Bloggen zonder zelfcensuur

Geplaatst op 15 augustus, 2011 

Ik heb een kladblok met op dit moment 33,383 woorden. Uitgaande van 500 woorden, wat al vrij veel is voor een blogpost, is dit materiaal voor 66 flinke blogpost. Deze kladblok bevat allemaal stukken en flarden tekst voor blogposts. Soms zijn het slechts een paar steekwoorden of een alinea met daarin kort het thema en een andere keer is het een half uitgewerkt verhaal. Ik schat in dat meer dan 9o% van deze woorden nooit het daglicht als blogpost gaat zien.

Waarom? De belangrijkste reden is dat ik te kritisch kijk en zelfcensuur toepas. Ik heb het idee dat een blogpost een kop en een staart moet hebben en dat het over een idee of ervaring moet gaan waar ik zelf helderheid over heb. Vaak heb ik wel een kop maar geen staart of andersom of ik verkeer zelf nog in verwarring over het idee of de ervaring en daarom blijven de meeste ideetjes in mijn kladblok staan. Jammer eigenlijk.

Michael Minneboo lanceerde via zijn blog het idee ‘Je blog als notitieblok‘ . Zijn idee spreekt me aan. Het lijkt me leuk met dit idee te gaan spelen, ermee te experimenteren, en de ideetjes niet in mijn kladblok op te schrijven maar direct op mijn blog. De blogpost die je nu leest is daar al min of meer het eerste resultaat van.

Een leuke bijkomstigheid is dat via de techniek die ’trackback’ heet, Michael Minneboo op zijn blog automatisch een berichtje krijgt dat ik vanuit deze blogpost naar zijn blogpost link. Zo kun je deze blogpost ook zien als een reactie, een comment, op de zijne. Samen bloggen. Wel zo leuk. En zonder zelfcensuur natuurlijk.

Bewaard onder Bloggen | 15 Comments

Tags: , ,

Dit was het dan weer

Geplaatst op 12 augustus, 2011 

Dit was het dan weer, de motorvakantie 2011. Als de mensheid het nog een jaartje wil volhouden is er in 2012 weer een motorvakantie.

Bedankt voor jullie gewaardeerde aandacht voor:

En in de aftiteling van dit prachtige evenement wil ik ook zeker Ingrid niet vergeten die thuis het fort heeft bewaakt en ervoor zorgde dat ik mezelf weer eens lekker tegen kon komen. Ingrid: bedankt.

Ingrid blogt ook: http://babygebaren.wordpress.com/

Four wheels move the body. Two wheels move the soul.
(Auteur onbekend)

 

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags:

Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

Kampeertip: het trekkersveldje

Geplaatst op 10 augustus, 2011 

Om optimaal te genieten van het campingvermaak dat ik noemde in ‘De camping als sociaal experiment‘ , kan ik je van harte aanraden om een aantal dagen met je tentje op het trekkersveldje te staan. Op het trekkersveldje heb je namelijk elke dag nieuwe buren en dat staat garant voor elke dag nieuw vermaak. Een bijkomend voordeel is dat je niet erg je best hoeft te doen om te socializen want morgen zijn die aardige buren toch weer weg.

Heb je een grote tent, ga dan vooral niet op het trekkersveldje staan. Het ziet er werkelijk niet uit zo’n grote tent tussen al die kleine trekkerstentjes, het is zoiets als een grote villa midden in een volksbuurt.  Maar waarom zou je trouwens een grote tent willen? Een echte vent slaapt namelijk in een kleine tent.

Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , ,

De camping als sociaal experiment

Geplaatst op 9 augustus, 2011 

Een camping is eigenlijk een interessant sociaal experiment omdat iedereen er dezelfde status heeft: iedereen draagt  dezelfde vakantie outfit, slaapt op hetzelfde gras, plast en poept op dezelfde wc’s, staat onder dezelfde douches, is technisch werkeloos en aangewezen op dezelfde kleine gemeenschap.

Kortom:
All animals are equal: JA
But some animals are more equal than others: NEE

Maar wellicht belangrijker nog: je hoort er alles van elkaar. Het dunne tentzeil op de camping is wel even wat anders dan de dikke muren thuis. Op de camping deel je elk geluidje met elkaar, of je het nou leuk vindt of niet. De social media zouden er jaloers op zijn.

Het leukste van kamperen is daarom ‘s morgens na het wakker worden nog een uurtje stilletjes in je tentje blijven liggen en luisteren.

Hilarisch zijn echtparen die samen een veel te ingewikkelde tent willen opzetten. Ook erg leuk zijn ouders die maar niet snappen dat kinderen tijdens het spelen ook graag geluid willen maken. Ook een topper zijn ouders die denken dat ze op alle vragen van kun kinderen een intelligent antwoord moeten hebben.

Echt, tegen dat ene uurtje ’s morgens op de camping kan geen cabaretvoorstelling op.

Zo lag ik dus ’s morgens te genieten toen ik voetstappen vlak naast mijn tentje hoorde. ‘Dit is toch geen tent!’ klonk het.  Ik checkte snel de samenstelling en constructie van mijn onderkomen: ja, ik lag toch echt in een tent.

Na de voorstelling hoorde ik op weg naar de douches ineens diezelfde stem die uit de richting kwam van…..  WTF, noem je dat kamperen? Een enorme caravan, daar tegenaan gebouwd een bungalow tent en daar weer tegenaan gebouwd een soort van partytent constructie met aan de zijkant daar weer van een schuin aflopend tentzeil dat fungeerde als afdak voor de fietsenstalling. Alles bij elkaar meer leef- en woonoppervlak dan de woonkamer + keuken van mijn huis bij elkaar opgeteld.

Ik was het ineens met die stem eens: nee, dit is toch geen tent!

Ik herhaal:
All animals are equal: JA
But some animals are more equal than others: NEE JA

Bewaard onder Verhaaltjes | 2 Comments

Tags: , , ,

Motorrijden en sociale contacten

Geplaatst op 8 augustus, 2011 

Tijdens het motorrijden zijn de sociale contacten beperkt tot het nonchalant opsteken van de linkerhand, het nog nonchalanter knikken met het hoofd of het nog nog nog nonchalanter uitstrekken van het rechterbeen. Uiteraard alleen naar andere motorrijders en mits de omstandigheden het toelaten.

Toch stond mijn motorvakantie dit jaar in het teken van de sociale contacten.

Ik sprak S en T. Samen runnen ze een eigen bedrijf en hebben het dit jaar wegens persoonlijke omstandigheden erg zwaar gehad. Ze werken hard, misschien wel harder dan te hard maar doen dat met merkbaar en aanstekelijk veel plezier. Wat ik van S en T leerde is dit: maak fouten en heb altijd oog voor de mens in de ander. S zou voor mijn blog een prima gastblog kunnen schrijven over menselijkheid maar ik denk dat hij het er te druk voor heeft.

Ik ontmoette J en V. Zij hebben ook een eigen bedrijf en nooit eens tijd voor vakantie. Lange dagen en dat zeven dagen per week. Ik kwam graag bij J en V om er de dag even af te sluiten. Hoewel ze het zelf erg druk hebben ademt hun bedrijf rust uit. Een heerlijke plek om te reflecteren en te fantaseren. Wat ik van J en V leerde is dat een tafel vier poten heeft en daardoor stevig op de grond staat. Als je verschillende dingen onderneemt, zorg er dan voor ze bij elkaar passen en dat ze samen vier poten vormen.

J kende ik al via Internet en ik wilde hem graag eens in levende lijve ontmoeten. De klik die we via Internet hebben, was er ook in real life. J had een verhaal dat het meer dan prima zou doen in Karin Ramaker’s boek in wording ‘Opkrabbelen’. Mijn God, wat is J een hoop narigheid te boven gekomen. Wat ik van J leerde: het moment dat je weet ‘ik moet het zelf doen’, verandert alles. J’s partner B kende ik nog niet maar nu wel. Toen ik op de motor weer wegreed vond ik het jammer dat ik haar niet wat meer had gevraagd naar haar verhaal.

Ook M had ik leren kennen via Internet en ook hem wilde ik graag ontmoeten. Wat een rust straalde hij uit. Hij leek zo gezond zeker van z’n zaak. M blogt alleen en doet bewust niet mee aan andere sociale media. Zijn blog is zijn ding en daar richt hij zich helemaal op. Wat ik van M. leerde: vereenvoudig je leven, we hebben veel minder nodig dan we denken en met minder kan het leven veel leuker worden.

Dan sprak ik nog F. Zijn verhaal was dat hij in korte tijd een heleboel narigheid tegelijk had meegemaakt. Zoveel dat ik hem vroeg wat hem er doorheen had gesleept. Het besef het zelf te moeten doen was zijn antwoord. Iets soortgelijks had J me ook al gezegd. Ik moet dat toch eens onthouden: het zelf doen, niks en niemand de schuld geven maar zelf aan de bak. F staat op een intrigerend kruispunt: de sprong van het zakenleven naar dat van muziek maken. Ik hoop van harte dat het hem lukt, dan kan ik daar moed en inspiratie uit putten.

Dan was er nog de groep van E. Ze waren met z’n vieren maar ik heb alleen de naam van E onthouden. Vandaar de groep E. Ik vroeg of ik bij ze mocht aanschuiven aan hun tafeltje met als gevolg dat ik veel later in mijn tentje lag dan gepland. We hadden het over buitenstaanders, mensen die hun best doen om in een locale gemeenschap te integreren maar daar niet voor vol worden aangezien. Wat ik van de groep E leerde was dat het prima is ergens bij te willen horen, je best ervoor doen, maar tegelijkertijd wel je eigenheid behouden. We hadden het ook over geld en waarde, zo’n beetje mijn stokpaardje. Ik merk dat het een onderwerp is waar de meeste mensen gulzig op inhaken.

Volgend jaar hoop ik S en T, J en V, J en B, M, F en de groep E weer te ontmoeten. Mijn openingszin staat al vast: wat gaat een jaar toch snel. Van mij mag het: tot gauw folks.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Focus op twee wielen

Geplaatst op 7 augustus, 2011 

Een weekje motorrijden is herontdekken hoe fijn het voelt om maar met één ding tegelijk bezig te zijn. Motorrijden is hartstikke leuk en tegelijkertijd risicovol. Kun je tijdens het stofzuigen van je huis consequentieloos aan allerlei dagelijkse beslommeringen denken, tijdens het motorrijden kan dat niet. Dat wil zeggen: het kan natuurlijk wel maar niet consesequentieloos.

Veilig motorrijden vraagt om focus en tegelijkertijd brengt motorrijden mij in die focus. Het is een bijzondere wisselwerking die soms voelt als een meditatie maar wel met de ogen wijd open.

Terwijl ik deze blogpost schrijf denk ik ook aan andere dingen zoals aan de muziek die ik ondertussen hoor, de hardlooproute die ik straks ga kiezen en het herstel van mijn blog waar ik vanmiddag aan wil werken. Tijdens het motorrijden komen dat soort gedachten ook wel maar het zijn er minder en ze zijn korter van duur.

Ik denk dat dit komt omdat het bewustzijn tijdens motorrijden zo overduidelijk in de gaten heeft dat tijdens het insturen van een scherpe bocht denken aan wat ik die avond zal gaan eten werkelijk extreem onzinnig is en zelfs gevaarlijk. Dus die gedachte aan het eten van vanavond is op twee wielen ook meteen weer weg.

Ik lees wel eens dat je van elke activiteit als het ware een meditatie kunt maken door het met volledige aandacht te doen.  Afgaande op mijn ervaring met motorrijden denk ik dat dit inderdaad mogelijk is maar tot nu toe lukt me dat vooral met motorrijden. Was stofzuigen of afwassen maar net zo leuk als motorrijden.

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , ,

Ik had me er zo op verheugd

Geplaatst op 5 augustus, 2011 

Ik had me er nog wel zo op verheugd om na een weekje motorvakantie te bloggen over een leven op twee wielen overdag, een leven van ontmoetingen ’s avonds en een leven in een tentje ’s nachts. Maar het pakte helaas anders uit.

Tijdens de eerste of tweede dag van mijn motorvakantie werd mijn blog gehacked. De webhost waar ik mijn blog heb ondergebracht, heeft dit blijkbaar gedetecteerd en uit voorzorg alles geblokkeerd. Het enige dat te lezen was op mijn blog was de melding ‘Account Suspended’.

Ik kon er op dat moment weinig aan doen en wilde mijn vakantie er niet door laten verpesten maar het speelde af en toe wel door mijn hoofd. Maak onderscheid tussen de dingen die je wel kunt veranderen en de dingen die je niet kunt veranderen, fluisterde ik mezelf dan  toe maar de verhalen (was als….., stel dat….., het zal toch niet zijn dat….., hoe verder…..) kwamen toch.

Sinds dinsdag ben ik weer terug thuis en in plaats van vakantieverhalen delen, heb ik aan de reparatie van mijn blog gewerkt. Nadat de webhost alles weer schoon en leeg had opgeleverd, was het slechts een kwestie van de laatste backup van de database installeren en alles draait weer. Helaas was er een probleem met die backup waardoor de inhoud van mijn blog gelukkig wel behouden was gebleven maar een heleboel instellingen, sidebars, plugins, widgets en links niet.  Daar werk ik nu handmatig aan en ben al een eind gevorderd maar nog niet helemaal klaar.

Één van de consequenties is dat alle comments die na 23 juli zijn geplaatst, blijvend zijn verdwenen. Ook  zijn alle instellingen om automatisch op de hoogte te worden gesteld als er een nieuwe reactie is op een bepaalde blogpost, gereset. Hopelijk blijft het hierbij.

Mijn motorvakantie ligt alweer drie dagen achter me. De herinneringen zijn er nog maar die had ik graag meteen na thuiskomst gedeeld in plaats van dagen of een week later.

Bedankt voor alle bemoedigende e-mails en tweets die ik heb ontvangen, fijn om steun te ervaren bij alle herstelwerkzaamheden.

Het heeft me wel even geschokt: dat iemand die dat echt wil, een blog helemaal kapot kan maken. En erger nog: kwaadaardige software installeren.  Gelukkig heeft mijn webhost meteen ingegrepen.

Petra Maartense noemde het via Twitter een ‘klein kosmisch grapje’ dat ik ‘Dit is misschien mijn laatste blogpost‘ had geschreven en dat een paar dagen later mijn account suspended was. Als het inderdaad bedoeld was als kosmisch grapje zou ik de kosmos willen adviseren: hou maar op met die grappen.

Bewaard onder Bloggen | 14 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina