Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij
Geplaatst op 11 december, 2010
Voorschool. 08:45 uur. Peuters die meteen gaan spelen. Andere peuters die tegen hun papa of aangeplakt eerst even willen rondkijken. Één peuter huilt. Meestal het startsein voor andere peuters om empatisch mee te gaan huilen.
‘Stop met huilen! Stop met huilen anders ga ik weg zonder kus. Als je stopt met huilen krijg je een kus. Stop met huilen, alle mensen kijken’.
De moeder van het huilende meisje kan het gehuil van haar kind niet uithouden. Misschien mocht zij als kind ook niet huilen van haar ouders. Misschien raakt het gehuil van haar kind en de aanwezigheid van andere ouders en kinderen haar in gevoelens die ze niet kan accepteren. Misschien heeft zij niet de eigenwaarde om te laten zijn wat er op dat moment is.
Misschien, misschien, misschien… Alleen deze moeder kan weten en voelen wat er in haar omgaat, anderen kunnen er alleen naar gissen. Maar wat er ook in haar omgaat: ze laat het haar kind oplossen. Het meisje moet haar emoties terug naar binnen slikken en onderdrukken, ze leert om disfunctioneel om te gaan met haar emoties.
We zouden kunnen leren om op een gezonde manier het hele spectrum van onze gevoelens te voelen en te uiten. Maar dat is niet wat we leren. Wat we bijvoorbeeld wel leren is, zoals ik deze week in een artikeltje las, dat het gebruik van suiker helpt om te voorkomen dat iemand een driftbui krijgt en woedend wordt. En wat we leren is net als het meisje leerde, dat je beloond wordt met een kus van je moeder als je je gevoelens terug naar binnen slikt en onderdrukt.
Dit meisje is net als jou en mij geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij, in een maatschappij die emotioneel vijandig is.
Bewaard onder Codependency, vaderschap
Tags: codependency, gevoelens, huilen, kinderen, maatschappij, vaderschap
Reacties
9 Reacties to “Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
pff. ik heb jarenlang zulke ouders om me heen gehad. benoemen dat je kind verdrietig is is stap 1. ‘ik zie dat je verdrietig bent.’
toch heeft het ook een andere kant. is afleiding erg? ‘kusje erop?’ jonge kinderen sniffen erna een keer of twee en zien ineens een mooie auto of een knuffelbeer. weg verdriet. met een klein kind hangen in het verdriet helpt niemand.
maar ik snap wat je bedoelt. wegmoffelen, schaamte, irritatie is niet de juiste emotie op zulke momenten. …
Lijkt me pittig @Karin, elke dag dat soort situaties om je heen. Afleiden? Ik denk dat elke ouder dat af en toe wel doet maar ik denk dat het op termijn ongezond is als een kind niet de ruimte en mededogen krijgt om te huilen.
Van mijn vriendin (onderwijzeres groep 3) krijg ik vaak verhalen te horen van het andere uiterste. Een kind vertoont een vorm van ‘ongewenst’ gedrag en de ouders ‘voeden’ dat, zodat er een stempel op komt. ADHD, ADD, autisme, vermeende hoogbegaafdheid, etc. Dan zijn er pillen, therapie, extra aandacht op school, etc. Makkelijk, want dan verplaats je het probleem van jezelf naar de school, arts of therapeut. Ik denk dat vooral de nuchtere rustige benadering veel vruchten afwerpt: Waarom huil je eigenlijk? Waarom sla je je vriend(innet)je? Waarom vind je het moeilijk om te praten in de klas? Hoe komt het dat je je onrustig voelt van binnen? In plaats van excuses zoeken waarom een kind niet lekker in zijn of haar vel zit kan je praten, en het kind leren om de eigen gevoelens en de reacties die daar het gevolg van zijn te begrijpen. De grens tussen begrip voor een kind en het zijn/haar zin geven (omdat dat voor jezelf als vermoeide ouder het makkelijkst is) is heel dun. Moeilijk hoor, opvoeden…
Een aansprekend voorbeeld @Jooper, dank je wel. In het Engels kent men daarvoor het begrip ‘enabling’. Praten zoals je schrijft, helpt zeker. Als ouder een gezond rolmodel zijn en laten zien hoe je zelf met je gevoelens omgaat, helpt ook. Je laatste zin kan ik volledig bevestigen 🙂
onder tafel wegmoffelen, net doen alsof het er niet is, erger nog: zeggen dat het stom is, irritant, belachelijk en kinderachtig is niet oke. en ik heb een hekel aan mensen die vinden dat huilen hoort bij sterk zijn. wat een onzin!
p.s werken in de kinderopvang moet je kunnen. het is tien malen zwaarder dan men denkt, juist door dit soort dingen …
Dat werken in ze kinderopvang zwaar is, geloof ik graag @Karin. In vind het soms met eentje al zwaar.
Dit stukje raakt me erg, omdat ik deze week weer bij mijn eigen “kind in mij” terecht kwam.
Ik ben nu (47 jaar) nog aan het leren om mijn gevoelens, op een volgens mij goede manier, te uiten.
Ik vroeg bijvoorbeeld door boosheid aandacht als kind. Daar werd niet op gereageerd, of ik werd uitgelachen omdat iedereen zo’n klein meisje dat zo boos kon worden wel grappig vond.
Dank je wel @Hanneke. Ik denk dat dit iets is wat we allemaal aan het leren zijn, de één misschien wat actiever en bewuster dan de ander.