Een warm mens

Geplaatst op 3 januari, 2012 

Ik was in die tijd een beetje ontworteld. Verhuisd naar een andere stad, voor het eerst gaan samenwonen en ook nog een nieuwe baan. Al het oude weg en daarvoor in de plaats heel veel nieuws. Te veel eigenlijk. Een leven zonder veilige ankerpunten.

Op kantoor leerde ik J kennen. Hoewel we een koffieautomaat hadden, zette hij ’s morgens zelf het eerste kopje koffie met een ouderwets koffieapparaat, zo eentje dat je doet kwijlen door de geur van vers gezette koffie en zo’n gezellig pruttelgeluid.

Als de koffie klaar was, vroeg hij iedereen even aan z’n bureau te komen zitten. Samen dronken we dan koffie en mochten van J dan niet over het werk praten. ‘Vertel eens over het weekend’ vroeg hij dan, of ‘hoe gaat het thuis?’.

J werd al snel een nieuw ankerpunt voor me. Het gaf me vertrouwen en veiligheid met hem samen te werken en van hem te leren, een soort van veilige haven van waaruit ik mijn nieuwe leven kon gaan ontdekken.

Een nadeel van mensen zoals J, is dat ze soms te aardig zijn. Zo herinner ik me J druk werkend achter zijn tekenbord. J kon prachtig tekenen en maakte van technische tekeningen echte kunstwerken. Hij tekende lijnen zo strak dat zelfs een moderne plotter er een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen.

Terwijl J geconcentreerd bezig was, kwam de nieuwe technisch directeur W stilletjes achter hem staan. W keek enige tijd over zijn schouder mee en zei toen: ‘Zo J, zit je weer lekker te spelen?’. J glimlachte waar een verbaal correct uitgedrukte dikke middelvinger meer op zijn plaats was geweest.

W was het type dat het hele personeel bij elkaar riep om in twee minuten tijd een ondoordacht plan te presenteren en dat af te sluiten met de woorden dat er nog wel wat met de poppetjes geschoven moet worden. W was ook het type dat vond dat kwaliteitssystemen onderaan in het bedrijf moesten beginnen, de directie dus als laatste.

Het contrast met W was in die tijd tekenend voor de sfeer in het bedrijf waar J dagelijks liet zien dat het ook heel anders kan, dat je met eenvoudige kleine menselijke dingetjes elkaar kunt inspireren en raken.

Toen J lang geleden met de VUT ging, bleef het contact. Af en toe een telefoontje en elk jaar een kerstkaart volgeschreven met belangstelling. De laatste jaren kon ik zijn kaarten steeds moeilijker lezen en werden de zinnen onsamenhangend.

Vorige week zat ik samen met een andere ex-collega op J’s kamertje in het  woonzorgcentrum waar hij sinds een half jaar woont. Bij de receptie hoefden we ons niet eens voor te stellen want de receptioniste wist al dat we de  oud-collega’s van J waren. Hij had de hele week over ons bezoek verteld.

Het raakte me hem weer te zien en op momenten weer een soort van schittering in hem te zien waarin ik de J van vroeger herkende. Ook toen hij voor de tiende keer vertelde dat hij zo ontzettend blij was dat we voor hem waren gekomen, klonk het nog even oprecht als de eerste keer.

Ik weet niet of  J me de volgende keer nog herkent en of er nog een volgende keer komt. Wat ik wel weet is dat zijn begraafplaats herkenbaar zal zijn als de plek waar in de winter nooit sneeuw of ijs ligt want J was een warm mens, is een warm mens en zal altijd een warm mens blijven.

Bewaard onder Persoonlijk | 27 Comments

Tags:

Dromen over 2012

Geplaatst op 2 januari, 2012 

Bewaard onder Inspiratie, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina