Innerlijk geweld

Geplaatst op 17 december, 2010 

Mijn handen willen rusten maar ik wil dat ze schrijven. Mijn ogen willen dicht maar ik wil dat ze naar het scherm blijven kijken. Mijn keel voelt droog en wil water drinken maar ik wil eerst een paar regels tekst hebben. Mijn lijf voelt moe en wil graag in bed liggen maar ik wil op de bank blijven zitten met de laptop op schoot. Mijn voeten willen dat ik mijn schoenen uittrek maar ik wil geconcentreerd blijven wachten op de inspiratie.

Hallo lichaam, werk nou eens even mee. Hoe kan ik nou schrijven over innerlijk geweld als jij steeds om aandacht, rust en zorg vraagt? Nou……?

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags:

Menselijk ondernemerschap

Geplaatst op 14 december, 2010 

‘Men heeft doel en middelen verward door het geld tot doel te maken en de mens tot middel. Het zijn mensen die geld kunnen maken en niet omgekeerd. Vooral het bedrijfsleven heeft tot taak om in hun beleid in termen van welzijn te denken en niet alleen in termen van geld (….)’

Paul de Blot

Bewaard onder Citaten, Ondernemen | 2 Comments

Tags: , ,

Menselijkheid anno 2010

Geplaatst op 13 december, 2010 

Als bedrijf X een week lang klanten op bezoek krijgt, worden de klanten elke avond  geëntertaind: worden ’s avonds mee uit eten genomen en krijgen de stad te zien.

Als bedrijf X  een paar maanden lang een buitenlandse collega op bezoek krijgt, wordt deze aan zijn/haar lot overgelaten. Niemand die informeert hoe het is om in een vreemd land te zijn, niemand die aanbiedt samen wat te gaan eten of drinken, niemand die voorstelt om de interessante plekjes in de stad te laten zien. Een enkeling weet zelfs na maanden dagelijks het bureau van die buitenlandse collega te hebben gepasseerd, niet wie die buitenlandse collega is.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags:

Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij

Geplaatst op 11 december, 2010 

Voorschool. 08:45 uur. Peuters die meteen gaan spelen. Andere peuters die tegen hun papa of aangeplakt eerst even willen rondkijken. Één peuter huilt. Meestal het startsein voor andere peuters om empatisch mee te gaan huilen.

‘Stop met huilen! Stop met huilen anders ga ik weg zonder kus. Als je stopt met huilen krijg je een kus. Stop met huilen, alle mensen kijken’.

De moeder van het huilende meisje kan het gehuil van haar kind niet uithouden. Misschien mocht zij als kind ook niet huilen van haar ouders. Misschien raakt het gehuil van haar kind en de aanwezigheid van andere ouders en kinderen haar in gevoelens die ze niet kan accepteren. Misschien heeft zij niet de eigenwaarde om te laten zijn wat er op dat moment is.

Misschien, misschien, misschien… Alleen deze moeder kan weten en voelen wat er in haar omgaat, anderen kunnen er alleen naar gissen. Maar wat er ook in haar omgaat: ze laat het haar kind oplossen. Het meisje moet haar emoties terug naar binnen slikken en onderdrukken, ze leert om disfunctioneel om te gaan met haar emoties.

We zouden kunnen leren om op een gezonde manier het hele spectrum van onze gevoelens te voelen en te uiten. Maar dat is niet wat we leren. Wat we bijvoorbeeld wel leren is, zoals ik deze week in een artikeltje las, dat het gebruik van suiker helpt om te voorkomen dat iemand een driftbui krijgt en woedend wordt. En wat we leren is net als het meisje leerde, dat je beloond wordt met een kus van je moeder als je je gevoelens terug naar binnen slikt en onderdrukt.

Dit meisje is net als jou en mij geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij, in een maatschappij die emotioneel vijandig is.

Bewaard onder Codependency, vaderschap | 9 Comments

Tags: , , , , ,

De terugkeer van de eigen macht

Geplaatst op 9 december, 2010 

Niet zo lang geleden en ook niet ver hier vandaan, leefde een volk dat was geleerd om alle macht weg te geven. De mensen gaven hun macht weg over hun eigen leven, over hun eigenwaarde en zelfvertrouwen, over hun waarheid en keuzes die ze maakten. Ze gaven het met bakken tegelijk weg aan de politiek, kerk, media en wetenschap, aan artsen, leraren  en ondernemingen.

Je kon het zo gek niet bedenken of de mensen gaven hun eigen macht erover weg. Zelfs hun macht over wat ze aten en dronken en hoe ze zich kleedden gaven ze weg. Aan reclamemensen bijvoorbeeld.

Ze deden dit al heel lang en konden zich niet herinneren dat ze het ooit anders deden. Macht weggeven was net zo vanzelfsprekend geworden als adem halen.

Op een dag gebeurde wat niemand had zien aankomen: alle macht was weggegeven, er was geen druppeltje macht meer over om nog weg te geven.

Politici, kerkleiders, media leiders, wetenschappers, artsen, leraren en bedrijfseigenaren raakten in paniek want ze wilden nog meer macht. Een klein groepje onder hen, de machtsverslaafden, bedacht een oplossing: ze zouden een crisis creëren. Dat had in het verleden ook altijd geholpen om de mensen bang te maken en bange mensen geven graag hun macht uit handen.

Dus er kwam een crisis en nog één en nog één. De mensen werden inderdaad bang en wilden maar al te graag nog meer macht weggeven. Maar er was een probleem: ze hadden zichzelf al leeggegeven, ze hadden geen macht meer over om weg te geven.

Sommige mensen worden helden als ze niets meer te verliezen hebben en daar hadden de machtsverslaafden niet op gerekend. Hoe ze hun best ook deden om de crisis nog groter te maken of om nog meer crisissen te bedenken, er kwamen steeds meer helden bij die zeiden: wij nemen onze eigen macht weer in handen.

En zo werd het december 2010: het volk was op een massale schaal bezig hun eigen macht weer uit te oefenen, bezig om weer mens te worden en om macht uit te oefenen met elkaar in plaats van over elkaar.

Bewaard onder Verhaaltjes | 13 Comments

Tags: ,

De bouwstenen van het universum

Geplaatst op 7 december, 2010 

The universe is made up of stories, not atoms.

Muriel Rukeyser

Credits: deze prachtige quote vond ik dankzij de blog van Mark David Gerson

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: ,

Een emotionele wond als bron van kracht

Geplaatst op 6 december, 2010 

Een emotionele wond is meer dan alleen maar het epicentrum van een heleboel pijn.

In haar blogpost ‘Persistence pays off’ geeft Melody Beattie als voorbeeld obsessie:

‘Know yourself.  Know Life. Then be true to yourself. Take some of that obsession.  Turn it into persistence and passion.  Then go after what you want. The defect becomes power.’

Obsessie klinkt niet echt gezond maar het is een heel klein stapje van obsessie naar ergens in volharden. En volharding kan weer bijzonder nuttig zijn als je bijvoorbeeld een droom wilt realiseren.

Je kent vast wel het gezegde ‘Schelden doet geen zeer’. Ik weet niet wie dit bedacht heeft, ik vermoed dat het iemand is geweest die zelf graag anderen uitschold en daar een excuus voor nodig had.

Het is met schelden net als met de Chinese watermarteling waarbij het slachtoffer vastgebonden op tafel lag en waterdruppels op zijn/haar voorhoofd kreeg. Wat is nou een druppel water? Op zich niks bijzonders maar als die druppels maar lang genoeg blijven vallen wordt het een gekmakende marteling.

Schelden gaat na verloop van tijd wel pijn doen. Oordelen horen ook.

Ik kan een oordeel horen en op rationeel niveau weten dat het niets over mij zegt maar alles over degene die het oordeel uitspreekt. En toch kan ik op emotioneel niveau voelen dat er iets gebeurt. Ik kan de pijn voelen van het aanhoren van oordeel na oordeel na oordeel na oordeel.

Wat zich op emotioneel niveau laat voelen, helpt mij om oordelen al vanaf grote afstand te herkennen. Ik heb er een radar voor ontwikkeld. Oordelen herkennen is bijzonder waardevol bij het communiceren omdat oordelen iets zeggen over de behoeften die spelen bij mezelf  en een ander.

‘For many of our defects, all we’ve done is cross a line.  Take a few steps backwards, or redirect the energy and it becomes an asset.’ Melody Beattie

Lees ook:

 

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Klagen en erkenning geven

Geplaatst op 3 december, 2010 

Vandaag reed ik met de trein. Je weet wel, van die organisatie waar zoveel over wordt geklaagd. Je zult mij niet horen klagen over dat klagen want er zijn genoeg situaties waar de NS niet de service en kwaliteit levert die haar klanten graag willen.

De treinen die ik nodig had reden op het moment dat ze volgens de planning zouden vertrekken en arriveerden zonder vertraging op de plaats van bestemming. De stem die tijdens de reis informatie gaf over de stations van aankomst, klonk voor mij duidelijk en vriendelijk. Ik had een comfortabele zitplek aan het raam en kon tijdens de reis lekker lezen en naar muziek luisteren. Op het station heeft een baliemedewerker van de NS mij precies de hulp en ondersteuning gegeven die ik nodig om  helderheid te krijgen over het gebruik van mijn OV chipkaart.

Klagen kan waardevol zijn omdat het kan fungeren als feedback. Maar wat als de NS nou eens wel die service en kwaliteit levert die je als klant graag wilt, wat dan? Is dat dan vanzelfsprekend? Bij terugkomst ik Breda had ik het verlangen erkenning te geven voor de plezierige reis die ik had gehad. Bij de informatiebalie stonden op dat moment drie medewerkers van de NS een praatje te maken.

Ik begon als volgt: ‘Er wordt op Internet veel geklaagd over de NS…’. Meteen zei één van hen: ‘Ik heb geen Internet’. Misschien was hij bang voor kritiek. Maar ik vertelde dat ik een plezierige reis had gehad en dat ik wilde bedanken voor hun bijdrage daaraan.

Een korte stilte, alsof ze even tijd nodig hadden om over te schakelen van de klacht die ze verwachtten naar de erkenning die ze kregen. En toen blije gezichten. Eentje riep me nog na: ‘Daar kunnen we een heel weekend op teren hoor’.

Ik voel me nog blij als ik aan die drie terugdenk. Laten we niet vergeten dat we met mensen te maken hebben. Een klacht kan waardevol zijn. Erkenning geven ook.  Doe mee aan de terugkeer van de menselijkheid en geef zo af en toe eens wat erkenning.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →