Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij

Geplaatst op 11 december, 2010 

Voorschool. 08:45 uur. Peuters die meteen gaan spelen. Andere peuters die tegen hun papa of aangeplakt eerst even willen rondkijken. Één peuter huilt. Meestal het startsein voor andere peuters om empatisch mee te gaan huilen.

‘Stop met huilen! Stop met huilen anders ga ik weg zonder kus. Als je stopt met huilen krijg je een kus. Stop met huilen, alle mensen kijken’.

De moeder van het huilende meisje kan het gehuil van haar kind niet uithouden. Misschien mocht zij als kind ook niet huilen van haar ouders. Misschien raakt het gehuil van haar kind en de aanwezigheid van andere ouders en kinderen haar in gevoelens die ze niet kan accepteren. Misschien heeft zij niet de eigenwaarde om te laten zijn wat er op dat moment is.

Misschien, misschien, misschien… Alleen deze moeder kan weten en voelen wat er in haar omgaat, anderen kunnen er alleen naar gissen. Maar wat er ook in haar omgaat: ze laat het haar kind oplossen. Het meisje moet haar emoties terug naar binnen slikken en onderdrukken, ze leert om disfunctioneel om te gaan met haar emoties.

We zouden kunnen leren om op een gezonde manier het hele spectrum van onze gevoelens te voelen en te uiten. Maar dat is niet wat we leren. Wat we bijvoorbeeld wel leren is, zoals ik deze week in een artikeltje las, dat het gebruik van suiker helpt om te voorkomen dat iemand een driftbui krijgt en woedend wordt. En wat we leren is net als het meisje leerde, dat je beloond wordt met een kus van je moeder als je je gevoelens terug naar binnen slikt en onderdrukt.

Dit meisje is net als jou en mij geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij, in een maatschappij die emotioneel vijandig is.

Bewaard onder Codependency, vaderschap | 9 Comments

Tags: , , , , ,