Als je het mooie niet kunt zien, ruik het dan

Geplaatst op 7 augustus, 2015 

De herinnering aan Châteauneuf-du-Pape bood zich aan omdat ik vanmiddag met de gelijknamige fles wijn over straat liep, een cadeautje voor iemand die ik graag mag.

We waren op fietsvakantie in Zuid-Frankrijk. Eerst met de bus naar Avignon en daar zou het avontuur beginnen: een week lang onze neus achterna fietsen met als enige zekerheid dat we in Avignon weer zouden worden opgepikt voor de terugreis naar Nederland.

Vooruit, er was er nog een tweede zekerheidje: dat we op de eerste dag door Châteauneuf-du-Pape zouden fietsen omdat we die wijn zo belachelijk lekker vonden.

De bus arriveerde in Avignon en daar stonden we dan met onze racefietsen. Dat het midden in de nacht was hadden we niet ingecalculeerd. Wat te doen? Fietsen! En zo reden we die nacht inderdaad door Châteauneuf-du-Pape.

We hebben er in het donker vrijwel niets van gezien maar mijn god, die geur! Als er een eau de toilette bestond met de geur van Châteauneuf-du-Pape tijdens die zomernacht, dan kocht ik  een jerrycan vol met het spul.

Er is zo ontzettend veel moois in de wereld en er zijn momenten dat we het niet zien. Weet dan dat we nog andere zintuigen hebben om dat moois waar te nemen en te ervaren: zien we het niet, dan kunnen we het misschien ruiken, proeven, horen of voelen.

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , , , ,

Nieuwe golf avond

Geplaatst op 22 oktober, 2014 

Zaterdag was het weer nieuwe golf avond in de Mezz in Breda. Goed gezelschap en goeie muziek, dan is een mens al snel gelukkig. Ik ook.

Het zijn wel vaak dezelfde platen die worden gedraaid. A forest van The Cure bijvoorbeeld. En van Sisters of Mercy altijd Alice. Niks mis mis mee, lekker blijven draaien DJ Arend.

Maar hier eens even wat anders wat ook best op de nieuwe golf avond zou passen:

Soms moet je op zo’n avond gewoon even met je biertje in een hoekje gaan staan, naar je schoenen staren en de herinneringen voorbij laten komen.

Bewaard onder Muziek | 4 Comments

Tags: , ,

P-day 2012

Geplaatst op 31 oktober, 2012 

Afgelopen weekend was het weer P-day, het jaarlijkse weekendje ‘sterke verhalen vertellen’ met oude studievrienden, dit keer in Groningen.

Ik heb een hoofd barstensvol mooie herinneringen aan dat weekend maar een verhaal van Paul zette me het meest aan het denken.

Paul vertelde dat hem tijdens een teambuildingsessie werd gevraagd naar zijn allermooiste teamervaring. Dat bleek voor Paul uitgerekend onze samenwerking te zijn toen we lang geleden als bestuur van de studentenvereniging allerlei activiteiten organiseerden. Dat ging toen om grote verantwoordelijkheden en om veel geld maar vooral om veel plezier voor heel veel mensen.

Toen we daar middenin zaten had niemand van ons in de gaten dat het om een bijzondere samenwerking ging. Misschien hadden we het daar te druk voor want we werkten niet alleen hard aan het organiseren van de feesten, we waren we ook tijdens de feesten volop in touw en ook daarna nog om alles ’s nachts weer op te ruimen en schoon te maken. En dan de dag daarna weer gewoon college.

En dan denk ik: wat ontzettend jammer dat we toen niet beter in de gaten hadden hoe speciaal het was.

En dan denk ik ook: wat ontzettend fijn dat je te allen tijden met speciale dingen bezig kunt zijn, samen met speciale mensen, zonder dat je dat op het moment zelf in de gaten hebt. Dan hoef je op het moment zelf tenminste niet te twijfelen aan wat je doet want later komt het moment dat je zult zien dat het allemaal heel speciaal was. Erkenning en waardering hebben een eigen timing.

Lees ook: P-day

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , ,

Herinneringen

Geplaatst op 21 augustus, 2012 

‘Herinneringen zijn in emoties verpakt, ze zijn omkleed met gevoel en daaraan verbonden. Als je het ene niet meer wilt, de pijn en de angst, dan krijg je het andere, de herinnering, het inzicht en de kennis, ook niet te pakken. En dat zijn nu net de instrumenten van je geluk.’

Connie Palmen in ‘De vriendschap‘

Bewaard onder Citaten | 4 Comments

Tags:

Gekleurde herinneringen

Geplaatst op 16 april, 2012 

Vraag twee schilders hetzelfde landschap te schilderen en het resultaat is twee verschillende schilderijen. Vraag twee mensen naar een zelfde gebeurtenis uit het verleden en het resultaat is twee verschillende herinneringen.

In het eerste geval zeggen we dat de schilderijen een creatieve en unieke expressie zijn van wat het landschap bij de schilders oproept, dat dit het mooie is van kunst en dat we ons er graag door laten raken.

In het tweede geval zeggen we dat onze herinneringen een gekleurd en vertekend beeld zijn van wat er werkelijk gebeurd is, dat het een menselijke tekortkoming die ons soms lelijk in de weg zit.

Maar is herinneringen inkleuren wezenlijk anders dan een schilderij inkleuren? Is een schilderij, als is het nog zo goed en nauwkeurig, ook niet een vertekend beeld van hoe het landschap werkelijk is? En is een herinnering niet net zo goed als een schilderij een vorm van creatieve en unieke expressie?

Lees ook: Stop met loslaten

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags:

Afscheid van een warm mens

Geplaatst op 13 april, 2012 

Deze week kreeg ik het bericht dat het definitieve afscheid van J. nog slechts een kwestie van enkele dagen is. Misschien dat hij op dit moment nog leeft, misschien ook niet.

Dat wat we werk noemen, of het nou het realiseren van projecten is, het halen van deadlines, het realiseren van vooraf gestelde doelen, is niet waardoor mensen ons later zullen herinneren.  Dat wat maakt dat mensen ons later herinneren, zijn die typisch menselijke dingetjes zoals ’s morgens op kantoor koffie zetten en je collega’s vragen hoe het thuis is en hoe het weekend was.

En die gedachte is de rijke nalatenschap van J. en het is aan ons allen er iets mee te doen. Makkelijk is het niet, nodig wel.

Lees ook:

 

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Stop met loslaten

Geplaatst op 19 maart, 2012 

Vrijdag liep ik letterlijk met mijn ziel onder mijn arm en het voelde verrekte kwetsbaar. Wat ik met mee meedroeg waren alle verhalen, gepubliceerd en ongepubliceerd, die ik ooit over mezelf heb geschreven.

Op dat moment begreep ik waarom Windows Windows heet. Denk na: wat is het meest kwetsbare deel van een huis, wat gaat het eerste naar de sodeju? Precies: de ramen. En daarom heet Windows Windows, omdat het als eerste naar de sodeju gaat.

En zo droeg ik mijn laptop kwetsbaarheid naar iemand die er verstand van heeft. Niet van kwetsbaarheid maar wel van computers. Kwestie van vertrouwen. Ik zei hem nog: als je erin slaagt alle data te redden, dank ik je hier op mijn knieën.

Terug thuis voelde ik me leeg. Weg verhalen.

Er zijn mensen die zeggen dat je de verhalen over jezelf moet loslaten, dat ze je ervan weerhouden te zijn wie je werkelijk bent. Het kan me niet schelen wie ik werkelijk ben, ik wil mijn verhalen en ik wil ze vasthouden, ik wil ze koesteren en beminnen.

Denk aan een ontroerende en/of spannende en/of opwindende en/of mooie en/of inspirerende vervolgserie op televisie. Wat maakt dat je steeds weer kijkt? Precies: dat je je de vorige afleveringen nog herinnert. Als je middenin die serie valt zonder kennis van wat eraan vooraf is gegaan, is er geen reet aan.

En zo is het met het vervolgverhaal over wie we zijn ook. Hou vast die voorgaande afleveringen, herinner ze en koester ze. Betoon ze eerbied door er nieuwe verhalen aan vast te knopen. Ga verder en ga door maar vergeet nooit wat eraan vooraf is gegaan.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Gevoelens zijn echt maar niet noodzakelijk een feit

Geplaatst op 13 oktober, 2011 

Wat eraan vooraf ging: Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

De gevoelens van spanning en weerstand voorafgaand aan de Tai Chi les, worden langzaam minder.  Ze zijn er nog wel en twee weken geleden speelde ik nog met de gedachte om daadwerkelijk niet naar de les te gaan omdat ik me zo moe voelde. Ik wist ook dat ik me na een Tai Chi les meestal heel energiek voel dus het argument van vermoeidheid kon snel van tafel.

Ik heb de bron van die spanning en weerstand ontdekt of in ieder geval een deel ervan. Het blijkt een oude wiskundeleraar te zijn waar ik al eens eerder over blogde: Pinksteren en wiskunde

Ik was in die tijd een jaar of 13 en pas verhuisd en ging naar een nieuwe middelbare school. Ik had een achterstand bij wiskunde en de pech een leraar te treffen die er een handje van had om kinderen te vernederen en te beschamen. Niet echt een fijne voedingsbodem om met plezier naar school te gaan.

Niet meekunnen met de rest van de klas, geen idee hebben van wat die formules betekenen en een leraar waar je beter niks aan kan vragen als je niet totaal belachelijk gemaakt wilt worden, dat doet wat met je als je 13 jaar bent. De emotionele lading van spanning en weerstand, van angst om te falen en om te worden vernederd en beschaamd, laat zich  vele jaren later alsnog voelen als ik naar een nieuwe Tai Chi groep ga en de vormen die ze beoefenen niet ken.

Dit keer ben ik een volwassene maar wel met mijn 13-jarige bij me die zich alles nog emotioneel herinnert en ben ik gezegend met een fantastische Tai Chi lerares. Alles is anders maar voelt hetzelfde als toen.

‘Gevoelens zijn echt, het is emotionele energie die zich manifesteert in ons lichaam, maar ze zijn niet noodzakelijk een feit.                  

Wat we voelen is onze ‘emotionele waarheid’ en hoeft niet noodzakelijk iets te maken te hebben met feiten of met de emotionele energie die Waarheid is met een hoofdletter ‘W’ – vooral als we reageren vanuit de leeftijd van ons innerlijke kind.’

Uit: Codependence – De Dans van Gewonde Zielen  door Robert Burney

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →