Ondernemer verras eens

Geplaatst op 10 maart, 2018 

Ik had bij Ron ‘Leren en presteren’ besteld, het laatste boek van Coert Visser. Een interessant boek en dat bestel ik liefst bij een interessante ondernemer. Geen webshop die perfect geprogrammeerd mijn bestelling in behandeling neemt maar een man of vrouw die ik ken die die mij kent en die verre van perfect geprogrammeerd is maar daarom juist bijzonder leuk en menselijk in de omgang.

Als ik ‘Leren en presteren’ in handen krijg, is het netjes ingepakt. Huh, ingepakt? Jawel, keurig netjes pakpapier eromheen. Niet om gevraagd, wel gekregen. Dus ik pak uit. Mis! Onder het pakpapier zit een ander pakpapier. Ook dat pak ik uit. Mis! Ook onder dat pakpapier zit pakpapier. Na een laag of vijf verschillende pakpapiertjes heb ik eindelijk het boek in handen, alsof ik een matroesjka heb uitgepakt.

Leren en presteren van Coert Visser

Twee dagen ben ik weer bij Ron. Nee, je hoeft dit niet in te pakken, ik heb nog genoeg papier van de vorige keer. Die glimlach… Marketing kan zo simpel zijn. Ron snapt dat en Oosterheide waardeert dat.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Uitvinden sucks

Geplaatst op 28 februari, 2018 

Er is een route en die ligt in je hart, daar moet je het mee doen Er is een weg en die heet vertrouwen, daar moet je het mee doen. Meer is er niet maar teveel om alles bij hetzelfde te laten en genoeg jezelf opnieuw uit te vinden.

Dat ding waar ik deze tekst op zit te tikken, dat wereldwijde netwerk dat ervoor zorgt dat iedereen die dat wil dit kan lezen, allemaal het gevolg van uitvindingen. Uitvindingen zijn geweldig, sure. Maar het uitvinden zelf, dat proces, dat is halleluja heel andere spacekoek.

Geen weg, geen routekaart, geen succesgarantie. Er is helemaal niks en van al dat niks iets maken dat is het ware uitvinden. Uitvindingen rule maar uitvinden sucks. Het is onzeker, doet pijn, is beangstigend en verdrietig ook. Je begint eraan omdat je niet anders kan, omdat je niets liever wilt dan naar die uitvinding toe worstelen, dwars door gevoelens en obstakels heen.

En dan ineens zie je het, dat hoewel het proces niet altijd even makkelijk is, het ongelooflijk rijk is aan alles wat je onderweg nodig hebt. Je ontvangt pas als je iets nodig hebt, niet eerder en niet later en dan ook nog in een vorm die je niet verwacht.

Je moet erop vertrouwen, misschien is dat wel wat zo’n proces zo lastig maakt, vertrouwen. Vertrouwen vanuit je hoofd, ja dat is pain in the ass. Maar vertrouwen vanuit je hart, ja ho, dat opent een nieuwe wereld.

Welkom nieuwe wereld.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Fysieke reflexen

Geplaatst op 29 december, 2017 

We hebben allemaal zo onze fysieke reflexen als ons iets overkomt waar we van schrikken. De reflex slaat meestal nergens op, je kunt er niks mee, de ander ook niet en je lost er niks mee op. Daarom heet het dan ook een reflex.

Vandaag behandel ik uit eigen praktijkervaring de vermoorde-onschuld-reflex.

Mevrouw komt met haar auto met te hoge snelheid aanrijden op een kruispunt waar fietsers voorrang hebben. Het zicht is er uitstekend. Mevrouw rijdt bijna een fietser overhoop en steekt nadat letsel op enkele centimeters na is voorkomen, haar beide handen de lucht in en geeft weer gas.

Meneer passeert een zebrapad. Het zicht is er uitstekend maar een overstekende voetganger moet zich rap van het zebrapad verwijderen om niet onder de auto van meneer terecht te komen. De voetganger volgt meneer die een stukje verderop een parkeerplaats opzoekt en stelt zichzelf voor: goeie middag, ik heet Peter en lag op het zebrapad bijna onder uw auto. Meneer: ik heb u niet gezien. En beide handen de lucht in natuurlijk.

Twee dingen:

Ik heb u niet gezien. Je zat niet op te letten is wat je bedoelt. Ik heb u niet gezien impliceert de mogelijkheid dat het aan mij lag, dat ik onzichtbaar was.

Handen de lucht in. Je ziet ze elk weekend tijdens Studio Sport, voetballers die een ander meedogenloos onderuit schoppen en daarna richting scheids de vermoorde onschuld spelen door hun handen in de lucht te gooien. Koekkoek: je deed het niet met je handen maar met je benen.

Put your hands up in the air….. Ik heb er ook zo eentje, zo’n reflex: mijn middelvinger. Primitief? 100%. Oplossend vermogen? 0%.

Goeie jaarwisseling allemaal en hou al je vingers aan je handen of, beter nog, steek geen vuurwerk af.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Damned, een volgend leven? Middelburg dan maar!

Geplaatst op 7 december, 2017 

Net als een heleboel vorige jaren was ik vorige week weer in Middelburg voor de traditionele winterterrasborrel in de hut. En wel op precies het goeie moment want Günter en Fabiola, twee van de liefste mensen die ik ken, namen er afscheid. Terwijl ik dit blogje zit te tikken wonen zij al in Duitsland maar heb ik wel mooi uitzicht op een enorme tas boeken die Fabiola me heeft meegegeven voor de minibieb Oosterheide.

Uit het oog uit het hart, stom gezegde trouwens en het klopt ook niet. Als ik deze zomer met de motor weer op avontuur ga, zoek ik ze graag op in hun nieuwe thuis. En met een beetje mazzel keren ze eind 2018 voor eventjes terug naar Middelburg voor weer een nieuwe winterterrasborrel.

Ik vind Middelburg mooi en kom er graag. Elk jaar ontmoet ik er weer andere mensen die ik eenmaal terug in Oosterhout dan weer zo mis. En dan die verhalen, betrokkenheid bij de stad, bij de bieb, bij de mensen, bij de weet ik veel wat….. Het gras aan de overkant lijkt groener maar soms is het dat ook echt.

Middelburg Winterstad

En daarom heb ik besloten dat als reïncarnatie bestaat en het echt absoluut noodzakelijk is dat ik na dit leven weer opnieuw terugkeer naar planeet aarde, God alsjeblieft bespaar me dit, dat ik dan het liefst in Middelburg terecht kom. ‘Wij zijn de Stad‘ (Lees: Edwin), steek dit gerust als een dik compliment in je achterzak.

Een feestje gaat dat niet worden want als de gevolgen van de klimaatveranderingen echt flink uitpakken, en dat doen ze, ligt Middelburg dan niet meer vlak bij zee, ook niet aan zee maar in zee. Doe daarom maar snel flink minder met CO2.

Alvast een goed weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Je kunt zelfs je geliefden niet vertrouwen

Geplaatst op 9 september, 2017 

Ik kan een lange aanloop nemen voor wat ik wil zeggen. Zoals dat ik op de fiets al merkte ik dat ik mijn telefoon was vergeten en dat ik me bedacht: damn, dan kan ik ook geen foto’s maken van de laatste stuiptrekkingen van de buurtmoestuin nu deze definitief wordt ontmanteld.

The thing is dat ik eenmaal terug thuis mijn telefoon niet aantrof op de plekken waar ik deze had verwacht. Geen punt, met een andere telefoon even mijzelf bellen en ik weet waar het ding ligt.

En ik hoor niks.

Dan gebeurt er wat met je, worden je gedachten brutaal gekaapt door iets of iemand die het allerslechtste met je voor heeft en die je wil doen geloven dat misschien één van je geliefden met je telefoon aan de haal is met een hele logica er omheen dat het niet anders kan als dat het een inside job is dat die telefoon pleiten is.

Gedachten zijn maar gedachten en niet per definitie waarheid….. Ja blablabla dat weet ik allemaal wel. Dat wil zeggen dat ik het vooraf en achteraf zo zie maar middenin het zoeken naar die f*cking telefoon is alles heel anders.

Ik heb mijn gedachten streng toegesproken me zoiets niet nog een keer te flikken. Hun antwoord? Jij bent de baas, jij bepaalt wat je gelooft. En nog iets met loser.

Zo zijn ze, die gedachten.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Vaals op z’n best

Geplaatst op 22 juli, 2017 

Vaals laat zich meteen op z’n best zien met de gezelligheid waar ik zo van hou. Bij Taverne Chalet, één van mijn favoriete adresjes, kom ik bekenden tegen. Natuurlijk de altijd weer gastvrije en zorgzame Jo en Veronique die hun Taverne tot een plek maken om elk jaar met plezier weer terug te keren.

Heinz is er ook, we hebben elkaar vorig jaar leren kennen en hadden meteen een klik vanwege onze liefde voor jaren 80 new wave en punkmuziek. Noem Sisters of Mercy en we hebben het er meteen een uur over. Ik leer er ook nieuwe mensen kennen zoals Fred. Fed’s roots liggen in Engeland en spreekt inmiddels net zo authentiek Duits als Engels.

Fred trakteert ons met zijn smartphone spontaan op een muziek quiz: stukje van een liedje laten horen en vragen naar artiest en titel. We herkennen vrijwel alles maar wie o wie zong dit ook alweer? Frank ‘de wielrenner’ die ik ook van vorig jaar ken, weet de meeste antwoorden. Als hij zelfs een liedje van Britney Spears herkent schrikt ie er zelf van.

We gaan door tot de batterij van Fred’s telefoon zegt dat het genoeg is en er een einde komt aan een heerlijke avond die nog maar het voorspel is van de volgende dag want: morgen gratis bier…..

Taverne Chalet, Jo’s en Veronique’s place

De volgende dag brengt  een heuse quiz night in Taverne Chalet met, ja hoe kan het ook anders, Fred als quiz master.

Quiz night in Taverne Chalet in Vaals

Alle vragen zijn in het Duits, daarvoor was ik al gewaarschuwd maar die taalbarrière, daar sla ik me wel doorheen. Vraag me 5 betekenissen van het Duitse woord ‘etwa’ en ik noem ze allemaal dankzij een bloedfanatieke leraar Duits in een leven heel lang geleden en hier ver vandaan. Wortschatz heette het boek, dan weet je wel genoeg toch?

Eerst een blad met foto’s van beroemde voetballers met alleen hun voornaam vermeld. Of we maar even de achternamen willen invullen. Daarna volgen 30 algemene kennisvragen van het niveau halleluja waar ben ik aan begonnen? De hoofdstad van de Malediven? In welk land vond de Mau Mau opstand plaats? Keine blasse Ahnung.

Na afloop punten tellen. Ik eindig als laatste met 14 punten. Het team ‘de Bavaria boys’ met Heinz en Marcel winnen de pot. Fanatiek als iedereen is gaat de strijd ook na het tellen van de punten gewoon door want er is wat discussie.

Op de vraag welk Europees land dit jaar zijn 150 jarig bestaan viert was het juiste antwoord Canada. Juist, Canada, Europees land. Hilariteit all over the place.

Ik had wel alle muziekvragen goed. A night like this was volgens mij toch echt een song van the Cure. Nee zegt Fred, het juiste antwoord is Caro Emerald. WTF denk ik en zet mijn telefoon aan als bewijs: hallo, het is ook een song van The Cure. Het levert me een punt op. Ik eindig nog steeds als laatste. John en ik waren de enigen die individueel meespeelden, alle andere deelnemers speelden mee in teams van 2 of 3 mensen maar ook dat levert John en mij geen extra punten op.

Maar wat een fun. Er doen 3 generaties mee van studenten tot lieve oma’s en opa’s. We spreken alle talen door elkaar heen: Nederlands, Vaals, Duits, Frans en Engels. Weet op een gegeven moment niet meer welke taal tegen wie te spreken maar who cares want we verstaan elkaar allemaal.

Ik heb het hier zo naar mijn zin. De nazit duurt gelukkig nog uren als we de warmte van het café inruilen voor een heerlijke zomernacht buiten op het terras.  Een mens kan zich dan zo gelukkig voelen. Dat is wat Vaals zo goed kan: je gelukkig laten voelen. Ik hou van deze plek en van de mensen, ik hou van me gelukkig voelen.

PS: de quiz night in Taverne Chalet is elke eerste vrijdag van de maand en met de geboren quiz master Fred staat dit garant voor een heerlijk potje vermaak.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Ga nou maar gewoon!

Geplaatst op 19 juli, 2017 

Ik vind het hartstikke leuk om te doen, heb het er elk jaar enorm naar mijn zin, freewheel er door de prachtigste streek van Nederland, ontmoet er altijd bijzonder leuke en aardige mensen, ben helemaal vrij om te gaan en staan waar en hoe ik wil en kom gegarandeerd weer verrijkt terug. En toch moet ik elk jaar weer opnieuw tegen mezelf zegen: ga nou maar gewoon!

Pak ik mijn checklist met daarin alle alle dingen die ik zeker niet mag vergeten om mee te nemen of om vooraf te regelen. Die checklist begint met de woorden: ga nou maar gewoon!

Ben ik eenmaal op de plek aangekomen waar ik mijn hart aan heb verloren, open ik er mijn dagboek dat ik er elk jaar een week lang bijhoud en lees ik eerst de verhalen van vorig jaar die altijd eindigen met de woorden: ga nou maar gewoon!

Ik heb het natuurlijk over motorvakantie, mijn jaarlijkse retraite. Dat ‘ga nou maar gewoon’ klinkt misschien een beetje raar want waarom moet ik mezelf aansporen iets te doen wat ik zo leuk vind? Ga nou maar gewoon is bedoeld om mezelf los te maken van het leven dat ik 51 weken per jaar leef en niet zo zeer om mezelf in die ene prachtige week te storten.

Ik hou van het leven dat ik die 51 weken leef en van het leven dat ik die ene week leef. Om mezelf los te maken van dat 51 weken leven heb ik net als een raket die aan de aantrekkingskracht van de aarde wil ontsnappen straalaandrijving nodig. Ga nou maar gewoon is die straalaandrijving. En het werkt, het is krachtige en bijzonder duurzame rocket fuel.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

De wereld is ons thuis (en die houden we schoon)

Geplaatst op 26 mei, 2017 

In 2015 leerde ik ze kenen: Dave, Cristina en hun twee kinderen. Contact maken met dit gezin was toen ‘onvermijdelijk’ want als je in Portugal woont, hier op vakantie bent in de Hannebroeck en daar in de bossen zwerfafval opruimt, dan heb je me!

Twee jaar later zijn ze weer terug in Nederland, in de Hannebroeck, dus ik daar woensdagochtend ook naar toe voor een hartelijk weerzien en een gezellig schoonmaakrondje door het bos.

Trash hunting bij de Hannebroeck. Foto door Luna en Armando de Haan RoLo

Ze hebben inmiddels zoveel van de wereld gezien dat niet één plek hun thuis is maar ze de hele wereld als hun thuis zien en dat perspectief verandert alles. Iedereen houdt thuis de boel schoon want laat je thuis de boel vervuilen, dan heb je jezelf daarmee.

Als je de hele wereld ziet als jouw thuis, dan probeer je overal waar je bent de boel schoon te houden want vervuiling heeft schijt aan grenzen. Vervuiling aan de andere kant van de wereld is net zo goed ons probleem als die blikjes en flesjes die we hier op straat aantreffen. Waar je ook bent: je bent thuis en je thuis houdt je schoon.

Goed om van ze te horen dat het hier in de bossen vergeleken met twee jaar geleden een stuk schoner is. Dit is waar we allemaal naar verlangen en met velen aan werken: de kanteling naar schoon.

Terug op de Hannebroeck krijg ik eindelijk Dave’s boek in handen: Kingdom of Ten. Via Facebook had ik al gezien dat hij een boek had geschreven en ook zelf heeft geïllustreerd maar hier is dan de echte Kingdom of Ten:

Kingdom of Ten door Dave de Haan

Er is ook een fraaie limited editon en daar leg ik ter plaatse snel ‘beslag’ op:

Kingdom of Ten limited edition

Kingdom of Ten is een bijzonder boek voor kinderen. Een meisje dat tijdens de rekenles in haar klas in slaap dommelt, komt terecht in een vreemde wereld van disharmonie:  de wereld van de even en oneven cijfers die voortdurend vechten met elkaar. Ze bedenkt een geweldig plan: een koninklijk bal waar de cijfers met elkaar moeten dansen. Ze maakt koppeltjes: de 2 met de 8, de 3 met de 7 enz. En tijdens de dans gebeurt er iets magisch.

Kingdom of Ten is een boek over liefde en harmonie en hoe dat met een beetje hulp en verbeelding binnen ieders handbereik ligt. Lees het verder zelf zou ik zeggen, je kunt Kingdom of Ten bestellen via Lulu.

In de tuin komt een gitaar op tafel. Of ik wat wil laten horen. Thuis speel ik elektrisch met een enorme bak distortion erop maar ik waag me aan een akoestische versie van één van de beste metal riffs ever: March of the S.O.D.

Hoe dat klonk? Dat weten ze alleen op de Hannebroeck…. Het was hoe dan ook een passend slot van een heerlijke ochtend.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →