Proceswoorden

Geplaatst op 9 juni, 2009 

Onze taal kent allerlei soorten woorden zoals zelfstandige naamwoorden en werkwoorden. Er zijn woorden die ik mooi vind en woorden die ik minder mooi vind.  Er zijn ook woorden waar ik me aan erger zoals het werkwoord loslaten. Wat vind ik het vreselijk als ik iemand hoor zeggen: ‘Laat het toch los’. In spirituele kringen is loslaten het toverwoord en ik raak er niet door betoverd. Integendeel. Hoe komt dat?

Loslaten in de zin van ‘laat het toch los’ klinkt voor mij als iets wat ik kan doen met een begin en een einde. Als ik het werkwoord fietsen gebruik en ik zeg dat ik ga fietsen, dan is er een duidelijk beginpunt waar ik begin met fietsen en een eindpunt waar ik klaar ben met fietsen. Met loslaten werkt dit niet zo.

Als ik bezig ben iets los te laten dan ben ik er nooit mee klaar, ik ben eigenlijk altijd wel bezig met loslaten. Loslaten verloopt in fasen, net zoals rouwen. Loslaten en rouwen hebben voor mij vaak dezelfde betekenis.

Loslaten is wat ik noem een proceswoord. Een proceswoord is voor mij een woord dat een proces weergeeft. Loslaten is een proces. Een proces drukt voor mij een beweging uit, een ontwikkeling. Loslaten is afwikkelen. Loslaten is afpellen zoals de schillen van een ui. Telkens als ik een laagje heb afgepeld is er weer een ander laagje.

Ik kan daarom gerust zeggen dat ik nog helemaal niks heb losgelaten in de zin van dat ik klaar ben met loslaten. En ik kan ook zeggen dat ik voortdurend bezig ben alles los te laten.

Zelfs ontkenning en boosheid zijn onderdeel van het proces van loslaten. Dus als ik me ergens boos over voel hoeft niemand me te zeggen ‘laat het los’ want daar ben ik op dat moment juist mee bezig!

Een ander voorbeeld van een proceswoord is voor mij het woord authenticiteit. Authenticiteit is voor mij een proces. Ik ben er altijd mee bezig en nooit mee klaar.

Onze taal zit namelijk hier en daar nogal gammel in elkaar. Onze taal is net een trechter waar de rijke werkelijkheid doorheen geperst moet worden om in woorden te kunnen uitdrukken. En dan gaat er wel eens wat verloren.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 3 Comments

Tags: , ,

You make me feel like…

Geplaatst op 9 mei, 2009 

Er zijn mensen die denken dat ze een ander een bepaald gevoel kunnen geven. En andersom, dat een ander hen een bepaald gevoel kan geven.

‘Jij geeft mij het gevoel dat het mijn schuld is dat deze klus mislukt is’. Nu is ‘..dat het mijn schuld is dat deze klus mislukt is’ niet bepaald een gevoel maar eerder een interpretatie of oordeel. En door te zeggen ‘Jij geeft mij het gevoel dat…’ leg je de verantwoordelijkheid voor het gevoel (of interpretatie of oordeel) bij de ander neer.

Ook in songteksten klinkt de ‘You make me feel like…..’ regelmatig door. Hoe romantisch het voor sommigen ook klinkt als iemand zegt ‘You make me feel like dancing’ of ‘You make me feel like a star’, voor mij klinkt erin door dat de verantwoordelijkheid voor de gevoelens van de ene lekker op het bordje van de ander worden gelegd.

In wat je voelt kan het gedrag van een ander natuurlijk wel een rol spelen, het kan als trigger fungeren. Maar wat je voelt hangt af van wat je waarneemt, van hoe je de waarneming interpreteert, van je herinneringen en ervaringen, van je gedachten enz. Kortom, gevoelens hangen af van je innerlijke bagage en daar draag alleen jijzelf, de eigenaar van die bagage, de verantwoordelijkheid voor. Gevoelens zijn nuttig, gevoelens signaleren een vervulde of onvervulde behoefte.  Gevoelens communiceren wat je nodig hebt. Gevoelens zetten aan tot actie.

Bewaard onder Codependency, Communicatie, Mening | Reageer

Tags: , , , ,

Proberen

Geplaatst op 6 mei, 2009 

Proberen is eigenlijk best een gek woord. Ik bedoel, als je iets probeert te doen, doe je het dan wel of niet? Als je probeert een boek te schrijven, schrijf je dan een boek of niet? Proberen klinkt zo’n beetje als iets wel doen en tegelijk ook niet doen. En dat kan niet, je doet iets wel of je doet iets niet.

Voor mij betekent proberen gewoon dat je iets gaat doen en dat je je onzeker voelt over het resultaat.  In plaats van dat ik zeg: ‘Ik ga proberen te zingen’ zeg ik: ‘Ik ga zingen en voel me onzeker over het resultaat van mijn gezang’. Het eigenaardige is dat dit voor mij een stuk zelfverzekerder klinkt dan: ‘Ik ga proberen te zingen’.

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags:

Straffeloos ‘nee’ zeggen

Geplaatst op 4 mei, 2009 

Als iemand je wat vraagt is het niet altijd duidelijk of de vraag ook echt bedoeld is als verzoek of dat de vraag een verkapte opdracht is of een eis.  Hoe kom je hier achter?

Ik denk dat er maar één manier is om daar achter te komen: checken (vooral belangrijk als je ‘nee’ wilt zeggen).

De ander vragen of wat jij verstaan hebt als vraag ook daadwerkelijk bedoeld is als vraag of dat het bedoeld is als opdracht of eis. Wat is het verschil? Op een vraag die als verzoek bedoeld is kun je straffeloos  ‘nee’ zeggen. Jouw ‘nee’ heeft dan geen consequenties. Heeft jouw ‘nee’ wel consequenties, dan is er sprake van een opdracht of eis.

Je kunt het de ander ook direct zonder u-bocht constructies vragen: ‘Heeft mijn ”nee” consequenties?’ Is het antwoord ‘ja’, dan kun je nog vragen wat die consequenties zijn en kun je beslissen of je die consequenties wilt accepteren of niet. Wil je de consequenties accepteren, en  zeg je ‘nee’ tegen de als vraag geformuleerde opdracht of eis, dan weet je wat je te wachten staat. Wil je de consequenties niet accepteren, zeg dan  ‘ja’ tegen de als vraag geformuleerde opdracht of eis. Laat je jezelf dan niet dwingen door die ander? Nee, je neemt gewoon een intelligente beslissing.

Hier een inspirerende kijk van Byron Katie ‘What’s the reality of pressure‘

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: , ,

Moeten en willen

Geplaatst op 26 april, 2009 

We moeten van alles. We moeten naar het werk. We moeten boodschappen doen. We moeten naar dat verjaardagsfeestje. We moeten de afwas doen. We moeten een afspraak maken bij de tandarts.

Van wie moeten we al die dingen? Van onszelf.

Telkens als we iets ‘moeten’ ontnemen we onszelf ruimte. Het is dan net alsof we gedwongen worden iets te doen tegen onze zin in. We spelen dan de rol van slavendrijver en slaaf tegelijk.  Als je zegt dat je iets ‘moet’ zet je jezelf in de slachtofferrol. Slachtoffer van de omstandigheden, slachtoffer van al die dingen die je ‘moet’ doen en waar je zogenaamd geen keuze hebt.

Maar die keuze heb je wel. Je moet niet naar je werk maar je wilt naar je werk omdat je bijvoorbeeld geld wilt verdienen. Je moet geen boodschappen doen maar je wilt boodschappen doen omdat je wat te eten wilt hebben. Je moet niet naar het verjaardagsfeestje maar je wilt naar het feestje omdat de vriendschap met die ander waardevol voor je is.  Je moet de afwas niet doen maar je wilt de afwas doen omdat je graag een opgeruimd huis hebt. Je moet geen afspraak bij de tandarts maken maar je wilt een afspraak maken omdat je graag een gezond gebit hebt.

Vervang het woordje ‘moeten’ eens een tijdje door het woordje ‘willen’ en voel het verschil.  Zeg: ‘Ik wil…..omdat ik…..’. Als je zegt dat je iets wilt erken je je eigen verantwoordelijkheid.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , ,

Ontgiften van de crisis

Geplaatst op 21 februari, 2009 

Hoewel ik geen kranten lees en niet naar het journaal kijk merk ik dat het woord crisis toch in mijn systeem terecht is gekomen. Er lijkt geen ontkomen aan en dat is, zo schat ik in, precies de bedoeling. Politici zeggen dat niemand aan de gevolgen van de crisis zal ontkomen en vervolgens storten de media deze boodschap massaal uit over alles en iedereen.

Ik heb er deze week een tweet over geschreven:

“Als aanzetten tot haat bij wet verboden is, waarom dan aanzetten tot crisis ook niet verbieden?”

Ik merk dat het me raakt wat er gebeurt en dat wil ik graag anders. Van de crisis zelf merk ik niks. Van de manier van communiceren en de hoeveelheid aan communicatie merk ik wel wat. Wat doet alle ophef over de economische en financiële situatie met mij? Ik voel me geïrriteerd en geprikkeld. Wat zijn mijn behoeften? In ieder geval vertrouwen en autonomie merk ik.

Het nieuws over de crisis wordt gebracht alsof het over algemeen geldende waarheden gaat die per definitie voor iedereen gelden, of we dat nu leuk vinden of niet. Het is voor mij alsof de crisis er bij iedereen met een injectiespuit wordt ingespoten met de  media in de rol van de spuit en de woorden en de taal als het te injecteren gif. En zo zit nu het woord ‘crisis’ in mijn systeem en daaraan koppel ik dan weer allerlei interpretaties, scenario’s en verhalen waar ik graag vanaf wil.

Ik wil graag dat politici zich anders uitdrukken over de crisis. Het zou voor mij een wereld van verschil zijn als ik dingen zou horen zeggen in de geest van: ‘Ik denk dat….omdat ik…’. Want dan heb ik helder ‘Oh, dit gaat over die ander en ik kan het anders zien’. Maar als ik iemand hoor zeggen ‘We zitten in een crisis en we moeten er allemaal aan geloven’ dan raak ik in verwarring. Wie zijn die ‘We‘? en hoezo ‘moeten‘?. En dan heeft de injectiespuit weer een paar giftige woorden ingespoten.

Waar het voor mij om gaat is de vrijheid van perceptie, de vrijheid om zelf een perceptie te kiezen. Vrijheid van perceptie is iets individueels. Niemand bepaalt mijn perceptie tenzij ik dat toelaat. Ik heb ook de ervaring van mensen die hun perceptie willen opdringen aan anderen.

Ik ken voorbeelden van alcoholisten en workaholics die het totaal onbegrijpelijk vinden als je niet meedoet met hun drank- of werkprobleem. Want als je met ze meedoet dan valt hun probleem niet zo op en als je niet meedoet juist wel. En dat laatste doet pijn. Je eigen pijn voelen en uithouden is een kunst op zich en ik denk dat mensen die dat niet kunnen of niet willen vaak als oplossing kiezen hun pijn te delen met anderen. Gedeelde smart is halve smart is het gezegde. Ik denk dat dit gezegde is bedacht door mensen die hun eigen smart niet zo goed konden uithouden. En zo wil de probleemdrinker dat jij meer drinkt dan goed voor je is en wil de workaholic dat jij na werktijd op kantoor of thuis die ene klus en ook nog die andere klus afwerkt.

En zo kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die persoonlijke pijn hebben van de crisis omdat het ze bijvoorbeeld raakt in hun behoefte aan vertrouwen of veiligheid. En, naar ik inschat, kunnen sommige van deze mensen hun pijn maar moeilijk uithouden en willen ze hun pijn delen, willen ze graag dat jij en ik een deel van hun pijn meedragen. Misschien zeggen ze daarom wel dat we er allemaal aan moeten geloven. Aan de crisis dus.

Maar ik ben de eigenaar van mijn eigen perceptie. Met mijn vrijheid om mijn eigen perceptie te kiezen kan ik mijn behoefte aan autonomie en authenticiteit vervullen. Ik kan kiezen hoe ik tegen geld en economie aankijk. Ik kan kiezen hoe ik tegen crisis aankijk en hoe ik daarover communiceer met mezelf en anderen. Keuze van de eigen perceptie maakt vrij en onafhankelijk. Het is voor mij de ultieme afkick en ontgifting van al die giftige woorden die worden uitgestort in de kranten, op radio en tv en op het Internet. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, wel dat het mogelijk is.

Voor mij gaat de crisis niet alleen over geld, maar ook over wat er gebeurt als we zomaar de perceptie van een ander overnemen. Of het nou gaat over de perceptie van kerk, de overheid, de multinationals, de media of die van mijn buurman of buurvrouw.

Bewaard onder Actualiteit, Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

Luisteren

Geplaatst op 19 januari, 2009 

“Een mens heeft twee oren en één mond om twee keer zoveel te luisteren dan te praten.”

Confucius

Bewaard onder Citaten, Communicatie | Reageer

Tags:

Helaas zijn wij genoodzaakt…

Geplaatst op 14 januari, 2009 

Door de stijgende inkoopprijzen zijn wij helaas genoodzaakt om…..

…..en wat er dan in de brief volgt is een aankondiging van een prijsverhoging. En meestal ook nog een lofzang op de inkoopafdeling die door hun goede beleid ervoor hebben kunnen zorgen dat de prijsstijging beperkt is gebleven tot slechts x %.

Bedrijven hebben de mond vol van klantvriendelijkheid maar in die brieven over prijsverhogingen is daar maar weinig van te merken. Hoe weet je nu als klant waar je aan bijdraagt door dat bedrijf een hogere prijs te betalen voor hetzelfde product of dienst? Dat weet je dus niet! Door te stellen dat het bedrijf genoodzaakt is een hogere prijs te berekenen neemt het bedrijf geen enkele eigen verantwoordelijkheid voor de eigen prijs. Die verantwoordelijkheid wordt doodleuk doorgeschoven naar de leveranciers. En zo is iedereen genoodzaakt om…..  De enige pleister op de wond is het woordje ‘helaas’. Nog een wonder dat ze niet schrijven ‘buiten onze wil om’.

Ik wil als klant graag weten waar ik door een hogere prijs te betalen aan bijdraag. Draag ik daarmee bij aan de continuïteit van het bedrijf, of aan het behoud van de werkgelegenheid of aan de portemonnee van de directie? Of krijg ik in ruil voor die hogere prijs een product of dienst van een hogere kwaliteit? Het is toch niet zo moeilijk zoiets anno 2009 aan je klanten te communiceren?

Bewaard onder Communicatie, Mening, Ondernemen | Reageer

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →