Filosofische bespiegelingen over twaalf huishoudelijke apparaten

Geplaatst op 23 augustus, 2012 

Het is alweer even geleden dat Michael Minneboo en ik in Middelburg op bezoek waren bij Edwin Mijnsbergen. Ik blogde er eerder over in ‘Passie is ook niet alles‘.

Michael maakt prachtige filmpjes. Zo heeft hij een serie filmpjes op zijn blog waarin hij andere bloggers interviewt. In Middelburg interviewde en filmde hij Edwin, je kunt het resultaat hier zien: Video: Blogger Edwin Mijnsbergen.

Toen we na afloop van een lang verblijf op het terras van Edwin’s stamhut een wandeling door de stad maakte, had ik niet in de gaten dat Michael nog steeds aan het filmen was.

Laat jezelf rondleiden door Middelburg en charmeren door stadsgids, stadsdichter en stadsblogger Edwin Mijnsbergen:

Eind dit jaar blog ik vijf jaar. Bloggen heeft me een heleboel opgeleverd om dankbaar voor te zijn maar in het bijzonder ben ik dankbaar voor mijn blogvrienden.

Bewaard onder Bloggen | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Weer verliefd op een oude liefde

Geplaatst op 8 augustus, 2012 

Over de vierde, vijfde en zesde dag van mijn motorvakantie kan ik kort zijn: ik ben in Aken geweest en Aken was in mij. Als je verliefd bent wil je elkaar graag zien en dat had ik dus met Aken. Vanwege de warmte maakte ik ’s morgens een paar mooie motortochtjes door Zuid Limburg en door de Duitse Eifel. ’s Middags pakte ik dan de bus naar Aken.

Aken herinnert me eraan om één dag tegelijk te leven, de dag van vandaag, en om gisteren achter me te laten en morgen voor me. Wat brengt dat een rust. Ik hoef even niks meer met plannen en ambities waar ik nu toch niks mee kan en met de teleurstellingen over dingen die zo anders zijn gelopen dan gehoopt hoef ik nu ook niks.

Ik denk aan mijn schooltijd en dat ik daar wel eens over klaag er alleen maar zinloze dingen te hebben geleerd. Maar ik ben blij dat ik me hier met mijn middelbare school Duits verstaanbaar kan maken en dat ik anderen kan verstaan en teksten kan lezen. Ik hoef niet de lompe toerist te zijn die in een kapel waar duidelijk staat aangegeven dat het voor gebed en stilte is en niet voor bezichtiging, luidruchtig om zich heen fotografeert omdat hij geen Duits kan lezen.

Uren loop ik door de stad, door het centrum dat gedomineerd wordt door de toeristen, door het winkelgebied dat net zo goed de Kalverstraat kan zijn door en het gebied daarbuiten waar kleine vage pakjes en geld snel van eigenaar wisselen en waar grote flessen bier worden gedronken.

Bij de Dom staat een straatmuzikant te spelen. Ik ga er even voor zitten en hoor hoe hij ‘Like a Hurricane’ speelt van Neil Young, ‘Message in a Bottle’ van the Police en ‘Imagine’ van John Lennon. Zijn gitaarspel is niet bijzonder en zijn zang ook niet maar hij valt op: hij zingt en speelt vanuit zijn hart. Hem geef je met plezier, een bedelaar vanuit schuld.

Een moment stel ik me voor hoe het op die mooie pleinen bij de Dom en het stadhuis was tijdens de tweede wereldoorlog. Doodeng. Ik druk de beelden snel weg.

Op het terras kennen ze me al. Ik drink er een Pott Kaffee, soms twee. Ik lees en schrijf er en kijk veel om me heen.  Het is op dit terras dat ik de titel voor deze blogpost bedenk: weer verliefd op een oude liefde. Dat zal vast veel lezers trekken 🙂 Maar het is waar: met oude liefde bedoel ik het leven. Motorvakantie is voor mij weer verliefd worden op het leven, er weer vertrouwen in hebben en ervan genieten. Steeds één dag tegelijk.

In mijn Twitter bio staat dat ik bloggend door het alledaagse zwerf om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken. Ruzie heb ik gemaakt, nu is het weer tijd voor vriendschap.

Ik lees er veel in het boek dat ik van Henny Bos heb gekregen over het helen van trauma en begin te begrijpen waarom dankbaarheid soms niet werkt, waarom het soms zelfs ongepast is. Dankbaar zijn voor bijvoorbeeld het trauma van je kindertijd is verraad tegen je innerlijke kind, het nog een trap na geven. Passender is dan dankbaar zijn voor alle gereedschappen die je hebt te helen.

Als het tijd is om afscheid te nemen van Aken, doe ik nog een laatste rondje en nog één en nog één. Ik kan hier niet weg. Als het de laatste dag van de vakantie regent ga ik weer naar Aken, is het droog dan zoek ik een blogvriend op in Kerkrade. De droefheid van afscheid nemen laat zich voelen. Hoe zal het verder gaan met alles wat ik hier heb gevoeld en ervaren, hoe gaat het verder met alle nieuwe inzichten? De antwoorden liggen in mij en ik ben klaar voor ze te leren kennen. Aken heeft me er klaar voor gemaakt, steeds één dag tegelijk. Zo werkt Aken. Zo werkt de liefde.

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , , , , , ,

Masker af: Maanwilla van der Horst

Geplaatst op 2 juli, 2012 

Wat begon als een uitnodiging voor een gastblog werd uiteindelijk een gesprek in een prachtig park op een zonnige en warme dag en in het bijzonder goede gezelschap van Maanwilla van der Horst. 

Peter: Wat zou je graag willen delen met anderen? Wat is voor jou heel belangrijk?

Maanwilla: Dat je passie hebt voor wat je doet en dat het moed kost om jezelf te durven zijn met alle regels die tegenwoordig heersen. Misschien is dat wel iets dat ik eerder zou willen communiceren met mensen. Omdat je een aantal taboes toch voorbij moet, geconfronteerd wordt met overtuigingen die je over jezelf hebt of waarvan je denkt dat anderen dat van jou verwachten en wat vaak niet zo blijkt te zijn. Ik zie dat ook terug bij veel mensen met wie ik werk. En daarom heb ik deze fles wijn van Stormhoek gekocht vanwege het etiket (Maanwilla haalt een fles wijn uit haar tas):

Ik geloof in het verander de wereld, begin bij jezelf.

Peter: Waar ligt voor jou hier de essentie?

Maanwilla: Bij ‘dream big, be spontaneous en celebrate’. Omdat er zoveel dingen zijn die beren op de weg kunnen zijn waardoor je niet doet wat je eigenlijk zo ontzettend graag zou willen doen. Als je mij nou zou vragen om groot te dromen, dan zou ik een school willen hebben of een instituut waarbij ik mensen ondersteun hoe ze door hun lichaam en door het gebruik van hun stem veiligheid vinden bij zichzelf en doordat ze die veiligheid ervaren, uit kunnen dragen of durven zeggen of doen wat ze echt willen. En dat ze merken dat als ze dat gaan doen, dat je heel vaak een ja krijgt in plaats van nee.

Peter: Nou hoor ik ook waarom jij de persoon bent om dit te gaan doen. Jij kunt je voorstellen hoe het is om bang te zijn en om wel een droom te hebben maar er geen raad mee te weten. Jij weet hoe het is om daarmee te worstelen en om terug te krabbelen en om toch weer te proberen en weer opnieuw terug te krabbelen.

Maanwilla: Ik had nooit kunnen denken dat ik iedere keer toch weer de moed zou vinden om dingen te kunnen doen waarvan ik niet dacht dat ik ze kon. Een eigen huis kopen, mijn eigen praktijk starten, eerlijker zijn tegen mensen, gewoon zeggen wat ik zie maar ook soms zeggen waar het op staat. Dat wil niet zeggen dat ik dat altijd durf. Maar dat heeft me wel een heleboel kennis opgeleverd over mijzelf en iedere keer op zoek te gaan naar een weg om eerlijker en liefdevoller met mezelf om te gaan. Ik had daar wel altijd de mond van vol maar ondertussen…  En dan kom ik weer terug bij het etiket, change the world or go home. Ik geloof ontzettend in wie goed doet, goed ontmoet. 50% kans, 50% geen kans. Ik kan soms zo teleurgesteld raken of worden en toch wil ik behoren tot die 50% die wel een vreemde aankijkt, lacht en groet. Voor mij voelt dat als een goede daad, hoe klein dat ook is en daar word ik blij van. En uit mijn moeilijke tijd komt ook dat ik aan het eind van de dag terugkijk en denk wat zijn nou vijf dingen waar ik van genoten heb? Soms zijn dat ook rotte dingen.

Peter: Een soort oefening in dankbaarheid?

Maanwilla: Ja. En het moesten dingen zijn die ik zelf kon herhalen, voor een deel. En zo heb ik ontdekt, echt super simpel, tanden gepoetst hebben en voelen hoe lekker dat smaakt met mijn tong langs mijn tanden laten gaan, schoon ondergoed aantrekken en voelen dat het lekker zit. Echt simpel, kopje koffie drinken, de krant even lezen, een koel glaasje water drinken, fietsen buiten en de wind door mijn haren voelen. Dat soort simpele dingen daar ging ik me toen op focussen in moeilijke tijden want ik kon het herhalen en ik had er niemand voor nodig om toch eventjes uit de ellende te stappen. En ik denk ook heel vaak, ik weet inmiddels dat het niet meer zo is, dat je denkt dat jij de enige bent die daarmee worstelt. Nee natuurlijk ben jij niet de enige die daarmee worstelt. Alleen: wanneer klapt die luchtbel en durven we gewoon wat meer hulp te vragen en eerlijker te zijn? Vraag jij je dat nooit af?

Peter: Volgens mij is die luchtbel al aan het klappen.

Maanwilla: Ja. Ik merk wel dat het helpt om daarin vaak een eerste aanzet te geven.

Peter: Ja, als je jezelf bloot geeft dan wordt het voor sommige mensen wel een lage drempel dat zelf ook te gaan doen.

Maanwilla: Maar door ons met anderen te vergelijken kun je ook tegen mensen gaan opkijken en dat weer als excuus gebruiken om iets niet te doen. Zo van: dat kan ik toch niet.

Peter: Volgens mij is dat een hele oude gewoonte namelijk de gewoonte ons tot slachtoffer te maken. Ik zie dat mezelf ook wel eens doen, ga ik mezelf vergelijken met anderen die in mijn beleving succesvoller zijn en dan maak ik mijzelf onbewust en doelbewust tot een soort slachtoffer: zie je wel, met mij wordt het niks, het gaat mij niet lukken.

Maanwilla: En daar krijg je dan echt geen energie van.

Peter: Ik heb bij geweldloze communicatie geleerd dat elke vergelijking tot oordelen lijdt. Hetzij over een ander, hetzij over onszelf. Maar het denken in termen van vergelijkingen zit zo in ons systeem. Ik zie dat al in kinderboeken: deze boom is groter dan de andere boom, deze auto is kleiner dan de andere auto. Het zit al in kinderboeken, het vergelijken, het trainen van de linker hersenhelft tot het denken in termen van vergelijkingen. En dan denken we op een gegeven moment ook mensen te kunnen vergelijken. Hij is succesvoller dan ik, zij kan beter touwtje springen dan ik, zij heeft meer zakgeld dan ik. Het lijdt tot oordelen over de ander of over onszelf. En als we gaan oordelen over een ander of over onszelf, dan raken we de verbinding kwijt met onszelf en de ander.

Maanwilla: Ja, absoluut en daarom vind ik mijn werk ook zo leuk. Ik had eerst als nieuwe termen op mijn visitekaartje: puur spreken, verbinden en puur. Toen had ik een gesprek met een goede vriendin en ze zegt: ik mis het luisteren. Want hoe kun je verbinden als je niet wezenlijk luistert? Dat vond ik zo’n belangrijk inzicht. Eigenlijk heel recent nog. Toen dacht ik: het wordt luisteren, spreken, verbinden. Terwijl ik nu met jou zit te praten realiseer ik me dat ik graag de verbinding tot stand wil brengen tussen jou en je communicatie met jou. En kun je daar mededogen voor opbrengen want onze interne criticus is vaak zo sterk en ook zo vasthoudend, kan 24 uur per dag doorgaan. Niemand ziet het en jij kan hem niet uitzetten misschien. En daarnaast: heb je ook de moed om met alle krasjes die er op jou zitten toch weer de verbinding aan te gaan met de ander? Kun je dan zoveel veiligheid en vertrouwen in jezelf vinden om die verbinding met daarbuiten weer te kunnen maken in plaats van een schijnverbinding aan te gaan en je terug te trekken en jij doet jouw ding en ik doe mijn ding en zo is het goed want ik heb het al druk genoeg? Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar wezenlijke heart to heart meeting. Toch?

Peter: Exact. En dat is waar jij andere mensen bij wilt ondersteunen?

Maanwilla: Ja, dat is wel de visie die ten grondslag ligt aan mijn werk.

Peter: En dat is ook jouw grote droom?

Maanwilla: Ja, nou dat doe ik eigenlijk al. In mijn logopediepraktijk komen mensen met een probleem. We kunnen het soms hebben over het probleem maar soms ook niet en dan leer je ze een techniek. Maar mijn tegemoettreding naar hen is er wel één van een warm hart.

Peter: Dus jouw droom is al aan het uitkomen?

Maanwilla: Ja en het gaat steeds verder.

Peter: Als we hier over een jaar weer zitten en we hebben het weer over die grote droom, wat zou je dan graag willen dat er dan meer is uitgekomen van die droom dan op dit moment?

Maanwilla: Dat ik zelf meer naar buiten durf te treden en daardoor meer mensen uitnodigen datzelfde proces te gaan doen. En ik ben een paar jaar verder en ik voel en zie en doorleef zelf ook dat het een proces is. Je start, je gaat op weg, je weet niet waar je uit gaat komen maar je komt ergens.

Peter: Er is ook geen weg meer terug als je eenmaal begonnen bent.

Maanwilla: Terug weet ik niet maar je kunt in ieder geval zeggen: ik stop hier. Ik heb ook wel echt door schade en schande geleerd dat je mensen niet die weg op kunt schoppen. Ik zie vaak heel veel talent in mensen maar als ze zelf nog niet de veiligheid vinden of zien of voelen om daarmee aan de slag te gaan, dan is het kloppen op de deur van een onbewoond huis. Wat die weg mij gebracht heeft is veel meer rust in mijn donder, echt veel meer. Ik heb geleerd te durven voelen en het te doorleven. En vooral de moeilijke emoties.

Peter: En als we hier over een jaar zitten, wat is er dan nog meer uitgekomen van jouw droom?

Maanwilla: Meer mensen bereiken, zichtbaarder zijn. Mensen motiveren en enthousiasmeren om dingen te doen waar ze echt blij van worden. En nog meer in praktijk brengen dat zichtbaar durven zijn als ik anderen daartoe uitnodig, eerst opgaat voor mijzelf. En ik merk dat ik daarvan in mijn broek schijt. Ik weet dat ik heb niets te verliezen heb en toch vind ik het reuze spannend. Ik heb mezelf ook leren kennen als iemand die er moeite mee heeft om te zeggen: hier ben ik goed in. Terwijl ik wel merk dat het best handig zou zijn als ik dat wel doe.

Peter: Goeie vraag: noem eens drie dingen waar jij ontzettend goed in bent.

Maanwilla: Ik ben ontzettend goed in mensen enthousiast maken. Ik heb altijd leuke ontmoetingen met mensen. Misschien 1:100 niet. Genieten van de dagelijkse dingen, ik denk dat ik dat ook wel goed kan. Wat ook in me opkomt is gezelligheid maken, dicht bij mezelf durven blijven want dicht bij mezelf blijven confronteert mij…. Gatver wil ik eigenlijk zeggen. Ik realiseer me nu door dat door dicht bij mezelf te blijven ik niet meer voor mijn eigen pijn kan wegrennen. Dus ik val eerder met mijn neus in de boter.

Peter: In je eigen pijn…

Maanwilla: Pijn van vroeger ja. Het duurt nooit langer dan drie weken voordat ik het ontdek. Als ik hier volgend jaar weer zit met jou dan hoop ik dat ik het woord accepteren meer body heb kunnen geven. Iedereen heeft er z’n mond van vol en het is alleen maar een woord zolang je het niet kunt praktiseren. Accepteren betekent ook dat je naast de leuke dingen pijn durft te voelen zonder ervoor weg te lopen. Dat betekent het voor mij.

Peter: Heb je het nou over accepteren wie je zelf bent of wat er om je heen gebeurt?

Maanwilla: Op alle fronten. Dat kan zijn  als jij in de file staat terwijl je om zeven uur een afspraak hebt, je gaat het niet redden maar het was voor jou wel een belangrijke afspraak en je maag keert zich om want je weet dat als je uit deze file bent je net zo goed weer om kunt keren en waar is de tijd dan gebleven? Met succes omgaan, dat zou ik willen Peter. Dat ik beter met succes om kan gaan en dat ik mezelf meer succes gun. Ja, oh wat confronterend. Gut zeg… Ik wil succes en het mezelf ook gunnen en toestaan.

Peter: Wat betekent succes voor jou Maanwilla?

Maanwilla: Auw, wat een moeilijke vraag…. Succes betekent voor mij overvloed op een heleboel vlakken. Ja, dat is succes. En het mezelf toestaan.

Peter: Die laatste vind ik wel heel erg mooi. Misschien hebben we al heel veel overvloed op allerlei vlakken maar zien we het niet omdat we het onszelf niet toestaan. Dat is wat er bij mij opkomt.

Maanwilla: Nou dat is ook zo denk ik.

Peter: Het raakt ook aan het thema menselijkheid dat voor mij heel wezenlijk is. En dat vind ik zo ontzettend belangrijk in deze tijd omdat het wel lijkt alsof we alles belangrijk vinden behalve menselijkheid terwijl ik denk dat het juist andersom is. Als je de televisie aanzet of de krant openslaat dan is alles belangrijk behalve menselijkheid. Economie is belangrijk, politiek is belangrijk, zorg is belangrijk, onderwijs is belangrijk. Alles is belangrijk maar over menselijkheid heeft bijna niemand het maar het is volgens mij het meest wezenlijke dat er op dit moment is.

Maanwilla: Wat vat je dat mooi samen. Ik had het niet kunnen bedenken maar inderdaad is dat het ja.

Peter: Ik lees het wel eens op Twitter, mensen die dan roepen waar is de menselijkheid gebleven of wat is hier een gebrek aan menselijkheid. Mijn perceptie is dat als je in een situatie bent waarin je een tekort aan menselijkheid ziet of ervaart, het een uitnodiging is om het zelf te brengen.

Maanwilla: Dat is denk ik wel de essentie van wat ik over wil brengen, de menselijkheid. Daarom hou ik denk ik ook zo van dat liedje wat ik wel eens zing als ik groepen doe. Dat liedje van Marco Borsato over masker af, dat raakt zo de essentie. Ik schijt wel wat minder in mijn broek dan vroeger als ik dat liedje voor de groep zing. Mensen kunnen dan zien dat ook mij de vlammen uit kunnen slaan, dat er rode vlekken in mijn nek verschijnen en dat mijn stem kan trillen. Zo van: zij staat er nu wel maar zij heeft dat dus ook. Herkenbaarheid, menselijkheid. Misschien is dat nog meer wat ik uit wil dragen maar het klinkt helemaal niet sexy 🙂

Over Maanwilla
Stemmen zijn altijd mijn passie geweest. Toen zangeres worden afviel, werd ik logopedist die natuurlijk met stem wilde gaan werken. Zelf heb ik ondervonden hoe spannend het kan zijn om iets te zeggen in een groep, voor mezelf op te komen of mijn idee te delen tijdens een presentatie. Die spanning wilde ik leren reguleren! De spanning hoefde niet weg te zijn! Nee ik wilde meer plezier hebben in wat ik zei en het tegelijkertijd meer beleven terwijl ik stond te praten. Je lichaam en stem vertellen altijd wat je werkelijk bedoelt.

Getroffen door de mogelijkheden die we hebben om met meer gemak je idee te delen, werkelijk in contact te zijn met anderen, besloot ik stem-, en presentatiecoach te worden. In de trainingen die ik geef, deel ik mijn kennis. Je ervaart hoe je jezelf door je manier van praten kunt begeleiden. Hoe? Door de mogelijkheden van je houding, adem, stemklank, mimiek, uitspraak en gebaren uit te proberen en af te stemmen op wat bij jou past.  Door mijn werk hoop ik dat mensen ontdekken hoe leuk en boeiend ze zijn waardoor ze zich gesterkt voelen om hun talenten te benutten en zaken echt op gaan pakken waar ze met hart en ziel voor willen gaan.

Sinds kort ben ik ook ‘ik leer anders coach’. Mijn kinderen bleken allebei dyslexie te hebben. Het huidige schoolsysteem sprak hun voorkeursmanier van leren, namelijk het opslaan van kennis door beelden, weinig aan. Vakken waarbij automatiseren belangrijk was, werden een struikelblok. Dit gold vooral voor het leren van de letters, lezen, de tafels, rekenen, maanden van het jaar en kleuren.

Na veel dingen geprobeerd te hebben, kwamen we uit bij de methode  ‘ik leer anders’. Deze methode benut de kwaliteit van het opslaan van kennis in beelden. Het is bijzonder geschikt voor kinderen met dyslexie, leerproblemen(het leren ontdekken van structuren) concentratieproblemen, beelddenkende kinderen en kinderen ADHD. Mijn zoon voelt zich zekerder, heeft meer plezier gekregen in leren en  leert makkelijker. Hij heeft dit jaar voor het eerst een 6 voor spelling gehaald op zijn rapport. Wij waren ruim 5 jaar bezig voordat we hier uitkwamen. Graag help ik kinderen hun weg te vinden in het huidige leersysteem op een manier die bij hun aansluit. Waarom? Het bevordert hun zelfvertrouwen, leert hun zien dat beelddenken veel voordelen heeft en dat ze met meer gemak kunnen leren.

 

Bewaard onder Gastblogs | 8 Comments

Tags: , , , , , , , , , ,

Typisch 2011

Geplaatst op 29 december, 2011 

Aan het eind van het jaar schrijf ik op wat ik in het nieuwe jaar graag wil meemaken. Je zou het voornemens kunnen noemen maar ik neem me niks voor. Ik noem het liever wensen en verlangens, een beetje dromen over het nieuwe jaar.

En dan laat ik het rijpen, net zoals wijn. Na een jaar gaat de ‘kurk van de fles’ en kijk ik naar waar ik een jaar geleden over droomde en wat er is uitgekomen. De resultaten zijn meestal verrassend.

Een paar dagen geleden las ik mijn dromen over 2011 voor het eerst weer terug en ik was boos en teleurgesteld omdat er niets was uitgekomen. OK, ik geef het toe: ik had een paar echt grote dingen gedroomd maar daarvan had er best eentje werkelijkheid kunnen worden.

Een dag later bekeek ik mijn dromen voor 2011 nog eens maar dit keer met het vergrootglas er bovenop, inzoomen op de details. Wat schreef ik daar? Is het niet uitgekomen? Ook niet een beetje? Is het punt op dit moment ‘in progress’? Is het misschien wel uitgekomen maar op een iets andere manier en herken ik het op dit moment niet? Wil ik dit nog graag of is mijn droom onderweg veranderd?

Conclusie: ik heb een heleboel om dankbaar voor te zijn in 2011. Veel van wat ik een jaar geleden droomde, is uitgekomen of is op dit moment aan het uitkomen. En er zijn ook flink wat dromen die ik graag meeneem naar 2012.

En dat vond ik nou typisch 2011: teleurstelling maar met iets meer aandacht voor de details volop dankbaarheid.

Dankbaarheid komt niet uit de lucht vallen, soms is het hard werken, hard vloeken, flink frustrerend, een kwestie van aandacht en focus.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , , , ,

Cadeautje van het universum

Geplaatst op 31 oktober, 2011 

Zodra we onze hotelkamer binnen stapten wisten we dat er iets niet klopte. Dat het een lux hotel was, wisten we maar dat het zo lux was….. We waren even in verwarring. Had de receptie ons de verkeerde kamer toegewezen? Dit leek wel een penthouse.

Meestal schrik ik als er onverwachts geld voor mijn neus opduikt. In de blogs over ‘Geld uit de lucht’ schreef ik daar al over. Ik wil het geld dan zo snel mogelijk bij de rechtmatige eigenaar bezorgen. Het zou logisch zijn om even de receptie te bellen om te checken maar wat is logica tegenwoordig nog waard?

In één van de blogs over ‘Geld uit de lucht’ schrijft Gertrud dat als iemand geld verliest, het voor jou is en dat het voor de ander een les is. Ik had het zo nog nooit bekeken en keek de hotelkamer nog eens goed rond. ‘We houden deze kamer’ zei ik,  ‘het is een cadeautje van het universum’.

Terug thuis ontdekten we dat onze kamer ongeveer 5x zo duur was als wat wij hadden betaald. Foutje van het hotel? Ik zeg dat het een cadeautje van het universum is en dat we dat cadeautje waard zijn. Bedankt universum.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Wat is een wonder?

Geplaatst op 12 september, 2011 

‘Wat is een wonder?’ vroeg Michael Minneboo vrijdag tijdens een gezellige koffiedate in Breda. Aanleiding voor zijn vraag was de mislukking van mijn project dankbaarheid, een project waarbij dagelijks oefenen in dankbaarheid leidt tot wonderen.

Melody Beattie schreef er een boek over: Make Miracles in Forty Days. De subtitel van het boek is eigenlijk nog veel interessanter: Turning what you haye into what you want. Toen ik het bestaan van haar boek ontdekte klonk het mij als alchemie in de oren en startte ik project dankbaarheid.

Ik had niet zo 1,2,3 een antwoord op Michael’s vraag. Ja, voorbeelden dan wonderen die had ik wel, zoals ineens tien miljoen op mijn bankrekening. Legaal en belastingvrij uiteraard.

Maar wat is een wonder? Melody Beattie begint haar boek met de volgende definitie:

A miracle is when something happens that we couldn’t control, create, conceive or do on our own – whether by using willpower, strength, spirituality, skills, money, or any and all resources available to us.

Miracles aren’t supernatural. They’re how life responds when we practice universal laws, the unwritten rules governing nature, the human psyche, people, spirituality and the world.  

(….)

The only qualification for it to be a miracle is that the problem or situation we want changed is beyond our ability to control or fix on our own.  

De wonderen die ik op mijn doelenlijst had gezet voordat ik aan project dankbaarheid begon, zijn niet bereikt. Maar welke problemen of situaties  zijn er in mijn leven veranderd sinds ik met project dankbaarheid begon en die ik zelf niet kan veranderen? Alweer een vraag waar ik geen antwoord op heb.

Misschien is het wonder wel dat er een wonder is gebeurd en dat ik niet weet welk wonder. Misschien staat het wonder net als Chinese bamboe na vijf jaar wortels kweken op het punt zichzelf te onthullen.

Bewaard onder Boeken, Citaten, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Project dankbaarheid mislukt

Geplaatst op 26 augustus, 2011 

Sinds 12 februari werk ik aan project dankbaarheid.

Aanleiding: Melody Beattie’s boek ‘Make Miracles in Forty Days’.

Werkwijze: 40 dagen lang elke dag 5 – 10 dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent.

Doel: wonderen.

Meer dan zes maanden heb ik aan project dankbaarheid gewerkt, elke dag dankbaarheid opgeschreven. En dan verwacht ik wel wonderen ja. Niet van dat slappe gedoe als: elke dag is toch een wonder ? Nee, ik heb hard gewerkt aan dit project en wil echte wonderen, grote wonderen. Iets van tien miljoen netto op mijn bankrekening zou een mooi begin zijn.

Maar de grote wonderen zijn uitgebleven. Sterker nog, ik heb het vermoeden dat project dankbaarheid een paar nare bijwerkingen heeft gehad. Ik merk namelijk aan mezelf, en zie het terug in de toonzetting van een aantal van mijn blogs, een soms cynische toon. Misschien heeft het niets met project dankbaarheid te maken, misschien ook wel.

Project dankbaarheid is dus mislukt. Wat nu?

Ik zou ermee door kunnen gaan in de hoop dat die grote wonderen alsnog gebeuren en me dan over een half jaar extra gefrustreerd voelen dat die wonderen zijn uitgebleven. Ik zou ermee kunnen stoppen en me afvragen wat er gebeurd zou zijn als ik er wel mee door was gegaan.

Ik ga ermee stoppen. Het zit zo: ik mis mijn dagboek zoals het was voordat ik met project dankbaarheid begon. Sinds 12 februari gebruik ik mijn dagboek voor project dankbaarheid en schrijf er elke dag 5 – 10 dingen op waar ik dankbaar voor ben. Dat zijn meestal vrij korte stukjes. Voordat ik met project dankbaarheid begon, schreef ik stukjes in mijn dagboek met veel meer diepgang. Als er dan iets gebeurde wat me raakte of als ik ergens over in verwarring was of ergens mee zat, ging ik erover schrijven, stelde ik mezelf vragen en beschreef nog een dieper laagje.

Ik mis deze diepgang. Ik mis het contact met mezelf via mijn dagboek. Project dankbaarheid biedt me niet diezelfde diepgang en contact.

Nu zou ik project dankbaarheid kunnen aanpassen en mijn dankbaarheid in mijn oude dagboekstijl kunnen beschrijven maar dat is niet wat ik ga doen. Ik hou op mezelf vast te klampen aan een oefening die misschien voor veel mensen werkt maar die voor mij niet werkt. Wat voor mij werkt is het gebruik van mijn dagboek in ere herstellen. Te beginnen vanaf vrijdag 26 augustus.

Project dankbaarheid: het is mooi geweest, bedankt. Je kent het nummer van mijn bankrekening dus als je nog iets van je wilt laten horen…..

Lees ook:

PS (1): Het idee dat ik in mijn reacties en manier van bloggen soms wat cynisch ben als gevolg van project dankbaarheid, roept meteen de gedachte op dat dit betekent dat project dankbaarheid wel werkt. Dat het project een grote innerlijke schoonmaak op gang heeft gebracht en dat, net zoals wanneer je middenin een echte schoonmaak zit, de zooi eerst groter wordt voordat alles netjes schoon is. Ik geloof deze gedachte niet. Deze komt voort uit angst dat als ik niet doorga met project dankbaarheid, de wonderen niet komen. Ik laat me niet manipuleren, zeker niet door mijn eigen gedachten en al helemaal niet door angst. Ik ben er nou echt klaar mee.

PS(2): Zoals ik weer in mijn dagboek ga schrijven, met meer diepgang en in contact met mezelf, is een vorm van schrijven waar veel aandacht voor nodig is. Ergens volle aandacht aan schenken is ook een vorm dan dankbaarheid.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk, Schrijven | 19 Comments

Tags: , , ,

In wonderen geloven

Geplaatst op 31 maart, 2011 

Veertig dagen lang gewerkt aan ‘Project Miracle’ zoals Melody Beattie het noemt in haar boek ‘Make Miracles in Forty Days’. Veertig dagen lang elke dag 5 – 10 dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent. Alleen of samen met een iemand die je genoeg vertrouwt om je dagelijkse schrijfsels mee uit te wisselen.

De subtitel van Melody’s boek luidt: ‘Turning what  you have into what you want’. ‘What you have’ gaat over dankbaarheid voor alles wat er is. Alles, niet alleen de leuke momenten maar ook, of juist vooral, momenten die gepaard gaan met boosheid, frustratie, verdriet en angst. ‘Project Miracle’ betekent ‘what you have’ via dankbaarheid veranderen in ‘what you want’.

Op papier klinkt het allemaal geweldig en ook het opschrijven van de dagelijkse dankbaarheid is leuk om te doen. Vooral schrijven over waar ik van baal of wat niet gaat zoals ik wil, brengt opluchting en verlichting.

Maar nu ben ik toe aan de wonderen en ik heb ze na veertig dagen nog niet zien gebeuren. Ja, wel die kleine alledaagse wondertjes. Die zijn ook leuk en het is fijn om er even een moment bewust bij stil te staan. Zoals vandaag toen mijn dochter me zei: ‘Ik ga op de trampoline springen en jij wordt blij’.

Ik ben toe aan de grote wonderen. Ik wil dat het universum eens flink uitpakt met een wonderen festijn. In haar boek schrijft Melody om na veertig dagen door te gaan met de dankbaarheid, maar om het minimaal veertig dagen de kans te geven. Ik ga er graag mee door want ik ben nieuwsgierig en heb ook wel een paar wonderen nodig.

De afgelopen weken voelden aan als shit. Robery Burney schrijft in ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen‘ dat als je je shit voelt, dat je dan bemest wordt om te groeien. Nou, bemesting genoeg de voorbije weken: projecten die niet lopen, samenwerkingen die niet echt van de grond komen  en vooral twijfel en onzekerheid of ik mijn koers wil gaan verleggen en zo ja, hoe.

En alsof dat nog niet genoeg is, ben ik op dit moment Brene Brown’s boek ‘The Gifts of Imperfection’ aan het lezen met ook al zo’n mooie subtitel: ‘Let go of who you think you’re supposed to be and embrace who you are’. Door Brene Brown’s onderzoek naar schaamte en kwetsbaarheid, begin ik me bewust te worden hoe dat in mij werkt en dat is confronterend om onder ogen te zien. Maar gelukkig heb ik dan weer ‘Project Miracle’ om daar dankbaarheid op los te laten.

Er is wel een ander wondertje gebeurd trouwens. Vorige week viel ineens en onverwacht het nieuwe boek van Petra Maartense in de brievenbus: ‘De Magische Gouden Ring’. Een vertelling die je in één adem uitleest. Een verhaal dat voor mij perfect aansluit bij ‘Project Miracle’ van Melody Beattie. Als je ‘De Magische Gouden Ring’ leest, ga je namelijk weer in wonderen geloven. Sterker nog: je gaat erop vertrouwen dat ze gebeuren.

En zo heb ik met ‘Project Miracle’ en ‘De Magische Gouden Ring’ een ijzersterk duo in handen om me de wonderen te brengen die ik nodig heb.

Mijn dochter had vandaag op school een toverstafje geknutseld. De symboliek van een  toverstafje in huis bevalt me wel.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , , , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →