Een beetje vreemdgaan

Geplaatst op 4 november, 2013 

Het voelt als vreemdgaan en dat is het ook wel. Een beetje dan.

Want na bijna zes jaar bloggen op mijn eigen blog, ben ik twee weken geleden begonnen te bloggen op een tweede blog: Wijkblog Oosterheide. En dat voelt dus als vreemdgaan.

Maar omdat ik van allebei erg veel hou en ze van elkaars bestaan op de hoogte zijn, kan ik het beter anders noemen: polyamorie.

Het is leuk en opwindend maar af en toe ook lastig, bijvoorbeeld als mijn eigen blog om wat meer aandacht vraagt of als ik tien ideetjes bedenk voor de wijkblog en maar eentje voor mijn eigen blog.

Blogs zijn net mensen. Misschien dat ik daarom zo van ze hou… en het er af en toe ook moeilijk mee heb.

Lees ook: Een nieuw blogleven

Bewaard onder Bloggen | 6 Comments

Tags: , ,

Een nieuw blogleven

Geplaatst op 21 oktober, 2013 

De wijkblog Oosterheide is een feit: http://oosterheide.blogspot.nl/

De bloggers met wie ik regelmatig afspreek weten het: dat ik worstel met de vraag om een tweede blog te beginnen. In het Engels bloggen, onder een pseudoniem bloggen, het leek me uitdagend op deze manier een heel ander blogleven te beginnen.

Uiteindelijk is het iets geworden dat veel dichter bij huis is: een wijkblog. Het voelt goed, alsof ik het jaren geleden al had moeten doen. De bedoeling is dat het een groepsblog wordt onder de vlag van het Sociaal Wijkteam.

Wat ik graag wil is de schaarste en overvloed in de wijk met elkaar in verbinding brengen. Mijn aanname is dat als ergens gebrek aan is, er ergens anders overvloed aan is. Een stroom op gang brengen tussen die twee….. ik zie voor me hoe dat kan werken:

schaarste + overvloed = overvloed.

Nou en of dit het begin van een nieuw blogleven is.

Lees ook: Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt 

Bewaard onder Bloggen | 9 Comments

Tags: , , , ,

Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt

Geplaatst op 27 september, 2013 

Sommige toevalligheden doen zo hun best je iets duidelijk te maken dat je ze wel moet opmerken, zelfs al ben je blind en doof.

Dit was voor mij zo’n toevalligheid:

 

Ik wil al een tijdje een buurtblog beginnen. Op zoek naar mede-bloggers deed ik voorzichtig een oproep via Twiter maar zonder respons. Ik begon aan een briefje met het idee dat huis aan huis te verspreiden maar  verder dan een inleiding kwam ik niet. Het was niet dat ik niet graag genoeg wilde, eerder dat ik niet goed wist hoe te beginnen.

En toen was daar die tweet. En afgelopen donderdag die bijeenkomst.

Bij binnenkomst zag ik een grote ruimte met aan één tafel een aantal dames. Ik werd bijzonder gastvrij ontvangen en had al meteen een gesprekje over wat kleinere en grotere problemen die ik in mijn directe woonomgeving ervaar en waar ik graag wat aan wil doen.

Meer mensen kwamen binnen en een lange tafel aan de zijkant vulde zich met heel veel eten en drinken. De avond bleek ‘American Style’ te zijn, dat iedereen dus wat te eten en/of drinken meeneemt. Maar dat wist ik dus niet want ik had alleen die tweet gezien. ‘Alles moet op’ werd er geroepen. Een onmogelijke opdracht.

Ik had nog steeds geen idee wat voor avond het zou worden dus ik ging aan een tafeltje zitten en legde mijn schrijfblokje klaar voor wat zou gaan komen. Ik zat daar zo’n minuut of tien lekker rond te kijken in afwachting tot ‘we zouden gaan beginnen’, tot iemand het woord zou nemen en we in de groep gingen bespreken wat we in de wijk graag willen verbeteren.

Toen dat maar niet gebeurde begreep ik dat dit niet zo’n avond was maar dat je zelf even aan de bak moet om eruit te halen wat je nodig hebt. Dus ik begon te ontmoeten en vragen te stellen. Iedereen die ik sprak vroeg ik het volgende: wat zijn volgens jou de grootste problemen in de wijk? In mijn achterhoofd hoopte ik op bevestiging van de problemen die ik ervaar maar die bevestiging kreeg ik niet. Vrijwel iedereen die ik sprak noemde deze problemen: armoede en eenzaamheid. Nog maar een keertje: armoede en eenzaamheid.

In de wijk waar ik woon bestaat dus armoede en eenzaamheid. De dingen waar ik me in mijn wijk dagelijks aan erger verdampten met de snelheid van het licht. Ze waren weg op een manier alsof ze nooit hadden bestaan. Het is gemakkelijk je te ergeren aan zaken als zwerfvuil omdat die zo zichtbaar en tastbaar zijn. Maar armoede en eenzaamheid, dat speelt zich af achter gesloten deuren in de harten en zielen van de mensen.

Maar ik wilde dus een buurtblog en vond de PR dame van het sociaal wijkteam. Na een kort gesprek zaten we ineens in een andere ruimte achter een computer om de website van het sociaal wijkteam te bekijken of er van de nieuwsrubriek een blog kan worden gemaakt. Want waarom zelf met een buurtblog beginnen als zoiets eigenlijk al bestaat? Waarom niet bloggen via de website van het sociaal wijkteam? Waarom niet samenwerken? Beetje WordPress erbij in in plaats van een dichtgetimmerde en geprogrammeerde website waar voor elke aanpassing moet worden betaald en hey ho let’s go.

En omdat voor een buurtblog buurtverhalen nodig zijn, ging ik terug de netwerkarena in op zoek naar mensen met verhalen. Ik hoefde niet eens te zoeken want ze vonden mij. Een buurtbeheerder van de gemeente Oosterhout, een meneer die voor Amarant werkt en mensen met een verstandelijke beperking helpt om zelfstandig te wonen, een gemeenteraadslid die zelf in de wijk woont en een mevrouw die voor het centrum voor jeugd en gezin Oosterhout werkt, leverden zoveel indspiratie en verhalen op dat al duurde een dag 48 uur, ik ze nooit allemaal kan verwerken.

Wat me het diepst raakte was natuurlijk het bestaan van eenzaamheid en armoede. Maar ook dat er zoveel mensen actief bezig zijn met werken aan de wijk, met verbeteringen waar de kranten en het journaal best wat meer aandacht aan mogen besteden.

En ik maar denken dat ik de enige was die zich druk maakt om de wijk. Soms is het heerlijk er helemaal naast te zitten.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

#Bloginterview door @marysjabbens

Geplaatst op 21 augustus, 2013 

Vragen, vragen, vragen. Een manier om iets te leren, een manier om iemand te leren kennen, een manier om van een gesprek iets moois te maken, een manier om iemand te coachen, een manier ook om flinke irritatie te triggeren.

In welke categorie vallen de volgende 14 vragen die Mary Sjabbens me onlangs stelde voor haar bloginterview?

Wil jij je even voorstellen?
Nou nee dus, niet op deze manier. Voorstellen betekent voor mij dat we elkaar ontmoeten en een middagje samen verhalen, ervaringen, ideeën, verlangens en dromen uitwisselen. Dat we delen waar we succes hadden en waar we ellendig faalden. En ook waar we bang voor zijn, waar we blij mee zijn, waar we boos over zijn en wat pijn doet. Ik heb vaker de vraag gekregen me in een paar zinnen voor te stellen en ik ben het geworstel ermee zat. Ik worstel ermee omdat voorstellen voor mij een andere betekenis heeft dan voor de meeste andere mensen. Ik wil niet meer met mezelf vechten om me in te passen in een betekenis die een ander ergens aan geeft. Afspreken?

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Ik heb wel eens gezegd dat bloggen een daad van liefde is voor jezelf. De reden dat ik ben gaan bloggen is dat ik bijna zes jaar geleden eindelijk genoeg van mezelf hield om iets avontuurlijks te gaan doen en dat is onder andere bloggen geworden. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik vroeger graag brieven schreef. Als ik alle brieven in handen kon krijgen die ik ooit had geschreven, dan zouden die een geweldig en overtuigend bewijs leveren van mijn persoonlijke groei. Maar dat doet een blog ook: je eraan herinneren dat je na het posten van een nieuwe blog alweer een stapje verder bent in je ontwikkeling, dat je de dingen anders ziet en ervaart. Bloggen is jezelf eraan herinneren dat je constant in beweging bent.  En dat vind ik een daad van liefde.

Hoe lang blog jij al?
Sinds december 2007. Dus over een paar maandjes alweer zes jaar.

Hoe vaak blog jij?
Op mijn eigen blog 3 tot 4x per week. Dit aantal voelt precies goed. Bij meer ga ik mezelf forceren en bij minder word ik lui.

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Meestal ’s avonds maar dat is puur vanuit praktische overwegingen omdat al het werk dan is gedaan en er rust in huis is. Maar als ik een dag alleen thuis ben merk ik dat ik net zo gemakkelijk overdag schrijf. Het maakt me dus eigenlijk niet uit. Als ik elke dag kon uitslapen zou ik ‘s avonds heel laat schrijven als het donker is en iedereen slaapt. Tijdens motorvakantie heb ik altijd een schriftje bij om een soort van dagboekje bij te houden. Veel daarvan wordt later een Blog. Eigenlijk blog ik dan in een schriftje en dat kan ik de hele dag door doen.

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Als ik ga zitten voor een thema komt het juist niet. Dat probeer ik wel eens maar dan eindig ik meestal in frustratie, dat werkt dus niet voor mij. De onderwerpen komen met het ervaren. Dat kan zijn iets wat ik beleef of wat ik zie of hoor of lees. Dan rijgen zich in mij ineens een paar zinnen aaneen en dan weet ik: blogpost.

Blog jij over alles?
Dingen waar de kranten ’s morgens mee vol staan en de journaals ’s avonds nog een schepje bovenop doen, daar doe ik zo goed als niks mee. Als er een thermometer bestond waarmee je kon meten hoe je in het leven staat en je kon dan meten voordat je een krant leest of voordat je naar het journaal kijkt en je kon na het lezen of kijken nog een keer meten, dan was meteen duidelijk waarom ik over die onderwerpen niet blog. Ook dat is trouwens een daad van liefde.

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
Ik heb toevallig tijdens motorvakantie een stukje geschreven over het duiden van blogs. Ik vind dat je als kunstenaar, en bloggers zijn kunstenaars, je eigen werk niet moet willen duiden. Als ik naar een kunstwerk kijk, bijvoorbeeld een modern schilderij, dan wil ik kijken en zelf ervaren wat het met me doet. Resoneert het niet, dan is het niet voor mij bestemd en loop ik verder. Resoneert het wel, dan wil ik ontdekken wat het bij me oproept aan gedachten en verhalen en ook hoe het me emotioneel raakt. Als de kunstenaar me op datzelfde moment zou vertellen wat zijn verhaal erover is, dan gaat mijn denkgeest met zijn verhaal aan de haal en is er minder of geen ruimte voor dat van mijzelf. Dan is het genot kapot. Dan is dat schilderij geen kunst meer maar een ding net zoals een vork en een mes dingen zijn.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
De meeste lezers ken ik niet dus hoe kan ik daar rekening mee houden? Als je daar aan begint ben je meer een politicus in verkiezingstijd dan een blogger. Ik denk trouwens dat veel van de dingen die we denken te doen omwille van anderen, in feite voortkomen uit een behoefte in onszelf. We doen meer vanuit onszelf dan we denken. Maar ja, we zijn geconditioneerd onze eigen macht weg te geven en dat doen we onder andere door te denken dat we dingen doen vanwege anderen.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
Dan kom ik uit bij onderwerpen die ik exclusief bewaar voor persoonlijke ontmoetingen met goede vrienden en vriendinnen. Daar komen die onderwerpen meer tot hun recht dan op een blog. Een blog is maar een blog maar sommige onderwerpen hebben een heel erg zacht kussentje nodig om op te landen. Een goede vriendschap is zo’n kussentje. Sommige van die onderwerpen worden dan later in aangepaste vorm soms alsnog een blog maar dan moeten ze wel eerst de veiligheid en zachtheid van dat kussentje hebben gevoeld.

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Belangrijk genoeg om elke dag even te checken wat er gelezen wordt en waar mensen naar op zoek zijn. Onbelangrijk genoeg om wat ik blog, hoe ik blog, en of ik blog, er nul komma nul van te laten afhangen.

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Via Twitter en Google +. En soms maak ik het niet kenbaar, is het voor wie er toevallig terecht komt.

Ben je tevreden over jouw site?
Had me die vraag na een half jaar bloggen gesteld en ik had een waslijst aan wensen opgesomd. Hoe het eruit ziet doet me nu veel minder dan een paar jaar geleden. Een leuk idee voor een blogpost betekent veel meer dan die tien plugins die ik volgens de kenners per se moet hebben.

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
De meeste mensen die regelmatig reageren ken ik persoonlijk, heb ik via het bloggen leren kennen. Een aantal daarvan zijn echt vrienden/vriendinnen geworden. Een reactie kan dus leiden tot vriendschap en dat maakt elke reactie voor mij bijzonder genoeg om er bijna altijd persoonlijk op te reageren.

Je vindt Mary Sjabbens hier:
Blog: http://www.marysjabbens.nl/
Twitter: https://twitter.com/marysjabbens

Ik heb wel eens gelezen dat het goed is om jezelf zo af en toe de vraag te stellen hoe je als kind zou aankijken tegen de volwassene die je nu bent. Als ik als volwassene terug kon gaan naar het kind dat ik was en ik kon het vertellen over wat ik hier heb geschreven, dan zou het me zeggen: neem me alsjeblieft mee naar 2013.

Dus in welke categorie vallen de vragen die Mary Sjabbens me stelde voor haar bloginterview? Ik ga er geen woord voor verzinnen. Ik ben gewoon blij nu. Bedankt Mary.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Afspraak met mijn coach

Geplaatst op 7 mei, 2013 

Vrijdag had ik een afspraak met mijn coach. Je wist nog niet dat ook in een coach heb? Nou, die heb ik dus wel: een echte blogcoach om precies te zijn.

Ik doe mijn verhaal dat niet echt interessant is, weinig aanknopingspunten ook met  kindertijdtoestanden en vorige levens en dan zegt ie met van die warme lieve ogen: je moet alleen bloggen als je er echt zin in hebt.

Hij lacht erbij want hij blogt zelf ook en  we liggen regelmatig in diezelfde valkuil. Dat zijn de beste coaches weet je, die je zeggen iets te doen wat ze zelf zouden moeten doen en daar eerlijk over zijn, dat schept een band.

Als deze sessie een gevalletje waardebepaling achteraf wordt heeft meneer de coach vet pech want wat ga ik betalen voor iets dat ik zelf ook al lang weet?  Ik zal wel over hem bloggen en uiteraard enkel en uitsluitend als ik het doe met het plezier van een kind dat de eendjes voert.

Die tekst over die eendjes heb ik niet van mezelf. Het is een tekst afkomstig van een training geweldloze communicatie lang geleden. Het vel van de flip over heeft lange tijd naast mijn voordeur gehangen omdat ik erin wilde geloven. Het heeft me niet gebracht wat ik ervan had verwacht. Wel een inzicht: zelfs kinderen vinden eendjes voeren niet altijd leuk.

Deze blogpost is geïnspireerd door blogvriend Michael Minneboo

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Zit ik de boel weer te faken

Geplaatst op 3 mei, 2013 

Het is allemaal fake wat ik hier doe.  Neem nou die blogpost van gisteren over voorstellingsvermogen trainen. Alsof ik iemand ben die de sentimenten van monarchisten en republikeinen volledig overzie en zich moeiteloos kan inleven in al die verschillende sentimenten.

Maar dat is bloggen, dat is het leven: jezelf voordoen zoals je wilt. Je kiest een rol, speelt deze even toe ie weer verveelt en kiest dan een andere. Of je speelt de verschillende rollen door elkaar heen. Maar rollen spelen we, ik in ieder geval wel.

Sommige mensen spelen hun hele leven dezelfde rol. Bijvoorbeeld het type leraar dat de godganse tijd die zelfde boodschap herhaalt. Eigenlijk zijn dat heel beperkte acteurs. Wil je een beetje genieten van het acteren, speel dan verschillende rollen. Je kan ook teveel rollen spelen en te snel van rol verwisselen. Dan komt een rol nooit echt goed uit de verf.

En zie mij nou bezig. Zit ik de boel weer te faken. Jij niet natuurlijk.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 5 Comments

Tags: ,

Dit flik je een blogger niet

Geplaatst op 26 maart, 2013 

Er zijn dingen die je een blogger gewoon niet flikt.

Het is echt not done om het contactformulier van een blog te gebruiken om reclame naar binnen te werken bij een blogger.  Wat ook niet spoort is op een blogpost reageren en in de reactie reclame maken.

Ik moet ineens aan poepende nijlpaarden denken die hun staart als een propeller gebruiken om de poep meters te verspreiden.

Bewaard onder Bloggen | 8 Comments

Tags:

Als ik een beroemd blogger ben

Geplaatst op 25 maart, 2013 

Later, als ik een beroemd blogger ben, zal ik in interviews verklaren hoe het begon. Dat je eerst vijf jaar in volledige anonimiteit blogt en er geen cent mee verdient. Dat je op feestjes steeds weer die vraag krijgt of bloggen je ook wat oplevert en dat je die vraag omzeilt door te zeggen dat je er zoveel leuke contacten en zelfs vriendschappen aan overhoudt. Dat je je dan voelt als die eeuwige vrijgezel die op feestjes steeds weer gevraagd wordt hoe het met de liefde is en die dan ‘s avonds in bed eenzaam ligt te huilen.

Over het keerpunt zal ik zeggen dat het je hele leven op z’n kop zet. Dat je niet meer rustig een restaurant kunt binnenstappen zonder te worden herkend, dat als je de menukaart open slaat er een briefje uitvalt met daarop het verzoek een leuke blog te schrijven over je restaurantbezoek en om dan toch vooral de naam van het restaurant duidelijk te vermelden met een link naar de website die het handige neefje van de eigenaar heeft gemaakt, dat je op de foto moet met mensen die je niet kent terwijl je eten koud staat te worden en dat je dan niet één keer wordt gevraagd of het smaakt en alles naar wens is maar bij elke f*cking hap.

Ik zal vertellen over dat restaurantbezoek net voor dat keerpunt, hoe de eigenaar me op een gegeven moment vroeg wat ik deed en ik hem zei dat ik blogger was. En dat hij dan zei: Oh, werk jij bij Blokker?

Beste vrienden van restaurant Tai Mahal,
Straks, als ik een beroemd blogger ben, kom ik samen met Petra Maartense graag nog eens bij jullie eten. Een tafeltje reserveren is niet nodig want we gaan meteen aan de bar zitten. Jullie zijn geweldig. Tot gauw.

Groetjes,
Peter de Kock

PS: in DWDD zal ik jullie restaurant noemen, als Matthijs even niet oplet zelfs wel drie keer.

Bewaard onder Bloggen, Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →