Het verloedert hier
Geplaatst op 10 december, 2015
De eerste vijf minuten van het hardlopen wandel ik altijd. Gewoon de straat uitlopen, voelen of het warm of koud is, hoe de wind staat en hoe sterk, naar de lucht kijken of het droog blijft en zwerfafval oprapen.
Met een flink stuk plastic in mijn hand stop ik bij een huis waar iemand in de tuin aan het werk is. Niet zomaar tuinieren maar echt iets moois maken met kunst.
Daar hou ik van als mensen iets moois doen in hun eigen straat want dat heeft uiteindelijk effect op hele wijk.
Oh ja zegt ie en wijst op hondenpoep op de stoep.
Laatst kwam, hier een mevrouw voorbij met een hondje dat precies voor mijn huis op de stoep poepte. Kan gebeuren. Maar daarna liep ze gewoon verder, niks geen opruimen. Ik heb de poep opgeschept en achter haar aangebracht. Mevrouw u vergeet iets.
Deze reactie had ik niet verwacht.
En toch denk ik dat een mooie tuin ertoe bijdraagt dat er minder snel op de stoep wordt gepoept en dat er minder snel plastic en blik op straat wordt gegooid.
Ik hou het stuk plastic omhoog als een soort trofee. Jij maakt iets moois van je tuin, ik ruim dit stuk plastic op. Als we allemaal iets moois doen, iets kleins, dan helpt dat.
Woont u zelf in Oosterheide? Ik woon hier al 45 jaar en Oosterheide verloedert. Dat komt voor een deel ook door de gemeente, die zetten hier steeds meer mensen met aanpassingsproblemen bij elkaar.
Nu valt mijn oog op een prachtig aangelegde boomspiegel. Duidelijk te zien geen werk van de gemeente.
Heeft u dit aangelegd?
Ja zegt ie. En de gemeente vond dat ik het allemaal weg moest halen omdat anders deze boom dood zou gaan.
Ik snap het even niet. Hoe kunnen mooie plantjes een boom om zeep helpen?
We nemen afscheid want het is in hardloopkleren te koud om lang stil te staan. Op weg naar de eerstvolgende afvalbak kom ik veel meer zwerfafval tegen dan ik met twee handen kan meenemen. Misschien heeft die man gewoon gelijk.
Ik hou van dit soort straatverhalen. Misschien kan ik beter vaker de straat op om praatjes te maken, net als met deze man, en er dan over bloggen. Veel leuker dan burgerinitiatieven die tegen regels, procedures, voorschriften en ontheffingen botsen die er zogenaamd zijn om chaos te voorkomen.
Maar ook die regels, procedures, voorschriften en ontheffingen zijn niet tegen de verloedering opgewassen, niet hier. Misschien moeten we de minieme kans op chaos verkiezen boven de verloedering.
Desondanks gaat hij door met het moois in zijn tuin en ik met zwerfafval. Ik doe dit voor mezelf zei hij er nog bij. Misschien is dat de manier om niet te verdrinken in frustratie en irritatie: doe het voor jezelf.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: burgerinitiatieven, buurtbeheer, gemeente, groen, guerilla gardening, Oosterhout, regels, zwerfafval
Sprookje van de buitengebieden
Geplaatst op 3 december, 2015
Heel lang geleden en hier heel ver vandaan, was eens een Koninkrijk en precies in het midden van dat Koninkrijk stond een prachtig paleis.
Nou zou je denken dat daar wel een gelukkige Koning zou wonen maar dat was slechts gedeeltelijk waar. Ja, er woonde een Koning, dat was waar, maar hij was niet gelukkig.
De Koning vond dat er de laatste tijd zo weinig bezoekers naar zijn paleis kwamen en daar wilde hij wat aan doen. Hij vroeg een aantal wijze mannen en vrouwen om een oplossing. Die hoefden daar niet lang over na te denken: beste Koning, in de buitengebieden van Uw koninkrijk staan enkele kleinere paleisjes. Laat die afbreken zodat de mensen naar Uw paleis komen in plaats van dat ze naar die paleisjes in die buitengebieden gaan.
Wat raar zei de Koning, dat die mensen naar die kleinere paleisjes gaan. Waarom komen zei niet naar mijn grote paleis in het midden van dit Koninkrijk, dat is toch veel groter en mooier?
Nou, zeiden de wijzen, Uw paleis is dan wel groter en mooier, maar de mensen in de buitengebieden komen graag samen op hun eigen plek omdat ze zich daar thuis voelen en omdat ze elkaar daar allemaal kennen en elkaar tot steun zijn.
Laat die paleisjes in de buitengebieden onmiddellijk afbreken zei de Koning, laat de mensen maar naar mijn grote paleis in het midden van het Koninkrijk komen. Nee, beter nog, laat ook mijn grote paleis afbreken en bouw er een nog groter paleis voor in de plaats.
En zo geschiedde.
De buitengebieden verloren langzaam maar zeker hun kleur. De mensen werden er ongelukkig en als er in die tijd iets was waar de mensen bang voor waren, dan was het wel voor jezelf ongelukkig voelen. De langzame dood werd het wel genoemd.
De langzame dood rukte op tot aan het midden van het Koninkrijk. Sindsdien werd er nooit meer gelachen in het Koninkrijk. De Koning verdween en is nooit meer gevonden. Het verhaal gaat dat hij heel ver weg in een klein paleisje is gaan wonen waar hij het geluk weer heeft gevonden dankzij warme banden met de mensen daar.
De Koning leefde daar nog lang en gelukkig wat van zijn Koninkrijk helaas niet gezegd kan worden.
Einde.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: sprookjes, verhaaltjes
Hightech of authentiek?
Geplaatst op 18 november, 2015
Marketing had er een half jaar over gedaan om te onderzoeken wat de markt nou eigenlijk wilde. Ze hadden intensieve teambuilding sessies gevolgd van abseilen in de Ardennen tot op een lullig stepje door de stad racen wat met veel bier op trouwens best leuk was.
R&D mocht het ontwerp te maken. Ze moesten van hun coach doen alsof het al 2025 was en zich voorstellen welk ontwerp er dan uit de bus zou rollen.
En dan, eindelijk, productie. Het ding maken en het aan die gehaaide verkopers overlaten er zoveel mogelijk van te verkopen.
En zo komt het dat ik er eentje voor me heb liggen. Aan alles is gedacht, kleurgebruik, vorm, hoe het in je handen aanvoelt en wat het als mens met je doet eigenaar te zijn van dit product. Associaties en storytelling, die rondjes op de step hadden hun uitwerking niet gemist. En ook R&D en productie hadden flink uitgepakt: lipjes, stripjes, flapjes en plakrandjes, alles zat erop en eraan. De kaas was hetzelfde gebleven maar die verpakking! Halleluja, wat een design!
Even twijfel ik of ik hem dicht zou laten om er alleen maar naar te kijken maar de trek in een lekker plakje kaas wint het en ik open voorzichtig de verpakking die…..F@#ck it!!!….. scheurt. Niet zoals bedacht, niet zoals een plastic zakje in 2025 open zou scheuren maar kapot, het ding scheurde kapot. Lipjes, stripjes, flapjes en plakrandjes die het in de vele 3D simulaties nog zo voortreffelijk hadden gedaan faalden. Hersluitbaar had de markt geschreeuwd, maak de verpakking hersluitbaar.
Maar ik heb een bypass gevonden: de markt. Je koopt daar een flink stuk kaas dat je ter plaatse nog mag proeven ook. Dat wordt voor je in een stuk papier gewikkeld. De kaas snijd je thuis met een kaasschaaf waarna je het restant weer in dat stuk papier wikkelt en in de koelkast legt. Geen Hightech, wel authentiek! En het werkt en daar hou ik van: dingen die werken. Neem dit mee voor het volgende marktonderzoek.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: marketing, markt, verpakking
Domme regels
Geplaatst op 3 november, 2015
Staat er toch ineens iemand die mooie boom voor mijn huis om te zagen! Dus ik snel naar buiten: zeg wat gebeurt hier allemaal?
Deze boom belemmert het zicht op een informatiebord en dan moet ie om, daar zijn regels voor.
En om gaat die boom.
Maar waar is dat informatiebord dan?
Hij begint te lopen en ik volg. Komen we terecht aan de andere kant van de stad voor dat lullige informatiebord!
Dit is natuurlijk niet echt gebeurd maar wel echt gedroomd. Er bestaat zoiets als dreamcoaching, dat je door een coach geholpen wordt met de uitleg en betekenis van je droom. Dat geld kan ik me mooi besparen.
Bewaard onder Verhaaltjes | 2 Comments
De ballenbakouders
Geplaatst op 8 september, 2015
Je hebt in de binnenspeeltuin drie soorten ouders:
- De ouders in korte broek en op slippers of ander makkelijk schoeisel. Dat zijn de ouders die thuis al hebben besloten dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Met voorbedachte rade kruipen ze samen met hun kind de ballenbak in.
- De ouders die daar niet op zijn voorbereid en ter plaatse beslissen dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Deze categorie herken je eraan dat ze zich met ongemakkelijk zittende kleding door de binnenspeeltuin voortbewegen waar ze met hun veel te grote lijven de hele boel blokkeren voor de kinderen.
- De ouders die aan de kant zitten en zich ergeren en die hopen dat die veel te grote lijven van categorie 2 ergens vast komen te zitten.
Toen diezelfde ouders zelf kind waren gingen ze de straat op om met andere kinderen te spelen. Ja, daar gebeurde wel eens wat. Een ruzie, een bloedneus, een geschaafde knie. Vallen, opstaan, pleister, kusje en weer verder spelen. Die binnenspeeltuinen die aan god mag weten hoeveel veiligheidseisen moeten voldoen bestonden toen niet. Kinderen klommen in echte bomen en vielen daar wel eens uit ja.
En nu, als ouders, zijn ze bang om hun kind alleen of met andere kinderen te laten spelen, bang dat er wat gebeurt. Het is juist de bedoeling dat er wat gebeurt, daar is spelen voor bedoeld! En die kinderen hebben echt niet bij elke poep of scheet aanmoedigingen nodig hoor. Moet je voorstellen dat je vroeger zelf in een boom klom en dat je ouders je onderaan die boom staan te roepen: je kunt het, kom op, je bent er bijna, ja goed zo, toppie! En waar je vriendjes/vriendinnetjes bij staan natuurlijk. Je zou je toch kapot schamen?
Maar goed, ik moest even naar het toilet en bedacht me dat ik erover zou gaan bloggen. Dat geeft dan toch nog wat zin en betekenis aan zo’n binnenspeeltuinervaring. Ik loop even later terug naar de plek waar ik zat en zie hoe een moeder met haar kind in de ballenbak ligt.
Ze maakt een selfie die over twee seconden wel op Facebook zal staan. Tijd om dringend naar huis te gaan.
Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: kinderen, ouders, spelen, veiligheid
Majestueuze aftakeling
Geplaatst op 2 september, 2015
In het voorjaar word je als zaadje in de grond van de buurtmoestuin gestopt. De grond is erg arm maar je doet je uiterste best er vocht en voedingsstoffen uit te halen.
De meeste zaadjes redden het niet maar jij, samen met nog enkele anderen, wel.
Je groeit hard en al snel ben je met je prachtige en grootse bloem een welkome plek voor bijen en hommels.
Als de herfst in aantocht is en jij het beste en mooiste hebt gegeven, vloeien langzaam de krachten uit je mooie lijf weg. Je kunt de zwaartekracht niet langer trotseren en je zomerse kleuren maken plaats voor stemmige herfsttinten. Majestueus takel je af.
Je hoort ze wel, die voorbijgangers: ‘Het ziet er niet uit‘. Maar dat ligt niet aan jou hoor mooie zonnebloem. Stadsmensen snappen de natuur niet, die willen alleen groei en bloei zien en ook maar alleen als die recht en strak is als een liniaal. Mensen zijn ook bang om zelf af te takelen en jij herinnert ze eraan dat aftakeling nu eenmaal bij het leven hoort.
Sommigen willen dat je uit de grond wordt gerukt en verdwijnt. Misschien gebeurt dat ook maar niet door mij. Ik ga je laten staan en geef je alle tijd om op je eigen tempo neer te zakken op aarde. Diezelfde aarde zal jou liefdevol in zich opnemen en op het plekje waar jij hebt gestaan zal de grond volgend jaar weer een stukje vruchtbaarder zijn.
Bedankt schoonheid.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: aftakeling, dood, leven, natuur, schoonheid
Straatdialoog
Geplaatst op 6 augustus, 2015
Grote jongen op fiets tegen een kleinere jongen op skates die zich op een drukke rotonde met moeite in balans weet te houden: B O E H !
Nog grotere jongen, ook op fiets, tegen de grote jongen op de fiets: Wat ontzettend gevaarlijk wat je daar deed, hij had kunnen vallen. Zoiets doe je niet!
Grote jongen rijdt weg. Nog grotere jongen ook maar keert weer om.
Nog grotere jongen tegen kleinere jongen op skates: Wat goed dat je overeind bleef. Blijf oefenen, dan word je steeds beter.
Blogger tegen zijn lezers: Ik word hier blij van.
Bewaard onder Verhaaltjes | 16 Comments
Het burgemeestersfeest
Geplaatst op 11 mei, 2015
Ik weet niet of dit nou zo’n verstandig moment is om te bloggen want mijn god, wat hebben we flink gefeest vanmiddag.
Want ze is gekozen, jawel. De eerste van Nederland nog wel: Oosterhout heeft de primeur. Het waren een paar geweldige maanden. Toen we haar blog een paar jaar geleden ontdekten zijn we haar blijven volgen. Ze heeft nogal wat meegemaakt zeg! De verhalen over haar thuisland en wat een wonden de situatie daar heeft achtergelaten en hoe ze daar mee om is gegaan. Kijk, dan weet je meteen dat je met een MENS te maken hebt. En dat ze geen lid is van een politieke partij was de kers op de taart. Natuurlijk heeft ze een geweldig programma en heeft ze dat in de wijken op straat voortreffelijk gepresenteerd. Ze kwam zelfs bij de mensen thuis.
Wat een verschil met zes jaar geleden. Toen werd de burgemeester gewoon herbenoemd en daar kwam geen stem aan te pas. Zelfs de raadsvergadering over de herbenoeming vond plaats achter gesloten deuren. Dat werd toen nog democratie genoemd. Om je te bescheuren toch?
Kom, we drinken er nog eentje op haar en op de democratie. Wat een vrouw!
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: burgemeester, democratie, Oosterhout, verkiezingen
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.