Herinneren

Geplaatst op 4 maart, 2011 

De mooiste momenten die je volgens mij als mens kunt ervaren zijn de momenten waarop je je herinnert wie je bent. En dat dan in je hele lijf voelen.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

Weekendherinneringen

Geplaatst op 15 februari, 2011 

Samen op de bank, laptop op schoot en gieren van het lachen om een filmpje van Bert en Ernie.

Daarna samen waterverven. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik voor het laatst met waterverf heb gekliederd maar die ene keer afgelopen weekend, zondag 13 februari, zal ik me altijd blijven herinneren. Vooral toen ze zei dat ze mijn stippen niet mooi vond.

Bewaard onder vaderschap | 3 Comments

Tags: , ,

Herinneringen en de emotionele wond

Geplaatst op 18 november, 2010 

Soms heb ik tijdens het schrijven al in de gaten dat ik om de hete brij heen draai. Dan maak ik als het ware omtrekkende bewegingen om toch vooral maar niet te dicht in de buurt van het onderwerp te komen. Het resultaat is dan meestal een verhaal dat zo abstract is dat het niet landt.

Gisteren cirkelde ik als het ware vanuit vogelvlucht om het onderwerp ‘herinneringen’ heen en durfde niet te dicht in de buurt te komen. Ik schreef maar een dotje over dat je herinneringen kunt gebruiken om behoeften in het hier en nu te herkennen en erkennen. Ach, het zal wel maar dat doet geen mens.  Stel je voetbalcluppie doet het niet meer zo best en met heimwee kijk je terug naar die gloriejaren. Welke supporter zegt dan: ‘hé, ik heb heimwee naar het plezier dat ik toen in voetbal beleefde, laat ik eens kijken wat ik nu kan doen om voor mijn behoefte aan plezier te zorgen’.

Nee, waar ik het gisteren eigenlijk over wilde hebben zijn de herinneringen die een gevoelscocktail oproepen van melancholie en pijn. Je kent die cocktails vast wel, ze zijn te herkennen aan het filter dat ze ineens over je realiteit heen leggen. Alles wat er om je heen gebeurt komt ineens heel anders binnen.

Ik noem het de emotionele wond, de wond die is ontstaan door bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, het verlies van een baan of het beëindigen van een relatie. Wat je ook doet, zo’n wond blijft altijd een gevoelig plekje. Als het even aangeraakt wordt via een herinnering is het weer AUW!.

Kan zo’n wond genezen en helen? Het goede nieuws is ja, dat kan. Het minder goede nieuws is dat het misschien een heel leven duurt of zelfs meerdere levens. Rouwen is een kwaliteit die we in onze emotioneel disfunctionele maatschappij maar nauwelijks kennen. Heb je een dierbare verloren? Geen probleem hoor als je over één, hooguit twee dagen, maar weer aan het werk bent want het leven gaat gewoon door hoor.

Rouwen is een kunst geworden en wie die kunst een beetje emotioneel gezond beoefent, heeft doorgaans ook het gelukkigste leven. Rouwen is een proces en met processen weet je nooit hoelang ze duren. Telkens als je voelt dat de emotionele wond is geraakt en nog pijn doet, weet je dat er nog wat te rouwen valt.

Sommige culturen hebben rituelen om transities te eren (rouwen en vieren). De transitie van jongen naar man, van meisje naar vrouw, de geboorte van een kind, de sterfte van een dierbare. Wij hebben die rituelen al lang niet meer omdat we dat in onze door linker hersenhelften gedomineerde maatschappij maar flauwekul vinden en primitief. En de culturen die nog wel rituelen hebben om transities te eren op manieren die emotioneel gezond zijn, die noemen wij nota bene primitief.

Wat volgens Eckhart Tolle werkt, is om de pijn van de emotionele wond, of van het pijnlichaam zoals hij het noemt, waar te nemen zonder erover te oordelen. Elke keer als je dat doet, heelt de wond een stukje en neem je iets van de kracht weg van het pijnlichaam.

Sommige traditionele rituelen zijn gelukkig ook hier in het Westen nog beschikbaar. Zo heb ik anderhalf jaar geleden meegedaan aan een traditionele zweethut ceremonie. Het werkt, het helpt. Wat ook helpt, is je eigen rituelen bedenken. Ik schrijf bijvoorbeeld graag briefjes als ik aan het rouwen ben en die briefjes gaan heerlijk knisperend in de fik op de vuurkorf. Soms begraaf ik ze of breng ze naar zee, het ligt er maar aan waar ik voor in de stemming ben.

Bij één van de trainingen geweldloze communicatie werd rouwen het vieren van verlies genoemd. Het woord rouwen klinkt op zich al niet fijn, rouw klinkt als rauw. Maar vieren van verlies….  Ach, het doet de pijn niet verdwijnen maar het klinkt net iets luchtiger dan rouwen.

Bij sommige stammen is het aanbrengen van littekens onderdeel van het ritueel van volwassen worden of is het een vorm van lichaamsversiering. Van rouwen kun je dus best mooi worden 🙂

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , , , ,

P-day

Geplaatst op 15 november, 2010 

Zaterdag was het P-day, een dagje Peter, Peter, Peter, Peter en Paul. Sinds een paar jaar een terugkerend feestje vol herinneringen aan onze studietijd. Samen vormden we twee jaar lang het bestuur van de studentenvereniging van de HTS in Vlissingen en vooral de herinneringen aan de feesten die we organiseerden lijken elk jaar wilder en wilder te worden.

Vorig jaar kon één van de Peters er helaas niet bij zijn. We waren in een uitermate vage kroeg beland waar we door de nog vagere klanten werden aangezien voor een vage band die er die avond zou optreden. Die band richtten we ter plaatse op: ‘Peter, Peter, Peter, Paul and the  motherfuckers’. Als iemand ons dan zou vragen of wij Peter, Peter, Peter, en Paul van de band zijn, zouden we zeggen: ‘Ja, en die motherfuckers dat zijn jullie’. Een beetje in die sfeer hebben we elk jaar een reünie en vieren we het contact dat we lang geleden hadden en het contact dat we nu hebben.

Dit jaar was de rode draad ‘consequentieloosheid’. Wat zou je doen als je wist dat wat je deed geen consequenties zou hebben? Zo’n vraag brengt de holbewoner in de mens naar boven, geloof me 🙂

Paul is een apart verhaal. Om te beginnen omdat hij Paul heet en geen Peter. En ook omdat hij in die tijd werktuigbouwkunde studeerde en geen elektrotechniek zoals de Peters. We ‘gedogen’ hem als het ware.

Tijdens onze studietijd organiseerden we een keer een Sinterklaasfeest. Iedereen die een leuke anekdote kende over een medestudent,  kon dat op een briefje schrijven en in de brievenbus van Sinterklaas stoppen.

Paul had ook een briefje ingevuld. Hij schreef dat een aantal van zijn medestudenten tijdens de lunchpauze altijd zo opscheppen over hun seksuele prestaties.  Het ging over drie medestudenten en het leek ons als organisatie wel leuk om op het podium een echte wip neer te zetten waar die drie studenten in opdracht van Sinterklaas even een potje konden wippen om hun prestaties te laten zien.

We hadden een probleem: drie man op een wip, dat werkt niet. Onze oplossing was geniaal en duivels.

Toen Sinterklaas de drie studenten bij zich riep, zat Paul zich al te verheugen over wat er zou gaan gebeuren. Sinterklaas zou die drie in een aula vol bierdrinkende studenten wel eens even flink aanpakken.

Tot Paul’s verrassing vroeg Sinterklaas ook Paul op het podium te komen. De studenten moesten Sinterklaas vertellen waar ze tijdens de lunch toch steeds over praatten. Daarna moesten ze van Sinterklaas met z’n vieren op de wip. En zo loste Paul ons wip-probleem op.

Herinneringen zijn mooi maar wat nog mooier is, is die herinneringen delen samen met de mensen waarmee je ze hebt beleefd.  Ik kijk al weer uit naar e volgende P-day, een dag vol P-lezier.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes | 3 Comments

Tags:

← Vorige pagina