De macht van de klacht

Geplaatst op 14 maart, 2015 

Gefeliciteerd klagers, jullie hebben het voor elkaar. Niet bij alle bedrijven en organisaties maar wel bij een aantal: ze zijn bang voor jullie.

Ze laten hun doen en laten afhangen van jullie klacht-kracht. Nieuwe dingen, mooie dingen, lekkere dingen, spannende dingen  en frisse dingen worden niet zelden bij voorbaat al afgeserveerd uit angst voor klachten. En met die mooie dingen die deze bedrijven en organisaties wel doen wordt niet naar buiten getreden uit angst voor wat jullie erover zeggen. Jullie namen vallen zelfs tijdens vergaderingen.

Het is niet dat jullie daarmee moeten ophouden, oh nee. Het is dat die bedrijven en organisaties wat meer visie nodig hebben en vooral durf. Eigenlijk helpen jullie dit soort bedrijven en organisaties die durf te ontwikkelingen maar ze pakken jullie uitnodiging niet op.

Op termijn gaan deze bedrijven en organisaties verdwijnen. Niet door jullie, niet dankzij jullie maar door zichzelf.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: , , ,

Er mag zoveel niet

Geplaatst op 7 maart, 2015 

Verboden toegang

 

 

 

 

 

 

Maar ik was er wel en ruimde je zooi op.

Bewaard onder Fotobloggen | Reageer

Tags:

Bouwen in de wijk is contact met de wijk

Geplaatst op 6 maart, 2015 

Soms lees je iets en ben je ineens een paar jaar terug in de tijd.

Het is 2013 en midden in een woonwijk moet een supermarkt worden gebouwd. Moet omdat de inspraakavond van de gemeente weinig tot de verbeelding overlaat. Die inspraak is er alleen voor de vorm want die supermarkt gaat er gewoon komen zo blijkt als zelfs een woordvoerder van de gemeente laat weten de concurrentie goed is voor de twee ander supermarkten die er al zijn binnen een straal van 50m.

Tijdens een bijeenkomst met de gemeente en de aannemers die de klus gaan uitvoeren vraag ik de omwonenden bijvoorbeeld via social media op de hoogte te houden van de geplande bouwactiviteiten zodat we weten waar we aan toe zijn en we kunnen anticiperen.

Gemeente en aannemers: zover zijn wij nog niet. Geen probleem zeg ik, dan help ik jullie erbij.

Het gratis aanbod word geweigerd en niet veel later trekken de aannemers zoals een leger dat doet de wijk binnen om daar voor een half jaar bezit van te nemen.

De systeemwereld van organisaties en bedrijven is ingericht om onpersoonlijk te zijn omdat efficiency voorop staat.  Zet zoiets midden in de leefwereld die een wijk is en dan wordt communicatie voor de systemwereld een pain in the ass dus hop: contact met de omgeving minimaal en het binnen de gestelde termijn en kosten opleveren maximaal.

Arnhem onderzoekt ‘plicht’ tot informeren buurt over bouwprojecten is wat ik las en waarmee ik versterkt met de kennis en ervaring van nu terugkijk op wat er in 2013 is gebeurd. Ik kan het nog steeds niet geloven dat de gemeente en aannemers toen zo’n enorme kans lieten liggen.

Hoewel? Als ik het bekijk vanuit de kloof tussen systeemwereld en leefwereld dan begin ik het te begrijpen en het is precies op dit punt waar onze hele samenleving aan het veranderen is: alles wordt weer menselijker. Het werd tijd. Applaus voor Arnhem.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Waarom mensen het mooiste werk laten liggen

Geplaatst op 1 maart, 2015 

Het citaat komt uit het boek van Clive Hamilton: Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change.

Ik heb het boek uit en leef nog steeds. Mijn god wat een verhaal en wat kan ik ermee? Ik heb wel een draadje in het boek gevonden waar ik op kan voortborduren maar niet voordat ik eerst even de tijd neem het boek te laten afdalen.

Maar nu eerst dat citaat uit het boek van Clive Hamilton:

Reneé Lertzmann argues that inaction does not mean the absence of caring, but may be a strategy to defend ourselves from the anxiety and distress that follow from allowing ourselves to care too much. If I don;t care, I won’t feel bad.

Ik gebruik het citaat graag even in een andere context, die van om je eigen straat, buurt en wijk geven. Zoals ik dat sinds eind 2013 ervaar ligt het mooiste werk dat je kunt doen op je te wachten in je eigen straat, buurt en wijk. Velen zien het liggen, dat geloof ik echt, maar lopen er liever met een grote bocht omheen. Ik snap waarom dat is: uit emotionele zelfbescherming.

Het klopt dat als je in je eigen straat, buurt of wijk aan de slag gaat met om het even wat, je veel dieper geraakt wordt door wat je er tegen komt. Het is in dat opzicht net als met een hevige verliefdheid, ook dan zijn de emoties over het hele spectrum veel intenser.

Die emoties worden wel eens verkeerd verstaan, bijvoorbeeld als je je geraakt voelt door iets wat in je eigen straat, buurt of wijk mis ziet gaan en waar je helemaal niks aan kunt doen. Hoe je dan reageert wordt wel eens uitgelegd als negatief en dat is een grote misvatting van mensen die er grote moeite mee hebben de boosheid, verdriet of pijn van een ander uit te houden omdat ze die gevoelens bij zichzelf maar moeilijk accepteren. Het is hetzelfde mechanisme als wanneer de relatie van een goede vriend of vriendin stuk is gelopen reageren met pijnlijke blabla dat er meer nieuwe partners zijn dan lantaarnpalen.

In de zomer van 2014 deden we met een aantal actieve wijkbewoners mee aan een culturele manifestatie waarbij we onze activiteiten in de wijk mochten presenteren. We kregen een aantal agressieve reacties op het opruimen van zwerfafval. Diep van binnen weten die mensen dat ook wel, dat als je zwerfafval gaat opruimen je er als mens door verandert, je veel meer betrokken raakt en ook kwetsbaarder wordt.  En wat is dan makkelijker dan roepen: De rotzooi van een ander opruimen? Ben je besodemieterd!

En zo blijft al dat mooie werk liggen, het blijft geduldig wachten tot we bereid zijn om te leren met al die gevoelens die dat werk oproept om te gaan. Het mooiste werk is nu eenmaal emotioneel werk.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening | 4 Comments

Tags: , , , ,

← Vorige pagina