Levenskracht

Geplaatst op 25 oktober, 2013 

Gemaaid bermgroen, voor dood achtergelaten langs de kant van de weg. Dood?

Het deed me denken aan die plantjes die je dwars door stenen en dwars door asfalt omhoog ziet groeien als je bijvoorbeeld in Vlissingen vanaf het NS station langs de kust naar het centrum loopt.  Het leven heeft een kracht waar de dood niet tegenop is gewassen.

Leven en dood

Bewaard onder Fotobloggen | Reageer

Tags: , ,

Voor ik sterf

Geplaatst op 6 september, 2013 

Met Huub Koch in Rotterdam. Een intiem gesprek over kwetsbare onderwerpen.  Over dingen die niet mogen veranderen maar die daar schijt aan hebben en wel veranderen. En dan zie je maar hoe je daar mee omgaat.

Op weg naar de trein kwam ik een veelzeggend bord. Het ontroerde me.

Helemaal onderaan heeft iemand geschreven ‘Learn how to grunt‘. Ik hoop dat ik erbij ben als hij/zij voor het eerst op een podium staat en zijn/haar buik laat spreken.

Before I die

Bewaard onder Fotobloggen | 15 Comments

Tags: , , , ,

Motorpeinzingen

Geplaatst op 8 augustus, 2013 

Grafstenen
Ik rij voorbij een handel in grafstenen. De verschillende  modellen staan voor iedereen duidelijk zichtbaar uitgestald als reminder: ‘Oh ja, ik ga ook een keer dood, laat ik maar vast een steen kiezen’. Tussen de stenen staat ook een nogal fors beeld van een heilige. Modelletje Sinterklaas. Dat kun je als toekomstig overledene dus ook bestellen. Is weer eens wat anders dan een steen. Maar wat nou als je dat beeld kiest en later blijkt dat die heilige niet zulke fraaie dingen heeft gedaan? Staat die schijnheilige wel mooi bij je graf.  En waarom zijn die heiligen bijna altijd mannen? En waarom staan ze vaak met één of twee handen in de lucht en niet met de handen in de zij of in hun zakken?

Tattoo
Naast me zit een man met een tattoo op zijn arm. Twee woorden. Eerste woord: bad. Tweede woord: in eerste instantie moeilijk leesbaar maar het ziet er toch echt uit als ‘ass’. ‘Bad ass’. Wat zou er zo slecht zijn aan zijn kont? Zou hij iets met zijn kont kunnen dat heel erg slecht is?

Anne Clark
Binnen in de kroeg zingt Anne Clark ‘It rains even harder now’. Buiten is het kurkdroog, blauwe lucht en een aangename 22 graden. Hier heeft ze vandaag geen gelijk. Gisteren in Weert wel. Daar is vanwege noodweer een camping geëvacueerd. De trut.

Wat denken campinggasten?
Als je in een heet motorpak terug op de camping komt, dan wil je maar één ding: uit dat pak. En omdat ik bedoel: meteen uit. Dat doe je niet in je tentje waar het nog veel heter is maar gewoon buiten waar iedereen het kan zien. Wat denk je dat voorbijgaande campinggasten denken als ze je in je onderbroek zien staan?

  1. Dat heb je nou met zo’n klein tentje
  2. WTF
  3. Gaat die onderbroek ook uit?
  4. Ander antwoord

Het juiste antwoord is 4. Wat die campinggasten denken is: Wanneer zou die snurkende buurvrouw nou eens weggaan? Hoe hou ik die kinderen bezig? Wat voor weer wordt het morgen? Vanavond seks (en met wie)? 

I follow rivers
Voor de Dom in Aken spelen twee straatmuzikanten. Ze spelen ‘I follow rivers’ in de Triggerfinger stijl. Een mooi nummer. Een mooi nummer? Luister even naar die tekst zeg. Willen we in ons hart iemand om te volgen? Willen we in ons hart dat iemand ons volgt? Dat komt niet vanuit het hart, het zijn disfunctionele programmeringen. Maar vooruit, je kunt een rivier volgen en dat kan best leuk zijn. Maar iemand anders? Codependency voor beginners.

Motorpeinzingen zijn overpeinzingen tijdens motorvakantie.

Bewaard onder Verhaaltjes | Reageer

Tags: , , , ,

En ineens zijn ze dood

Geplaatst op 1 oktober, 2012 

Na het bericht dat mijn oud-collega P. was overleden, ging ik graven in oud fotomateriaal. Best confronterend om behalve P. ook andere oud-collega’s te zien stralen en lachen die inmiddels al zijn overleden.

Nooit meer de gelegenheid om herinneringen om te halen, nooit meer de gelegenheid ze te vertellen hoe fijn ik het vond dat ze er waren, nooit meer de gelegenheid om van hun uniekheid te genieten. Ook nooit meer de gelegenheid te leren van hun scherpe randjes en donkere kantjes.

Ik kan nou wel zeggen dat ik voortaan meer bewust ga genieten van mensen terwijl ze nog in leven zijn maar het is een illusie te veronderstellen dat het dan ook meteen gebeurt.

Het hoort bij de eigenaardigheden van het leven, dat je pas beseft hoe belangrijk iets voor je was als je het niet meer hebt, het hoort het gewoon bij omgaan met verlies.

Of misschien is het wel veel minder fraai en is het zoals Byron Katie zegt: ‘But if you don’t question your thinking, someone dies and it’s all about you. You may think it has to do with them and with how much you love them, but if you look more closely, it’s really pure ego.

Lees ook: Een prachtig moeilijk mens

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Een prachtig moeilijk mens

Geplaatst op 28 september, 2012 

Hij was de eerste waarbij ik in de gaten kreeg dat waar ik me zo aan ergerde iets over mij vertelde. Ik had over spiegelen gelezen en hij was mijn eerste praktijktest.

Dankzij hem mocht ik ontdekken dat mijn irritatie, namelijk dat hij altijd gelijk wilde hebben, me iets liet zien over mijn eigen verlangen om gelijk te hebben. Na wat dieper graven ontdekte ik dat het me vooral ging om mijn behoefte te worden gehoord.

Hij was een charismatisch spreker en verteller en kon putten uit tientallen jaren ervaring. Hij combineerde humor met encyclopedische feitenkennis en was onvermoeibaar, ging maar door en door en door.

Voor hem wilde je graag een stapje extra zetten en als je even niet uitkeek deed je net als hem: over je eigen grenzen heen gaan. Je kon kiezen: boos op hem worden omdat hij zo veeleisend was of erkennen dat over je grenzen heen gaan iets is dat je jezelf aan doet.

Een andere uitdaging was om, ook al beschikte je niet over zijn ervaring en feitenkennis, toch je mond open te trekken, te laten horen hoe jij erover dacht. Niet met de bedoeling om gelijk te krijgen, maar om je eigen ruimte te claimen en om te worden gehoord, in eerste instantie door jezelf. De moed hebben om te zeggen: dit is wat ik ervan vind….  Ook al wist je dat hij met tien tegenargumenten kon komen.

Toen ik ontdekte dat wat ik zo moeilijk aan hem vond me eigenlijk hielp om me niet door hem te laten meeslepen maar om dicht bij mezelf te blijven, werd de omgang een stuk gemakkelijker en leuker.

In januari 2011 sprak ik hem voor het laatst tijdens een nieuwjaarsreceptie en begin dit jaar hadden we nog even e-mail contact. Vorige week is hij overleden Het bericht van zijn dood werd pas bekend gemaakt na de uitvaart. Gelegenheid om afscheid te nemen was er helaas niet. Hij wilde het zo.

Ik weet zeker dat iedereen die met hem heeft samengewerkt zich zal herinneren hoe hij was en talloze anekdotes kan vertellen over projectvergaderingen met hem want die waren bekend en berucht.

Hij was wat je kunt noemen een moeilijk mens. Maar het zijn juist deze moeilijke mensen die je vreselijk veel leren over jezelf, over je grenzen, over waar jij voor staat, over jouw pijn- en krachtpunten. Hij was daarom vooral een prachtig mens.

Met zijn dood verliezen we een bijzonder kleurrijk mens. Bedankt P. voor alles wat ik van je heb geleerd.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , ,

Ook bloggers gaan dood

Geplaatst op 7 juli, 2012 

Een bijzondere gewaarwording: een overlijdensbericht per blog. Hanneke blogde haar eigen in memorium

Een goeie reis Hanneke en vaarwel. Bedankt voor alle mooie contacten via jouw en mijn blog.
Liefs, Peter.

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags: ,

Afscheid van een warm mens

Geplaatst op 13 april, 2012 

Deze week kreeg ik het bericht dat het definitieve afscheid van J. nog slechts een kwestie van enkele dagen is. Misschien dat hij op dit moment nog leeft, misschien ook niet.

Dat wat we werk noemen, of het nou het realiseren van projecten is, het halen van deadlines, het realiseren van vooraf gestelde doelen, is niet waardoor mensen ons later zullen herinneren.  Dat wat maakt dat mensen ons later herinneren, zijn die typisch menselijke dingetjes zoals ’s morgens op kantoor koffie zetten en je collega’s vragen hoe het thuis is en hoe het weekend was.

En die gedachte is de rijke nalatenschap van J. en het is aan ons allen er iets mee te doen. Makkelijk is het niet, nodig wel.

Lees ook:

 

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Automatisch overlijdensbericht

Geplaatst op 22 september, 2011 

Ik had de hulp van N even nodig. Hij had me al vaker geholpen en ik was blij dat ik hem kende binnen de logge organisatie waarvoor hij werkte. Altijd handig zo’n directe ingang.

Ik stuurde hem een mailtje en zag een minuut later al reactie. Zo snel al antwoord? Ik opende zijn mail en las het volgende:

Bedankt voor uw e-mail. In verband met het overlijden van N wordt deze mail niet meer gelezen.

Wat volgde waren de gegevens van twee andere contactpersonen. Het was een hele rare seconde, de omschakeling van ‘Wow, N reageert wel snel’ naar ‘OMG, N is dood’. Dit gebruik van de afwezigheids wizard van Outlook had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Petra Maartense schreef het me deze week nog wel:

De rode draad begint zich duidelijk af te tekenen in je graafwerk: Mensen die verdwijnen, je uit het nest duwen, zakelijk afscheid nemen…

Om niet nog meer open eindjes op te stapelen van een relatie of samenwerking die wordt afgesloten zonder afscheid, besloot ik een collega van N te bellen. Hij vertelde me kort wat er was gebeurd en wat een schok het op kantoor was geweest. Ik liet hem weten hoe ik N had gewaardeerd en hoe blij ik altijd was met zijn hulp. Het gesprek voelde toch als een afscheid, ook al sprak ik iemand anders.

Onderweg naar huis bedankte ik N hardop terwijl ik door de polder fietste. Ik kreeg meteen kippenvel. N had me gehoord en nam nu ook afscheid.

Wat ik in de loop der jaren in die polder allemaal al gezegd, gevraagd, gezongen, geklaagd en bedankt heb, weet alleen die polder. En het is veel, heel veel.

Lees ook: Afscheid nemen is een kunst

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , ,

← Vorige paginaVolgende pagina →