Aandacht

Geplaatst op 11 oktober, 2010 

Ik was vorige week donderdag  aan het werk toen ik hoorde over de dood van Antonie Kamerling. Het was toen nog niet bekend dat er sprake was van zelfdoding en ik stelde me zo voor dat Antonie ’s avonds naar bed was gegaan en zijn geliefden en dierbaren nooit meer zou kunnen zeggen dat hij van ze houdt.

Diezelfde dag las ik een blogpost van Steve Pavlina over attention. In die blogpost staat een lange lijst met onderwerpen waarbij Steve vraagt om per onderwerp aan te geven of het jouw aandacht wel, niet of enigszins waard is.

Je kunt je wel voorstellen wat de uitkomst is van zo’n aandachtsonderzoek als je net hebt gehoord over de dood van iemand die gezin met jonge kinderen achterlaat: de meeste van alle onderwerpen zijn totaal niet de moeite waard om aandacht aan te besteden. Helaas zijn dat de onderwerpen waar jij en ik, ook al willen we het niet, wel aandacht aan besteden wat weer ten koste van dat wat wel de moeite waard is om aandacht aan te besteden. Confronterend hoor.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

De letterlijke kracht van focus

Geplaatst op 24 mei, 2010 

Vorige week dinsdag hadden we Tai Chi les. De tweede les uit een serie van tien om kennis te maken met het onderdeel ‘Pushing hands’. Na de warming up deden we ‘omarm de boom’, een oefening waarbij je een denkbeeldige boom omarmt en die helpt om stevig te gronden.

Daarna deden we ‘omarm de boom’ in tweetallen: nummer één deed ‘omarm de boom’ en nummer twee duwde stevig tegen de arm en schouder van nummer één om te proberen hem/haar van zijn/haar plek te krijgen.

Na wat oefenen lukte het iedereen steeds beter om stevig te blijven staan. Het bovenlichaam beweegt dan wel en de armen ook, net zoals de takken van een boom in de wind, maar de onderste helft van het lichaam blijft stevig op de plaats staan zoals de stam van een boom.

Op een gegeven moment voelde ik hoe de kracht waarmee tegen me aan werd geduwd verder werd opgevoerd. Even, heel even maar, verplaatste ik mijn aandacht van mijn centrum, naar mijn voeten om te checken of ik nog wel stevig contact maakte met de grond. En in de fractie van en seconde dat in met mijn aandacht naar mijn voeten ging, werd ik omgeduwd. Ik was met mijn aandacht weg uit mijn centrum en dat was genoeg om mezelf uit balans te halen. De boom viel om.

Over focussen en de kracht ervan kun je nadenken, praten, bloggen en je kunt het oefenen maar er gaat niets boven het fysiek ervaren van de kracht van focussen om definitief af te rekenen met het laatste restje scepsis.

Door te focussen zet je jezelf in je kracht en haal je jezelf er ook weer uit. Je doet het allemaal zelf en het heeft niets te maken met wie of wat er al dan niet letterlijk tegen je aanduwt.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Focus en de cirkel van invloed

Geplaatst op 17 mei, 2010 

Dankzij een comment van Michael Minneboo herontdekte ik Stephen Covey’s cirkels van invloed en betrokkenheid.

Stel je een grote cirkel voor met daarin alles waar je op een of andere manier bij betrokken bent. Binnen deze cirkel staan dingen waar je wel bij betrokken bent maar geen invloed op hebt (het nieuws, de prijzen in de supermarkt, de vorming van een nieuwe regering, je collega’s op het werk of het gedrag van je partner) en ook dingen waar je bij betrokken bent en waar je wel invloed op hebt (de keuze van je hobby’s, je tijdsbesteding, je eetgewoonten, het werk dat je doet of je eigen gedrag).

De grote cirkel heet de cirkel van betrokkenheid. Binnen die grote cirkel bestaat een kleinere cirkel: de cirkel van invloed. Als je nagaat aan welke van de twee cirkels je de meeste tijd en energie besteedt, kun je bepalen hoe proactief je bent.

Covey zegt hierover dat proactieve mensen hun tijd en energie vooral richten op hun cirkel van invloed. Met hun positieve energie vergroten ze hun cirkel van invloed. Reactieve mensen richten hun tijd en energie vooral op de cirkel van betrokkenheid. Hun focus genereert negatieve energie en zorgt ervoor dat ze de dingen waar ze wel invloed op kunnen uitoefenen, verwaarlozen. Hierdoor verkleinen ze hun cirkel van invloed.

De cirkels van invloed en betrokkenheid sluiten mooi aan op het thema focussen. Focussen betekent in eerste instantie je aandacht, tijd en energie richten op die dingen waar je invloed op hebt. Als je dat doet, oefen je je eigen macht uit. Richt je je aandacht, tijd en energie op de dingen waar je geen invloed op hebt, dan kom je terecht in de beleving van machteloosheid. Je geeft je eigen macht als het ware weg.

Ook de serenity prayer wijst in gebedsvorm op het maken van onderscheid tussen de dingen die je wel kunt veranderen en de dingen die je niet kunt veranderen. Zo is de serenity prayer het spirituele equivalent van de cirkels van invloed en betrokkenheid en een spiritueel hulpmiddel bij het focussen.

Lees ook:

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , ,

Afleidingen bestaan niet

Geplaatst op 12 mei, 2010 

Wat is de belangrijkste oorzaak van het verlies van of gebrek aan concentratie? Met stip op nummer één: afleidingen. Overal om ons heen zijn afleidingen. Het dagelijks leven is er vol van. Via onze zintuigen komt er continu een stortvloed aan prikkels op ons af en dat zijn allemaal afleidingen. Gevolg: weg concentratie, weg aandacht, weg focus.

Maar is dat wel zo? Jaren geleden had ik elke maandagavond Tai Chi les. De lerares begon de les altijd met een paar eenvoudige warming ups om, zoals ze dat noemde, even binnen te komen. Warming ups om aanwezig te zijn in het zaaltje in plaats van in je hoofd nog aanwezig zijn bij die ene vergadering eerder op de dag of bij de afwas. Daarna oefenden we ‘de vorm’ en leerden we de bewegingen zo vol mogelijk uit te voeren. Vol betekent weg zijn uit het hoofd en echt helemaal aanwezig zijn in de beweging.

Toevallig oefende er op maandagavond in hetzelfde gebouw ook een rockbandje. Hoe goed wij ons best ook deden op onze oefeningen en bewegingen, zodra de muzikanten begonnen te spelen wat het afgelopen met ons en lagen we eruit. Alle aandacht, concentratie en focus foetsie. We zaten meteen in ons hoofd en dat was te merken aan de bewegingen.

De lerares lachte dan en zei dat als je Tai Chi beoefent, de grootste uitdaging is de oefeningen te doen midden op een kruispunt in een drukke stad. We hadden op maandagavond eigenlijk twee leermeesters: onze lerares en het rockbandje.

Na verloop van tijd lukte het ons steeds beter om onze aandacht bij de bewegingen te houden en ons minder te laten afleiden door het rockbandje. De geluiden van de rockband waren er nog steeds maar het waren niet langer afleidingen. Hoe kwam dat?

Afleidingen als zodanig bestaan helemaal niet. Iets is pas een afleiding als de denkgeest er aandacht aan geeft en er de focus op richt. En dat is wat wij na jaren Tai Chi leerden: wat de rockband ook speelde, of het nou mooi of lelijk was, zuiver of vals, wij leerden met onze aandacht en focus bij onszelf te blijven. Als het rockbandje dan begon te spelen, hadden we een soort van innerlijke glimlach, (meestal) niet meer dan dat.

Alles wat wij afleidingen noemen, is in feite het ‘werk in uitvoering’ van de denkgeest met de intentie, misschien onbewust maar wel doelbewust, om onze aandacht en focus te verstrooien.

Als ik de metafoor van de zaklantaarn weer gebruik zoals genoemd in ‘Machteloosheid als teken van kracht‘ , dan kun je dit proces vergelijken met het in een donkere kamer wild om je heen zwaaien met een zaklantaarn. Het geeft een leuk lichteffect in de kamer maar je wordt er vreselijk onrustig van en je ziet in feite niks van wat er in de kamer is. Als je de zaklantaarn echter op één punt richt, zie je pas wat er is. En als je genoeg hebt gezien en besluit dat je wat anders wilt zien, richt je de zaklantaarn rustig op iets anders en laat je het licht daarop schijnen zodat je kunt zien wat daar is.

De zaklantaarn is niet een op zichzelf staand ding dat een geheel eigen leven leeft en er maar een potje op los schijnt. De hand en arm die de zaklantaarn bedienen, bepalen waar deze op is gericht en voor hoe lang.

Wij zijn het zelf die de zaklantaarn (onze aandacht en focus) bedienen, niks of niemand anders dan wijzelf doen het. Als er een rockband begint te spelen, bepaal je zelf of je er je aandacht en focus op richt of niet. Als je dat doet terwijl je met Tai Chi bezig bent, geef je je eigen macht in de vorm van aandacht en focus uit handen aan de rockband. In ons dagelijks taalgebruik zeggen we dan dat de rockband ons afleidt maar wat er feitelijk gebeurt, is dat we toestaan dat onze aandacht en focus verschuift van de Tai Chi oefeningen naar de rockband. Het verschuiven van aandacht en focus doen we zelf.

De menselijke denkgeest is wereldkampioen in het zoeken en bedenken van afleidingen. Is er geen rockband in de buurt, dan zorgt de denkgeest wel voor een gedachtenstoom van dingen die zijn gebeurd (en die toch niet meer veranderd kunnen worden)  of van dingen die gaan gebeuren (en waarvan niet eens zeker is of ze daadwerkelijk zullen  gebeuren).

Het is niet gemakkelijk dit ineens anders te doen maar als we ons zelf hebben aangeleerd om onze aandacht en focus te versnipperen, dan kunnen we het ook weer afleren. We kunnen leren om het anders te doen.

Het is daarom dat het dagelijks leven zo boordevol prikkels is: elke prikkel is een gelegenheid onze aandacht en focus te trainen zodat we weer meesterschap uitoefenen over onze eigen zaklantaarn. Alles wat we een afleiding noemen is een leermeester in vermomming.

Perfectie is niet mogelijk maar progressie is gegarandeerd.

Lees ook: Bewustzijn en focus.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 11 Comments

Tags: , , , ,

Bewustzijn en focus

Geplaatst op 10 mei, 2010 

Vorige week ontdekte ik via de blog van Petra Maartense een korte video van Michael Roads waarin hij vertelt over bewustzijn en focus.  Hij vertelt daarin dat er één bewustzijn is, dat bewustzijn geen onderscheid kent tussen jou en  een ander en wat de implicatie daarvan kan zijn als je bijvoorbeeld je focus richt op de terminale kanker van een dierbare.

Een andere interessante kijk op focus ontdekte ik in de TED-talk van Mark Robert Waldman over wat er met je hersenen gebeurt als je bijvoorbeeld focust op de angst om geld te verliezen of als je focust op klagen . Hij bekijkt en bespreekt het onderwerp focus vanuit meer wetenschappelijke hoek.

Het klinkt logisch en aannemelijk wat Michael Roads en Mark Robert Waldman vertellen. Stel dat het waar is, wat heeft dit dan een enorme impact op wat we doen en op waar we onze aandacht op richten. Wat een enorme verantwoordelijkheid hebben we dan waar we op focussen.

Wat is dan bijvoorbeeld de impact als we focussen op de angst voor terroristische aanslagen? Wat is de impact als we focussen op de hongersnood in de wereld, oorlog, geweld, armoede? Juist, we co-creëren het, bijvoorbeeld in ons eigen leven. Wat betekent dit voor waar we aan denken, waar we over praten, waar we over lezen of over schrijven? Allemaal vormen van focus.

De impact hiervan is zo overweldigend dat als ik aan de verantwoordelijkheden denk, ik ook scepsis ervaar. Dan denk ik aan hoe debunkers als James Randi zouden reageren op die video’s. “Sir, there is a distinct difference between having an open mind and having a hole in your head from which your brain leaks out.” Dat is wat James Randi misschien zou zeggen.

Maar behalve verantwoordelijkheden brengt de impact van focus ook een enorm aantal mogelijkheden met zich mee. Mogelijkheden om misschien wel de grootste problemen van deze tijd mee op te lossen en om te zorgen voor vrede, harmonie, gelijkheid, integriteit, terugkeer van de menselijke maat, empathie, gezond eten en drinken voor iedereen en een schoon milieu. Als ik kijk naar de mogelijkheden ervaar ik geen scepsis maar nieuwsgierigheid, enthousiasme en vertrouwen.

Ineens zie ik het onderwerp focus ook opduiken in andere blogs. Zoals de blog van Michael Minneboo in het artikel ‘Kwaliteit‘ , de blog van Paulo Coelho in ‘30 sec read: Focus!‘ of die van Marco Raaphorst in het artikel ‘Aandacht is de nieuwe schaarste; distracties’.

Ik heb mijn focus de laatste tijd wat verwaarloost en gericht op dingen waar ik liever uit weg wil blijven.  En nu ik ineens overal video’s en blogs ontdek over focus is het net alsof het onderwerp focus mij weer even aan de mouw trekt om me te helpen bewust te focussen op wat ik wel wil.

Een interessante uitdaging deed zich ineens voor toen ik vrijdag op een verjaardagsfeestje was waar op een gegeven moment kanker het gespreksonderwerp was, net als in de video van Michael Roads. Tijdens het feestje werd gesproken over een aantal mensen die kanker hadden en hoe verschrikkelijk dat voor hen was.

Ik vind dat niet echt een gezellig onderwerp voor op een feestje maar daarover verschillen de meningen. Ik kende de mensen niet waar ze het over hadden maar merkte dat ik onwillekeurig met mijn aandacht naar een aantal andere mensen ging die ik wel ken en die stevig met hun gezondheid worstelen. Ik schok ervan hoe snel ik met mijn aandacht meeging met het onderwerp ‘kanker’ en kon mezelf gelukkig STOP toeroepen. Ik ben toen maar even apart gaan zitten aan een tafeltje waar woordspelletjes werden gespeeld. Terwijl aan de ene kant van de kamer mensen met de hand voor de mond hun ontzetting uitdrukten over kanker, was er aan tafel een groot plezier.

Credits: de video van Michael roads vond ik op de blog van Petra Maartense. Petra blogt op ‘De vliegende schildpad‘. De video van Mark Robert Waldman vond ik dankzij het ‘Stop your drama’ blog in het artikel ‘How to Change Your Life by Changing Your Brain‘.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 15 Comments

Tags: , , , , ,

Focus en het reptielenbrein

Geplaatst op 4 maart, 2010 

Ik twijfelde vandaag of ik zou schrijven over het reptielenbrein omdat ik niet genoeg materiaal had om er een leuk herkenbaar stukje over te schrijven.

Tijdens het eten gebeurde er iets waardoor ik: A. de werking van het reptielenbrein in volle glorie kon aanschouwen en B. ik ineens genoeg materiaal had voor een blog.

Deze blogpost heb ik te danken aan een financieel adviesbureau dat waarschijnlijk nog nooit gehoord heeft van het wettelijke ‘Bel me niet register’ en daarom tijdens etenstijd belde voor een ongezellig potje telemarketing.

Hou dit even vast want ik maak nu eerst een zijsprong naar een Tai Chi les eerder deze week.

We hadden tijdens een les ‘Tai Chi als zelfverdediging’ een aantal stoot- en traptechnieken geoefend. Een deelneemster vroeg hoe je in een live situatie kunt weten welke techniek je moet kiezen om jezelf te verdedigen. De trainer vertelde dat je vanuit een reflex moet reageren, vanuit een soort dierlijk instinct. Hij vertelde erbij dat je dat dierlijk instinct bij jezelf kunt oproepen in je reptielenbrein.

Bij het woord reptielenbrein denk ik meteen aan Seth Godin. Hij noemt het the lizard brain:

The lizard is a physical part of your brain, the pre-historic lump near the brain stem that is responsible for fear and rage and reproductive drive. (Seth Godin)

Gedreven door angst is het reptielenbrein ook verantwoordelijk voor allerlei sabotage praktijken want het reptielenbrein is doodsbang voor nieuwe en onbekende wegen. Het reptielenbrein is niet bepaald en schatje dus om dat op te roepen…..

De Tai Chi leraar liet zien hoe je dat doet. Hij ging tegenover de deelneemster staan en focuste zijn blik op haar hoofd. Hij liep naar links, terug naar rechts, naar haar toe en bij haar vandaan en welke beweging hij ook maakte, hij hield zijn blik strak op haar hoofd gericht. ‘Als je zo gefocust blijft op een vast punt’ zei hij, ‘zul je merken dat je je een beetje opgefokt gaat voelen: dat is het reptielenbrein.’

Wacht even dacht ik, dat herken ik. Als ik op de fiets bijvoorbeeld rakelings gepasseerd wordt door een automobilist of er komt een automobilist door rood stoplicht gereden terwijl de fietsers juist groen licht krijgen, dan doe ik hetzelfde: ik blijf die automobilist zo lang mogelijk aankijken en nakijken. En als ik verder fiets hou ik die automobilist in gedachten. Gevolg: ik voel me steeds opgefokter. Dus dat is het reptielenbrein, aha!

Nu weer terug naar de telemarketing van dat financieel adviesbureau. De mevrouw die belde was volgens mij van een callcenter dat betaald wordt voor elke telefoonseconde die ze scoren. Zodra ik hoorde waar ze voor belde, zei ik dat ik geen interesse had maar ze lulde erover heen want ze had een interessante aanbieding. Luisteren deed ze niet, alleen praten, praten, praten. Ik zei haar dat als ik nee zeg ik ook nee bedoel en hing op.

Een betere antireclame kun je voor je bedrijf niet maken want met dit adviesbureau ga ik echt van ze lang zal ze leven niet in zee. En hiervoor was ik tijdens het eten van tafel op gestaan 🙁

Ik ging terug aan tafel zitten en mopperde nog wat door.  Ik vertelde wie er gebeld had, waar het gesprek over ging en voelde me pissiger worden.

Net als de Tai Chi trainer zijn focus gericht hield om duidelijk te maken hoe je je reptielenbrein kunt oproepen, zo hield ik mijn focus gericht op het financieel adviesbureau. In het geval van de Tai Chi trainer was het een focus in de zin van het gericht houden van zijn blik. In mijn geval was het een focus in de zin van het gericht houden van mijn aandacht. Het effect is hetzelfde: het reptielenbrein begint te grommen.

Focus is een krachtig instrument om je te concentreren en om doelen te bereiken. Maar als je niet oplet waar je op focust, kan zomaar je reptielenbrein ontwaken.

Zo’n adviesbureau moet volgens mij flink last hebben van een door angst gedreven reptielenbrein. In plaats van dat ze nieuwe wegen bewandelen, met nieuwe sociale middelen communiceren, naar klanten luisteren en via blogs en Twitter dingen doen waar klanten echt wat aan hebben, zetten ze middeleeuwse telemarketing in.

Toen ik trouwens aan tafel de naam van het financieel adviesbureau liet vallen, vertelde mijn partner dat we dat bureau kennen: we kennen één van de eigenaren. Ik kan je vertellen: de volgende keer dat ik hem op een feestje zie, hebben we een leuk gesprek. Mijn reptielenbrein kraait al van plezier 🙂

Lees ook: Twijfelen of je het wel kan ondernemen

Bewaard onder Persoonlijk | 17 Comments

Tags: , ,

Maak van overvloed rijkdom

Geplaatst op 7 december, 2009 

Hoe was jouw Sinterklaasbeleving? Waren de gevolgen van de crisis merkbaar?

Wat ik zaterdagavond van Sinterklaas heb gezien was overvloed. Een bijna belachelijke overvloed. Met belachelijk bedoel ik dat naarmate de avond vorderde, het uitpakken steeds sneller ging om toch maar die hele stapel cadeaus te kunnen afwerken. Kinderen die zo snel mogelijk het papier van een cadeau afscheurden en meteen nadat ze het cadeau herkenden (milliseconden werk), snel begonnen met het uitpakken van het volgende cadeau. Het had wel wat weg van lopende band werk waar alles draait om productiviteit.

Het woord overvloed roept bij mij allerlei prettige associaties op. Ik doe mijn best me bewust te zijn van de overvloed die overal is. Vaak komt dat erop neer het vanzelfsprekende wat minder als vanzelfsprekend te beschouwen. Een vis heeft pas in de gaten dat het omringd was door een overvloed aan water als het op het droge ligt te spartelen.

En toch voelde ik me zaterdagavond wat ongemakkelijk bij die overvloed aan cadeaus.

Bij Tai Chi leer je bewegingen te vertragen en met volle aandacht te maken, om de bewegingen op te vullen met aandacht. Iemand met Tai Chi ervaring ziet al gauw of de beweging die iemand maakt, gevuld is of niet, of de beweging vol is of leeg.

Ik denk dat het met cadeaus uitpakken ook zo werkt. Dat die overvloed aan cadeaus pas echt als overvloed wordt ervaren als het uitpakken wordt vertraagd en met zo volledig mogelijke aandacht gebeurt. Is die aandacht er niet, dan is die overvloed aan cadeaus gewoon een grote berg papier, karton en plastic.

We hebben allemaal de gave van aandacht, we kunnen kiezen waar we aandacht aan geven  en hoeveel. Overvloed vraagt te worden opgevuld met aandacht want pas dan komt het tot rijkdom.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

De ideale blog

Geplaatst op 11 november, 2009 

Via Google reader volg in een aantal blogs over professioneel bloggen en over het schrijven van een blog. Veel van die blogs gaan over het aantrekken en vasthouden van de aandacht van de lezer want aandacht is schaars en vluchtig.

Ik lees tientallen blogs per dag. Nu is lezen misschien een groot woord voor wat ik doe want veel blogs lees ik niet  maar bekijk ik. Ik bekijk de titel en enkele vetgedrukte zinnen en bepaal aan de hand daarvan of ik de blog wil lezen. Ik word er steeds handiger in om snel te bepalen of iets echt interessant is of maar een beetje.

Bloggers weten dat maar al te goed en hebben allerlei tips and tricks bedacht om de aandacht van de lezer beet te pakken. Veel van die tips and tricks leiden tot hetzelfde recept voor de ‘ideale blog’. Dat recept is ongeveer als volgt: neem een prikkelende titel (bijvoorbeeld een vraag waar de lezer  mee zit), begin de blog met het benoemen van een probleem (een probleem waar de lezer zich in herkent) en kom dan met de oplossing in de vorm van lijstjes met actiepunten. Belangrijke zinnen vetgedrukt zodat de lezer de tekst als het ware kan scannen zonder alles te hoeven lezen.

Een blog die volgens dit recept is geschreven ziet er keurig uit en binnen enkele seconden kun je beoordelen hoe interessant de blog is.  Veel blogs die in volg en die volgens dit recept zijn geschreven, gaan over interessante onderwerpen en toch inspireren ze me vaak niet voldoende om ze met aandacht te lezen, laat staan dat ik de lijstjes met actiepunten  uitvoer. De opbouw van zo’n blog is volmaakt, het onderwerp interessant en toch doet het me weinig.

Deze week las ik de blog ‘Another Quick Thought’ van Joe Brummer. Deze blog voldoet absoluut niet aan het ‘ideaal’ van een blog en is qua opmaak een saaie lap tekst. Ook de titel is weinig inspirerend. En toch heb ik deze blog met aandacht gelezen, voelde ik me erdoor geraakt en geïnspireerd. Had Joe zijn verhaal in het jasje van de ‘ideale blog’ gestopt, dan had ik zijn blog waarschijnlijk niet gelezen.

Misschien is de doorsnee bloglezer iemand die graag leert via lijstjes, via opsommingen en actiepunten. Maar blogs met lijstjes en actiepunten, daar ben ik snel ongelezen mee klaar. Die actiepunten voer ik vrijwel nooit uit en ik vergeet zo’n blog ook weer snel.

Maar die blog van Joe Brummer draag ik met me mee. Misschien is mijn manier van leren anders. Ik leer niet graag via lijstjes, actiepunten, adviezen of tips and tricks. Ik leer meer en gemakkelijker van het voorbeeld en ervaringen van anderen. Ik leer van het verhaal over hoe een ander met een probleem heeft geworsteld, een oplossing heeft gevonden of een nieuw inzicht heeft ontwikkeld. Ik leer van verhalen over ervaringen.

Sommige blogs zien er uit als lesjes die geleerd moeten worden, stukken uit een studieboek. Heel efficiënt en vast en zeker pedagogisch en didactisch verantwoord. Maar dat zijn niet de blogs waar ik warm van wordt. Doe mij maar zo’n blog als die van Joe Brummer, zo’n blog waar iemand zich kwetsbaar opstelt en zijn eigen leermomenten deelt.

Bewaard onder Bloggen, Schrijven | 8 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →