Je spoken onder ogen zien

Geplaatst op 17 augustus, 2012 

Nog een mooi ‘nakomertje’ van de blogpost van gisteren over Rick Belden:

Meer video’s van Rick vind je hier: http://www.youtube.com/user/rickbeldenpoet

Lees ook: Eerlijkheid is het nieuwe goud

Bewaard onder Inspiratie | Reageer

Tags: , ,

Weer verliefd op een oude liefde

Geplaatst op 8 augustus, 2012 

Over de vierde, vijfde en zesde dag van mijn motorvakantie kan ik kort zijn: ik ben in Aken geweest en Aken was in mij. Als je verliefd bent wil je elkaar graag zien en dat had ik dus met Aken. Vanwege de warmte maakte ik ’s morgens een paar mooie motortochtjes door Zuid Limburg en door de Duitse Eifel. ’s Middags pakte ik dan de bus naar Aken.

Aken herinnert me eraan om één dag tegelijk te leven, de dag van vandaag, en om gisteren achter me te laten en morgen voor me. Wat brengt dat een rust. Ik hoef even niks meer met plannen en ambities waar ik nu toch niks mee kan en met de teleurstellingen over dingen die zo anders zijn gelopen dan gehoopt hoef ik nu ook niks.

Ik denk aan mijn schooltijd en dat ik daar wel eens over klaag er alleen maar zinloze dingen te hebben geleerd. Maar ik ben blij dat ik me hier met mijn middelbare school Duits verstaanbaar kan maken en dat ik anderen kan verstaan en teksten kan lezen. Ik hoef niet de lompe toerist te zijn die in een kapel waar duidelijk staat aangegeven dat het voor gebed en stilte is en niet voor bezichtiging, luidruchtig om zich heen fotografeert omdat hij geen Duits kan lezen.

Uren loop ik door de stad, door het centrum dat gedomineerd wordt door de toeristen, door het winkelgebied dat net zo goed de Kalverstraat kan zijn door en het gebied daarbuiten waar kleine vage pakjes en geld snel van eigenaar wisselen en waar grote flessen bier worden gedronken.

Bij de Dom staat een straatmuzikant te spelen. Ik ga er even voor zitten en hoor hoe hij ‘Like a Hurricane’ speelt van Neil Young, ‘Message in a Bottle’ van the Police en ‘Imagine’ van John Lennon. Zijn gitaarspel is niet bijzonder en zijn zang ook niet maar hij valt op: hij zingt en speelt vanuit zijn hart. Hem geef je met plezier, een bedelaar vanuit schuld.

Een moment stel ik me voor hoe het op die mooie pleinen bij de Dom en het stadhuis was tijdens de tweede wereldoorlog. Doodeng. Ik druk de beelden snel weg.

Op het terras kennen ze me al. Ik drink er een Pott Kaffee, soms twee. Ik lees en schrijf er en kijk veel om me heen.  Het is op dit terras dat ik de titel voor deze blogpost bedenk: weer verliefd op een oude liefde. Dat zal vast veel lezers trekken 🙂 Maar het is waar: met oude liefde bedoel ik het leven. Motorvakantie is voor mij weer verliefd worden op het leven, er weer vertrouwen in hebben en ervan genieten. Steeds één dag tegelijk.

In mijn Twitter bio staat dat ik bloggend door het alledaagse zwerf om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken. Ruzie heb ik gemaakt, nu is het weer tijd voor vriendschap.

Ik lees er veel in het boek dat ik van Henny Bos heb gekregen over het helen van trauma en begin te begrijpen waarom dankbaarheid soms niet werkt, waarom het soms zelfs ongepast is. Dankbaar zijn voor bijvoorbeeld het trauma van je kindertijd is verraad tegen je innerlijke kind, het nog een trap na geven. Passender is dan dankbaar zijn voor alle gereedschappen die je hebt te helen.

Als het tijd is om afscheid te nemen van Aken, doe ik nog een laatste rondje en nog één en nog één. Ik kan hier niet weg. Als het de laatste dag van de vakantie regent ga ik weer naar Aken, is het droog dan zoek ik een blogvriend op in Kerkrade. De droefheid van afscheid nemen laat zich voelen. Hoe zal het verder gaan met alles wat ik hier heb gevoeld en ervaren, hoe gaat het verder met alle nieuwe inzichten? De antwoorden liggen in mij en ik ben klaar voor ze te leren kennen. Aken heeft me er klaar voor gemaakt, steeds één dag tegelijk. Zo werkt Aken. Zo werkt de liefde.

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , , , , , ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Geplaatst op 11 maart, 2011 

Tijdens mijn ontdekkingstocht op het gebied van codependency, kom ik regelmatig de term parentificatie tegen. Zeer kort samengevat betekent parentificatie dat een kind de rol van een ouder overneemt. Een voor het kind zeer schadelijk proces omdat het kind geen kind kan zijn.

Nou zat ik laatst naar een versie van het sprookje van klein duimpje te luisteren.

Na het avontuur met de reus keren klein duimpje en zijn broertjes in de zevenmijlslaarzen terug naar hun vader en moeder. Klein duimpje gebruikt de zevenmijlslaarzen om zijn vader te helpen zodat er genoeg geld binnenkomt om het gezin te onderhouden. Nou moet je weten dat het sprookje begint met vader die niet genoeg geld kan verdienen en daarom klein duimpje en zijn broertjes in het bos dumpt.

Dit zou je gerust parentificatie kunnen noemen. Een ouder, in dit geval de vader, die in gebreke blijft bij zijn zorg voor het gezin. Een kind, klein duimpje, die deze verantwoordelijkheid overneemt. En een moeder die het laat gebeuren in plaats van dat zij tegen klein duimpje zegt: ‘Jij bent nog een kind, ga maar lekker spelen. Geld verdienen is de taak van je vader. ‘

In de codependency literatuur wordt iemand als klein duimpje de ‘family hero’ genoemd. Deze disfunctionele rol kost hem iets dat hij nooit meer terug krijgt: zijn kindertijd. En daar is niks sprookjesachtig aan.

Bewaard onder Codependency | 12 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina