Samen zwerfafval opruimen nu dat weer mag

Geplaatst op 1 augustus, 2020 

Het was van 29 februari geleden dat we in Oosterheide weer samen de straat opgingen om zwerfafval op te ruimen. Wat er is gebeurd? Nou dit wat ik in een ander blogje schreef:

Als een wijk op z’n kont ligt omdat een virus, angst, regels en dreigementen met straf menselijke activiteit haast onmogelijk maken, mept de lelijkheid ervan je hard in je gezicht. Het is dan net een lichaam waar de ziel uit is vertrokken.

Vanaf maart mochten we de straat niet meer op want ja, samenscholing. Eind juni mocht het weer wel maar weerhield een nogal onaangename uitwisseling met onze gemeente over coronaregels me ervan weer aan de gang te gaan.

De laatste zaterdag van juli dan maar vanuit ons eigen Floralia Park. Het weer was niet al te best maar wat dondert dat als je zo’n groep leuke betrokken mensen weer kunt zien en samen weer wat kunt ondernemen.

En dat voelde goed zeg, alsof Oosterheide na drie maanden kontliggen weer stapsgewijs ontwaakt.

En dan sta je daar in de druilerige regen te wachten wie er komen opdagen. Is 15 worstenbroodjes genoeg? Veel te veel. Is 10 worstenbroodjes genoeg? Ook teveel. 5 worstenbroodjes dan? En dan is iedereen er ineens en hoe! Of de keuken van de Floralia tegen twaalf uur toch maar alle 15 worstenbroodjes warm wil maken.

De spirit van wat er in zo’n groep zwerfafval opruimers leeft, is niet beter onder woorden te brengen dan via Rian en Wilfred. Beiden waren op zoek gegaan naar ze fysiek wel kunnen in plaats van zich te laten leiden door wat het niet kan:

.

.

Met de regenmuts op vertrekken we. Iedereen kiest vanaf het Floralia park zelf een richting,  sommigen gaan met z’n tweeën, anderen alleen. Jan en ik gaan richting Vijf eikenweg waar Jan met behulp van de Litterati app uitgebreid onderzoek doet naar wat daar zoals langs het fietspad ligt en waar dat mogelijk vandaan komt. Ik gebruik dezelfde app langs het fietspad aan de andere kant van de Vijf eikenweg.

Vooruitlopend op de rapportages blijkt al meteen dat Mc Donalds verpakkingen hier ruim ruim vertegenwoordigd zijn en dan vooral de drinkbekers. In het stukje berm pal naast de Vijf eikenweg liggen vooral blikjes red bull en sigarettenverpakkingen. De leefstijl van de vele vrachtwagenchauffeurs die hier dagelijks rijden laat zich raden.

Om vanaf de rotonde aan de Vijf eikenweg met volle vuilniszakken terug naar het Floralia park te lopen is best een klusje. Dat hebben Wilfred en Rian toch echt beter voor elkaar. In het park zitten de worstenbroodjes dan al in de oven, een mooi moment om ondertussen buiten nog even te tellen en te wegen wat we zoal verzameld hebben en wat de gemeente later die dag komt ophalen: 23 volle vuilniszakken, op een haar na 50kg.

.

Binnen zit iedereen ondertussen in een grote cirkel en dat voel ondanks de gezellige praatjes een beetje anders dan anders.  In dat proces van ontwaken zijn we op weg naar de 100% ergens blijven hangen want ook al kan er weer veel, je merkt aan alles dat de we leven met de handrem erop.

De mensen die de Bloemenbuurt waren ingetrokken haalden op grond van hun ervaringen meteen even de aanname flink onderuit dat er door de corona situatie minder zwerfafval op straat ligt. Een betrokken inwoner van de Bloemenbuurt die ik hier niet met naam en toenaam zal noemen maar die zijn ergernis over de vervuiling van zijn buurt regelmatig met niet mis te verstaan fotomateriaal via social media deelt, zal dit zeker bevestigen.

En dat was het dan. Grote woorden als ‘het nieuwe normaal’, ik kan er helemaal niks mee. We zijn eigenlijk gewoon verder gegaan waar we eind februari waren gebleven en zoals ik al zei: dat voelde goed zeg.

Bedankt mensen voor het meedoen en bedankt Floralia voor de gastvrijheid.

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Waarom Oosterhoutse buurten het stuur (nog) niet in handen krijgen

Geplaatst op 19 juli, 2020 

We hadden momentum, een stadhuis tjokvol momentum. Als die avond, direct na afloop van het symposium buurtgestuurd werken, de gemeenteraad had kunnen beslissen, dan was buurtgestuurd werken in Oosterhout nu niet zo’n discussiepunt geweest maar hadden we er een half jaar vet veel ervaring mee gehad en konden andere gemeenten hun inspiratie hier komen ophalen.

Nu hebben we er alleen discussie over, onenigheid, verwijten, misverstanden en verder helemaal niks.

Ik heb me de afgelopen maanden regelmatig afgevraagd hoe dit zo heeft kunnen komen, dat we dat momentum volledig door de plee hebben gespoeld. Ik kwam er maar niet uit en wie ik er ook over sprak, iedereen had er weer andere ideeën over. Ik sprak ook mensen die me vertelden dat het met buurtgestuurd werken juist erg goed gaat, dat er al veel goede gesprekken over zijn gevoerd. Maar ja, gesprekken alleen geven de buurt nog niet het stuur in handen.

Gisteren kwam ik er eindelijk achter hoe het zit. Per toeval…..

Normaal gesproken roept verandering weerstand op maar is godzijdank Oosterhout de uitzondering op deze regel.

Daarom is het gelukkig niet zo dat er krachten actief zijn die het helemaal niks vinden dat buurten zelf gaan sturen en dat diezelfde krachten daar ook nog eens zelf aan mee moeten werken en daarvoor hun kantoren moeten verlaten en naar de mensen in de de wijken en buurten toe moeten.

Het is niet zo dat er krachten actief zijn die de buurten graag afhankelijk houden omdat zonder deze afhankelijkheid hun verdienmodel foetsie is.

Zo is het gelukkig ook niet zo dat er krachten actief zijn die denken dat Oosterhout een tweede Boxtel is en dat het enige verschil is dat wij 0162 als kengetal hebben en Boxtel 0411.

Het is ook niet zo dat er krachten actief zijn die er niet op durven vertrouwen dat buurten goede keuzes kunnen maken als het gaat om het inschakelen van onafhankelijke buurtcoaching.

Verder is het ook niet zo dat er krachten actief zijn die het niet uit kunnen staan als een wijk wat anders wil dan wat de gemeente ze voorschrijft.

Tot slot is het ook niet zo dat er in Oosterhout krachten actief zijn die alles willen laten zoals het is en voor wie het woord ‘verandering’ een soort van vloek is. Godzijdank is Oosterhout niet die natte blusdeken die creatieve vonken zo snel mogelijk wil blussen.

Ik ben er echt dankbaar voor dat dit in Oosterhout allemaal niet het geval is maar wat dan wel?

Gisteravond bekeek ik sinds lange tijd weer eens mijn blogstatistieken en zag dat iemand een blogje had gelezen over verbindend bestuur. Verbindend bestuur, was dat ook al weer? Eerst maar eens lezen wat ik daar zelf over had geschreven:

In 2015, het zal kort na de vorming van een nieuwe gemeenteraad en college zijn geweest, organiseerde de gemeente Oosterhout een bijeenkomst over verbindend bestuur, een nieuw collegethema om eens vier jaar de mouwen voor op te stropen.

Dat ik nu niet meer weet wat er daarna van verbindend bestuur terecht is gekomen, zegt eigenlijk al genoeg. Die ene informatieavond leefde het onderwerp in ieder geval volop maar daarna? Ja, er werd  vier jaar lang regelmatig over gepraat maar verder? Misschien is het toen met verbindend bestuur wel net zo gegaan als nu met buurtgestuurd werken. Momentum? Ja. Daar wat mee doen? Niet echt.

Als je ver wilt springen is de aanloop cruciaal. Je hebt een flinke aanloop nodig en veel snelheid. Als je die hebt, spring je veel verder dan wanneer je springt vanuit een sukkeldrafje.

Verbinden bestuur was de aanloop voor de sprong die buurtgestuurd werken heet.

Die aanloop was niet goed, laten we daarover eerlijk zijn. Het was een gedurfde poging, zeer zeker. Maar een zelfverzekerde aanloop tot een geweldige sprong? Nee, niet echt.

We moeten een nieuwe aanloop nemen. Het symposium buurtgestuurd werken in oktober vorig jaar was zo’n nieuwe aanloop. We kunnen zoiets opnieuw proberen maar niet eindeloos. Op een gegeven moment moeten we durven springen, zonder de handrem erop, zonder de weerstand en zwevend door de lucht schreeuwen ‘leve de verandering’. En erop vertrouwen dat de landing geweldig zal zijn.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , ,

Groep 8 2019/2020: jullie hebben iets unieks gedaan

Geplaatst op 12 juli, 2020 

Groep 8, een transitie waar volwassenen doorgaans langdurig duurbetaalde coaches of therapeuten voor inschakelen en waar je als groep 8-er gewoon doorheen rolt. Niet makkelijk maar wel natuurlijk dankzij rituelen als het kamp en de musical en leerkrachten die zo betrokken zijn dat ze een traantje moeten laten als het moment van afscheid is gekomen.

Corona maakte het er dit jaar niet makkelijker op. Groep 8 van Kindcentrum de Ontdekking in Oosterheide kon gelukkig nog net op kamp. Had dit een week later plaatsgevonden, dan was kamp vanwege de lockdown onmogelijk geweest.

Maar dan, een musical? Hoe doe je dat als kinderen verplicht thuis moeten blijven? Hoe doe je dat als je die mooie Talentzaal niet mag gebruiken om een prachtige avond te organiseren, ouders en familie die samen kijken naar de musical van hun zoon of dochter?

.

Meteen na het versoepelen van de lockdown ga je als een bezetene met heel veel creativiteit aan de slag om iets nieuws uit te vinden, je laat jezelf niet uit het veld slaan door de dingen die niet kunnen maar je gaat samen op zoek naar de dingen die wel kunnen.

Op dinsdag 7 juli 2020 liet groep 8 van de Ontdekking hun uitvinding zien. Ik denk dat het een wel heel bijzondere bladzijde in de geschiedenis van de Ontdekking is geworden en in de levens van iedereen die bij deze avond betrokken was, kinderen, leerkrachten, ouders en eigenlijk de hele buurt rondom de Ontdekking.

Om acht uur ‘s avonds verzamelde iedereen buiten bij het Pirateneiland voor het openingslied van groep 8 waarna de ouders in kleine groepjes werden ingedeeld. De kinderen gingen ook in groepjes uiteen, elk groepje naar een eigen plek in de buurt. Zo vormde zich in de buurt rondom de Ontdekking een aaneenschakeling van een aantal korte voorstellingen.

Elke voorstelling had als thema een specifiek jaar uit de 8-jarige schoolcarriere op de Ontdekking en zo ontstonden zeven voorstellingen: een voorstelling met een terugblik op groep1/2, een voorstelling met een terugblik op groep 3 tot en met een voorstelling met een terugblik op groep 8.

De ouders maakten in groepjes een rondwandeling langs alle voorstellingen en dat ging er professioneel aan toe, inclusief een handige app om ervoor te zorgen dat alle voorstellingen steeds op hetzelfde moment zouden beginnen zodat alle ouders steeds synchroon konden doorschuiven naar de volgende voorstelling. Na afloop kwam iedereen weer samen op het Pirateneiland voor het afscheidslied van groep 8.

Er is me sindsdien meerdere keren gevraagd wat ik het allermooiste vond aan deze avond. Ik kan dat onmogelijk zeggen, deze avond was één geheel waarin alles samen kwam. Deze avond was een emotionele tijdreis langs acht jaar Ontdekking en het was ook een sociale gebeurtenis, een viering van het samen zijn. Het was de Ontdekking op z’n best en het was ook de mooist denkbare reclame voor onze wijk Oosterheide.

Twee dingen wil ik er toch graag even uit lichten.

Omdat deze musicalvorm zich in de wijk afspeelde, buiten op straat in diverse tuinen, trok dat ook toeschouwers die je normaal gesproken niet over de vloer krijgt als de voorstelling binnen is. Zo herinner ik me het optreden van het groepje dat ‘groep 7’ speelde en aan de overkant van de straat mensen op de balkons van hun flat zaten om mee te kijken en mee te applaudiseren.

Hoe graag ik deze blogpost had volgehangen met foto’s van deze avond, kinderen en privacy is toch echt iets om rekening mee te houden en te respecteren. Ik heb wel deze foto:

.

De kinderen die ‘groep 5’ speelden, gingen in hun stukje in op het overlijden van hun toenmalige juf. Het decor, net alle alle andere decorstukken zelfgebouwd, bestond uit een herdenkingsaltaar ter nagedachtenis aan hun overleden juf. Het was voor ons groepje ouders het laatste stukje dat we die avond te zien kregen en toen we na afloop terug naar het Pirateneiland liepen en de decorstukken terug naar school sjouwden, was er kippenvel en stilte.

Deze blogpost is wat langer geworden dan ik in gedachten had, een boel woorden om eigenlijk dit te zeggen: Groep 8 van 2019/2020: jullie hebben iets unieks gedaan en ons laten zien en voelen tot hoeveel moois mensen samen in staat zijn.

Dank jullie wel.

Bewaard onder Onze wijk | 4 Comments

Tags: ,

Het ‘Oosterheide Rocks’ gevoel verliest een flink stuk ziel

Geplaatst op 7 juni, 2020 

Als een wijk op z’n kont ligt omdat een virus, angst, regels en dreigementen met straf menselijke activiteit haast onmogelijk maken, mept de lelijkheid ervan je hard in je gezicht. Het is dan net een lichaam waar de ziel uit is vertrokken. Tijdelijk, zo hopen we met z’n allen maar voor Oosterheide heb ik helaas slecht nieuws want daar is  een flink stuk ziel definitief verloren gegaan: onze Huiskamer.

Op 1 juni 2016 wordt in Oosterheide ‘de Huiskamer’ geopend, voorheen bekend als Bakkerij Asmus maar dankzij een compleet nieuwe en gedurfde formule in een nieuw pand op Winkelcentrum Zuiderhout, een ontmoetingsplek die we al vanaf de opening dik en dik verdienen.

Een half jaar eerder verliezen we onze wijkbibliotheek. Kapot bezuinigd is niet alleen een plek om te lezen maar ook een plek om samen te zijn, plekken die we in een wijk die het moeilijk heeft niet minder maar juist meer nodig hebben. Een te groot gedeelte van onze gemeenteraad snapt dat helaas niet maar lokale ondernemers zoals Ellenoor gelukkig wel en zo krijgen we er in juni 2016 een prachtplek bij: de Huiskamer. 

.

Al snel na de opening vervult de Huiskamer tal van sociale en maatschappelijke functies. Live bloggen bijvoorbeeld door het Oosterhouts Bloggers Collectief wat al snel de aandacht trekt van BNDeStem en de ORTS. 

.

Misschien wel de leukste reden om bij de Huiskamer naar binnen te stappen: elkaar ontmoeten, een goeie bak koffie drinken en bedenken hoe onze stad leuker, mooier en beter kan worden. En vooral: wat we daar zelf aan kunnen doen.

.

,

Elke laatste zaterdag van de maand ruimen we in Oosterheide samen zwerfafval op, een activiteit die veel meer is dan alleen maar plastic en blik van de straten rapen. Zwerfafval opruimen is bij uitstek een sociale activiteit die de energie van mensen die om hun wijk geven samen brengt.

De Huiskamer is samen met de Bunthoef en het Floralia Park, een van onze hoofdkwartieren om samen af te spreken en om na het opruimen van zwerfafval, samen gezellig een bakkie koffie te drinken.

Zo staat er in de Huiskamer ineens een heerlijke themataart voor ons klaar:

.

Het leven is er om te vieren en dat doen we dan ook in de Huiskamer. Bijvoorbeeld samen met bewoners het einde van ingrijpende renovatiewerkzaamheden op Zuiderhout vieren. En wat te denken van het jaarlijkse pleinfeest Zuiderhout?

.

.

We hebben hete zomers en hoe maak je daar dan het beste van? Zo doet de Huiskamer dat: bakkie koffie met de voeten in het bad.

.

Moet je voorstellen dat je wijk als pilot wordt aangewezen voor zogenaamd datagericht werken en dat de projectgroep van de gemeente data gaat verzamelen en analyseren van een wijk die het maar amper kent. Hoe geweldig is het dan die projectgroep tijdens een lunch in de Huiskamer kennis te laten maken met mooie verhalen over hoe lokale ondernemers samenwerken, ondernemers die een winkelcentrum veranderen in een ontmoetingsplek, in ‘dorpsplein’ Oosterheide met als mooiste voorbeeld het jaarlijkse pleinfeest.

.

In februari heb ik er nog twee afspraken zoals die vaker plaatsvinden in de Huiskamer: een gesprek met een van de organisatoren van Muziek om de hoek en eentje over buurtgestuurd werken in de Bloemenbuurt van Oosterheide.

De energie van we gaan dit doen, we gaan het hier samen leuker, mooier en leefbaarder maken, gutst nog een keer met volle kracht door de Huiskamer.

Op 2 mei 2020 is het helaas klaar, over en uit. Ik bedank Ellenoor voor… ja, voor wat? Nou, ik weet het wel, voor het meehelpen Oosterheide een ziel te geven, het mooiste geschenk dat je maar kunt geven.

.

Ik koop er nog een zak broodjes. Kan ik nog 5x met mijn ogen dicht doen alsof ik in de Huiskamer zit. Of misschien werkt bladeren door de vele fotoherinneringen nog beter.

Oosterheide verdiende de Huiskamer. En andersom? De Huiskamer verdiende beter dan Oosterheide, ik kan helaas  niet anders zeggen.

En dan hoor ik het je denken, dat die lelijkheid waar ik het in de eerste alinea over heb, alweer voorbij is. Want ja, we we mogen alweer wat meer dan een maand geleden. Ik ben daar niet zo zeker van en ik zal je vertellen waarom.

Misschien ken je het nummer Thunderstruck van AC/DC. Nee? Moet je echt de live-versie even beluisteren en dan vooral het moment dat het publiek massaal meezingt met Thunder!.

Nou ken ik iemand die Sander heet en als je, als is het maar één keer, met AC/DC meezingt en in plaats van Thunder, Sander zingt, dan gebeurt er iets dat je misschien achteraf betreurt want vanaf dat moment zul je elke keer als je  Thunderstruck hoort van AC/DC en Brian Johnson en het publiek massaal Thunder hoort zingen, hoor je never nooit geen Thunder meer maar Sander. Thunder heeft nooit bestaan, het is altijd Sander geweest.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: ,

Bloemen zonder team bijenlint Oosterheide 2020

Geplaatst op 10 mei, 2020 

Gelukkig hebben we de herinneringen nog. Wel een beetje pijnlijk soms die herinneringen. Hadden we vorig jaar tijdens de landelijke zaaidag nog een geweldige ploeg mensen om het bijenlint Oosterheide in te zaaien, dit jaar was er niemand. Want ja, dat virus, dat samenscholingsverbod, en meer van dat soort narigheid maakte het dit jaar helaas niet mogelijk om samen bloemen te zaaien voor de bijen.

Maar de natuur is geen watje en daarom levert het werk van vorig jaar ook dit jaar weer bloemen op.

.

.

.

Maar ja, die herinneringen…. Gelukkig hebben we de beelden nog

 

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: ,

Wat kunnen we van Stichting BOCK leren over werken in en met een wijk?

Geplaatst op 3 mei, 2020 

Tijdens het symposium Buurtgestuurd Werken van 8 oktober vorig jaar, vonden in Oosterhout een aantal workshops plaats waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd.

Ook Oosterhout kent volop initiatieven om van te leren. Wilma Rekkers en Pauline Klein Paste van Stichting BOCK vertellen over hun project in Slotjes Oost en de samenwerking met de bewonersorganisatie Slotjes Oost.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Hoe zijn jullie bij Slotjes Oost terecht gekomen?

Wilma: Ik ben daar drie en een half jaar geleden komen wonen en toen zei iemand tegen mij: ge gaat toch ni op de Veurrai wonen? Toen dacht ik nou ja zeg, het is een hartstikke leuke wijk. Wat is daar mis mee? Ik kende de geschiedenis natuurlijk wel maar het is een hartstikke mooie wijk die ook heel sociaal is. Ik stapte naar mijn mede Bockers en we bedachten daar een project te gaan doen. Wij zijn in eerste instantie in contact gekomen met de bewonersorganisatie van Slotjes Oost. Die hadden in het begin wel zoiets van wat willen die allemaal? Nu zijn ze allemaal super enthousiast.

Peter: Vertel eens wat je project inhield.

Wilma: Collega Bocker Juul Langenberg en ik zijn in eerste instantie begonnen met bewoners interviewen. Dat was toen nog niet echt een project, dat is gaandeweg ontstaan. Voor de nieuwjaarsborrel hadden we een brievenbus gemaakt zodat mensen briefjes konden insturen en de mensen van de bewonersorganisatie waren zo vriendelijk om te laten zien dat het niet eng is, dat het OK is en dat het met goede intenties wordt gedaan. En zo is het balletje gaan rollen. Op een gegeven moment wilde de bewonersorganisatie graag een boek over de wijk uitgeven. Uiteindelijk bedachten we een expositie door de wijk heen zodat je de wijk dan ook echt beleeft, met dat boek erbij natuurlijk.

Peter: Jullie hebben daar best veel PR mee gekregen.

Ik denk dat dat heel sterk is, echt kijken naar zo’n wijk. Wat wil die wijk nou en wat kunnen we ermee?

Pauline: Ik denk dat dat ook echt de kracht van dit project is. Juul en Wilma zijn gestart met een bepaalde intentie en hebben gekeken naar die wijk, waar behoefte aan is en wat er kan in zo’n wijk. Ik denk dat dat heel sterk is, echt kijken naar zo’n wijk. Wat wil die wijk nou en wat kunnen we ermee? En hoe kunnen we dat samen met de bewoners vormgeven en tot iets positiefs maken? Als je daar een soort bruis van maakt…

Wilma: Het is ook wel dat Slotjes Oost een overzichtelijke wijk is, het is bijna een dorpje an sich binnen Oosterhout. Als je bijvoorbeeld kijkt naar Oosterheide, dan is dat supergroot. Maar dat enthousiasme van de mensen….. We waren nog niet zo heel lang bezig met het project en het had nog niet echt vorm, dat ik bedacht dat het ook wel leuk zou zijn om een muziekpodium te maken. Dat mailde ik naar het bestuur vinden jullie dat wat? Ja, doen! En dan gaat dat ineens helemaal lopen en stromen. Toen heeft Juul me heel erg geholpen want voor mij was subsidieland helemaal nieuw. We hebben daar voor het eerst een buurtpodium weggezet. Ik was eigenlijk te laat met subsidie aanvragen en ik weet nog dat de voorzitter van de bewonersorganisatie op een gegeven moment zei, dan betalen we het buurtpodium zelf. Omdat hij en al die mensen in die organisatie het zo belangrijk vinden.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Pauline: We hadden ook een aantal quotes van bewoners op de schutting achter het speeltuintje. Om van dat speeltuintje ook echt een plek te maken komt ook van de bewoners zelf, een plek die veilig is voor kinderen om te spelen en niet een of andere racebaan of afvalberg. De teksten waren quotes van de bewoners en om die op de schuttingen te spuiten, gaf een positieve impuls aan het project. Dat zijn een soort van warmlopertjes geweest voor de uiteindelijke foto expositie.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Je vertelde in het begin dat je op zoek was naar wat die bewoners eigenlijk zelf wilden maar wat wilden ze eigenlijk zelf?

Wilma: Wat ze vanuit de bewonersorganisatie Slotjes Oost zelf willen is dat zij het heel belangrijk vinden om betrokken te zijn bij hun wijk en dat graag over willen brengen op andere mensen.

Peter: De kring groter maken, hoe is dat met jullie project op gang gekomen?

Wilma: Dat blijft volgens mij wel het probleem, dat mensen wel komen maar om echt mee te helpen…. ? Het gebeurt ook nog wel dat mensen zeggen kunnen jullie dit niet een keer doen? Maar het is niet de bedoeling dat de bewonersorganisatie in opdracht van buurtbewoners handelt. Kom met je plan en gaan we je helpen maar het is niet zo dat we alle plannetjes kunnen uitvoeren. Mensen bij elkaar krijgen lukt wel maar om ze vast te houden dat ze volgende keer ook meedoen is een tweede.

Pauline: Het is gewoon de tijdgeest, je merkt dat in welke groep je ook zit. We hebben de mooiste plannen met elkaar, we kunnen uren met elkaar praten maar de volgende stap zetten, in actie komen en het uit gaan voeren, en dan hopen dat het opgepakt wordt, ik denk dat dat bijna illusie is.

Peter: Hoe zou jullie project eraan hebben bijgedragen dat dat wel een beetje op gang is gekomen?

Wilma: Volgens mij waren er op de opening tachtig mensen of zo, op die manier maak je een eerste stap. Mensen die bij elkaar komen en elkaar leren kennen, met elkaar kletsen, dat is in elk geval al een begin.

Dus je moet zorgen dat je ze inspireert en je stuurt een beetje mee maar je probeert zoveel mogelijk vanuit henzelf te laten komen.

Peter: Uiteindelijk moet zo’n buurt het zelf doen.

Pauline: Zeker. Waar wij als team ook wel mee zitten is dat je de verwachting moet loslaten dat zij de ideeën gaan creëren. Dat is gewoon niet zo, en als zij dat wel doen is dat heel mooi maar je kunt het niet verwachten. Dus je moet zorgen dat je ze inspireert en je stuurt een beetje mee maar je probeert zoveel mogelijk vanuit henzelf te laten komen.

Wilma: Met de rondleidingen die we hadden georganiseerd, hadden wij bedacht dat het wel leuk zou zijn als buurtbewoners zelf de rondleidingen zouden geven. Of in elk geval aansluiten zodat zij vanuit hun geschiedenis een persoonlijk verhaal kunnen vertellen. Maar dan wordt er toch nog op ons geleund en zijn wij uiteindelijk degenen die de rondleidingen geven.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Stel voor dat we zoiets in de Bloemenbuurt van Oosterheide zouden doen waar ik woon, wat zou ik kunnen leren van jullie project om daar bewoners te organiseren en die buurt wat meer zichtbaar te maken? Jullie vragen?

Pauline: Ja dat mag altijd. Maar ga in eerste instantie maar eens waarnemen. Wat komt er en wat speelt er bij de mensen. Wat komt er los als ik aanbel en vraag of ik een kopje thee mag drinken? De waarnemers stand: wat heeft zo’n wijk eigenlijk nodig? Wat zijn de behoeften? Wat missen ze? Dus veel meer de vraag ophalen in plaats van zelf een idee bedenken wat wel leuk is om te doen. We hebben daar in Slotjes Oost veel tijd voor genomen. Uit dit project zijn ook weer dingen naar boven gekomen voor een vervolg zoals het gemis van een buurthuis in Slotjes Oost. Een buurthuis dat sociale functies vervult, dat is daar dus niet. Er is wel een buurthuis in Slotjes midden maar dat is niet hun buurthuis. Dat is een andere buurt en voelt anders. Dus ja, ik zou in een Bloemenbuurt als waarnemer gaan kijken en praten met mensen.

Wilma: Waar we ook wel eens aan voorbij gaan is dat mensen hier geen behoefte aan hebben. Die wonen in Slotjes Oost ook wel: ik hoef zo’n project niet, ik leef mijn eigen leven. Die mensen heb je overal.

Pauline: je hebt een paar kartrekkers nodig. Eerst onderzoek en daarna wat kartrekkers die hetzelfde gemeenschappelijke doel hebben.

Wilma: En ga ergens maar gewoon iets doen. Dan gaan mensen vanzelf nadenken of aanhaken zo van dat is best wel grappig, misschien wil ik dat ook wel.

Haal dat resultaat eraf en hou het open. Voor een gemeente zijn dat natuurlijk bizarre vragen. Geef ons het vertrouwen dat wij iets kunnen neerzetten in die wijk maar haal het resultaat eraf.

Pauline: Wat voor mij ook heel erg een regel is, is haal het resultaat eraf. Als je begint met ik moet zoveel mensen bereiken of ik moet zoveel mensen met elkaar verbinden… Haal dat resultaat eraf en hou het open. Voor een gemeente zijn dat natuurlijk bizarre vragen. Geef ons het vertrouwen dat wij iets kunnen neerzetten in die wijk maar haal het resultaat eraf. We hebben het niet over cijfers maar over mensen. En inderdaad, je zult er maar net twee of drie bereiken die door jouw project ineen veel meer contact hebben met overburen of zo. Dan is er al iets in gang gezet.

…..hoe kun je dan zeggen minstens honderd mensen? Je moet al bij zijn met vijf of zo. Als je die wakker krijgt en aangespoord, mensen die trots zijn op hun buurtje, dan is dat toch al fantastisch?

Peter: Die prestatie, dat zie je ook terug in vragen over het buurtgestuurd werken. Wat gaat het opleveren, hoe weet je dat zeker, hoe meten we dat?

Pauline: Dat weet je dus niet. Dat is de tijdgeest waarin we allemaal resultaatgericht zijn. Als je dit soort projecten draait en je bouwt steeds meer vertrouwen op met de gemeente, dan wordt het wat makkelijker om je gang te gaan omdat je al iets in beweging hebt gebracht en al iets positiefs in gang hebt gezet.

Wilma: Als je in jouw Bloemenbuurt iets wil gaan doen, hoe kun je dan zeggen minstens honderd mensen? Je moet al bij zijn met vijf of zo. Als je die wakker krijgt en aangespoord, mensen die trots zijn op hun buurtje, dan is dat toch al fantastisch?

Alle gebruikte afbeeldingen zijn van de bewonersorganisatie Slotjes Oost en met toestemming gebruikt waarvoor dank.

Wil je meer lezen over dit project in Slotjes Oost?

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , ,

Bietje extra zwerfvuil opruimen tijdens Extradag

Geplaatst op 8 maart, 2020 

‘’Drie jaar lang heb je niets gedaan op 29 februari. Helemaal niets. Er was namelijk geen 29 februari. Daarom moeten we deze dag goed benutten en een keer iets voor een ander doen.’’

Rob Beckers.

Nu wilde het toeval dat 29 februari op de laatste zaterdag van de maand viel en wie ook maar een beetje volgt wat er in Oosterheide zoal leeft, weet dat het dan ZAPZATERDAG is: samen de straat op om zwerfafval op te ruimen.

Samen de straat op valt aardig binnen het gedachtegoed van wat Rob Beckers ‘Extradag’ heeft genoemd.

Maar het werd nog mooier want zaterdag om 12 uur toen we de volle vuilniszakken verzamelden, stond Rob himself ineens voor onze neus met drie dozen #Extradag worstenbroodjes en appelflappen:

Zapzaterdag tijdens Extradag

En zo sloten we deze editie van ZAPZATERDAG niet alleen samen af met een gezellig bakkie koffie, maar ook met een lekker worstenbroodje of appelflap. Omdat we vrijwillig de rommel van en voor anderen opruimen en Oosterheide blij maken. Wat een mooie woorden Rob.

Rob ‘Extradag’

In activiteitencentrum de Bunthoef deed Rob ‘Extradag’ nog een rondje langs het repair cafe om ook die vrijwilligers te laten weten: hey, wat jullie doen is echt super vet!

Bij het inventariseren van de buit van de dag bleek ook dat een beetje extra te zijn: 111,4 kilo opgeruimd zwerfvuil. En de grootste winst van de dag: een heleboel blije mensen.

Over een paar jaar is het weer Extradag, zet het alvast in je agenda en doe die dag iets voor een ander.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , ,

Wat buurtgestuurd werken leert van Stichting Bock

Geplaatst op 7 maart, 2020 

Tijdens het symposium Buurtgestuurd Werken van 8 oktober vorig jaar, vonden in Oosterhout een aantal workshops plaats waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd.

Ook onze eigen stad kent volop initiatieven waar we van kunnen leren. Zo sprak ik in voormalig zwembad de Blikken met Pauline Klein Paste, Wilma Rekkers en Juul Langenberg van stichting BOCK over samenwerking en het gebruik van gemeentelijk vastgoed: hun bijzondere plek de Blikken.

In april vieren we onze vierde verjaardag ‘BOCK in Bad’. Vier jaar die ons veel heeft gebracht, zowel op individueel niveau als op groepsniveau.

Foto: Casper van Aggelen

Omdat als je als creatief zelfstandige werkt, bezit je nooit alle kwaliteiten van het hele ondernemerschap, die kwaliteiten vinden we bij elkaar. Casper van Aggelen is een mooi voorbeeld, die heeft een groot netwerk en kan ook goed netwerken, anderen zijn daar misschien wat minder goed in. We bundelen krachten en zo ontstaan er binnen het collectief kleine samenwerkingsverbanden. Dat heeft erg veel opgeleverd.

Maar ook voor daarbuiten want toen we begonnen wilden we geen afgesloten kunstenaarshol worden maar een echte open werksfeer creëren. En als we dan het gevoel hebben dat we veel terug hebben kunnen geven aan de gemeenschap als dank voor dat we hier mogen zitten, dan is dat op allerlei vlakken een grote verrijking.

Zo geven we terug via ons Eastwoodstock project maar we doen ook veel op het gebied van onderwijs. We stellen regelmatig het bad open om zichtbaar te maken wat hier gebeurt zoals de Bockshop waar met Kerst voor iedereen onze deuren open staan om kleine cadeautjes te kunnen kopen. Slotjes Oost is ook een voorbeeld van een groot project dat we met een aantal Bockers hebben gedaan, echt een wijkproject.

Voordat we hier kwamen, hebben we twee jaar lang gesprekken gevoerd met de gemeente. In eerste instantie was er bij verschillende raadsleden weerstand. Om zo’n pand aan een ‘stel gekkies’ te geven en niet wetende wat ermee gaat gebeuren, dat is natuurlijk een groot risico.

In de beginfase toen we hier pas zaten, hadden we een soort van naïviteit op het ontwikkelen van grote projecten en wat zoiets teweeg brengt. Toen was daar dat 365+1 project en dat was zo bijzonder en gonsde helemaal door

En eigenlijk pas na het eerste jaar, en dat was een heel bijzonder jaar met ontzettend veel mensen die hier naar toe wilden komen en hier wilden zijn, begonnen we langzaam te zien dat de gemeente aan het bijdraaien was.

Dat kwam vooral door de energie en ideeën die wij hadden, dat de mensen die hier binnenkwamen voelden en zagen wat hier gebeurde.

Foto: Casper van Aggelen

Vooraf was door de gemeente social return als voorwaarde gesteld: jullie mogen het pand in bruikleen hebben maar dan willen wij wel dat jullie vier keer een social return activiteit organiseren. Het waren er volgens ons 45 in het eerste jaar. Voor de komende tien jaar zijn we klaar 🙂

In het eerste jaar waren alle vormen van berichtgeving over Bock positief en ontstond er een soort positieve bubbel rondom Bock. Dat hebben we mede te danken aan de hulp van mensen voor die graag vergaderen en kleine lettertjes lezen, mensen die Bock een warm hart toedragen en meteen geloofden in wat we hier graag wilden.

Wat we hebben gedaan is een team geformeerd van Bockers aangevuld met adviseurs, mensen die expertise hadden op een gebied waar wij geen kaas van hadden gegeten. Zij hebben ook een deel van de onderhandelingen gedaan met de gemeente en dat werkte.

En we hadden ook geluk met de mensen die toen bij de gemeente aan het roer zaten en een culturele afdeling die zich hard heeft gemaakt voor ons. Waar wij tegenaan liepen was het juridische stuk, ambtenaren die altijd volgens hun eigen weg en regels werkten.

Wat heeft gewerkt is onszelf omringen door adviseurs die de ambtelijke taal spreken. We hadden daarvoor ook wel al bewezen wat we in huis hadden en wat we konden toevoegen en we doen nog steeds erg ons best. Het is geven en nemen en niet alleen nemen. En daar zit ook wel een essentieel verschil waardoor we bij de gemeente veel voor elkaar krijgen want wij doen iets wat zij niet kunnen maar ze willen wel dat het gebeurt in de stad.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,

← Vorige paginaVolgende pagina →