De blije burgers van Coehoorn Centraal

Geplaatst op 4 maart, 2014 

Ze noemen zich ‘blije burgers’, Paul de Bruijn en Peter Groot, onze gastheren van Coehoorn Centraal. Voor wie niet weet wat Coehoorn Centraal is en wat daar zo bijzonder aan is, lees dit: Over Coehoorn Centraal of hoe bewoners, ondernemers en gemeente een wijk opnieuw vormgeven

Ik vond dat ik daar maar eens een kijkje moest gaan nemen en met mij vond Wim Kiezenberg dat ook. Wim zit iets groots uit te broeden voor het gigantisch groot, historisch rijk, en leegstaande gebouw van scheepswerf ‘de Schelde’ in Vlissingen. En ik, ja wat wil ik? Mijn droom is om van mijn wijk een open lucht versie van Seats2Meet te maken zodat sociaal kapitaal stroomt naar waar deze het hardst nodig is.

Maak wat je doet groot en bijzonder
Dus wij met onze grote plannen naar Arnhem. Grote plannen maar veel te klein volgens onze Paul en Peter, dat was zo ongeveer het eerste wat we te horen kregen. Mensen willen zich graag aansluiten bij iets groots, iets bijzonders. Maak wat je doet groot en bijzonder zodat anderen willen aansluiten en volgen.

Het zijn woorden van twee ervaringsdeskundigen. Je hoeft hun blog maar te volgen om te weten wie ze zoal ‘op de koffie’ krijgen. En tijdens het bezoek van Wim en mij was het niet anders, is het werkelijk het ene bezoek na het andere dat van Paul en Peter wil horen wat er allemaal aan het gebeuren is met Coehoorn Centraal.

Ik wilde voornamelijk het geheim leren kennen: hoe krijg je een gemeente zo gek ver, dat ze je voor vijf jaar zowat een hele wijk in handen geven en dan ook nog eens zonder de uitkomst ervan vast te leggen. Dus ik noteer alvast: maak wat je doet groot.

Zelf gaat het ze om veel meer dan alleen Coehoorn Centraal of om het uitbouwen van deze bijzondere plek tot een thuis voor allerlei creatieve ondernemers. Het gaat ze om heel Arnhem en om het nog groter te maken, om de verbinding en samenwerking met Duitsland.

Verliefd op een verhaal
We krijgen een rondleiding en eindelijk zien we het gebied, de gebouwen en het park waar ik al zoveel over had gelezen. Peter is ondertussen een andere groep aan het rondleiden en Paul laat ons al vertellend alles zien. Het idee om het geheim te weten te komen heb ik dan al opgegeven want wat ik hier hoor en zie kan ik op dat moment al lang niet meer duiden. Ik kan het alleen ondergaan en hopen dat ik er later soep van kan koken:

Maar er is ook iets vreemds aan de hand. Terwijl Wim en ik verhalen van Paul aanhoren en er helemaal in worden meegezogen, is wat we zien niet echt in overeenstemming met wat we horen.  Wat we horen is de droom, het beeld van hoe het er over vijf jaar uitziet. Wat we zien is hoe het er nu uitziet en dat zijn gebouwen die grotendeels leeg staan. Waar worden we hier nou verliefd op, wat we zien of wat we horen?

We worden verliefd op het verhaal dat door Paul zo enthousiast en overtuigend wordt verteld dat je niet anders kunt dan zien wat hij en Peter al lang geleden hebben gezien toen ze dit project begonnen. En dat beeld zien Wim en ik nu ook omdat het verhaal erover zo goed en meeslepend is.

Wees dapper
In één van de gebouwen gaan we naar binnen. Ik maak er twee foto’s die me iets te vertellen hebben over het geheim van Coehoorn Centraal: Wees dapper en Ik maak alles nieuw.

Dapper zijn betekent in het geval van Paul en Peter ook ‘nee’ zeggen tegen kansen die op het eerste gezicht erg aantrekkelijk lijken omdat ze geld opleveren, maar die niet echt passen in hun filosofie. Een bedrijf dat ruimte van ze wil huren maar met eigen voorwaarden komt over het gebruik van die ruimte kan het vergeten als die voorwaarden botsen met waar Coehoorn Centraal inmiddels voor staat. Dapper zijn betekent ook dat als  iemand niet wil meewerken, als is het een belangrijke medewerker van de gemeente of provincie, zeggen: dan slaan we je gewoon over, wij gaan verder.

Laat anderen meedromen
Maar dit laatste komt zelden voor want de medewerking komt van alle kanten, alsof iedereen ook een blije burger wil zijn, net als Paul en Peter. En daar schuilt volgens mij een nieuw stukje van het geheim. Waarom zoveel medewerking, zoveel zogenaamde toevalligheden?

Paul en Peter zijn begonnen met een droom die zo duidelijk voor ze is dat ze er een verhaal over kunnen vertellen waar iedereen die ermee in aanraking komt voor valt. Vallen voor het verhaal betekent net als Paul en Peter de uitkomst ervan zien. En als dat gebeurt, als steeds meer mensen meedelen in de droom, wordt er steeds harder aan de realisatie ervan getrokken, gaat het proces van realisatie steeds sneller. En daarom: ze staan nog maar aan het begin maar over een kleine vijf jaar hebben ze het voor elkaar.

Dus het geheim? Droom groot. Vertel het verhaal over je droom groots en meeslepend en met bravoure. Wees dapper, standvastig en heb vertrouwen in de kracht van je verhaal. En als je dat doet maak je alles nieuw.

Lees ook: Van bloggen word je rijk

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Dankbaar voor die ellendige verschillen

Geplaatst op 18 november, 2013 

Verschillen, wat een gedoe. Die meneer of mevrouw die zich anders gedraagt dan je zou willen.

Zo zag ik vandaag een stel uit de auto stappen om vervolgens boodschappen te gaan doen. Ze stonden lekker dicht bij de supermarkt geparkeerd en dat was best bijzonder want het was vreselijk druk. Tien flinke passen en ze stonden binnen.  Hoe kregen ze dat voor elkaar? Waarom hadden zij meteen een parkeerplaats en moesten anderen rondjes rijden in afwachting van een plekje? Nou, zij hadden hun auto geparkeerd op een gehandicaptenparkeerplaats. Ik weet niet of ze een handicap hadden maar fysiek was het in ieder geval niet.

Esther Hicks heeft het regelmatig over het afvuren van ‘rockets of desire’. De functie van al die verschillen om ons heen is dat die verschillen ons helpen om verlangens het universum in te slingeren.  Daarom hoef je je nooit lang te ergeren aan iemand die bijvoorbeeld ten onrechte een gehandicaptenparkeerplaats inpikt want zodra die ‘rocket of desire’ is gelanceerd, heeft de situatie het werk gedaan. Het enige dat je hoeft te doen is je voorbereiden op het in ontvangst nemen van het gerealiseerde verlangen door ervoor te zorgen dat je zo lekker mogelijk in je vel zit (Esther noemt dat het verhogen van je vibratieniveau).

Dus als ik maar lekker genoeg in mijn vel zit, heb ik altijd een parkeerplaats en hoef ik daar geen gehandicaptenparkeerplaats voor in te pikken. Tenzij…… ik door blijf gaan met mezelf ergeren aan dat stel dat wel een gehandicaptenparkeerplaats inpikte. Dan gebruik ik dat stel om ervoor te zorgen dat ik mijn verlangen nooit in ontvangst kan nemen.

Jezelf blijven ergeren en ergens over blijven klagen….  Moet je echt doen als je denkt dat dromen bedrog zijn. En als je dan vervolgens gaat klagen dat je dromen nooit maar dan ook echt nooit uitkomen, ben je pas echt ‘goed’ bezig.

Bewaard onder spiritualiteit | 3 Comments

Tags: , , , , , ,

Het Emiel effect

Geplaatst op 23 oktober, 2013 

Kom je op een feestje en vraagt iemand je wat je zoals bezig houdt de laatste tijd. Zijn gezelschap voelt goed en de vraag klinkt oprecht dus je deelt een droom, een verlangen.

Dan gaat hij vragen stellen over je droom.

Zo op het eerste gezicht hele normale vragen maar na de vijfde vraag krijg je het in de gaten: bij elk antwoord ga je je droom scherper zien, kun je de beelden bijna vastpakken, aanraken, voelen, proeven, ruiken, horen. Je bent bezig je droom tot realiteit te transformeren. Dat is wat hij aan het doen is: je daarbij helpen. Ik noem dit het Emiel effect.

Bij veel bedrijven en organisaties werkt het heel anders. Als je daar een droom deelt krijg je een ‘Ja maar……‘ Die bedrijven en organisaties kunnen nog veel leren van echte feestjes.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , ,

Jouw droom vergeet jou nooit

Geplaatst op 2 september, 2013 

De serie blogs over de voorbije motorvakantie loopt helaas ten einde. Helaas omdat erover bloggen voor mij betekent dat ik toch nog een beetje op motorvakantie ben.

Over twee jaar ga ik alweer voor de tiende keer en dat wil ik vieren. Ik heb nog twee jaar de tijd erover na te denken hoe ik dat ga doen maar het eerste idee diende zich al aan: Motorpeinzingen – het boek, een bundeling van tien jaar motorvakantieverhalen .

Eigenlijk begonnen mijn motorpeinzingen lang geleden op mijn jongenskamer met posters aan de muur van motorhelden als Barry Sheene en Wil Hartog. Ik vond ‘Kawasaki’ het mooiste woord ter wereld. Ik wilde twee spiegels op het stuur van mijn fiets zodat ie op een motor zou lijken. Ruzie op straat over wat voor soort aandrijving een bepaald type motor had. Ik plakte een prachtig schaalmodel van een motor in elkaar. Een broer met stuiterbal was genoeg  om er weer losse stukjes van te maken. En toen verdween mijn droom voor lange tijd of misschien was ik het die verdween. Tot ik in 2005 mijn motorrijbewijs haalde en meteen een motor kocht.

Het voorwoord voor Motorpeinzingen – het boek, is al klaar:

Dit boek is opgedragen aan mijn dochter. Droom zoveel je kunt, vergeet je dromen zoveel je wilt, kies doodlopende wegen zoveel als je nodig hebt. Maar als je tientallen jaren later alsnog oog in oog komt te staan met jouw droom, weet dan dat jij jouw droom kunt vergeten maar dat jouw droom jou nooit vergeet.

En als ze dan vraagt hoe ik dat weet zal ik haar vertellen over mijn dromen, hoe ik ze ben vergeten en over de talloze doodlopende wegen die ik ben ingeslagen. En dat na tientallen jaren na die stuiterbal de losse stukjes ineens weer samen kwamen en er op een dag een echte motor voor me stond. De mijne.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 4 Comments

Tags: , ,

Dankbaarheid voor 2012: vooruitkijken

Geplaatst op 28 december, 2012 

Het einde van het jaar is voor mij niet alleen een moment om achteruit te kijken maar vooral een moment om vooruit te kijken. Aan goede voornemens doe ik niet maar sinds 2004 schrijf ik aan het einde van het jaar op wat ik het in het nieuwe jaar graag wil meemaken. Lekker graven naar wat ik echt graag wil, erover dromen en fantaseren en het daarna opschrijven.

Dromen zijn geen bedrog alleen hebben sommige dromen langere tijd nodig voor ze werkelijkheid worden. En andere dromen manifesteren zich op een andere manier.  Dan droom ik bijvoorbeeld van financiële vrijheid en krijg ik iets wat steeds meer lijkt op vrij zijn van mijn gedachten.

De uitdaging is niet het dromen zelf maar het herkennen van alle geschenken, ze met beide handen aannemen en dank je wel zeggen.

Lees ook:

 

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Dankbaarheid voor 2012

Geplaatst op 20 december, 2012 

Terugbladeren door je leven, dat kan als je blogt. Ik heb een aantal blogposts uitgezocht die me herinneren aan dankbare momenten in 2012:

Bijzondere ontmoetingen:

Muziek en film:

Spontane gekke dingen:

Reizen en ontdekken:

Stuk voor stuk herinneringen die symbool staan voor het beeld dat ik begin dit jaar van 2012 had: Dromen over 2012. Dromen komen uit.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Masker af: Maanwilla van der Horst

Geplaatst op 2 juli, 2012 

Wat begon als een uitnodiging voor een gastblog werd uiteindelijk een gesprek in een prachtig park op een zonnige en warme dag en in het bijzonder goede gezelschap van Maanwilla van der Horst. 

Peter: Wat zou je graag willen delen met anderen? Wat is voor jou heel belangrijk?

Maanwilla: Dat je passie hebt voor wat je doet en dat het moed kost om jezelf te durven zijn met alle regels die tegenwoordig heersen. Misschien is dat wel iets dat ik eerder zou willen communiceren met mensen. Omdat je een aantal taboes toch voorbij moet, geconfronteerd wordt met overtuigingen die je over jezelf hebt of waarvan je denkt dat anderen dat van jou verwachten en wat vaak niet zo blijkt te zijn. Ik zie dat ook terug bij veel mensen met wie ik werk. En daarom heb ik deze fles wijn van Stormhoek gekocht vanwege het etiket (Maanwilla haalt een fles wijn uit haar tas):

Ik geloof in het verander de wereld, begin bij jezelf.

Peter: Waar ligt voor jou hier de essentie?

Maanwilla: Bij ‘dream big, be spontaneous en celebrate’. Omdat er zoveel dingen zijn die beren op de weg kunnen zijn waardoor je niet doet wat je eigenlijk zo ontzettend graag zou willen doen. Als je mij nou zou vragen om groot te dromen, dan zou ik een school willen hebben of een instituut waarbij ik mensen ondersteun hoe ze door hun lichaam en door het gebruik van hun stem veiligheid vinden bij zichzelf en doordat ze die veiligheid ervaren, uit kunnen dragen of durven zeggen of doen wat ze echt willen. En dat ze merken dat als ze dat gaan doen, dat je heel vaak een ja krijgt in plaats van nee.

Peter: Nou hoor ik ook waarom jij de persoon bent om dit te gaan doen. Jij kunt je voorstellen hoe het is om bang te zijn en om wel een droom te hebben maar er geen raad mee te weten. Jij weet hoe het is om daarmee te worstelen en om terug te krabbelen en om toch weer te proberen en weer opnieuw terug te krabbelen.

Maanwilla: Ik had nooit kunnen denken dat ik iedere keer toch weer de moed zou vinden om dingen te kunnen doen waarvan ik niet dacht dat ik ze kon. Een eigen huis kopen, mijn eigen praktijk starten, eerlijker zijn tegen mensen, gewoon zeggen wat ik zie maar ook soms zeggen waar het op staat. Dat wil niet zeggen dat ik dat altijd durf. Maar dat heeft me wel een heleboel kennis opgeleverd over mijzelf en iedere keer op zoek te gaan naar een weg om eerlijker en liefdevoller met mezelf om te gaan. Ik had daar wel altijd de mond van vol maar ondertussen…  En dan kom ik weer terug bij het etiket, change the world or go home. Ik geloof ontzettend in wie goed doet, goed ontmoet. 50% kans, 50% geen kans. Ik kan soms zo teleurgesteld raken of worden en toch wil ik behoren tot die 50% die wel een vreemde aankijkt, lacht en groet. Voor mij voelt dat als een goede daad, hoe klein dat ook is en daar word ik blij van. En uit mijn moeilijke tijd komt ook dat ik aan het eind van de dag terugkijk en denk wat zijn nou vijf dingen waar ik van genoten heb? Soms zijn dat ook rotte dingen.

Peter: Een soort oefening in dankbaarheid?

Maanwilla: Ja. En het moesten dingen zijn die ik zelf kon herhalen, voor een deel. En zo heb ik ontdekt, echt super simpel, tanden gepoetst hebben en voelen hoe lekker dat smaakt met mijn tong langs mijn tanden laten gaan, schoon ondergoed aantrekken en voelen dat het lekker zit. Echt simpel, kopje koffie drinken, de krant even lezen, een koel glaasje water drinken, fietsen buiten en de wind door mijn haren voelen. Dat soort simpele dingen daar ging ik me toen op focussen in moeilijke tijden want ik kon het herhalen en ik had er niemand voor nodig om toch eventjes uit de ellende te stappen. En ik denk ook heel vaak, ik weet inmiddels dat het niet meer zo is, dat je denkt dat jij de enige bent die daarmee worstelt. Nee natuurlijk ben jij niet de enige die daarmee worstelt. Alleen: wanneer klapt die luchtbel en durven we gewoon wat meer hulp te vragen en eerlijker te zijn? Vraag jij je dat nooit af?

Peter: Volgens mij is die luchtbel al aan het klappen.

Maanwilla: Ja. Ik merk wel dat het helpt om daarin vaak een eerste aanzet te geven.

Peter: Ja, als je jezelf bloot geeft dan wordt het voor sommige mensen wel een lage drempel dat zelf ook te gaan doen.

Maanwilla: Maar door ons met anderen te vergelijken kun je ook tegen mensen gaan opkijken en dat weer als excuus gebruiken om iets niet te doen. Zo van: dat kan ik toch niet.

Peter: Volgens mij is dat een hele oude gewoonte namelijk de gewoonte ons tot slachtoffer te maken. Ik zie dat mezelf ook wel eens doen, ga ik mezelf vergelijken met anderen die in mijn beleving succesvoller zijn en dan maak ik mijzelf onbewust en doelbewust tot een soort slachtoffer: zie je wel, met mij wordt het niks, het gaat mij niet lukken.

Maanwilla: En daar krijg je dan echt geen energie van.

Peter: Ik heb bij geweldloze communicatie geleerd dat elke vergelijking tot oordelen lijdt. Hetzij over een ander, hetzij over onszelf. Maar het denken in termen van vergelijkingen zit zo in ons systeem. Ik zie dat al in kinderboeken: deze boom is groter dan de andere boom, deze auto is kleiner dan de andere auto. Het zit al in kinderboeken, het vergelijken, het trainen van de linker hersenhelft tot het denken in termen van vergelijkingen. En dan denken we op een gegeven moment ook mensen te kunnen vergelijken. Hij is succesvoller dan ik, zij kan beter touwtje springen dan ik, zij heeft meer zakgeld dan ik. Het lijdt tot oordelen over de ander of over onszelf. En als we gaan oordelen over een ander of over onszelf, dan raken we de verbinding kwijt met onszelf en de ander.

Maanwilla: Ja, absoluut en daarom vind ik mijn werk ook zo leuk. Ik had eerst als nieuwe termen op mijn visitekaartje: puur spreken, verbinden en puur. Toen had ik een gesprek met een goede vriendin en ze zegt: ik mis het luisteren. Want hoe kun je verbinden als je niet wezenlijk luistert? Dat vond ik zo’n belangrijk inzicht. Eigenlijk heel recent nog. Toen dacht ik: het wordt luisteren, spreken, verbinden. Terwijl ik nu met jou zit te praten realiseer ik me dat ik graag de verbinding tot stand wil brengen tussen jou en je communicatie met jou. En kun je daar mededogen voor opbrengen want onze interne criticus is vaak zo sterk en ook zo vasthoudend, kan 24 uur per dag doorgaan. Niemand ziet het en jij kan hem niet uitzetten misschien. En daarnaast: heb je ook de moed om met alle krasjes die er op jou zitten toch weer de verbinding aan te gaan met de ander? Kun je dan zoveel veiligheid en vertrouwen in jezelf vinden om die verbinding met daarbuiten weer te kunnen maken in plaats van een schijnverbinding aan te gaan en je terug te trekken en jij doet jouw ding en ik doe mijn ding en zo is het goed want ik heb het al druk genoeg? Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar wezenlijke heart to heart meeting. Toch?

Peter: Exact. En dat is waar jij andere mensen bij wilt ondersteunen?

Maanwilla: Ja, dat is wel de visie die ten grondslag ligt aan mijn werk.

Peter: En dat is ook jouw grote droom?

Maanwilla: Ja, nou dat doe ik eigenlijk al. In mijn logopediepraktijk komen mensen met een probleem. We kunnen het soms hebben over het probleem maar soms ook niet en dan leer je ze een techniek. Maar mijn tegemoettreding naar hen is er wel één van een warm hart.

Peter: Dus jouw droom is al aan het uitkomen?

Maanwilla: Ja en het gaat steeds verder.

Peter: Als we hier over een jaar weer zitten en we hebben het weer over die grote droom, wat zou je dan graag willen dat er dan meer is uitgekomen van die droom dan op dit moment?

Maanwilla: Dat ik zelf meer naar buiten durf te treden en daardoor meer mensen uitnodigen datzelfde proces te gaan doen. En ik ben een paar jaar verder en ik voel en zie en doorleef zelf ook dat het een proces is. Je start, je gaat op weg, je weet niet waar je uit gaat komen maar je komt ergens.

Peter: Er is ook geen weg meer terug als je eenmaal begonnen bent.

Maanwilla: Terug weet ik niet maar je kunt in ieder geval zeggen: ik stop hier. Ik heb ook wel echt door schade en schande geleerd dat je mensen niet die weg op kunt schoppen. Ik zie vaak heel veel talent in mensen maar als ze zelf nog niet de veiligheid vinden of zien of voelen om daarmee aan de slag te gaan, dan is het kloppen op de deur van een onbewoond huis. Wat die weg mij gebracht heeft is veel meer rust in mijn donder, echt veel meer. Ik heb geleerd te durven voelen en het te doorleven. En vooral de moeilijke emoties.

Peter: En als we hier over een jaar zitten, wat is er dan nog meer uitgekomen van jouw droom?

Maanwilla: Meer mensen bereiken, zichtbaarder zijn. Mensen motiveren en enthousiasmeren om dingen te doen waar ze echt blij van worden. En nog meer in praktijk brengen dat zichtbaar durven zijn als ik anderen daartoe uitnodig, eerst opgaat voor mijzelf. En ik merk dat ik daarvan in mijn broek schijt. Ik weet dat ik heb niets te verliezen heb en toch vind ik het reuze spannend. Ik heb mezelf ook leren kennen als iemand die er moeite mee heeft om te zeggen: hier ben ik goed in. Terwijl ik wel merk dat het best handig zou zijn als ik dat wel doe.

Peter: Goeie vraag: noem eens drie dingen waar jij ontzettend goed in bent.

Maanwilla: Ik ben ontzettend goed in mensen enthousiast maken. Ik heb altijd leuke ontmoetingen met mensen. Misschien 1:100 niet. Genieten van de dagelijkse dingen, ik denk dat ik dat ook wel goed kan. Wat ook in me opkomt is gezelligheid maken, dicht bij mezelf durven blijven want dicht bij mezelf blijven confronteert mij…. Gatver wil ik eigenlijk zeggen. Ik realiseer me nu door dat door dicht bij mezelf te blijven ik niet meer voor mijn eigen pijn kan wegrennen. Dus ik val eerder met mijn neus in de boter.

Peter: In je eigen pijn…

Maanwilla: Pijn van vroeger ja. Het duurt nooit langer dan drie weken voordat ik het ontdek. Als ik hier volgend jaar weer zit met jou dan hoop ik dat ik het woord accepteren meer body heb kunnen geven. Iedereen heeft er z’n mond van vol en het is alleen maar een woord zolang je het niet kunt praktiseren. Accepteren betekent ook dat je naast de leuke dingen pijn durft te voelen zonder ervoor weg te lopen. Dat betekent het voor mij.

Peter: Heb je het nou over accepteren wie je zelf bent of wat er om je heen gebeurt?

Maanwilla: Op alle fronten. Dat kan zijn  als jij in de file staat terwijl je om zeven uur een afspraak hebt, je gaat het niet redden maar het was voor jou wel een belangrijke afspraak en je maag keert zich om want je weet dat als je uit deze file bent je net zo goed weer om kunt keren en waar is de tijd dan gebleven? Met succes omgaan, dat zou ik willen Peter. Dat ik beter met succes om kan gaan en dat ik mezelf meer succes gun. Ja, oh wat confronterend. Gut zeg… Ik wil succes en het mezelf ook gunnen en toestaan.

Peter: Wat betekent succes voor jou Maanwilla?

Maanwilla: Auw, wat een moeilijke vraag…. Succes betekent voor mij overvloed op een heleboel vlakken. Ja, dat is succes. En het mezelf toestaan.

Peter: Die laatste vind ik wel heel erg mooi. Misschien hebben we al heel veel overvloed op allerlei vlakken maar zien we het niet omdat we het onszelf niet toestaan. Dat is wat er bij mij opkomt.

Maanwilla: Nou dat is ook zo denk ik.

Peter: Het raakt ook aan het thema menselijkheid dat voor mij heel wezenlijk is. En dat vind ik zo ontzettend belangrijk in deze tijd omdat het wel lijkt alsof we alles belangrijk vinden behalve menselijkheid terwijl ik denk dat het juist andersom is. Als je de televisie aanzet of de krant openslaat dan is alles belangrijk behalve menselijkheid. Economie is belangrijk, politiek is belangrijk, zorg is belangrijk, onderwijs is belangrijk. Alles is belangrijk maar over menselijkheid heeft bijna niemand het maar het is volgens mij het meest wezenlijke dat er op dit moment is.

Maanwilla: Wat vat je dat mooi samen. Ik had het niet kunnen bedenken maar inderdaad is dat het ja.

Peter: Ik lees het wel eens op Twitter, mensen die dan roepen waar is de menselijkheid gebleven of wat is hier een gebrek aan menselijkheid. Mijn perceptie is dat als je in een situatie bent waarin je een tekort aan menselijkheid ziet of ervaart, het een uitnodiging is om het zelf te brengen.

Maanwilla: Dat is denk ik wel de essentie van wat ik over wil brengen, de menselijkheid. Daarom hou ik denk ik ook zo van dat liedje wat ik wel eens zing als ik groepen doe. Dat liedje van Marco Borsato over masker af, dat raakt zo de essentie. Ik schijt wel wat minder in mijn broek dan vroeger als ik dat liedje voor de groep zing. Mensen kunnen dan zien dat ook mij de vlammen uit kunnen slaan, dat er rode vlekken in mijn nek verschijnen en dat mijn stem kan trillen. Zo van: zij staat er nu wel maar zij heeft dat dus ook. Herkenbaarheid, menselijkheid. Misschien is dat nog meer wat ik uit wil dragen maar het klinkt helemaal niet sexy 🙂

Over Maanwilla
Stemmen zijn altijd mijn passie geweest. Toen zangeres worden afviel, werd ik logopedist die natuurlijk met stem wilde gaan werken. Zelf heb ik ondervonden hoe spannend het kan zijn om iets te zeggen in een groep, voor mezelf op te komen of mijn idee te delen tijdens een presentatie. Die spanning wilde ik leren reguleren! De spanning hoefde niet weg te zijn! Nee ik wilde meer plezier hebben in wat ik zei en het tegelijkertijd meer beleven terwijl ik stond te praten. Je lichaam en stem vertellen altijd wat je werkelijk bedoelt.

Getroffen door de mogelijkheden die we hebben om met meer gemak je idee te delen, werkelijk in contact te zijn met anderen, besloot ik stem-, en presentatiecoach te worden. In de trainingen die ik geef, deel ik mijn kennis. Je ervaart hoe je jezelf door je manier van praten kunt begeleiden. Hoe? Door de mogelijkheden van je houding, adem, stemklank, mimiek, uitspraak en gebaren uit te proberen en af te stemmen op wat bij jou past.  Door mijn werk hoop ik dat mensen ontdekken hoe leuk en boeiend ze zijn waardoor ze zich gesterkt voelen om hun talenten te benutten en zaken echt op gaan pakken waar ze met hart en ziel voor willen gaan.

Sinds kort ben ik ook ‘ik leer anders coach’. Mijn kinderen bleken allebei dyslexie te hebben. Het huidige schoolsysteem sprak hun voorkeursmanier van leren, namelijk het opslaan van kennis door beelden, weinig aan. Vakken waarbij automatiseren belangrijk was, werden een struikelblok. Dit gold vooral voor het leren van de letters, lezen, de tafels, rekenen, maanden van het jaar en kleuren.

Na veel dingen geprobeerd te hebben, kwamen we uit bij de methode  ‘ik leer anders’. Deze methode benut de kwaliteit van het opslaan van kennis in beelden. Het is bijzonder geschikt voor kinderen met dyslexie, leerproblemen(het leren ontdekken van structuren) concentratieproblemen, beelddenkende kinderen en kinderen ADHD. Mijn zoon voelt zich zekerder, heeft meer plezier gekregen in leren en  leert makkelijker. Hij heeft dit jaar voor het eerst een 6 voor spelling gehaald op zijn rapport. Wij waren ruim 5 jaar bezig voordat we hier uitkwamen. Graag help ik kinderen hun weg te vinden in het huidige leersysteem op een manier die bij hun aansluit. Waarom? Het bevordert hun zelfvertrouwen, leert hun zien dat beelddenken veel voordelen heeft en dat ze met meer gemak kunnen leren.

 

Bewaard onder Gastblogs | 8 Comments

Tags: , , , , , , , , , ,

Visie + zaadje + wachten

Geplaatst op 19 april, 2012 

Ik wil graag geloven dat het waar is wat het volgende filmpje vertelt, dat dromen waar maken een kwestie is van een visie, een zaadje en heel veel geduld.

Ik vind het filmpje trouwens meer tot de verbeelding sprekend met het geluid uitgeschakeld, kan ik het dichter bij me laten komen.

Lees ook: Kweek eerst wortels

Bewaard onder Inspiratie | 4 Comments

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →