkt niet echt gezond maar het is een heel klein stapje van obsessie naar ergens in volharden. En volharding kan weer bijzonder nuttig zijn als je bijvoorbeeld een droom wilt realiseren.

Je kent vast wel het gezegde ‘Schelden doet geen zeer’. Ik weet niet wie dit bedacht heeft, ik vermoed dat het iemand is geweest die zelf graag anderen uitschold en daar een excuus voor nodig had.

Het is met schelden net als met de Chinese watermarteling waarbij het slachtoffer vastgebonden op tafel lag en waterdruppels op zijn/haar voorhoofd kreeg. Wat is nou een druppel water? Op zich niks bijzonders maar als die druppels maar lang genoeg blijven vallen wordt het een gekmakende marteling.

Schelden gaat na verloop van tijd wel pijn doen. Oordelen horen ook.

Ik kan een oordeel horen en op rationeel niveau weten dat het niets over mij zegt maar alles over degene die het oordeel uitspreekt. En toch kan ik op emotioneel niveau voelen dat er iets gebeurt. Ik kan de pijn voelen van het aanhoren van oordeel na oordeel na oordeel na oordeel.

Wat zich op emotioneel niveau laat voelen, helpt mij om oordelen al vanaf grote afstand te herkennen. Ik heb er een radar voor ontwikkeld. Oordelen herkennen is bijzonder waardevol bij het communiceren omdat oordelen iets zeggen over de behoeften die spelen bij mezelf  en een ander.

‘For many of our defects, all we’ve done is cross a line.  Take a few steps backwards, or redirect the energy and it becomes an asset.’ Melody Beattie

Lees ook:

 

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

De letterlijke kracht van focus

Geplaatst op 24 mei, 2010 

Vorige week dinsdag hadden we Tai Chi les. De tweede les uit een serie van tien om kennis te maken met het onderdeel ‘Pushing hands’. Na de warming up deden we ‘omarm de boom’, een oefening waarbij je een denkbeeldige boom omarmt en die helpt om stevig te gronden.

Daarna deden we ‘omarm de boom’ in tweetallen: nummer één deed ‘omarm de boom’ en nummer twee duwde stevig tegen de arm en schouder van nummer één om te proberen hem/haar van zijn/haar plek te krijgen.

Na wat oefenen lukte het iedereen steeds beter om stevig te blijven staan. Het bovenlichaam beweegt dan wel en de armen ook, net zoals de takken van een boom in de wind, maar de onderste helft van het lichaam blijft stevig op de plaats staan zoals de stam van een boom.

Op een gegeven moment voelde ik hoe de kracht waarmee tegen me aan werd geduwd verder werd opgevoerd. Even, heel even maar, verplaatste ik mijn aandacht van mijn centrum, naar mijn voeten om te checken of ik nog wel stevig contact maakte met de grond. En in de fractie van en seconde dat in met mijn aandacht naar mijn voeten ging, werd ik omgeduwd. Ik was met mijn aandacht weg uit mijn centrum en dat was genoeg om mezelf uit balans te halen. De boom viel om.

Over focussen en de kracht ervan kun je nadenken, praten, bloggen en je kunt het oefenen maar er gaat niets boven het fysiek ervaren van de kracht van focussen om definitief af te rekenen met het laatste restje scepsis.

Door te focussen zet je jezelf in je kracht en haal je jezelf er ook weer uit. Je doet het allemaal zelf en het heeft niets te maken met wie of wat er al dan niet letterlijk tegen je aanduwt.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Machteloosheid als teken van kracht

Geplaatst op 11 mei, 2010 

Toen ik de video’s had gezien van Michael Roads en Mark Robert Waldman uit het artikel ‘Bewustzijn en focus‘ , dacht ik als eerste terug aan het gevoel van machteloosheid waar ik wel eens mee overhoop lig.

Het gevoel van machteloosheid ervaar ik namelijk als één van de moeilijkst te accepteren gevoelens. Maar is het wel een gevoel en niet een state of mind die een illusie van slachtofferschap creëert? Als het een gevoel is kan ik het ergens in mijn lijf voelen.  Volgende keer toch eens opletten wat ik precies voel en waar.

Maar goed, even inhaken op de woorden van Michael Roads en Mark Robert Waldman. Als ik hun boodschap vertaal naar machteloosheid, dan is er een krachtige focus op machteloosheid voor nodig om er een flinke portie van te ervaren. Met andere woorden: machteloosheid is een teken van kracht, kracht die door focus is gericht op machteloosheid. Machteloos is ineens helemaal niet meer zo machteloos.

Stel je een lichtbundel voor, bijvoorbeeld van een zaklantaarn. De lichtbundel is de kracht en de zaklantaarn de krachtbron. Door de zaklantaarn te richten, kun je de lichtbundel laten schijnen waar je maar wilt. Het richten van de zaklantaarn is focussen: je ziet wat je wilt zien. Waar je de lichtbundel ook op richt, de lichtbundel is en blijft kracht. Zelfs als dat wat je door de lichtbundel te zien krijgt misschien niet zo fraai is. Machteloosheid bijvoorbeeld.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 7 Comments

Tags: , , ,

Vraag en antwoord: hoe kom ik van codependency af? (2)

Geplaatst op 18 maart, 2010 

Dit artikel is een vervolg op de lezersvraag: ‘Hoe kom ik af van Codependency’.

In deel 1 noemde ik het 12 stappen programma. In dit deel wil ik als suggestie geven:  ‘Spiegelogie’. Ook nu weer geldt: kies en voel steeds zelf wat voor jou werkt.

Spiegelogie

In Nederland is verhalenverteller Willem de Ridder de grondlegger van spiegelogie en de vele fanclubs die overal in het land bestaan. Hier een interview met Willem waarin hij vertelt over spiegelogie:

 

Het 12 stappen programma, de aangepaste versie ervan voor codependency, is een programma dat specifiek en direct is afgestemd op heling van codependency. Voor Spiegelogie geldt dit niet. Desondanks kan spiegelogie en in het bijzonder het regelmatig bijwonen van de spiegelogie fanclubs helpen bij de heling van codependency. Het draagt zonder meer bij aan het leren voelen en accepteren van je gevoelens en het  stapje voor stapje herkennen en erkennen van je eigen kracht.

Een spiegelogie fanclub is een bijeenkomst waarbij de deelnemers een vast programma volgen. Tijdens de bijeenkomst steunt iedereen jou in je kracht en bij het voelen van je gevoelens. Jij bent er als het ware de ster en de anderen zijn jouw fans die jou steunen. Andersom ben jij ook weer fan van de andere deelnemers. Iedereen is er ster en fan tegelijk.

Het fanclub programma bestaat uit een aantal vaste onderdelen zoals:

De complete handleiding van het spiegelogie fanclubspel vind je hier: fanclubboekje

Bewaard onder Codependency, Vraag en antwoord | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Vraag en antwoord: wat is in je kracht staan?

Geplaatst op 29 januari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ de lezersvraag:

Wat is in je kracht staan?

Ik stel mezelf deze vraag ook regelmatig en merk dat ik er in de loop der jaren verschillende invullingen aan heb gegeven. Lang geleden (je weet wel: once upon a time…) had ik het idee dat ik in mijn kracht stond als ik over andere mensen oordeelde. Als ik maar genoeg oordelen over iemand kon bedenken (en dat lukte me) dat die ander ‘minder’ was dan mij, dan haalde ik daaruit de beleving van kracht. Maar dat was geen werkelijke kracht maar een schijnbeweging van het ego.

Gelukkig kijk ik er nu anders tegenaan. Kracht is voor mij de ruimte die ligt tussen een stimulus (iets dat gebeurt) en mijn respons. Is die ruimte er niet, en volgt mijn respons onmiddellijk op een gebeurtenis, dan reageer ik vanuit een automatische piloot en heb ik weinig bewust zeggenschap over wat ik doe. Ik ben dan een soort van tennisbal die de richting van de klap van het tennisracket volgt. Ik heb het hier niet een reflex reactie zoals wanneer iemand zonder te kijken de straat wil over steken en ik zie dat er een auto komt aanrijden met hoge snelheid.

Is die ruimte er wel en kan ik bewust mijn reactie kiezen, dan ben ik vrij te reageren zoals ik wil. In mijn kracht staan is voor mij de ruimte hebben en ervaren om bewust en in vrijheid (misschien dubbelop) mijn reactie te bepalen.

Als er iets gebeurt dat je raakt, dan wil het wel eens helpen een paar keer diep adem te halen of spreekwoordelijk tot tien te tellen om in die ruimte te komen. Voelen wat je voelt en nagaan waar je behoefte aan hebt, helpt om in actie te komen.

Bewaard onder Vraag en antwoord | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Waarom problemen lekker zijn

Geplaatst op 8 januari, 2010 

Problemen zijn lekker, geef het maar toe. Waarom heb je er anders zoveel?

Ik heb massa’s problemen. Kreeg ik voor elk probleem een Euro, dan was ik nu miljonair. Maar zou ik al mijn problemen wel willen verkopen voor een Euro per stuk? Ik ben daar niet zo zeker van want mijn problemen zijn me bijzonder dierbaar.

Stel je voor dat er in de kleedkamer van Feyenoord spelers zijn die voor en na de trainingen de hele tijd over Ajax praten, over dat Ajax betere spelers heeft, meer scorend vermogen en een beter positiespel. Hoe lang denk je dat het duurt voordat Mario Been die spelers het Feyenoord stadion uittrapt?

En bizar voorbeeld nietwaar? Spelers van Feyenoord praten niet de hele tijd over hoe goed Ajax is. En toch gebeurt het: niet in het Feyenoord stadion maar wel in bedrijven, bedrijven waar wat de concurrent wel en niet doet het sfeerbeeld bepaalt.

Ik had laatst een ervaring met zo’n bedrijf en vroeg me af wat maakt dat mensen problemen creëren en de problemen die ze hebben groter maken dan ze al zijn. Waarom doen mensen dat toch?

Waarom richten mensen zich op wat Stephen Covey noemt de cirkel van betrokkenheid  en niet op de cirkel van invloed? Waarom richten mensen zich op wat ze niet kunnen veranderen (anderen) in plaats van wat ze wel kunnen veranderen (zichzelf)?

Als ik zo zit te reflecteren op wat anderen doen, gaat het uiteindelijk vaak over mezelf. Ik erger me als ik merk dat mensen zichzelf regelrecht de machteloosheid in manoeuvreren door zich te richten op de cirkel van betrokkenheid en op die dingen zie ze niet kunnen veranderen.

Ik erger me daaraan omdat ik het zelf ook doe. Bij wat ik doe, bedenk ik steeds hoe iemand anders daar beter in is. Hou ik me met Geweldloze Communicatie bezig, dan heb ik Marshall Rosenberg op mijn netvlies. Hou ik me met progressiegericht werken bezig, dan is het Coert Visser. Schrijf ik, dan is het ineens Paulo Coelho waar ik me mee vergelijk. En als ik gitaar speel is het bijvoorbeeld Jerry Cantrell die ik als maatlat gebruik. Waarom doe ik dat?

Ik kan maar één reden bedenken en dat is dat Marianne Williamson gelijk heeft:

‘Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.’

Het is die angst die maakt dat we, corrigeer: dat ik, me focus op de cirkel van betrokkenheid in plaats van de cirkel van invloed en dat ik probeer die dingen te veranderen die ik niet kan veranderen.

Het is allemaal de ‘schuld’ van het gelijk van Marianne Williamson 🙂

En daarom zijn problemen zo lekker, omdat ze ons, corrigeer: omdat ze mij, weghouden van die kracht. Liever een massa problemen dan de angst voor die kracht.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

De reis en het doel

Geplaatst op 9 september, 2009 

‘There was a Zen master, he was watching somebody in a competition, archery, and the man was trying very hard to win this competition but he just could not make is. And then somebody asked the Zen master: “What is he doing wrong?”. And the Zen master said: “his need to win drains him of power”.’ Aldus Eckhart Tolle.

In spirituele kringen wordt wel gezegd dat het om de reis gaat en niet om het doel. Een overdreven focus op het doel maakt machteloos zoals het verhaaltje van Eckhart Tolle duidelijk maakt.

In het VPRO programma ‘Holland Sport’ sprak Wilfried de Jong gisteravond met de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer. Ilja vertelt over zijn fietstocht van Leiden naar Rome, een tocht van 26oo kilometer, ongetraind en op een oude racefiets. Hij vertelt dat hij elke dag van zijn tocht begon met het idee een stukje naar het zuiden te fietsen.  Niet Rome beheerste zijn tocht maar gewoon elke dag een stukje verder naar het zuiden fietsen. Later schreef hij over zijn tocht in het boek ‘De filosofie van de heuvel – Op de fiets naar Rome’.

Toen ik Ilja over zijn tocht hoorde vertellen moest ik denken aan het verhaaltje van Eckhart Tolle en dat het inderdaad om de reis gaat en niet om het doel. En tegelijkertijd vond ik dat het doel een beter lot verdient. Want is het niet het doel dat de reis in beweging brengt? Is het niet het doel dat maakt dat je aan een nieuwe reis gaat beginnen, iets nieuws ondernemen of iets nieuws leren? En daarna heeft het doel zijn belangrijke functie gehad, namelijk het starten van de reis en het avontuur. Daarna neemt de reis het over. Zonder doel geen reis.


Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening, spiritualiteit | Reageer

Tags: , ,

← Vorige paginaVolgende pagina →