Taalvoorspelling

Geplaatst op 30 mei, 2008 

Onze taal kenmerkt zich door een groot aantal zelfstandige naamwoorden waar we allerlei dingen mee aanduiden. We zijn goed in het uitvinden van nieuwe zelfstandige naamwoorden want we labellen en etiketteren er graag op los. Bij alles wat we zintuiglijk waarnemen hebben we meteen een etiketje paraat en de essentie van hetgeen we waarnemen gaat aan ons voorbij. 

Eckhart Tolle gebruikt het voorbeeld van de honing. Je kunt alles weten over honing, je kunt op het onderwerp honing afstuderen en precies weten wat de chemische samenstelling is van honing. Maar dit weten is alleen maar een mentaal concept van honing. Op een dieper niveu weten wat honing is betekent de honing ook echt proeven, ermee samensmelten.       

Nu we groeien in bewustzijn is het steeds meer gedaan met de hegemonie van onze linker hersenhelft. Omdat onze linker hersenhelft belangrijke functies heeft bij het spreken en begrijpen van taal, zal onze groei in bewustzijn merkbaar zijn in onze taal. Er zullen meer werkwoorden komen omdat veel van de dingen die we als ding benoemen eigenlijk processen zijn. Zo zeggen we wel eens dat liefde en God werkwoorden zijn. Op de vraag ‘Wat ben je aan het doen’ kun je straks antwoorden ‘Ik mens’.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , ,

Nirvana is just a thought away

Geplaatst op 25 mei, 2008 

Wist je dat het gedeelte in onze hersenen dat verantwoordelijk is voor de onophoudelijke stroom van gedachten zich in onze linker hersenhelft bevindt en dat het niet groter is dan een pinda? Het is dit kleine groepje hersencellen waarmee we ons identificeren, brain chatter die ons doet denken dat we onze gedachten zijn.

Jill Bolte Taylor, de Amerikaanse neurowetenschapper die een herseninfarct kreeg waardoor haar linker hersenhelft uitviel, vertelt hierover tijdens een vierdelig gesprek met Oprah Winfrey.

De innerlijke vrede waar we allemaal naar op zoek zijn, die hebben we al want die bevindt zich in onze rechter hersenhelft. Hoe het is om deze innerlijke vrede  werkelijk te ervaren, daarover vertelt Jill Bolte Taylor in haar gesprekken met Oprah. Jill’s boodschap is dat we deze vrede allemaal kunnen ervaren: ‘Nirvana is just a thought away’ zo zegt zij. Haar advies: “pay attention to your thoughts, we are not our thoughts”.

Zie ook: eenheidsbewustzijn.

Bewaard onder Inspiratie, spiritualiteit | Reageer

Tags: , , ,

Eenheidsbewustzijn

Geplaatst op 30 april, 2008 

Je kent vast wel dat onvermoeibare stemmetje in je hoofd dat onophoudelijk commentaar geeft op van alles en nog wat. Het tettert de hele dag door over allerlei details, zeurt, klaagt, oordeelt, interpreteert en analyseert er stevig op los. Wat zou er toch gebeuren als je dit stemmetje kon uitschakelen?

Jill Bolte Taylor, een Amerikaanse neurowetenschapper kreeg een herseninfarct waardoor functies van haar linker hersenhelft wegvielen en het stemmetje ophield met tetteren. Openhartig en met humor vertelt zij over eenheidsbewustzijn in het fimpje ‘How it feels to have a stroke’.

Bewaard onder Inspiratie, spiritualiteit | 2 Comments

Tags: ,

Control: film over Ian Curtis (Joy Division)

Geplaatst op 20 maart, 2008 

Met de film Control Control brengt regisseur Anton Corbijn op beklemmende wijze het leven in beeld van Ian Curtis, zanger van de band Joy Division. De film heeft in 2007 diverse prijzen gewonnen. Gisteren had ik de kans deze film eindelijk te zien.

Control is een film in stemmig zwart wit en vertelt het verhaal van Ian Curtis, een jonge, breekbare en creatieve man, zanger van de band Joy Division. De muziek van Joy Division staat als een icoon van die tijd, eind jaren 70. De tijd van ‘No Future’. Joy Division staat voor doemmuziek, muziek en teksten die je bij de keel grijpen en die beelden en gevoelens oproepen van eenzaamheid, wanhoop, uitzichtloosheid en pijn.

Control, het verhaal van een man die innerlijk verscheurd raakt omdat hij niet kan kiezen tussen zijn relatie met zijn vrouw Debbie met wie hij een dochtertje heeft, en een Belgische liefde genaamd Annik. Ian lijkt twee levens te leven, zijn leven thuis en zijn leven onderweg met de band en met Annik. Ian overlaadt zichzelf met schuldgevoelens. Debbie zegt dat ze van Ian wil scheiden als ze zijn relatie met Annik ontdekt en Ian hier ondanks beloften maar geen punt achter kan zetten.

Ian heeft ook last van epileptische aanvallen, soms zelfs op het podium tijdens een optreden. Hij krijgt hiervoor verschillende medicijnen, zijn arts zegt dat via ’trial and error’ moet worden bekeken welke combinatie voor hem effectief zal zijn. De medicatie lijkt niet te werken en Ian wordt bang voor de aanvallen.

Als Joy Division steeds meer succes krijgt en er een tour van twee weken naar de Verenigde Staten is gepland kan Ian de druk van het succes niet meer aan. Niemand weet hoeveel hij van zichzelf geeft tijdens een optreden en hij heeft het idee dat de mensen alleen maar meer en meer van hem verwachten. Hij kan niet meer. Het weekend voor het vertrek naar de Verenigde Staten hangt Ian zichzelf op. Hij is dan 23 jaar.

Werkelijk indrukwekkend is het acteerwerk van Sam Riley die in de huid van Ian Curtis lijkt te zijn gekropen. De bewegingen op het podium waarbij soms maar moeilijk onderscheid kon worden gemaakt tussen Ian’s typische dansbewegingen en een epileptische aanval, zijn treffend. Hetzelfde geldt voor de gezichtsexpressies die   wanhoop en uitzichtloosheid uitdrukken. De film biedt minder muziek dan verwacht maar dat komt omdat Anton Corbijn inzoomt op Ian Curtis en minder op de muziek en de overige bandleden.

Ik was vooraf benieuwd wat de muziek van Joy Division met me zou doen. In de jaren 80, Joy Division bestond toen al niet meer, had de muziek van Joy Division me flink te pakken. Mijn agenda’s stonden vol met teksten van Ian Curtis, zoals bijvoorbeeld de volgende uit het nummer Passover: “This is the crisis I knew had to come / Destroying the balance I’d kept / Doubting, unsettling and turning around / Wondering what will come next”

Joy Division vertolkte toen hoe ik me vaak voelde en wat ik in die tijd niet onder woorden kon brengen. Griezelig soms. Ik had al lange tijd geen muziek meer gehoord van Joy Division behalve dan het nummer ‘Love will tear us apart’ dat soms nog wel eens op de radio wordt gedraaid. Ik heb mijn leven een totaal andere richting op gestuurd, geduwd en getrokken. En gisteren was daar dan weer de confrontatie met die muziek van toen.

De muziek van Joy Division heeft, zo merkte ik, nog diezefde magie. Bij sommige nummers voelde ik opwinding en kreeg ik zin om zelf weer gitaar te gaan spelen en bij andere nummers zonk ik weg in herinneringen van pijn en verdriet. Herinneringen zijn een kostbaar goed, ook de onplezierige, en maken deel uit van mijn innerlijke bagage. Ik kan me erover verwonderen wat bepaalde muziek met me doet en me ervan bewust zijn wat er in mijn innerlijke wereld gebeurt en wat ik nodig heb. Dit bewustzijn is het grote verschil met toen. De platen van Joy Division heb ik nog. Een paar jaar geleden tijdens een verhuizing heb ik even met de gedachte gespeeld om ze weg te doen en dat heb ik gelukkig niet gedaan. Kan ik toch nog eens luisteren welke nummers ik het allerbeste vond.

Tot slot nog een tekstje uit het nummer Twenty four hours: “Just for one moment I thought I’d found my way / Destiny unfolded; I watched it slip away”.

Bewaard onder Films, Muziek | 1 Comment

Tags: , ,

Aanwezig en afwezig vaderschap

Geplaatst op 23 februari, 2008 

Eerder schreef ik op deze weblog over mijn wens om als vader fysiek en emotioneel aanwezig te zijn. Na een maandje ervaring in mijn rol als vader is me wel duidelijk geworden dat zoiets als een aanwezige of afwezige vader niet bestaat. Wat wel bestaat zijn momenten van aanwezigheid en ook momenten van afwezigheid. En als ik afwezig ben in mijn rol als vader, dan ben ik tegelijkertijd aanwezig in een andere rol, bijvoorbeeld die van ondernemer of schrijver.

Waar het om gaat is het bewustzijn in welke rol ik me beweeg en dat ik kan kiezen of ik en wanneer ik van de ene rol overstap naar de andere. Dit brengt plezier, heel veel plezier.

Bewaard onder vaderschap | 2 Comments

Tags: ,

TL licht

Geplaatst op 30 december, 2007 

Onlangs zag ik de nieuwe theatershow van Javier Guzman : Delirium. Een show over alcohol, verslaving en afkicken. Aan de hand van humoristische en confronterende voorbeelden vertelt Javier dat hij dingen nu anders ziet dan vroeger toen hij nog dronk. De dingen zien in het TL licht noemt hij dat. Als in een discotheek tegen sluitingstijd het TL licht aan gaat zie je ineens dingen die je eerst niet zag (bier en glaswerk op de grond; bezwete gezichten om je heen) en dat is zeker niet altijd prettig.

Bewustzijn is zien met het TL licht aan, het maakt dingen die er altijd al waren ineens  pijnlijk duidelijk. Waar het dan om gaat is: wat doe je ermee? Javier maakt er bijvoorbeeld een theatershow mee. Lef hebben noem ik dat. Bewustzijn nodigt nadrukkelijk uit om stevig in je schoenen te gaan staan.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags:

← Vorige pagina