Pijnlijke citaten
Geplaatst op 14 februari, 2012
Ervaringsdeskundige Henry Rollins over pijn:
‘I used to fight the pain, but recently this became clear to me: pain is not my enemy; it is my call to greatness.’
‘I think about the meaning of pain. Pain is personal. It really belongs to the one feeling it. Probably the only thing that is your own. I like mine.’
‘Some of your best moments come when you’re the king or queen of pain. That’s when you lock yourself in your room, paint your fingernails black, turn out the lights, listen to a Cure record and write poetry.’
‘Scar tissue is stronger than regular tissue. Realize the strength, move on.’
Lees ook:
Bewaard onder Citaten | 6 Comments
Tags: Henry Rollins, pijn
Het pijnverdwijnrecept
Geplaatst op 13 februari, 2012
- Neem 50 gram pure liefde
- Voeg al roerend één deciliter acceptatie toe (niet dat goedkope merk)
- Hou het mengsel bij je hart en zeg: ‘Ik hou van mezelf’
- Verwarm het mengsel tot tegen het kookpunt
- Klop er met een garde een theelepel loslaten doorheen
- Laat 5 minuten zachtjes pruttelen
- Neem het mengel van het vuur en laat het afkoelen.
- Drink het op bij volle maan terwijl je hardop zegt: pijn verdwijn
Laat het mengel nu inwerken en vertrouw erop dat bij de eerstvolgende Elfstedentocht alle pijn verdwenen is.
Morphine – Cure for pain
Lees ook: Pijn uitgummen
Bewaard onder Muziek, Verhaaltjes | Reageer
Tags: pijn
Pijn uitgummen
Geplaatst op 10 februari, 2012
Soms betrap ik me erop dat ik tegen beter weten in op zoek ben naar een formule, een truc om het leven te slim af te zijn, om het naar mijn hand te zetten en het te controleren. Om de momenten van pijn uit te gummen. Niet voor eventjes maar voor altijd.
Dan ontdek ik bijvoorbeeld dat het werkt om niet meer te strijden. Ik pas dat een tijdje toe, merk dat het werkt en denk: Yes, ik heb de truc gevonden! En alles lijkt ineens vanzelf te gaan. Gewoon niet meer strijden en ik heb de pijn overwonnen. Of misschien niet zozeer overwonnen maar er met een slimme U-bocht omheen gelopen.
Maar de pijn komt terug. Soms na een paar dagen, weken of maanden. Maar hij komt terug. En dan ga ik op zoek naar een andere formule, eentje die wel werkt. Het is als alchemie, tegen beter weten in proberen goud te maken. Het is als proberen een perpetuum mobile uit te vinden.
Het is gekkenwerk, ik weet het. Maar het is niet gekker dan elke dag eten, werken en slapen tot je dood gaat. Dus ik ga door. En de pijn vindt het best vermakelijk als ik me weer probeer te verstoppen achter een nieuwe formule want hij weet dat hij me toch wel vindt.
Bewaard onder Persoonlijk | 17 Comments
Klaar, over en uit
Geplaatst op 9 februari, 2012
Deze week las ik over multidimensionale simultane levens, dat we onze verschillende levens tegelijkertijd leven. En dat als je bijvoorbeeld een aantal simultane levens leeft in een armoedebewustzijn, je in dit leven hier kunt doen wat je wilt, maar dat je onder invloed van die andere levens weinig kans maakt om in dit leven hier overvloed te ervaren. Je bent dan, volgens wat ik las, multidimensionaal gezien in de minderheid.
Laat dit even op je inwerken, vooral als je in The Secret gelooft.
Dus als je op dit moment simultane levens leeft in ziekte, dan kun je aan je gezondheid werken wat je wilt maar heb je multidimensionaal gezien pech gehad. Dus als je op dit moment simultane levens leeft in criminaliteit, dan kun je op het rechte pad proberen te blijven wat je wilt maar heb je multidimensionaal gezien pech gehad. Dus als je op dit moment simultane levens leeft als verslaafde, dan kun je alles uit de kast halen om van de drank en de drugs af te blijven maar heb je multidimensionaal gezien pech gehad.
Er zijn momenten dat ik graag wil geloven dat er alleen dit leven is, dit ene leven, en als dat voorbij is, dat het dan ook echt voorbij. Klaar, over en uit. Dit moment is zo’n moment.
Bewaard onder spiritualiteit | 6 Comments
Tags: leven, multidimensionaliteit, spiritualiteit
Strijd werkt als een boemerang.
Geplaatst op 7 februari, 2012
Vrijdagochtend hardlopen. Ik had me warm aangekleed ter bescherming tegen de vrieskou en begon te lopen. De eerste vijf minuten voelden nog koud maar daarna kreeg ik het al snel warm. Alleen aan mijn gezicht kon ik de kou nog voelen en verder voelde ik alleen maar warmte. Een rare gewaarwording.
Nog tien minuten later begon ik te zweten. Ik trok mijn handschoenen uit en liep verder. Hoewel ik verschillende laagjes kleding aan had, koelde het zweet snel af. Ik kreeg het zelfs koud van het zweet dat aanvoelde als een laagje ijswater.
Dat wat me in eerste instantie hielp de kou te verdrijven, hardlopen, begon tegen me te werken.
Mijn thema de laatste weken is het opgeven van de strijd tegen de realiteit, het accepteren van wat er is door, als is het maar voor een moment, heel bewust te zijn van wat die realiteit bij me oproept aan oordelen, gevoelens en innerlijke strijd.
Ergens tegen ten strijde trekken, lijkt vaak zo natuurlijk, zo logisch en zo noodzakelijk. Maar net zoals het natuurlijk, logisch en noodzakelijk lijkt om flink te bewegen als je het koud hebt, produceer je uiteindelijk zweet waardoor je het juist koud krijgt. In het begin werkt het even maar het komt bij je terug als een boemerang.
Lees ook:
Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments
Tags: acceptatie, realiteit, strijd
De twaalfde man
Geplaatst op 6 februari, 2012
Ik heb gemakkelijk praten want ik zit lekker warm op de bank met mijn laptop op schoot. Ik hoef er niet op uit met het openbaar vervoer en hoef dus al helemaal niet te koukleumen op een ijskoud station waar geen treinen meer rijden en waar niemand weet of ze nog gaan rijden.
Ik heb gemakkelijk praten als ik op Twitter al die klachten lees over de NS en over Prorail en dan denk: met klagen los je niks op en maak je het misschien alleen maar erger.
Ik heb gemakkelijk praten als ik zeg: probeer eens iets nieuws, ga niet klagen over de NS en Prorail maar ga ze steunen. Stuur warme gedachten naar de medewerkers van deze bedrijven en stuur warme gedachten naar de bevroren wissels en bovenleidingen. Moedig deze mensen aan in plaats van over ze te klagen.
Ik heb gemakkelijk praten als ik zeg dat dit concept al lang en breed bekend en beproefd is en in de voetballerij bekend staat als ‘de twaalfde man’.
Lees ook: Klagen en erkenning geven
Bewaard onder Actualiteit, Mening | 8 Comments
Tags: klagen, positief denken
Opkrabbelmuziek (3)
Geplaatst op 3 februari, 2012
Boosheid wil ook wel eens helpen bij het opkrabbelen, het genereert in ieder geval meer energie dan somberheid. En die energie kun je gebruiken om jezelf weer een stapje verder op weg te helpen.
First off, let’s take it from the start
Straight out, can’t change what’s in my heart
No one can tear my beliefs apart
Suicidal Tendencies – You can’t bring me down.
‘Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan’ is geschreven door Karin Ramaker.
Lees ook:
Bewaard onder Boeken, Muziek | 2 Comments
Tags: boosheid, Karin Ramaker, opkrabbelen
Strijd tegen de realiteit
Geplaatst op 2 februari, 2012
Ik doe mijn best het woord ‘moeten’ zoveel mogelijk te vermijden. Ik ga niet werken omdat dat moet maar omdat ik dat wil. Waarom wil ik dat? Omdat ik er een aantal behoeften mee vervul.
Maar vrij van ‘moetjes’ ben ik niet. Een mooie testcase is voor mij het weer. Dan fiets ik en begint het te regenen. Dat mag dan niet, het mag niet regenen als ik fiets. Het moet dan droog blijven. En zo zijn er nog veel meet testcases aan de hand waarvan ik kan afvinken in hoeverre ik me bevrijd heb van ‘moetjes’ zoals de rij voor de kassa in de supermarkt.
De allermooiste testcase is misschien wel het nieuws: er moet wereldvrede zijn, politici moeten eerlijk zijn, iedereen moet genoeg te eten en te drinken hebben, het milieu moet schoon zijn.
Telkens als er iets moet, ontstaat strijd, strijd tegen de realiteit. En dat verlies ik altijd.
En hier hield deze blogpost aanvankelijk op maar ik heb nog een kleine aanvulling.
Deze week stond in op een middag buiten in de vrieskou. Er stond een stevig windje wat de kou voor mijn gevoel nog intenser maakte. Mijn lichaam wilde zich zo klein mogelijk maken, zich als een egeltje oprollen om zoveel mogelijk lichaamswarmte vast te houden.
Ik dacht: laat ik het eens anders doen. Ik probeerde me te ontspannen, de spieren niet aanspannen maar mezelf als het ware overgeven aan de kou. Het voelde koud, dat wel, maar wel ontspannen. De kou werd anders, het was koud zonder het gevecht ertegen. Het was goed zo.
En daarna liep ik als een opgerold egeltje weer verder, met warmte terugdenkend aan dat moment van overgave.
Lees ook: Het moeten moet niet weg
Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments